Zo noemde een verpleegkundige het gevoel dat Bas zou kunnen hebben de eerste dagen. En dat gevoel heeft ze volgens hem goed omschreven.

Maandag 10 december waren we er om 8.30 uur. Afname bloed en bepaalde afweer-cellen. Verliep moeizaam omdat Bas zijn aderen door de chemo niet zo 'makkelijk' meer zijn. De laborante kreeg geen 'flow'. Later nog intakegesprek, rondleiding en gesprek met dietiste vanwege 'hygiene-dieet'.

Dinsdag 11 december om 10.30 uur kreeg Bas voor de eerste keer het vreselijke serum toegediend. Een middel om er voor te zorgen dat zijn weerstand vermindert, zodanig dat het lichaam straks niet meteen de donorcellen afstoot. Die moeten zich wel eerst kunnen nestelen.
Om 11.30 uur begon Bas wat rillerig te worden. Om 13.15 uur was ik bij hem. Om 13.20 uur begon hij te klappertanden en had het ijskoud. Het bed schudde. (Ik ben zo vrij geweest om de planken aan hoofd en voeteneind vast te zetten met leukopor. Ze klapperden tegen de ijzeren stangen van het bed; constructiefoutje...niet klappertandproof) Vervolgens kwam de misselijkheid op met de daarbij bekende 'uitingen'. Vervolgens steeg de koorts naar 39.6 C. Dit alles in een tijdsbestek van ongeveer 2,5 uur. 's avonds leek het wel te gaan.

Na een redelijke nachtrust werd vandaag tochweer een rotdag. Koorts is wel gezakt, maar alle spieren doen pijn. Ribben. Keelpijn. Droge ogen. Transpireren en huiduitslag.

Maar...allemaal niet dramatisch. Het is een bekende reactie op het toegediende 'spul'.

Op momenten dat Bas even aanspreekbaar is lees ik jullie mailtjes en kaartjes voor. Dat vind hij heerlijk. Dank jullie wel.

Ik vermaak me wel in het UMC. Het is net een dorp. Gezellige eetgelegenheid gevonden met leestafel, een stiltecentrum en een internetcafe. Allemaal voor de nodige rust en afleiding. Zo kan ik het wat langer uithouden en dus vaker naar Bas.