Beste dierenvrienden,
Eerst maar even het belangrijke nieuws: Met de poezen gaat het steeds beter en er is nog steeds niet ingebroken.
Positief nieuws dus. Ik kom net terug van het poezenvoeren en voor het eerst at nu ook Saar gelijk mee met de andere, dus vijf poezen op een rijtje. In het begin had ze zich afzijdig gehouden.
Ze bleef steeds boven op de stoel zitten en een speciaal voor haar neus geplaatst bakje keek ze niet aan, althans niet in mijn bijzijn. Van de week zag ik haar al af en toe beneden, maar zodra ik me bewoog schoot ze achter de stoel in de hal. Dat werd ook minder en nu eet ze al in mijn aanwezigheid.
Het meeste contact heb ik met Ringo met het afgezakte oor en met de peper-en-zout poes, die aldoor vanaf de kapstok tegen me staat te schreeuwen dat ze geaaid wil worden.
Als ik dat dan doe, gaat ze kopjes geven en Cas (?), die andere zwarte, die ook altijd op de kapstok zit, begint dan heel voorzichtig aan m'n hand te snuffelen, maar kijkt me bijna gechoqueerd aan als ik hem dan ook over z'n "hoofd" (ik wil geen ruzie krijgen met Lisette) aai.
Zodra ik de keukendeur opendoe, schiet Ringo altijd naar binnen en gaat op de vensterbank van het keukenraampje naar buiten zitten kijken.
Als ik, terwijl de poezen eten, de bakken verschoond heb, zit Ringo al weer voor het raam en vanavond pakte ik hem voor het eerst op en droeg hem netjes de keuken uit.
Toen ik hem had neergezet, draaide hij zijn "hoofd" om en keek me over z'n schouder aan, zo van: "Dat was toch wel een beetje vrijpostig van je, nietwaar!?" Maar hij voelde zich gelukkig niet echt beledigd.
Gisteravond was hier een klein burengerucht. Eén van onze achterburen had een swingend muziekje opstaan, maar op een soort lichte orkaansterkte en door de open ramen kwam dat goed over.
Wij hadden er niet eens zo'n erg in, maar plotseling hoorden we een plof, alsof er een volle melkfles kapot viel op een cementvloer. Ik dacht eerst dat er een kat van een veranda naar beneden was gevallen in een van de tuinen aan de overkant, want de plof werd gevolgd door wat geritsel.
Ik ging voor het raam staan, maar het was te donker om iets te kunnen zien. Aan de overkant verschenen er ook allerlei mensen achter de ramen en op een gegeven moment hoorde ik geroep.
Ik deed de ramen open en begreep toen al gauw dat er iets heel anders gaande was. Onze buurman van nr.8, de ontwerper, en zijn vriendin konden de muzikale smaak van de overburen niet waarderen en probeerden hun aandacht te trekken om hen te bewegen het geluidsvolume tot huiskamerniveau terug te brengen.
Daartoe hadden ze een projectiel naar de overkant gegooid - aan de restanten te oordelen, een oude bloempot, want vandaag zag ik nog allemaal oranje scherven liggen op de verandakast aan de overkant - en toen er een paar mensen buiten verschenen waren, riepen ze, "of die muziek niet wat zachter kon," want dat ze er "zo langzamerhand spuugmisselijk van werden."
Myrthe was het daar helemaal mee eens, want toen we onze ramen hadden geopend, was het lawaai inderdaad "engulfing" geworden en ze riep ook iets naar de overkant.
Het was geen situatie, waarin de wederzijdse belangen op een ontspannen wijze met elkaar in overeenstemming konden worden gebracht en er vlogen dan ook wat onvriendelijkheden heen en weer, boven de muziek uit, variërend van, "je gedeisd houwe" (de overkant), tot "primitief gedoe" en "..., of moeten we de politie bellen!"
Het eerste treffen eindigde onbeslist, want de overburen kregen er al gauw genoeg van en gingen naar binnen. Even later ging de muziek zachter en hield zelfs geheel op.
"Hartelijk bedankt." "Dank u wel," riepen onze buren met stemmen waar het sarcasme van afdroop. Het bleek een misverstand. Na een korte stilte zwol er een nieuwe song aan, even hard als de vorige.
Dit leek op een provocatie en even later hoorden we weer een bloempot aan de overkant aan scherven gaan.
De overbuur dook dwars door de gordijnen de veranda op met de schreeuw: "Hé, hou je je een beetje in!" en zijn vrouw volgde hem op de voet en riep dat ze "maar even bij hen langs moesten komen, als ze zo flink waren!"
Onze buren begonnen weer met de politie te dreigen en toen pas antwoordden ze dat zij helemaal geen muziek aanhadden, maar dat het hun bovenbuurman was!
Toevallig verscheen die op dat moment in zijn keukentje om een dipsausje aan te maken, geheel onkundig van het kleine drama dat zich onder zijn keukenraam had ontwikkeld, want daarvoor stond zijn muziekdoos veel te hard aan.
Hij was ook niet te beschreeuwen, ook al probeerden onze buren het uit alle macht met, "Hé, jochie, kan je je pick-uppie niet wat zachter zetten? We worden er doodmisselijk van" en het voor anderen minder begrijpelijke, "Mariááá!", wat verband zou kunnen houden met zijn beroep van "hair-styler". Dat vermeldt tenminste het bordje op zijn deur.
Hij maakte rustig zijn dipsausje klaar en verdween vervolgens weer uit beeld.
Daarop laaide de woordenwisseling tussen de onschuldige slachtoffers van het bloempottenbombardement en onze buren weer op en het einde was dat de laatsten inderdaad "zo flink waren" en op de herhaalde uitnodiging om "even langs te komen" ingingen.
Een minuut na deze belofte ging de muziek boven al zachter, blijkbaar omdat de aan muziek en dipsaus verslingerde hair-styler door zijn buurman was ingeseind dat er even iemand bij hem langs zou komen.
We nemen aan dat verder alles in der minne is geschikt, omdat het de rest van de avond opvallend rustig bleef, geen brekend glaswerk, geen boze stemmen en geen muziek meer.
Zo, jullie zijn weer een beetje op de hoogte van wat hier allemaal omgaat. Nog veel plezier de komende twee weken en mooi weer.
PS
Ik heb zoëven nog de kraan van de wasmachine dichtgedraaid.
Er was nog niets aan de hand. Dit ter geruststelling.
de top..........Gebruiks
aanwijzing..........
..........Naar
Brief nr.1..........Naar
Brief nr.3