Weblog van Martin Volder
        

Weblog van Martin Volder

donderdag, 23 december 2004

Break

Deze weblogger neemt effe een break :)
9:39:10 AM     |


woensdag, 22 december 2004

Komt allen

De aanhouder wint zieltjes.


Sint Augustinuskerk, Utrecht
10:27:08 PM     |


dinsdag, 21 december 2004

In de mensen een welbehagen

Vrede op aarde / Vrede op aarde / Vrede op aarde / Vrede op aarde!
In de mensen een welbehagen / In de mensen een welbehagen, een welbehagen!

Hàdden we dat welbehagen maar.. in de mensen. Dan kwam er een einde aan dat onrustige zoeken. Naar verlangens die mòeten worden gestild. Het jachtige consumeren. Het knabbelen, het sabbelen, het doelloze gezap. De afgunst ook, de wedloop met buren en collega's. Dan kwamen we tot rust, dan waren we tevreden. Ach ja, tevreden.. Zie ik daar het woord vrede?
5:54:06 PM     |


maandag, 20 december 2004

Kerstsfeer

Ik kom altijd laat in de kerstsfeer. En sommige dingen zijn aan mij überhaupt niet besteed. De kersthits van Sky Radio bijvoorbeeld... Maar sinds het kerstconcert van zaterdag met Jan Waalen - pràchtige koperklanken - klinken in mijn hoofd toch kerstdeuntjes. En de kerstboom staat nu ook, met véél aandacht versierd. Dus ja, ook ik kom eindelijk in kerstsfeer.


8:33:28 AM     |


vrijdag, 17 december 2004

Waardering

Ach tuurluk. 'k Wilde best nog één keer een appeltaart bakken, voor Judy en Nettie van de receptie. Wow :)


10:28:50 PM     |


donderdag, 16 december 2004

Kerststal

Te bezichtigen tot en met 9 januari in de Sint-Jan in Den Bosch
van 10.00 tot 16.30 uur, behalve tijdens diensten.

7:54:01 PM     |


woensdag, 15 december 2004

In de mensen een welbehagen

Geacht Kamerlid,

Wilt u onderstaande tekst aub printen en tijdens het Kerstdiner doorlezen?

Warme kerstgroet,
-Martin.

Tekst: Dierenbescherming
Veel te grote lever
Ganzen brengen de eerste drie maanden van hun leven buiten door. Ze mogen vrij rondlopen en krijgen genoeg water en normaal eten. Na deze tijd worden ze in piepkleine hokjes zonder water gezet en begint het vetmesten, dat minimaal twee weken duurt. In deze periode moet de lever een gewicht krijgen dat zes tot tien keer groter is dan het normale gewicht. Dit betekent dat de ganzen drie keer per dag een dertig centimeter lange trechter in hun keelgat krijgen waardoor een grote hoeveelheid vette maïspap naar binnen wordt gegoten.
De dieren krijgen tijdens deze periode te weinig water; er zijn gevallen bekend waar de dieren alleen gezouten water krijgen, waardoor de dieren snakken naar iets dat de dorst lest, in dit geval de maïspap. Hierdoor stribbelen ze niet zo tegen.
De hokjes waarin de ganzen worden opgesloten tijdens de periode van dwangvoeding zijn zo klein, opdat de dieren door gebrek aan beweging minder energie verbranden. Daarnaast hoeven ze niet gevangen te worden, wat tijdverspilling voorkomt. Het betekent voor de ganzen dat ze niet rechtop kunnen zitten, zich niet kunnen omdraaien noch hun vleugels kunnen spreiden.

Leed is bewezen
Uit een onderzoek van het Scientific Committee on Animal Health and Animal Welfare is gebleken dat ganzen door deze dwangvoeding pijn, angst en leed ondervinden. In de eerste plaats omdat ganzen groepsdieren zijn en in de buurt van andere ganzen willen zijn. In de tweede plaats omdat een gans water nodig heeft om zijn veren glad te strijken en graag wil zwemmen. Ten derde omdat ze de laatste twee weken van hun leven in een te klein hokje doorbrengen, waarin ze continu pijn ondervinden. Tegen de tijd dat de dieren geslacht worden, heeft een groot aantal van hen gebroken botten of een gekneusd borstbeen als gevolg van het gebrek aan bewegingsruimte. Ook veroorzaakt de trechter waarmee de maïspap naar binnen gegoten wordt, ernstige schade aan hun kelen. Na een korte tijd worden de ganzen bang voor de persoon die de dwangvoeding bij hen toepast en draaien ze hun kop weg. Daarnaast wordt het lichaam van de ganzen door de onnatuurlijk snelle groei van de lever te zwaar en worden de pootjes helemaal naar buiten gedrukt.
Het onderzoek wees uit dat twee tot vier procent van de ganzen door deze methode overlijdt, dit in vergelijking met een sterfte van 0,2 procent onder ganzen die geen dwangvoeding krijgen. Oorzaken hiervoor zijn verwondingen, stress en schade aan de lever.
4:09:26 PM     |


dinsdag, 14 december 2004

Apropos..

zie ook: Primeur.
7:20:29 PM     |


maandag, 13 december 2004

Buffer

Zo, de leptob gaat voortaan op een lekker dik bejaarden-dienblad. "Da's beter voor later," zou Pim Jacobs zeggen.


