 Droevig
Het nieuws over de oranjebaby ontgaat ook Thomas niet. Hij keek tv. En zei heel beslist: "Mama, ik wil een broertje.." Het lijkt hem zo stoer om 'grote broer' te zijn. En, ik zie het voor me, hij zou een heel leuke broer zijn. Maar hij zal het niet meemaken.
Mama heeft het hem uitgelegd. Hij snapt het, maar hij vindt het heel erg jammer. Bij mama is geen nieuwe papa. Bij papa is Marjolein er wel, maar een kindje zal er niet snel komen.
Ik krijg er een beetje pijn in mijn buik van. Zoals ik dat ook krijg als ik hem weer voor een week bij zijn moeder heb afgeleverd. En zo zijn er meer pijnlijke momenten als twee mensen samen een kind hebben, maar niet meer samen zijn.
Vandaag hoorde ik een bericht dat al die pijn enorm relativeert. Een jongetje van elf zal zijn vader nooit meer zien. Papa sprak altijd vol liefde over de jongen. Maar hij zag hem bijna nooit meer. Want papa en mama hadden ruzie, over hun kind. Kennelijk werd het de vader teveel. Hij pleegde dit weekend zelfmoord.
"Sjonge, jullie gaan wel héél goed met elkaar om, zeg." Soms klinkt het een beetje als een verwijt. Zo van: waarom zijn jullie eigenlijk uit elkaar gegaan? Als ik Thomas aan het eind van de dag terugbreng blijf ik soms eten, of we gaan met ons drieeën uit eten. Alles gaat in goed overleg, Thomas blijft iets langer, vertrekt iets eerder, zij gaat met hem naar de kapper, nee, nou dan ga ik. Wat een zegen. Wat een rust ook voor Thomas.
4:53:08 PM  |
|
