Het was vorige week alsof we ineens iets hadden in te halen. Twee keer naar het museum en naar het theater.

Museum voor Moderne Kunst Arnhem

Het begon vorige week zondag toen we besloten eindelijk eens naar het Museum voor Moderne Kunst Arnhem te gaan. Voor de kunst, maar ook voor het mooie uitzicht over de Rijn. Een aantal exposities vonden we erg leuk met hele verrassende kunstwerken ("Uit 60 jaar vriendschap", "What's New" en de vaste collectie in het torentje). Andere exposities spraken ons weer helemaal niet aan (Franz Radziwill – Blick nach Holland). De foto's en video's van Lida Abdul vonden we niet heel interessant om naar te kijken, maar de de statements, die ze in haar geboorteland Afghanistan heeft gemaakt, zijn wel weer bijzonder, zoals alles wit schilderen dat door religieuze en politieke twisten kapot is gemaakt. (zie ook foto's).
In de tuin van het museum kregen we al een beetje voorjaarsgevoel. Op de terugweg werd dat gevoel sterker toen we in Arnhem een weiland met lammeren tegenkwamen. (zie ook foto's)
Daarna was het tijd voor rust, Fitness (maandag) en kuur (dinsdag).

Het Mauritshuis - De Droom van Italië

Op woensdag zijn we naar het Mauritshuis gegaan. Mijn zus Bibian werkt in het Mauritshuis en nu wilden we wel eens zien wat zij daar doet. Wel bijzonder om in de catacomben van het museum in het kantoor van je zus koffie te drinken (met bijna uitzicht op het torentje van de minister president).
De tentoonstelling "De Droom van Italië" gaat over de periode van de 16e t/m de 19e eeuw, waarin allerlei kunstenaars Italië verwerkte in hun kunstwerken. Eerst ter plekke, maar later vanuit hun atelier thuis ('fantasie-Italië'). Het verhaal rond de hang naar Italië en over de schilderijen vonden we wel leuk om te horen (d.m.v. de audiotour). Ieder schilderij is net een foto, waarvoor het destijds ook diende. Heel knap geschilderd. Maar heel inspirerend en spannend vinden wij die oude schilderkunst niet. Dan hebben we liever de moderne kunst, zoals we in Arnhem zagen. Maar wel leuk om te zien waar Bibian werkt en alle schilderijen te zien die zij heeft opgehangen. En hier weer eens te zijn. De laatste keer was toen ik een jaar of 9 was. We hebben ook nog even de topstukken uit de vaste collectie bekeken (Stier van Potter, Meisje met de Parel, De anatomische les).
Grappig detail hoorde we over het Meisje met de Parel van Vermeer. Zo'n portret wordt een 'tronie' genoemd, omdat het een portret van een niet bestaande persoon is; een fantasieportret. Voor die tijd vrij bijzonder. Dat is wel vreemd voor de kijkers van de film uit 2003 "The girl with a pearl earring". In die film speelt dat meisje een belangrijke rol, terwijl ze niet heeft bestaan. En het woord tronie kende ik alleen uit het Amsterdams als "die heb een boeventronie" of "z'n tronie staat me niet an".
Het mauritshuis heeft een mooie website. Je kunt de hele collectie bekijken en van een groot deel krijg je ook uitleg.

Brel 2 door Jeroen Willems

En dan zaterdagavond nog naar het theater. Brel 2 van Theatergroep Oostpool hadden we ook al een tijd op de agenda staan, maar eigenlijk niet meer verwacht dat we zouden gaan. Eén uitvoering in Utrecht en anders een eind rijden. Dus een goede actie van Sandra om maar te bellen. Uitverkocht, maar zaterdagochtend zouden eventueel nog extra kaarten vrijkomen. En die hadden we. Prachtige voorstelling. We zijn ondanks vermoeidheid en hoofdpijn toch gegaan en we hebben een hele fijne avond gehad. Jeroen Willems zet Jacques Brel op een prachtige en ingetogen manier en met veel respect neer. Hij is duidelijk een theatermaker en minder een zanger. De monoloog vooraf is gebaseerd op interviews met Brel en geeft het leven van Brel mooi weer. Zeer emotioneel. En de liedjes, allemaal in het Nederlands vertaald, zingt Willems ook prachtig. Alles op zijn eigen Brel-achtige manier, zonder Brel te willen imiteren. "Laat me niet alleen" (Ne me quitte pas) is prachtig gezongen, alsof Willems de geschiedenis achter het lied zelf heeft meegemaakt. Heel ontroerend en een uitvoering op zich. De uitvoering van Brel zelf, met die timing bij het inzetten van ieder couplet, is natuurlijk onnavolgbaar. En knap ook dat Willems dat niet heeft geprobeerd na te doen. Goede muzikanten erbij. Ze zetten de echte Brel-sound neer. Na de voorstelling ook meteen de CD van de eerste voorstelling gekocht om thuis na te genieten.