Gisteren al weer de achtste dag van kuur 5. Ging gelukkig redelijk snel. Deze keer ontbraken alleen de buisjes voor het lab. De verpleegkundige heeft ze toen zelf maar opgehaald. Met nog wat ander oponthoud hadden we slechts een uur vertraging. Het gaat gewoon worden.
Zondag en maandag moesten we wel bijkomen van de drukke week. Gisteren ging het wel weer. Vandaag voel ik me ook wel redelijk.

Het was vorige week alsof we ineens iets hadden in te halen. Twee keer naar het museum en naar het theater.

Museum voor Moderne Kunst Arnhem

Het begon vorige week zondag toen we besloten eindelijk eens naar het Museum voor Moderne Kunst Arnhem te gaan. Voor de kunst, maar ook voor het mooie uitzicht over de Rijn. Een aantal exposities vonden we erg leuk met hele verrassende kunstwerken ("Uit 60 jaar vriendschap", "What's New" en de vaste collectie in het torentje). Andere exposities spraken ons weer helemaal niet aan (Franz Radziwill – Blick nach Holland). De foto's en video's van Lida Abdul vonden we niet heel interessant om naar te kijken, maar de de statements, die ze in haar geboorteland Afghanistan heeft gemaakt, zijn wel weer bijzonder, zoals alles wit schilderen dat door religieuze en politieke twisten kapot is gemaakt. (zie ook foto's).
In de tuin van het museum kregen we al een beetje voorjaarsgevoel. Op de terugweg werd dat gevoel sterker toen we in Arnhem een weiland met lammeren tegenkwamen. (zie ook foto's)
Daarna was het tijd voor rust, Fitness (maandag) en kuur (dinsdag).

Het Mauritshuis - De Droom van Italië

Op woensdag zijn we naar het Mauritshuis gegaan. Mijn zus Bibian werkt in het Mauritshuis en nu wilden we wel eens zien wat zij daar doet. Wel bijzonder om in de catacomben van het museum in het kantoor van je zus koffie te drinken (met bijna uitzicht op het torentje van de minister president).
De tentoonstelling "De Droom van Italië" gaat over de periode van de 16e t/m de 19e eeuw, waarin allerlei kunstenaars Italië verwerkte in hun kunstwerken. Eerst ter plekke, maar later vanuit hun atelier thuis ('fantasie-Italië'). Het verhaal rond de hang naar Italië en over de schilderijen vonden we wel leuk om te horen (d.m.v. de audiotour). Ieder schilderij is net een foto, waarvoor het destijds ook diende. Heel knap geschilderd. Maar heel inspirerend en spannend vinden wij die oude schilderkunst niet. Dan hebben we liever de moderne kunst, zoals we in Arnhem zagen. Maar wel leuk om te zien waar Bibian werkt en alle schilderijen te zien die zij heeft opgehangen. En hier weer eens te zijn. De laatste keer was toen ik een jaar of 9 was. We hebben ook nog even de topstukken uit de vaste collectie bekeken (Stier van Potter, Meisje met de Parel, De anatomische les).
Grappig detail hoorde we over het Meisje met de Parel van Vermeer. Zo'n portret wordt een 'tronie' genoemd, omdat het een portret van een niet bestaande persoon is; een fantasieportret. Voor die tijd vrij bijzonder. Dat is wel vreemd voor de kijkers van de film uit 2003 "The girl with a pearl earring". In die film speelt dat meisje een belangrijke rol, terwijl ze niet heeft bestaan. En het woord tronie kende ik alleen uit het Amsterdams als "die heb een boeventronie" of "z'n tronie staat me niet an".
Het mauritshuis heeft een mooie website. Je kunt de hele collectie bekijken en van een groot deel krijg je ook uitleg.

