Vinger aan de pols Kijk op een willekeurige redactie en je ziet een vrij homogeen gezelschap. Het begint met de opleiding. Iemand met alleen HAVO komt zelden voor, hier vind je HBO'ers en universitair opgeleiden. Blank, op een enkele uitzondering na. Thuis ligt de Volkskrant op de mat, de VPRO gids op tafel. En thuis, dat is in een goede buurt; aan de rand van het stadscentrum of in een Vinex-wijk. De kinderen gaan naar een witte school. De gemiddelde journalist heeft alles goed voor elkaar. Hij weet hoe de wereld in elkaar zit, hij volgt de politiek op de voet. Hij kijkt naar Netwerk en Nova, leest de krant en Vrij Nederland. Hij heeft toegang tot vele bronnen en om eerlijk te zijn: hij heeft best wel wat invloed. Prettig gevoel hoor, dat je de boel in de hand hebt.
Veel Nederlanders hebben dat gevoel niet. Ze voelen frustratie. Ze ervaren dagelijks dat 'de politiek' mijlenver van hun afstaat maar wel beslissingen voor hen neemt. Of juist nalaat die te nemen. Ze voelen zich genegeerd. Ze zien dat er wel veel aandacht is voor mensen die van buiten komen. Het voelt onrechtvaardig aan. De sportclub heeft geen geld, de school verloedert, op het schoolplein spreken veel ouders geen Nederlands.
De journalist pendelt intussen van zijn bakstenen koophuis naar de redactie. De Volkskrant zit in zijn achterhoofd, hij trekt zich het lot aan van die arme asielzoekers. Dorpen en steden schieten langs hem heen. 't Is een voorrecht om zulk belangrijk werk te doen, om de vinger aan de pols van de maatschappij te houden. Geen Stijl: Links regeert in HilversumWeblog Ad de Boer (scroll door naar maandag 16 februari)
12:57:26 AM  |
|
|
