Niets zo onvoorspelbaar als een behandeling van de ziekte van Kahler. De geplande start van de vervolgbehandeling wordt een week uitgesteld (van 29 februari naar 6 maart). De reden is dat de dendritische cellen dan een week langer kunnen uitrijpen. Ze zijn de 29e ook goed te gebruiken, maar de laborant en de hematoloog hebben het vermoeden dat de 'dendrieten' beter hun werk doen als ze verder uitgerijpt zijn. Het maakt mij niet zo veel uit wanneer we beginnen, dus laat de cellen nog maar even rijpen.

Vreemde gedachte, dat nu in het laboratorium mijn cellen, die een jaar geleden zijn geoogst uit mijn lichaam, worden bewerkt. Straks zijn mijn cellen omgevormd tot dendrieten, die de T-cellen van de donor gaan helpen bij het bestrijden van de Kahler-cellen. Geeft niet als jullie het niet begrijpen. Ik weet het af en toe ook niet meer.

Vorige week nog vergeten te vermelden dat ik in het ziekenhuis was voor een skeletstatus. Dat is een hele reeks röntgen-foto's, waar je hele skelet opstaat. De uitdaging voor de medewerkers van radiologie is dan om met zo min mogelijk foto's (dus tegen zo laag mogelijk kosten) mijn hele skelet erop te krijgen. Iedere keer weer een heel gepuzzel. Op 6 maart hoop ik te horen hoe mijn skelet er aan toe is. En vooral of het enigszins herstelt is van de schade die het tot en met 2003 had opgelopen.