Brel 2 door Jeroen Willems

En dan zaterdagavond nog naar het theater. Brel 2 van Theatergroep Oostpool hadden we ook al een tijd op de agenda staan, maar eigenlijk niet meer verwacht dat we zouden gaan. Eén uitvoering in Utrecht en anders een eind rijden. Dus een goede actie van Sandra om maar te bellen. Uitverkocht, maar zaterdagochtend zouden eventueel nog extra kaarten vrijkomen. En die hadden we. Prachtige voorstelling. We zijn ondanks vermoeidheid en hoofdpijn toch gegaan en we hebben een hele fijne avond gehad. Jeroen Willems zet Jacques Brel op een prachtige en ingetogen manier en met veel respect neer. Hij is duidelijk een theatermaker en minder een zanger. De monoloog vooraf is gebaseerd op interviews met Brel en geeft het leven van Brel mooi weer. Zeer emotioneel. En de liedjes, allemaal in het Nederlands vertaald, zingt Willems ook prachtig. Alles op zijn eigen Brel-achtige manier, zonder Brel te willen imiteren. "Laat me niet alleen" (Ne me quitte pas) is prachtig gezongen, alsof Willems de geschiedenis achter het lied zelf heeft meegemaakt. Heel ontroerend en een uitvoering op zich. De uitvoering van Brel zelf, met die timing bij het inzetten van ieder couplet, is natuurlijk onnavolgbaar. En knap ook dat Willems dat niet heeft geprobeerd na te doen. Goede muzikanten erbij. Ze zetten de echte Brel-sound neer. Na de voorstelling ook meteen de CD van de eerste voorstelling gekocht om thuis na te genieten.

Het is alweer drie dagen gelden dat ik in het ziekenhuis was voor dag 4 van deze kuur. Het was een drukke week en een druk weekend en van bloggen kwam het even niet. Zoals de fabrikant had beloofd en de arts vertelde, maar de verpleegkundige blijkbaar niet wist, is de chemo (Doxil) veel minder gemeen dan andere chemo's. Dus (alweer) zonder pillen tegen de misselijkheid ben ik heel goed het weekend doorgekomen. Zaterdag kregen we hulp van de buurman bij het snoeien van de bolacacias (maart is daarvoor dé maand, zie ook nl.wikipedia.org/wiki/Tuinkalender). Het snoeien is voor mij wat te zwaar (vandaar de hulp), maar ik heb wel de takken opgeruimd. Tijdens de koffie (werkmannen moeten altijd koffie; "de koffie ruikt lekker mevrouw" roep ik altijd ruim van tevoren) had Sandra even kaartjes besteld voor de uitverkochte voorstelling "Brel 2" van Oostpool (daarover later meer). Daar zijn we 's avonds naartoe gegaan. Dat was heel leuk en heel verrassend; overburen op het werk en de koffie en naar het theater. De andere kant was dat de rest van het weekend bestond uit slapen en slap rondhangen. Maar dat had ik er wel voor over.

Het is voorjaar, hoewel je dat niet zou denken bij de buitentemperatuur en de aanblik van de Keukenhof. Toch valt het me op dat deze week 's morgens en 's avonds steeds meer vogels (met name Merels) te horen zijn. Heerlijk om 's morgens vroeg als je wakker wordt de Merels te horen fluiten. En wij hebben toch al een paar keer in de zon gezeten in de achtertuin. Ook kwamen we deze lammetjes tegen in Arnhem. De tulpen staan binnen maar hebben we toegevoegd voor het voorjaarsgevoel. Nu nog even wachten tot de tulpen buiten ook uitkomen. Met deze foto's hebben we nu de home page opgesierd.

Vandaag begonnen met de een na laatste kuur. Ik kan gaan aftellen tot de stamceltransplantatie. Hoewel. Je weet nooit. Niets zo onvoorspelbaar als de behandeling van de Ziekte van Kahler. En vandaag was ook al weer zo'n vreemde dag in het ziekenhuis. De specialist had vorige week wel besloten om door te gaan met de behandeling, maar had het alleen aan de coördinator van het onderzoek verteld. Zij had het toevallig ook nog aan de afdelingsarts verteld, maar hij had geen recepten geschreven. Dus geen Velcade. Verpleegkundige in rep en roer. De zaalarts moest dan maar een recept schrijven en de apotheker heel vriendelijk vragen om de Velcade op dezelfde ochtend klaar te maken. De coördinatie van het onderzoek, waar ik aan mee doe, liep ook niet. Een medewerkster die net twee weken op de afdeling werkt moest invallen en kwam met een pakket buisjes, formulieren en een grote map, maar wist ook niet wat ze er mee moest. Gelukkig weet de patiënt zelf inmiddels heel goed wat op welke dag moet gebeuren, dus we kwamen er met z'n allen wel uit. Het was een chaotisch begin en een lange zit. Van 11 tot 15 uur. En dat is voor mij heel vermoeiend. Echt rusten of ontspannen lukt me niet met alle drukte om me heen.