5:31:05 PM     |


vrijdag, 10 december 2004

Slingers


10:02:20 PM     |


donderdag, 9 december 2004

Werkgroep

Bij Omroep Brabant werken gelukkig veel collega's bij wie ik me heerlijk op mijn gemak voel. Ze doen hun werk onbekommerd en fluitend. Met groot gemak vaak ook, ze zijn goed, kunnen vast 'meer' - 'beter' zouden sommigen zeggen. Maar: waarom, als het nu fijn is? Kijk, dàt vind ik aangenaam. Geen opgewonden standjes - opgejaagd door niet uitgesproken carrièredoelen. Maar mensen die niks willen bewijzen, niks hoeven te verdedigen ook. Niet gedreven door prestige, een gevoel van dreiging of door paniek.

Ik heb mijn leergeld al eens betaald. En daarom houd ik graag enige afstand tot het spel van managers of van Grote Ego's. Het spel waarbij mensen soms wel moeten liegen, want dan win je. En wie te vaak verliest valt af. Waarbij jezelf politiek indekken belangrijker is dan iets goeds tot stand brengen. Want wie teveel risico neemt valt af en dan breng je helemaal niks meer tot stand. Het spel waarbij je je kaarten tegen de borst houdt, dan doen je bondgenoten namelijk ook. Bondgenoten die ooit je vijanden kunnen zijn - wie zal het zeggen. Misschien wel morgen, als je niet uitkijkt.

Ik hou van radio. En ik zou willen dat we dat prachtige medium nòg beter gaan gebruiken. Eigenlijk zou ik daar dòlgraag invloed willen uitoefenen. En daarom was ik toch maar in een werkgroep gestapt om mee te praten. Ongemerkt eigenlijk, want een brainstormsessie bleek een structureel karakter te hebben.

Vandaag ben ik er weer uitgestapt. De wil om invloed uit te oefenen was verdwenen. Want nòg liever wil ik onbekommerd en fluitend mijn werk blijven doen. Ik kreeg last van allergie. Ik ben overgevoelig. Niet voor managers trouwens hoor. Maar wel voor het proces waarin zij dagelijks zitten en dat zich voor mij te dichtbij afspeelde.

Lichtje

Collega Eefke probeert me op te vrolijken:
Er brandt een lichtje in mijn hart, dat brandt voor Jéézùùs!
Ja, natuurlijk moet ik lachen :)
10:00:18 PM     |


woensdag, 8 december 2004

Manolo Blahniks


Gisteravond geen nieuwe Sex and the City meer. Tja. Dan maar I Love Sex and the City afgedraaid, vorige week opgenomen. Dit vond ik leuk:
Eerst Estelle Gullit, zwijmelend: Ik zou zelf ook mijn laatste geld nog aan een paar Manolo Blahniks uitgeven. Ge-wèl-dig!
Dan Tanja Jess: Manolo Blahniks!.. Voordat ik naar die serie keek wist ik niet eens wat dat wàs.
En vervolgens: Dat zijn alleen maar voetbalvrouwen ofzo die dat kunnen betalen.
10:42:37 PM     |


dinsdag, 7 december 2004

Geen fietsen

Plagerijtje?
11:55:00 PM     |


maandag, 6 december 2004

Geduld

Lieve God,
Geef mij het geduld om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
de moed om te veranderen wat ik wel kan veranderen en
de wijsheid om het verschil te kunnen zien...
9:17:51 PM     |


vrijdag, 3 december 2004

Nico


  • De witte villa Heideheuvel ligt er troosteloos bij. Vroeger was dat een astmacentrum. Daarna kwam de NOS erin. De kortademigheid bleef. Ruurd Bierman had er lange tijd zijn mooie werkkamer. Daar is heel veel, lang en vooral zinloos vergaderd.
  • Bierman komt er in mijn verhaal niet goed van af, besef ik. Slechter dan Hans Laroes.
  • Ik vind Ruurd geen goede manager. Hij mij ongetwijfeld ook niet.
  • Laroes heeft veel kwaliteiten, maar viel aan het eind van mijn tijd bij het Journaal door de mand. Als een echte slechterik. Geknipt dus voor een nog hogere positie binnen de omroep. Bierman was in mijn ogen onvoldoende competent, maar geen slechterik.
Ik weet gewoon niet wat ik lees. Nico schrijft met terugwerkende kracht een lifelog - zijn gedachten, zijn observaties, zijn oordelen. Met naam en toenaam, ongesencureerd lijkt het. Ik herken de mensen en de sfeer. Misschien dat het boek me daarom zo beetgreep toen ik het vanmiddag voor het eerst opensloeg.

