Een familie (vader, moeder en volwassen zoon met vriendin) komen de snackbar wat schuchter binnen. De hele week op de boerderij en dan ineens in de bewoonde wereld.

Vader vraagt zoon: "Wat wil jij?." "Maakt niet uit", zegt de zoon met een zwaar lokaal accent. Vader loopt naar de balie. Blijft besluiteloos staan en keert weer terug naar zijn zoon. Moeder staat er wat afwezig bij. Zij wordt blijkbaar niet geraadpleegd als het om de keuze van snackbarvoer gaat. De vriendin kijkt het allemaal rustig aan. Misschien is dit de eerste keer dat ze met de familie mee uit eten mag. Of ze is al vaker mee geweest en denkt: "Het gaat iedere keer zo. Ik wacht wel af."

Vader vraagt weer wat zijn zoon wil hebben. "Doe maar wat. Een frietje of zo. En een frikandel." En dan: moeder ook een friet? "Ja." Vriendin ook? "Ja". Zo, vader kan bestellen. Ze gaan aan een tafeltje zitten. De zoon komt naar ons toe en vraagt in ABN of hij een stoel mag dat bij ons tafeltje staat.


Sandra dacht dat we hier keken naar ouders met dochter en vriend c.q. schoonzoon. Dan zou ik het nog gênanter vinden.