Het was om een andere reden ook nog een vreemde dag. Vandaag drie jaar geleden is bij mij de diagnose Ziekte van Kahler gesteld. Niet iets om te vieren, maar wel om even bij stil te staan. Ik leef nu dus drie jaar met de wetenschap dat ik deze ziekte heb. En een week na die diagnose werd ons wat meer over de ziekte verteld. Een ding was dat de prognose gemiddelde drie jaar is. Inmiddels ligt de prognose hoger, maar die drie jaar heb ik alvast. En ik ben toch van plan deze statistiek behoorlijk naar boven bij te gaan stellen.

Godfried Bomans (www.bomans.demon.nl) heeft eens gezegd: "een statisticus liep door een rivier van gemiddeld een halve meter diep en verdronk".

Via de blog van Hanneke Groenteman kwam ik net op een site met hoge aaibaarheidsfactor (Cute Overload). En daar vond ik een foto van ene Pimmetje, die een tweelingbroer of -zus lijkt van onze Pimmie (mfrost.typepad.com/cute_overload/2006/03/thursday_mornin.html). Leuk voor Pimmie dat hij relatives heeft in Engeland (gok ik zo).

Lichamelijk goed uitgerust deze week. Geestelijk niet helemaal. Afgelopen weekend was ik nog heel moe en dinsdag stond ik al weer bij de fitness op de lopende band (langste hardloopinterval was 8 minuten en dat had ik sinds januari 2003 niet meer gepresteerd). Woensdag, donderdag en vrijdag voelde ik me ook goed. Vermoeidheid blijft, maar het is acceptabel.
Donderdag bij de specialist geweest. Na het gesprek waren we niet echt blij, maar ook niet teleurgesteld. De ziekte breidt zich niet uit, maar het wordt ook niet minder. De kuur heeft tot nu toe dus niet veel effect. Maar een andere kuur beginnen is ook weer niet aan te raden. De waarde van het afweereiwit (immunoglobuline of paraproteïne) in mijn bloed is ook niet heel erg hoog. Dus we hebben besloten door te gaan met nog twee kuren (5 en 6, ieder drie weken) en drie weken na kuur 6 de stamceltransplantatie.
Vandaag was mijn collega Karen op bezoek. Ze had weer een door alle collega's volgeschreven kaart bij zich en een groot paasei met bonbons. Dat was weer een grote verrassing en fijn om alle opbeurende woorden van mijn collega's te lezen. Heel gezellig om weer bij te praten en te horen hoe het gaat op kantoor. Morgen op bezoek bij mijn tante Gien. Een mooie afsluiting van de week.

We hebben weer een (stukje van een) TV uitzending op de filmpagina gezet. Deze wilden we jullie niet onthouden. Het is "The Englishwoman and the Horse", BBC, 1981. Bij Zomergasten met Alex van Warmerdam in 1998 uitgezonden (zie ook zomergasten.vpro.nl). Sinds die tijd staat het al op een videoband. Nu eindelijk omgezet naar QuickTime.

Erg grappig en heel Engels. Kijk maar.

