Ook vanochtend weer veel te vroeg wakker. Ben over van alles en nog wat aan het piekeren. Over het werk, over de thuissituatie, over vrienden en vriendinnen en over hoe mooi deze vakantie wel al niet geweest is. Ik had al drie weekjes eerder vakantie gehad, maar die waren voorbij gevlogen zonder dat ik er erg in had of dat ik daar een lekker vakantiegevoel aan over gehouden had. Nu is dat helemaal anders.
Neem nu vandaag! Zometeen worden we om negen uur opgehaald en dan gaan we in de bus naar een plek toe met voldoende water om te kunnen raften. En nee het is niet Manavgat. We zitten wel wat langer in de bus, maar daar zijn dan ook gegarandeerd "wilde" rivieren. Ik ben benieuwd.

De rugtas is gevuld met de benodigde zwemkleding en alles waarvan ik denk dat, dat wel van pas zou kunnen komen. Waardevolle spullen zoals paspoorten en portemonees met rijbewijzen hebben we achter gelaten in het hotel in een afgesloten koffer. Voordat we richting het ontbijt lopen kijkt Adriaan verbaast toe hoe ik een rolletje tape en een stukje touw nog in de tas stop. Is dat nu wel nodig? Het neemt bijna geen ruimte in beslag, kost niks en kan toch erg handig zijn vind ik.

Na het ontbijt besluiten we buiten te gaan wachten. De bus zou er wel met een kwartiertje moeten zijn. Na een tijdje komt er een grote ge-airconditionde Corendon bus aangereden. Dat zal wel niet onze bus zijn lijkt me. Voor de zekerheid gaat Adriaan toch even met de tickets heen. Nee, nee met deze tickets komen we deze bus niet in verteld de man vriendelijk.
Het is al 10 over 9 en we worden toch wat paniekeriger. De bus zou ons om 9 uur op komen halen. Ze zouden ons toch niet geflest hebben? Om 9:15 besluit Siemen toch maar even te gaan bellen. Als hij terug komt verteld hij: "Als de bus er nog niet is over een kwartier, moeten we nog even bellen. Ze neemt contact op met de bus en als het zo is dat de bus al voorbij is, kunnen we met een taxi naar de raftplek toe rijden."
Na een kwartier nog maar een keer bellen. Tsja misschien hadden we toch maar wat meer moeten betalen. Dan hadden we waarschijnlijk deze zorgen niet zo gehad. Terwijl Siemen nog binnen is, komt er een wat kleinere bus aangereden. Terwijl de bus aan het stoppen is, stapt er een vlotte jonge kerel uit en roept "Rafting?" We stappen op hem af en geven aan dat Siemen nog binnen is, met de kaartjes. Terwijl we op Siemen aan het wachten zijn probeert de kerel een paar meiden mee de bus in te krijgen. Er is nog wel plek voor hun om vandaag mee te gaan raften. Lachend wordt de kerel afgewezen. Als Siemen even later van de trap af sjokt, kunnen we instappen.

Onderweg worden nog meer hotels aangedaan en stappen er nog een aantal mensen in. Bij een hotel hebben de mensen de hoop blijkbaar al opgegeven want na een lange tijd wachten rijden we onverrichterzake maar weer door.
Onderweg zien we een windhoos op zee. Terwijl Maarten daar foto's van probeert te maken met mijn camera valt het mij op dat wij blijkbaar de enigen zijn die dit fenomeen interessant vinden. De rest van het publiek is alleen maar met zichzelf of met elkaar bezig.

Na een verplichte pauze van een half uur rijden we weer verder. We hebben de kustweg inmiddels verlaten als het flink begint te regenen. De weg is spiegelglad geworden en het verkeer om de bus heen lijkt er totaal niet op ingesteld. Waar anders iedereen even hard doorrijdt, lijkt het er nu op dat er mensen zijn die er een stapje bovenop doen, maar er zijn ook mensen die zich bijna stapvoets op de weg aan het verplaatsen zijn.
Het wordt nog een keer extra duidelijk dat het merendeel van de mensen in de bus alleen maar met zichzelf bezig zijn op het moment dat de reisleider probeert uit te leggen wat er straks bij het raften allemaal moet gebeuren. Er zit een grote groep Polen in de bus en hebben totaal geen aandacht voor het verhaal wat de man aan het afsteken is.
Er wordt zeer dringend nog een keer om stilte verzocht door de reisleider. Hij praat zeer snel en erg onduidelijk engels. Daarnaast beginnen de Polen weer door het verhaal heen te blaten. De reislijder geeft het op hij gaat zitten. Wat een enorme ei*e** hebben we in de bus zitten zeg...

