Samenleving"Wat eigenlijk iedereen op straat zegt is, dat ze zich sinds het verdwijnen van het regime van Saddam Hoessein onveilig voelen. Saddam had een ijzeren greep op dit land en die zorgde ervoor dat er geen berovingen waren." De verslaggever uit Bagdad, vanavond in het Journaal. Tja. Elk voordeel heeft zijn nadeel, en omgekeerd. Zou Cruijff zeggen. Een dictatuur heeft zijn voordelen. Het individu is er volstrekt ondergeschikt, de norm wordt van bovenaf opgelegd. Normafwijkend gedrag wordt gecorrigeerd. Meteen. Openlijk andersdenkenden zijn er niet. Maar er zijn ook nagenoeg geen dieven, junkies of zwervers. Niet buiten de muren van de gevangenissen en klinieken tenminste. 
Bij ons staat het individu centraal. En dat kan ik zien als ik door de stad loop. Individuen die met een verwilderde blik, in zichzelf pratend en fietsenstelend ronddwalen. Op roosters slapen, onder een stuk karton of in de luwte van een muur. We corrigeren niet. We bieden soms wel een helpende hand. Maar alcoholisten, junks of mensen met psychische problemen of misschien 'gewoon' adhd komen afspraken met instanties niet na. En dan is er vervolgens geen dwingende hand. Gedwongen hulp, laat staan gedwongen opname, is iets voor dictaturen. Bij ons mogen mensen zichzelf van alles aandoen. En als ze het niet te bont maken, kunnen ze anderen ook behoorlijk wat overlast veroorzaken. We grijpen wel eens in. Maar ze staan zo weer op (de koude) straat. Het is de keerzijde van onze open, individuele samenleving. Te weinig een samenleving... Wanneer grijp je in in de individuele levens van anderen, vroeg ik me vanmorgen af toen ik de Volkskrant las. Kinderen hebben in ons land geen gelijke kansen. Sommigen krijgen bij hun geboorte een stabiele omgeving, komen niets tekort, materieel niet en ook niet aan aandacht of liefde. Anderen worden geboren in achterstandsbuurten, in achterstandsgezinnen. De armoede concentreert zich, las ik, bij alleenstaande ouders, bijstandsmoeders dus, en bij allochtonen. "Ten opzichte van de autochtonen blijft de achterstand groot. Ze trouwen onderling, vaak met iemand uit het land van herkomst, de verdiencapaciteit is laag. Ze erven minder, en moeten met meer delen. Anderzijds zie je goedbetaalde tweeverdieners die gezonde, succesvolle kinderen voortbrengen en bij wie alle voordeel cumuleert."  Waarom adopteren we ze niet, dacht ik, die kinderen die in een rauwe omgeving opgroeien? Halen we ze weg uit die omgeving met weinig geld, veel zorgen en veel irritaties. Omgevingen met een groot gebrek aan aandacht, eigenwaarde en liefde. Waarom halen we ze niet weg, nouja, niet bij hun ouders natuurlijk, maar uit die omgeving. Die moet veranderen, verbeteren. Waarom grijpen we niet in?
Het is gek, maar ik las vanochtend in diezelfde Volkskrant dat onze samenleving daar heel voorzichtig mee gaat beginnen..: "Gezinnen met een of meer criminele kinderen kunnen in Amsterdam door de rechter, justitie of de jeugdreclassering worden gedwongen in therapie te gaan." Er is keus: "Gezinsleden worden voor de keuze gesteld: als ze niet meedoen, moeten ze accepteren dat hun zoon, broer of zus de gevangenis in gaat." Aha, daar komt de helpende hand dankzij de harde hand. Een stukje verderop staat hoe het in zijn werk gaat: "In de therapie proberen we de negativiteit uit het gezin te halen. De gezinsleden moeten ophouden elkaar te beschuldigen en de problemen in het gezin gezamenlijk durven aanpakken. Ze moeten met elkaar leren communiceren en elkaar ook eens een compliment geven als iets goed gaat. Het is hard werken. Niemand kan achterover leunen. Het leidt ertoe dat ouders beter toezicht houden en dat afspraken worden gemaakt die worden nagekomen." Dat vind ik nog eens hoopgevend nieuws. Hoewel ik wel duizend vragen heb, want, hoe gaat het nu ècht in zijn werk? Is het niet te oppervlakkig of te vrijblijvend? Anderzijds, je legt iemand anders normen op, omgangsvormen bijvoorbeeld, je beïnvloedt iemands gedrag. Hoe ver gaat dat, gaat het niet te ver? Hoe effectief is het 'trainen' van ouders eigenlijk? Ik ben heel benieuwd of dit goed wordt aangepakt. Of blijkt straks dat dit zo'n plannetje was zoals zovele? En horen we er over een tijdje niks meer van? Ik hoop dat het zo'n plannetje niet is. Voor de kinderen.
6:27:09 PM  |
|
|
