Nee, ik vergis me niet. Zoveel stamcellen zaten er in dat ene zakje bloed. We hebben ze zelfs echt kunnen zien zitten (met lampje op geschenen). Binnen 24 uur zullen ze zich in het beenmerg hebben genesteld. De transplantatie was 'simpelweg' bloed via een infuus in ongeveer een uur in laten druppelen. Dit is goed verlopen.

Bas was op dat moment ook volledig erbij. Samen met zijn zussen hebben we heel bewust aandacht geschonken aan dit moment. Dat gegeven was fijn; het team was compleet.

Maar verder vond ik het een zeer onprettige dag. Details zal ik jullie niet mee vermoeien. Dit is niet mijn blog maar die van Bas. Bovendien hebben we geen kans gezien om de middag na te spreken, te herervaren, want de misselijkheid ging weer de boventoon voeren. Dus ik weet niet eens wat Bas er zelf van vond.

Waar ik enorm van baalde is het feit dat de transplantatie gewoon plaatsvond op zaal terwijl iedereen inclusief bezoek binnen liep en de gordijnen openbleven. Persoonlijk hou ik voor dit soort dingen van iets meer privacy. Of zijn we verwend in het vorige ziekenhuis?

Hoe het nu met Bas gaat? Helaas nog steeds niet goed. Hij is enorm misselijk, en levert een gevecht met zijn pillen.
Toch komt hij morgen naar huis. We zullen zien. Wellicht dat verpleegster Sandra hem wel aan het eten krijgt.