Als de reisleider wat later dichterbij staat vraagt Siemen hem nog een keer om informatie. "Maar de mensen willen niet luisteren!" Correctie, zij willen niet luisteren. Wij wel...
Tijdens het verhaal blijkt dat brillen afgedaan moeten worden. Adriaan maakt zich zorgen. Zonder bril ziet hij niks! Dan moet daar maar een touwtje om heen of zo. Dat is een goed plan, maar de reisleider heeft geen touw. Ik geef het touwtje wat ik vanochtend nog onder de ogen van Adriaan in de tas heb gestopt aan hem. Met een grote glimlach roept Adriaan: "Wat goed, bedankt!"
Eenmaal aangekomen moeten we zwemvesten en helmen uitzoeken. Het is een grote ongeorganiseerde chaos. Niemand weet waar hij of zij moet zijn en niemand weet wat er moet gebeuren. Uiteindelijk zitten we allemaal met een zwemvest aan in de bus. Een enkeling heeft een helm.
De reisleider heeft intussen weer flink de smoor in. Hij is weer een half uur bezig geweest om iedereen in de bus te krijgen en niemand wilde luisteren.
Onderweg wordt er aangegeven dat de groepen niet zo mooi uitkomen en dat er een duo in een kajak zou moeten stappen. Het Letse stelletje wat naast ons zit wil dat wel doen. Eenmaal aangekomen moet iedereen peddels pakken en worden de groepen verdeeld. Alle Nederlanders bij elkaar en dan komen er nog twee Zweden bij om de groep compleet te maken. Wij beslaan eigenlijk de complete nederlandse groep. Naast de Zweden is er nog een Nederlands stelletje aan onze groep toegevoegd. Daar hadden we al kennis mee gemaakt in de bus nadat we onze zwemvesten aan hadden getrokken.
De "nederlandse" groep wordt ingedeeld bij Irfan. Een kleine Turk die erg vlot en snel engels spreekt.

Na de indeling van de boot zijn we onderweg en worden de commando's door Irfan uitgelegd. Het zijn er maar een paar en als we goed luisteren en direct doen wat hij zegt, dan zouden er geen problemen mogen ontstaan. Als een van de laatsten varen we de stroomversnelling in. Het is allemaal niet bijzonder heftig, maar wel erg vermakelijk. Wij komen er dan ook zonder problemen heen, maar ik heb al gezien dat het Letse stelletje overdwars met de kajak om de rotsen is gegaan. De raft wordt handig door Irfan naar de kant gedirigeerd. Iedereen moet uitstappen en we gaan een stukje lopen.

Er worden foto's gemaakt van de mensen met een waterval in de rug. Als makke schapen worden we naar de fotoplek gestuurd. "Oh nee!", zegt Siemen. "Je denkt toch niet dat ik vrijwillig in dat koude water stap!". Terwijl we dichterbij komen heb ik besloten dat ik het maar gewoon laat gebeuren. Maarten ziet er de humor ook wel van in. Mooi dan sta ik niet alleen op de foto.
Terwijl Maarten en ik in het koude water stappen, verwacht ik dat de rest door gaat lopen achter de camera man langs. Dit is echter niet het geval en even later zijn we een mooie groepsfoto rijker.

