Doneren
Wat een ellende. Wat een beelden. Hoe machteloos sta je tegenover zoveel natuurgeweld? Honderdzestigduizend doden. Onvoorstelbaar. En dan de ellende daaromheen. Mensen die nog wel leven maar geen leven meer hebben. De beelden en de verhalen hebben hun effect gehad. Bijna iedereen moest wat met dat gevoel. Geven dus, massaal. De ramp voelde dichterbij dan anders. Geen Afrikaanse kindertjes met hongerbuikjes doordat volwassen Afrikanen een oorlog uitvechten. Maar slachtoffers van een natuurramp, waarvoor zo snel geen schuldige is aan te wijzen. In een omgeving die vertrouwd aandoet, paradijselijke stranden met blanke vakantiegangers. Weggespoeld, net als ontelbaar veel meer Aziatische mannen, vrouwen en kinderen. 
Gisteren ontving ik deze foto in mijn mailbox. Wie kent dit kind: contact Phuket Hospital!!! is de titel van het mailtje:
In de bijlage bevindt zich een foto van een jongetje uit Khoa Lak, ongeveer twee jaar oud met een west-europees uiterlijk, dat zich zonder ouders of andere familie in het genoemde ziekenhuis bevindt. Hij is nog te jong om te praten en in het ziekenhuis in Phuket heeft met geen idee welke nationaliteit het jongetje heeft. Hij zoekt zijn ouders of eventueel andere familie.
Ik geef het niet graag toe, maar deze foto greep me meer aan dan de Aziatische kinderen onder dat zeil. Die kinderen hebben mijn sympathie - ik trek mijn portemonnee voor ze. Maar deze jongen wilde ik meteen oppakken, knuffelen, helpen. Ik voel me schuldig voor het onderscheid. Het komt natuurlijk doordat dit jochie mijn eigen zoontje had kunnen zijn, en die Aziatische kindertjes niet. Maar 't is een primitieve impuls. Waarvoor gelukkig - ik ben dus niet de enige - een psychologische term bestaat: verwantenselectie. Mijn rationele geest en mijn altruïstische hart moeten daar maar extra tegenwicht aan bieden. Misschien moet ik nog maar wat doneren.Update (18:30): Het jongetje was voor het weekend al herenigd met zijn ouders en heet Hannis. Zie Webwereld en de comments.
4:23:50 AM  |
|