Tsja, hoe kan ik dit kort vertellen? Ik ken Nico al lang, maar zeker niet goed. Toen ik bij Rijnmond werkte had ik niks met hem. Het is een ontzettend rare man. Een man van gekke ideeën, de onconventionele aanpak, creatieve oplossingen. Mensen ver-afgoden hem. En mensen haten hem hartgrondig. Zij kennen diezelfde Nico als naar en rancuneus. Gek is dat toch..

Een aantal jaren geleden had ik voor het eerst een echt gesprek met hem en dat was best filosofisch. Ik liep mijn mijn ziel onder mijn arm. Nico dacht mee over de mogelijkheden die het leven me kon bieden. Hij noemde een functie bij de NOS, maar ik wilde er niet over nadenken. Een drastische carrièreswitch dan, zou dat niks zijn? Hij vertelde over mensen die zo het geluk vonden - als ik dat wilde kon hij me wel helpen. Hij vertelde ook buitengewoon openhartig over zijn eigen benarde positie bij de NOS. Over het gekonkel. Over de coupe die hij verwachtte. En over zijn strategie.

Maanden later zat ik bij de NOS. Op precies de plek die Nico genoemd had, maar geheel buiten hem om. Het was zeker geen plek waar ik thuishoorde - ik voelde dat achteraf gezien op de eerste dag al. Ik vergaderde heel veel, lang en vooral zinloos. Daar was ik natuurlijk niet voor gekomen, om te vergaderen met andere managers. Maar op de redactie had ik weinig te zoeken, dat voelde ik meteen al.

Ik herinner me levendig een bezoek aan Nico op zijn werkkamer. Volledig afgezonderd van de rest van het Journaal. Herkende ik daar iets? Hij zapte verveeld toen ik binnenkwam. "Oh hallo." Hij vertelde over zijn geisoleerde positie. Bijna emotieloos. Hij leefde op toen we andere onderwerpen aansneden en door fotoboeken gingen bladeren. Toen ik weer wegging voelde ik me vreemd. Een soort van triest - maar waarom? Was dat om Nico of (ook) om mezelf? Ook ik wachtte op de bijl die nog steeds niet was gevallen.

Zijn boek waar ik vandaag stukken uit gelezen heb vind ik onwaarschijnlijk expliciet en gedetailleerd. Soms lijkt het een interne Journaal-notitie met richtlijnen en een journalistieke koers. Alsof hij daar de scepter nog zwaait: zo moet het! Maar het boek bevat ook veel verhalen van de vloer, met naam en toenaam. En dat terwijl zoveel mensen nog op min of meer dezelfde plek zitten.

Nico heeft zijn eigen carrièreswitch verwezenlijkt. Nico Haasbroek is zestig en een vrij man, schrijft hij aan het eind van zijn boek. Hij hoopt erg oud te worden en alleen nog maar leuke dingen met gemotiveerde mensen te doen. Reisleider worden van Club Math.Tours bijvoorbeeld.
11:28:51 PM     |


donderdag, 2 december 2004

Zo!! Dat-ie het weet!!


3:55:25 PM     |


woensdag, 1 december 2004

Toch weer abonnee

Ik hield me van de domme en belde de Volkskrant Klantenservice:
"Ik heb deze zaterdag geen Volkskrant ontvangen."

Ik hoorde hoe mijn gegevens werden ingetikt.. Verbazing.. En toen:
Ik krijg maar liefst zéven keer de èxpliciete melding dat u onder geen enkele voorwaarde nog in ons bestand mag worden opgenomen.
.
"Eh, dus ik ben geen abonnee meer?"
U màg geen abonnee meer zijn..

Bovenstaande is het vervolg op het verhaal van de brief. En het vervolg dáár weer op kwam gisterenmiddag. Ik werd ontvangen door uitgever Pieter Kok: De Volkskrant moet juist blij zijn met kritische klanten. Ik geloofde dat hij het meende. Hij had een uur vrijgemaakt om over de site te praten. Met mij en met Rob-Jan de Heer, maar die bleek verhinderd. Na vijf kwartier namen we weer afscheid. Met het verzoek of ik op uitnodiging nog eens wil komen praten. Oja, en dat abonnement, dat is natuurlijk hersteld.

Bij mijn vertrek zag ik toch Rob-Jan de Heer nog; hij zag er helemaal zo kwaad niet uit. Ik schudde hem de hand: "Ik blijf graag abonnee." Hij knikte.
4:05:32 AM     |




© Copyright 2005 Martin Volder. Click here to send an email to the editor of this weblog.
Last update: 26-12-2005; 23:15:36.