Gisteren was het een mooie dag voor een wandeling. En een van onze lievelingplekken daarvoor is landgoed Heidestein en met name de schaapskooi (op de grens van Driebergen en Zeist). Wel heel kort gewandeld want het was heel koud. En dat is voor gezonde mensen niet fijn, maar voor zieke mensen al helemaal niet. Maar het was wel de moeite waard. Zie onze impressie van de wandeling op de filmpagina.
Landgoed Heidestein strijdt mee in De verkiezing van de mooiste plek van Nederland. En Heidestein moet wat ons betreft ook gaan winnen. Met het hoofdprijs kunnen de historische waterlopen (sprengen) op Heidestein hersteld worden, waardoor de bosvijver verbonden wordt met het heideven en weer iets hersteld wordt van het oude landgoed.
Iedere plek in de verkiezing heeft een ambassadeur en voor Heidestein is dat Henk van Limpt. En toen we ons gingen opwarmen in de schaapskooi spraken we hem nog even. Een hele enthousiaste man, die alles inzet om Heidestein de verkiezing te laten winnen. De ambassadeurs krijgen allemaal opdrachten (nu nog drie te gaan tot 15 april) en voor zondagmiddag was de opdracht een yell van maximaal 7 woorden. Voor Heidestein is de yell "Schapen Scheppen Schoonheid". Voor 17 maart op zijn weblog (www.demooisteplek.nl/) te zien in een videoverslag. De videoverslagen op zijn weblog zijn erg mooi. Bovenstaande foto heb ik gepikt van Henk's weblog.
Van 7 tot 15 april moeten er 200 verkiezingsposters van Heidestein hangen. We gaan Henk helpen met het verspreiden van 10 posters.
Op 15 april (17.05 Ned. 1) is Henk van Limpt op TV om Heidestein te promoten en dan is er een televote. Vanaf die uitzending kan ook weer via de website worden gestemd. Dan moeten jullie allemaal ons en Henk helpen en voor Heidestein stemmen.
Je moet ook zeker een keer gaan wandelen op Heidestein. Langs de ijskelder, het oude theehuis of door de tunnel. De schaapskooi is elke zondag open van 13.30-16.00 uur. Je kunt er warme chocolademelk, fris en glühwein kopen en informatie krijgen. Bij de schaapskooi lopen 81 Drentse heideschapen rond (zie ons filmpje). Zie ook www.utrechtslandschap.nl/.

Gisteravond is "Wie is de Mol" weer begonnen. Dit vindt ik nog steeds het beste en spannendste spelprogramma van de Nederlandse televisie. Het is al weer de zesde serie, waarin 10 deelnemers allerlei spannende, angstaanjagende en intelligente opdrachten moeten uitvoeren in een ver vreemd land. Met de opdrachten verdient de groep en daarmee de winnaar geld. Er is echter een deelnemer, die de mol speelt en probeert om overal te saboteren en verdeeldheid te saaien. Een hele interessante en spannende afvalrace. Aan het eind van iedere aflevering moeten de kandidaten door middel van vragen hun kennis over de mol tonen. Wie het slechts scoort moet direct naar huis.
Wij vinden het erg leuk om te achterhalen wie de mol is, maar we zitten er meestal tot de laatste aflevering naast. Op de officiële en officieuze websites van Wie is de Mol kun je ook laten weten wie jij denkt dat de mol is. De vele alternatieve sites van trouwe Wie-is-de-mol-fans hebben forums, nieuws, pools, e.d (www.wieisdemol.com, www.wieisdemol.org en Google maar eens op "Wie is de mol").
De vorige vijf afleveringen hebben we ook gezien. De laatste en deze aflevering zijn met bekende Nederlanders. Dat voegt wat mij betreft niet veel toe. Alle afleveringen tot nu toe waren prachtig en spannend.
De vorige afleveringen werden gepresenteerd door Angela Groothuis, maar die werkt nu bij Talpa. Deze aflevering wordt gepresenteerd door Karel van de Graaf. Het is even wennen na Angela, maar hij doet het heel goed. Angela figureert nog even in de eerste aflevering.
De serie "Wie is de Mol" is iedere vrijdag om 20.35 uur op Nederland 2 te zien. De herhalingen van de afleveringen zijn op zaterdag om 22.40 uur. Dus vanavond kun je nog 'instappen' of de aflevering vanaf de website kijken (www.wieisdemol.nl).

