Verantwoordelijkheid
We schieten uit onze kramp. En misschien is het onvermijdelijk dat we soms even doorschieten. Woensdag schreef ik over de zelfcensuur die de journalistiek zo lang teisterde. En die volgens mij erg schadelijk was. Het niet benoemen van problemen suste de elite (journalistiek, opinieleiders, politiek) in slaap. Inmiddels beperken de problemen zich niet meer tot wijken waar toch geen journalisten of politici wonen. En wordt gezocht naar de juiste toon. Die kwalijke zelfcensuur kwam, denkik, voort uit een gevoel van verantwoordelijkheid. Bevoogdend, onverstandig, vaak misplaatst ook - maar toch. Met het verdwijnen van die zelfcensuur lijkt ook de verantwoordelijkheid uit de mode geraakt. De verontwaardiging, de angst, de woede. Het wordt àllemaal geregistreerd en weer uitgezonden of in de krant gezet. Ja, ook ìk dacht (zie mijn stuk van woensdag) tot mijn eigen schrik eigen schuld. Maar om dat over de volle breedte van de voorpagina te zetten.. Ik heb er grote moeite mee. Gevoelens aanwakkeren is iets anders dan zaken benoemen. 
Nog even terug naar die zelfcensuur, want daarvan kwam ik tot mijn eigen verbazing vrijdag ineens nog een aardig voorbeeld tegen. Àfgelopen vrijdag ja. Het NOS radionieuws. De avond daarvoor wachtten Marokkaanse jongeren mensen op die wilden gaan winkelen in Hoog Catharijne in Utrecht. Bovenaan de roltrappen bij V&D stuitten klanten op een agressieve muur. Het was niet mogelijk om het warenhuis te betreden. Ook op andere plekken hadden groepen Marokkanen het op het winkelend publiek voorzien. De politie schat dat er tussen de twee- en driehonderd jongeren bij betrokken waren. Vrijdagochtend om zes uur luisterde ik naar het radionieuws en toen waren het ineens geen Marokkanen meer: De politie heeft bij een veegactie in winkelcentrum Hoog Catharijne in Utrecht acht jongeren aangehouden. Tientallen agenten gingen tot actie over, nadat twee- tot driehonderd jongeren zich tegen de politie hadden gekeerd. De jongeren vielen het winkelend publiek lastig. En toen de politie daar wat van zei sloeg de vlam in de pan. De politie ontruimde Hoog Catharijne; daarbij gebruikten agenten de wapenstok en ook werden honden ingezet. Kijk, dan is het toch ineens een heel ander bericht. Het is een illustratie van hoe àlle media tot voor kort werkten. Na zo'n incident zou geen krantenlezer, tv-kijker of radio-luisteraar weten dat het om Marokkanen ging. Laat staan dat het iets te maken had met het offerfeest zoals winkeliers zeggen (die waren niet verrast - rond het offerfeest en het suikerfeest ontstaat vaker een dreigende sfeer). Die zelfcensuur zijn we (op een enkele uitzondering na dus kennelijk) gelukkig kwijt. Nu nog het besef dat journalisten meer zijn dan 'alleen maar de boodschapper'. Wat breng je en hoe verpak je het - ik vind het een verantwoordelijkheid.
11:50:20 PM  |
|