Smail

"Dit gelooft Carla" nooit roept Adriaan. "Siemen zo in dat koude water. Wat Adriaan echter nog niet weet is dat het nog een tandje erger wordt. Wat later spartelen we met zijn allen in het koude water om de overkant van een riviertje te bereiken. Dit alles wordt vermakelijk op de film vastgelegd.
Na een volgende groepsfoto, dit keer met Irfan erbij, lopen naar de rafts toe. Nog een wild watertje en dan eten is de informatie die Irfan ons geeft.
Na het "wilde" water moeten we nog een flink stukje met de stroom mee-dobberen. Om de tijd te doden mogen we wel zwemmen als we willen. Niemand wil dit natuurlijk wat het water is veel te koud. Irfan besluit een spelletje te gaan spelen. Ik moet mijn peddel in leveren en voor op de boot gaan staan met mijn handen in mijn nek en mijn ogen dicht. Ik heb al een vermoeden wat er komen gaat...
Het duurt even voordat ik mijn balans gevonden heb, maar als ik dan eenmaal sta, is de rest van de groep bezig om de boot zo hard mogelijk rond te draaien. Na een aantal rondjes verlies ik mijn balans en laat me gewillig in het water vallen. Eenmaal bij de boot weer aangekomen wordt ik door Irfan via mijn vest weer aan boord gehezen. Eenmaal aan boord gekomen pak ik hem bij zijn been. "No, no, don't push me, I will jump myself." Een paar tellen later hijs ik hem aan zijn vest weer aan boord. We geven elkaar een hand en glimlachen.

Ondanks dat het een flink stuk kouder is dan de voorgaande dagen, regent het gelukkig niet meer en warmen we lekker op in de zon. Intussen zijn we door meerdere boten ingehaald. Dit wat hetgeen waar Irfan op zat te wachten. We gaan de andere boot aanvallen. We varen er snel naar toe en met de peddels krijgen onze tegenstanders de volle lading. Nog voordat de schipper van de andere boot er op had kunnen reageren is iedereen in zijn boot nat en zijn we voorbij gevaren. "Who are are the winners?" vraagt Irfan luid. "We are!" klinkt het uit onze boot. "Who are the chickens?" is zijn volgende vraag. "They are!"
Intussen heeft een volgende boot het op ons gemund. Irfan vind dat we het op een gevecht aan moeten laten komen. Wij vinden van niet. Er wordt driftig gepeddeld. Peter en ik geven de maat aan en we hebben wat snelheid opgebouwd als Irfan ons door een "short cut" stuurt. De confrontatie is uitgebleven. Met een grote glimlach kijkt Irfan achterom. Die zien we voor de lunch niet meer terug.

Na de lunch...

Na de lunch is er nog tijd om wat op te warmen en de goede maar eenvoudige rijstmaaltijd wat te laten zakken voordat we weer in de rafts stappen. Na het eerste wilde water ligt het letse stelletje op de kant in het water. Wij varen er op af om te helpen, maar ze zijn al door een van de concullega's geholpen. Irfan bedankt de schipper en we gaan weer verder.
Dit keer is een confrontatie met een van de andere boten niet te vermijden. We hadden al gezien hoe ze een andere boot aan hadden gevallen en nu liggen ze op ramkoers.
Terwijl het "Attack, attack!" uit Irfan's keel schraapt, is Siemen heftig tegen aan het peddelen. Hij wil niet in de vuurlinie terecht komen. Tevergeefs. Deze keer is onze kant aan de beurt. Terwijl ik zie hoe Irfan over boord springt maak ik me klaar voor de aanval.
Een van de Turken in de andere boot probeert me met de achterkant van zijn peddel van boord te trekken. "Als ik in het water val klim ik meteen aan boord om daar de boel te enteren." Zo ver is het nog niet. Ik pak de peddel beet en begin er aan te trekken. De Turk verliest bijna zijn balans en zijn gezicht betrekt. Dit stond niet in het script! Terwijl Siemen de Turk van de andere boot de volle lading geeft klimt Irfan weer aan boord. Naarstig probeert de Turk zijn peddel terug te krijgen, maar ik laat hem niet gaan. Hij moet proesten van al het water wat Siemen over hem heen strooit met zijn peddel.
Als ik voel dat de boten uit elkaar aan het drijven zijn laat ik de peddel los en gaan we er van door. De andere boot is drijfnat aan het bijkomen. "Who are the winners!", vraagt Irfan weer. "We are!", "Who are the chickens?", "They are!" De praatjes in de andere boot zijn een stuk minder nu. En terwijl we weer een gat aan het peddelen zijn tussen ons en de andere boten verteld Siemen dat Irfan hem in het water probeerde te werken omdat hij de aanval aan het tegenwerken was. Echter Irfan had uiteindelijk toch maar eieren voor zijn geld gekozen door weer zelf in het water te springen.