Gisteren was weer de laatste dag in het ziekenhuis voor kuur 4. Nog een rustweek en ik heb er vier kuren opzitten. Volgens de omschrijving van de test, waar ik aan meedoe, ben ik halverwege. Maar volgende week donderdag hebben we een afspraak met de hematoloog en horen we misschien iets meer over de voortgang. Maar meestal worden sommige vragen beantwoord en krijg je er weer andere voor terug. Dus of we eind volgende week meer kunnen zeggen over het verdere verloop van de behandeling is maar de vraag.
Gisteren en vandaag was ik weer heel erg moe. Gisteravond wilde ik nog de eerste aflevering van Wie Is De Mol zien (zie volgend artikel). Daarna was ik helemaal op.

Voor Sandra had ik de nieuwe Wallace & Gromit film "Wallace & Gromit: The Curse of the Were-Rabbit" op DVD gekocht. En deze week ook meteen gekeken. Het is weer een hele sterke animatiefilm met typische Wallace & Gromit grappen en in deze film zitten verwijzingen naar klassieke verhalen, zoals de Red baron en de onbeantwoorde liefde van de Baron. De uitvindingen van Wallace & Gromit zijn weer meesterlijk en de Engelse taalgrappen ook. De Nederlandse of Vlaamse nasynchronisatie gaan we niet proberen. En recensie van de DVD staat op Cinema.nl (www.cinema.nl/27097197).
De film is van Aardman Animations, die ook Chicken Run hebben gemaakt en een paar andere W & G films. De website van Aardman is ook de moeite waard om te bezoeken (www.aardman.com).

Dit is een detail van een jack (een kledingstuk dus) van stof en knijpers. Gezien tijdens de Dutch Design Week in Eindhoven in 2005.

Vandaag weer in het ziekenhuis geweest. Ik was daar tegelijk met mijn vriend Gerrit. We zijn in 2003 vrijwel gelijk behandeld voor Kahler en worden nu weer vrijwel gelijk behandeld. Het kan raar lopen. Toch komen we elkaar niet veel tegen in het ziekenhuis. Wel prettig om elkaar weer te zien en bij te praten. Echter niet de meest aangename omgeving.
Na thuiskomst ben ik wel erg moe. Vooral, omdat ik te lang heb zitten praten met Gerrit en zijn vrouw. Tot vanmiddag voelde ik mij nog steeds goed. Dat betekent dat de vermoeidheid niet storend is, zolang ik maar geen wilde dingen doe en me niet te lang moet concentreren.

Sandra is jarig vandaag (sandra@sibbing.com; tip: www.gotya.nl of www.hallmark.com). Bij deze van harte gefeliciteerd. We vieren het niet uitgebreid. De gewone dingen: familie, buren, taart, cadeaux. En gelukkig voel ik me goed, zodat ik er gewoon bij ben (geen Primperan tegen de misselijkheid genomen en ik voel me een stuk beter).

Vandaag alweer de tweede kuurdag van de vierde kuur. Vandaag weer chemo gekregen. Deze keer zijn ook weer een paar uur in het ziekenhuis geweest. Maar minder vermoeid. Het was rustig op de behandelkamer en ik heb wat meer rust genomen in het ziekenhuis. Komend weekend maar lekker uitrusten.

Vandaag kwam ik weer wat nieuwe informatie over Villa Jongerius tegen (zie ook artikel 20-02-06). Ik vond een site van Ton Jongerius die met zijn vader stamboomonderzoek van het geslacht Jongerius heeft gedaan. Daar staat een heel verhaal over Jan Jongerius, alias Jan Ford (hij was de eerste Ford dealer in Nederland) alias Jan de Sok (hij was nogal gul in Katholieke kring), die zijn imperium heeft gebouwd aan het Merwedekanaal (zie foto).
En ik vond een pagina die meer over de Villa vertelt (www.maarwatishet.com/wonen5.html). Het blijkt dat de krakers er uit zijn en de TV opnames waren van ID-TV voor de ziekenhuisserie Hartslag (NCRV in 2002) met wie anders dan Marc Klein Essink. Op de NCRV site vindt je niets meer over deze serie.
Nu heb ik wel genoeg gelezen over de Villa en de familie Jongerius. Wat het zien van een Villa in het voorbijrijden al niet teweeg brengt.