Vandaag zag ik online het documentaire filmpje "Uitzicht" van Michiel Brongers over de tijd van de behandeling van zijn zieke vriendin Zwaan. Je ziet het uitzicht vanuit hun appartement, de kat en het antwoordapparaat en hoort ingesproken teksten. Doet me erg denken aan de film "Waar" die ik samen met Sandra heb gemaakt naar aanleiding van mijn behandeling in 2003. Een ander soort film, maar wel met hetzelfde thema en dezelfde soort ingrediënten (zie Ambulance animatie op mijn filmpagina).

Je kunt "Uitzicht" bekijken op onderstaande link. De film is een inzending voor de NOFF Tiscali Publieksprijs van het Nederlands Online film festival. Je kunt tot 4 oktober nog stemmen op "Uitzicht" en misschien zorgen dat Michiel en Zwaan de prijs winnen.

Ik kwam weer op deze film, omdat ik af en toe de blog van Merel Rose lees. Zwaan is een vriendin van Merel Rose en Merel heeft al een paar keer over haar geschreven.

"Uitzicht" van Michiel Brongers bekijken

We hebben via internet geluisterd naar de uitzending van studentenradio van donderdagavond. Het item over het Kliko-mysterie zat in de uitzending, maar het interview met mij niet. Jammer. Was zeker niet serieus genoeg.

Ik had ook geen idee waar het om ging. Op de Welgelegenlaan zie ik een klein meisje; oh nee, het is een niet al te grote vrouw (ze zit in het eerste jaar van de school voor journalistiek blijkt later) met de deksel van een Klikobak te klepperen en houdt een grote microfoon vast. Mijn eerste gedachte was; me and my first Sony. Toen ze begon over het Kliko-mysterie was ik nog niet overtuigd van de ernst en reageerde ik niet echt serieus. In de maling genomen worden is op zich leuk, maar je moet er niet al te gretig inlopen. Nadat de microfoon uit was vertelde ze wat ze deed en dat de informatie van de politie echt serieus was. 's Avonds lazen we hierover een artikel in de Stichtse Courant. Jammer. Kans gemist om eindelijk eens op de radio te komen.

Ik ben vandaag geïnterviewd door een presentator van de Studentenradio Utrecht. De politie heeft gemeld dat in Driebergen en met name op de Welgelegenlaan, de laatste tijd Klikobakken worden gestolen. De reporter liep op de Welgelegenlaan en vroeg aan mensen wat zij van het Kliko-mysterie wisten. Ze dacht dat wij het wel hadden gehoord, maar nee. Misschien lezen we er vandaag over in de Stichtse Courant.

Vanavond is de reportage te horen op de Studentenradio: www.studentenradio.net

Artikel over het Kliko-mysterie.

Deze week zijn we naar de theatervoorstelling Kamp van theatergroep Hotel Modern geweest. Hotel Modern maakt o.a. theaterstukken met maquettes, poppetjes en miniatuur attributen. Live opnames van dat miniatuurtheater worden met kleine video camera's gemaakt en geprojecteerd op een scherm boven het toneel. Met mijn interesse in animaties en variaties daarop was ik erg benieuwd hoe deze vorm van miniatuurtheater werkt. Ik kan zeggen: "Het werkt!". We hebben een uur lang ademloos zitten kijken.

De voorstelling Kamp gaat namelijk over Auschwitz. Dat voor dit onderwerp nog steeds interesse is bleek wel uit de volle zaal die voornamelijk gevuld was met jonge mensen. En hoe vreselijk Auschwitz is geweest weet Theater Modern goed over te brengen, ondanks dat je naar een maquette met poppetjes kijkt. Of misschien juist daardoor; door het hele kleine werd het verschrikkelijke juist heel erg uitvergroot. Bij de voorstelling wordt niet gesproken, maar bij de bewegingen hoor je wel de bijbehorende geluiden en die zijn zeer overtuigend. Bijvoorbeeld wanneer de trein komt binnenrijden. De spelers zetten vervolgens de poppetjes vanuit de trein op het perron en zetten er een paar bewakers bij. De trein rijdt weg en daarna zie je de mensen op het perron geprojecteerd op het scherm. De hoofdjes hebben holle ogen en mond, wat de verschrikking en onmacht van de mensen uitdrukt.
Een ander voorbeeld is wanneer een gevangene door een bewaker in elkaar wordt geslagen. Het geluid van de slagen was keihard en ging door merg en been. De vrouw die de bewaker bewoog ging helemaal op in haar rol. Je zag dat ze de rol van bewaker tegelijkertijd acteerde.
Of de opname van een slaapzaal van binnen gefilmd met te veel mensen in een bed. Heel verschrikkelijk om te zien.

We gingen voor het miniatuurtheater. Vooraf in een recensie lazen we dat het wel eens heel heftig kon worden. In het theater bleek het toch nog heftiger te zijn dan we al dachten. Het komt nog erger over dan je al dacht dat het was geweest. De hele zaal was stil na de voorstelling. De volgende keer gaan we maar weer eens naar cabaret.