Als we even later wat stil liggen te wachten voor een van de wat grotere stroomversnellingen, peddelt Maarten een van de kurkdroge collega's van een andere raft-maatschappij nat. Een enorm kwade blik kijkt achterom en aanvaard schoorvoetend het "Oops, sorry" van Maarten. Als hij ziet dat onze boot er de humor wel van inziet, maar ook volledig ingesteld is op een volgend watergevecht.
Als Irfan uitgelachen is, zegt hij tegen Maarten dat we de watergevechten alleen met onze eigen boten zouden moeten doen. En niet met kajaks of met boten die van de concurent zijn.

Het ziet er spectaculairder uit dan het is, maar het vermaak was er niet minder om.

Na de laatste stroomversnelling, worden de spullen aan de kant gelegd en opgeruimt. We kunnen onze tassen uit de bus halen en met droge kleren naar de foto's en video's kijken die er die dag van ons gemaakt zijn.
De terugreis is lang en vermoeiend. Deze breng ik dan ook voor het grootste gedeelte slapend door. De Polen hebben een stuk minder praatjes dan vanochtend. Het was in ieder geval duidelijk dat we als nederlanders onze varende natie met verve vertegenwoordigd hebben. Iedereen in deze bus heeft het onderspit moeten delven als men een watergevecht met ons aanging.

Eenmaal in het hotel aangekomen worden de spullen weer uit de gesloten koffer gehaald. De rugtas wordt weer gevuld. Na het avondeten gaan we met zijn allen de stad in om aankopen voor het thuisfront te doen.
Na flink wat gesjok en flink wat nederlands gezeur van de winkeliers die je met een vlotte nederlandse babbel de winkel in proberen te lokken kom ik uiteindelijk bij een kraampje met wat glaswerk. Hier vind ik een mooi klein beetje van een hondje. Als ik vraag wat het beeldje moet kosten wordt er vijf euro geroepen. Ik vraag of ik het beeldje eens mag zien. Aandachtig en zwijgend bestudeer ik het beeldje. "Tsja, dit is me denk ik wel vijf euro waard." Terwijl ik het van voor naar achter aan het bekijken ben, hoor ik voor me "four euros, my lowest price!". Ik geef de man het beeldje terug zodat ik mijn portemonee uit mijn rugtas kan pakken. "Three euros, you are my friend." komt er uit. Ik betaal de man drie euro (met dank aan Peter) en vervolg mijn weg.
Grappig hoor dat pingelen. Des te minder je zegt des te meer je krijgt. Dat bevalt me wel

Wat later valt het pingelen toch wel tegen als Adriaan zeer geinteresseerd is in een prachtige reiskoffer. Het is hem in ieder geval dat geld wel waard en het zou ons meteen een bagage-probleem voor de terugweg schelen. (Op deze manier hoeven we de helmen niet los te versturen!). Bijkomend voordeel is dat we de shirtjes die wat later gekocht worden ook makkelijk kunnen vervoeren als we terug richting een bus lopen die weer richting het hotel gaat.

Terug naar het hotel.

Eenmaal weer in de poolbar aangekomen sluiten Peter en ik bij Jan, Ina, Claudia en Nancy aan. Ze zijn aan het pesten en wij mogen wel even meedoen. Het is erg gezellig en Adriaan komt er ook bijzitten terwijl Siemen en Maarten met Minie en Marjon aan het babbelen zijn.

Dat was vandaag weer een drukke dag. Morgen gaan Adriaan en ik een dagje aan het strand liggen terwijl de rest 's ochtends nog de stad in gaat voor meer inkopen. 's Middags gaan we met zijn allen naar een Turks bad om eens lekker gemasseerd en gescrubbed te worden. Dus morgen eindelijk een echte rustdag.