2 november j.l., op Allerzielen, is Else overleden. Afgelopen dinsdag hebben wij mogen deelnemen aan haar Boeddhistische afscheidsdienst in de aula van begraafplaats en crematorium Den en Rust in Bilthoven. Indrukwekkend, inspirerend en rustgevend. Eigenlijk precies zoals we Else kenden.

Ik heb Else leren kennen tijdens Herstel en Balans, een revalidatieprogramma voor kankerpatiënten. Een bijzondere persoon in de groep. Een groep die eind 2003 zo enthousiast opnieuw was begonnen. Vreemd gevoel dat er nu iemand uit weg is. Het regelmatig contact met de anderen van de revalidatiegroep is (vooral nu) zeer waardevol. Maar in dit geval is het uiteraard ook heel erg confronterend.

Sandra en ik zijn nog twee keer bij Else op bezoek geweest in de laatste 2 maanden van haar leven. Korte maar zeer intense ontmoetingen die ons altijd zullen bijblijven.

Else is tot op de dag van het opzeggen van haar Internetaansluiting mijn blog blijven volgen. Daarom ook verdient ze een plekje op mijn blog.

Else is nu weg, maar toch ook niet, zoals de Boeddhistisch priester ons uitlegde. Dat drukt ook het gedicht op haar rouwkaart uit.

Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.
I am the thousand winds that blow,
I am the diamond glint on snow.
I am the sunlight on ripened grain,
I am the gentle autumn's rain.
When you awaken in the morning's rush
of quiet birds in circling flight,
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there, I did not die...