Vanavond hebben we 'De Kaap' beklommen; de 25 meter en 128 treden hoge toren op het hoogste punt van de Kaapse bossen bij Doorn. Ik was vanmiddag al naar fitness geweest (sinds mei niet meer geweest) en dan ook nog de toren beklommen. Het was weer een actieve dag.

Het was de moeite waard. Het uitzicht is prachtig. De avondzon gaf mooi licht en het was lekker rustig in het bos. Een verdwaalde mountain biker die ook de toren beklom (zonder fiets) en een paar ruiters in het bos. Verder niets.

Wandeling en historie: walkinginsunshine.nl/wis_kaapsebossen_jun2006.html
Info van Natuurmonumenten: nieuwe_uitkijktoren_hoogste_punt_kaapse_bossen

Sandra had een keer een boek meegenomen over een kunstroute in Nieuwegein. Kunst in Nieuwegein? Ja dat is er. In de openbare ruimte, zoals dat officieel heet. We zijn nu eindelijk maar eens gaan kijken. Op de foto's in het boek zien de kunstwerken er heel indrukwekkend uit, maar in het echt viel het wat tegen. Het eerste zijn we gaan kijken naar de zeven bronzen beelden van Anne-Marie van Sprang in de vijvers van stadspark Galecop. We hebben ze niet alle zeven gezien. Ze waren erg klein voor zulke grote vijvers. Met onze camera waren de beelden niet goed te fotograferen. Het zijn beelden, die met gevoel voor humor zijn gemaakt. Telkens wordt de suggestie gewekt van een lichaam onder water, waarvan wel hoofd, handen en/of benen boven het water uit komen.



Theater van Kees Buckens in het plantsoen Lohengrinhof (je komt nog eens ergens als je kunst zoekt) bestaat uit vijf granieten blokken in verschillende vormen die een theater uitbeelden (toneelspeler, bühne, stoelen en een bank). In het echt ook niet zo interessant. En jammer dat en geen bordje bij staat met de titel. Als je de titel weet ga je er heel anders naar kijken vind ik.


De laatste kunstwerk voor ons was De Dialoog van Marinus Boezum in park Oude Gein (zijde Parkhout). Een aantal stenen kolommen tegen een heuvel aan. Op een aantal staat iets gegraveerd. We vonden het van onderaf gezien erg mooi.

Gisteren was (voorlopig) het laatste bezoek aan het Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein. Afgelopen maandag afscheid genomen op de verpleegafdeling D2 en vandaag van de dokter.
Ook kregen we nog wat bloedwaarden. De immunoglobuline (G_IgG_K) zijn niet verder gedaald (zelfs heel licht gestegen). Dat kan betekenen dat er nog iets van de ziekte sluimert. Zolang het sluimert is het niet zo erg.
Jammer om weg te zijn uit het Antonius. Als je dan toch naar het ziekenhuis moet, dan vind ik het daar wel prettig. In het UMCU zal het ook wel wennen, maar ik denk toch dat ik na de behandeling daar, weer terug ga naar het Antonius. Maar ja, dat zeg ik nu.

We zijn een week in Henegouwen - het zuiden van België - geweest. Het gebied van mijnen (de Borinage), scheepsliften en kanalen. En nog veel meer, zoals bossen, kloosters, kerken en zelfs een museum voor moderne kunst. In dat laatste was een expositie van werk van Richard Hutten - een Nederlandse ontwerper. En die expositie was de aanleiding voor de reis. We hadden een huisje in Landal park Village l'Eau d'Heure. Een mooie plek aan een stuwmeer.

Het museum voor moderne kunst (het MAC's) is gevestigd in Grand-Hornu. Een prachtig gerestaureerd oud industrieel complex vlak bij Mons. Grand-Hornu heeft een prachtige website waar je de geschiedenis en de huidige toepassing kunt zien (www.grand-hornu.be).
Ook hebben we de scheepsliften bezocht. We hadden al wat foto's gezien, maar het is toch heel anders om er naast te staan. De oude liften bij Strépy-Braquegnies zijn enorme stalen constructies in een kanaal. Daarmee wordt een schip 10 of 15 meter omhoog of omlaag verplaatst. En de nieuwe lift bij Strépy-Thieu is helemaal bizar. Die overbrugt een verschil van 74 meter. We hebben op allerlei manieren foto's gemaakt, maar op een foto komt nauwelijks over hoe groot dat hele bouwwerk is.

We zijn met de auto gegaan. Heen en terug gereden en van het huisje naar de plekken die we wilden zien waren ook aardige afstanden. Het is allemaal gelukt. Wel moe maar voldaan. En prettig om er samen even uit te zijn. Ik had al weer veel te lang thuis gezeten.

Zie verder de foto's.