Gisteren moest ik er weer eens aan geloven: de beenmergpunctie. Ik zag er niet erg tegenop en vond Dormicum (een lichte pijnstiller) niet nodig. En terecht, want mijn hematoloog bleek wederom zeer kundig met de beenmergpunctie. Ik heb er weinig van gevoeld. Noch van het geven van de verdoving, noch van het opzuigen van het beenmerg.

Sandra was weer eens meegegaan, de behandelkamer in, om te kijken, maar gaf dat al snel op. Ze vond het niet fijn om te zien hoe een arts met een soort appelboor (van 2 mm dik) in mijn bot stond te boren. Ik ben blij dat ik dat als patiënt niet kan zien.

Ik sprak het afgelopen weekend nog met iemand over de psychologie van de pijn bij zo'n behandeling. Dingen die daarbij een rol spelen (volgens ons): (ont)spanning van de patiënt, (ont)spanning van de arts, enige gespannenheid of juist luchtigheid in de gesprekken, (on)rust in de ruimte, de juiste mix van kordaat en toch voorzichtig werken van de arts. Misschien heb ik ook wel een lage pijngrens. Al met al waren de omstandigheden gisteren gunstig voor mij.

Na een beenmergpunctie heb ik altijd het gevoel van een enorme blauwe plek op mijn heup. Daarbij kwam nu een behoorlijk bult (omvang van een halve tennisbal). Dat is bij het zitten en vooral bij het liggen erg vervelend. Inmiddels is de bult geslonken en het beurse gevoel minder. Maar van mijn dagelijkse grondoefeningen heb ik er een paar overgeslagen omdat ik niet op mijn heup kon liggen.