Niet overtuigend Wie op de radio presenteert speelt een rol. En zoals bij alle rollen in het leven wordt het pijnlijk als je in je rol niet overtuigt. Vanmiddag hoorde ik tijdens een lange autorit twee voorbeelden achterelkaar.
Eerst de al eerder genoemde Timur op Yorin. De manier waarop hij vanmiddag over the top-enthousiast een plaat aanprees met net uit de Popencyclopedie geplukte feitjes (hij legde uit waarom Foreigner, Foreigner heet), kwam genant onnatuurlijk op me over. Niks veranderd dus, helaas. Snel gaf ik mijn radio een slinger en kwam terecht bij een regionale omroep. Ojee.. een omroeperstoon.. Alsof het een mededelingenrubriek betrof werden onderwerpen bijna emotieloos aan- en afgekondigd. Met gepaste pauzes en zo nu en dan een tijdmelding. Tussendoor een plaatje waar de presentator duidelijk hoorbaar níets mee had. Jaren 50 radio.. Wat een droefenis. Radio kan je als luisteraar raken. Er kunnen beelden op je netvlies komen die de tv je nooit kan brengen. Radio draait om sfeer. Wat jammer toch dat met zo'n mooi medium soms zo onzorgvuldig wordt omgesprongen. Yorin had Timur toch al lang een plek in de luwte moeten geven om daar het gevoel te pakken te krijgen? Die jongen zit daar duidelijk niet op zijn plek. En waarom presenteren omroepers nog steeds programma's? Kunnen die niet beter voice-response-systemen inspreken? Zet daar mènsen neer, die de juiste toon raken en mij aan het luisteren krijgen. Die geen vraaggesprekjes voeren, maar gesprèkken, vol interesse. Het plichtmatige dat ik hoorde.. ik zapte maar weer weg.. Misschien komt het doordat op plekken waar beslissingen vallen vaak managers zitten, met duizend en één problemen en verantwoordelijkheden. En met, kennelijk, net iets te weinig liefde voor de radio. Iemand met hart voor dit prachtige medium kan dit toch niet dag in dag uit aanhoren - en niets doen?
8:18:53 PM  |
|
