In het achterste zwembad was de meeste lol.
Deze dag gaat de groep na het ontbijt uit elkaar. Ik werp nog snel een blik op de foto's die op de muur prijken van het evenement met de slangen. Daarna ga ik samen met Adriaan naar het strand. De rest van de groep gaat de stad in om nog wat te shoppen voor het thuisfront en om daarna nog een turks badhuis te bespreken.
Ter hoogte van de busstop nemen we afscheid van elkaar. De zon staat al weer lekker aan de hemel te bakken. En het duurt dan ook niet lang voordat Adriaan en ik een tweetal strandstoelen hebben gevonden en de parasol erboven hebben gezet.
Claudia en Nancy liggen al in zee te dobberen op een luchtbed. En niet veel later hangen Adriaan en ik er bij. Wat later als we uit zee zijn gestapt komen Ina en Jan bij ons liggen. Als Adriaan even later in het water ligt te dobberen en Ina nog een beetje verder aan het bijbruinen is, (hoe is het mogelijk vraagt een mens zich soms af...), maak ik wat meer kennis met Jan. De gesprekken gaan over van alles en nog wat. En terwijl hij van zijn biertje geniet, merk ik dat mijn vakantiegevoel echt compleet aan het worden is.
Als ik even later een gesprekje met Claudia aanknoop moet ze ineens snel terug naar het hotel. Ze verexcuseert zich met de mededeling dat ze zich niet lekker voelde en gaat dan zo snel als ze kan richting het toilet in het hotel.
Dan maar eens kijken of Nancy ook zo beroerd is. Het is nog een hele zwempartij om uiteindelijk bij het luchtbedje uit te komen. Maar daar eenmaal aangekomen is Nancy niet te beroerd om even op te schuiven. Terwijl we zo in de zee aan het dobberen zijn, hebben we het over van alles en nog wat. Van sporten tot de plaatselijke druip/afwerkgrot en alles wat daar tussenin zit. We zijn al een hele tijd aan het dobberen als Nancy voorsteld om toch maar weer eens terug te gaan naar de wal. We zijn een flink stuk uit de koers geraakt. En voor mijn gevoel hebben we ook een flinke tijd onderweg op het luchtbed. In de tussentijd is Adriaan wel al een keer langs geweest, maar toen hij even de gespreksonderwerpen aangehoord had, heeft hij zich omgedraaid en is weer terug naar Jan en Ina gegaan.
Nancy maakt zich intussen wel wat zorgen om Claudia. "Is ze nu nog niet terug???" Vanaf het luchtbed kunnen we het niet goed zien. En Claudia was vanacht wel goed ziek geweest dus... Eenmaal op het strand aangekomen zien we Claudia gelukkig weer zitten. Ik lag daar al weer een hele tijd lekker in de zon te bakken hoorrr! En jullie bleven maar weg...
Adriaan kaapt het luchtbed met toestemming van Nancy en ik ga Jan en Ina nog even gezelschap houden.
Als Adriaan uitgedobberd is gaan we terug naar de poolbar. Daar komen we wat later de rest van de groep ook weer tegen. Het duurt niet lang of Peter heeft ook zijn zwembroek aan en we zitten met zijn allen aan het zwembad bij het hotel... Claudia, Nancy, Ina en Jan zijn aan het water-polo-en of wij ook even mee willen doen. Dat hangt natuurlijk een beetje van de verdeling van de teams af. Maar als het de jongens tegen de meiden wordt, gaan wij daar natuurlijk mee akkoord.
Het duurt niet lang of we hebben al een aardige voorsprong opgebouwd. Met name dankzij de sterspeler Jan in ons team. Alleen Ina weet hem een beetje van de wijs te brengen met wat ongeoorloofde technieken. De scheidsrechters zien het door de vingers, maar het zijn duidelijk niet toegestane technieken. Als Jan ondanks de afleidingsmaneuvres een briljante pass naar mij weet te doen besluit Nancy voor de volledige verdediging te gaan. Ze dekt het totale doel af en er kan geen bal meer langs. Peter is niet voor een gat te vangen en herplaatst het doel tactisch. Het is al 5-0 voor de jongens...
Ik heb in tijden niet zo gelachen. En de rest van het pool-publiek lijkt zich ook goed met onze capriolen te vermaken. Alleen de Turken aan de bar kijken wat geirriteerd. Ook later als ik aan de kant zit met een glaasje cola in mijn hand, leveren de sportieve prestaties van de dames een grote glimlach op mijn gezicht. Met name hun "water-pingpong" variant levert nogal wat bizar komische situaties op.
Na de lunch gaan Peter, Maarten Adriaan en ik naar Alanya om naar een Turks badhuis te gaan. Maarten weet waar we moeten zijn. Siemen zien we daar wel hij is op dit moment nog in de stad en struind de markt af...
We zijn mooi op tijd bij het badhuis en we zijn op Siemen aan het wachten als we een gesprekje aanknopen met een van de masseurs van het huis. Als de grote "Mafia-baas" aanwezig is, gaan we naar binnen en kleden we ons om. Eerst de sauna in. Deze is echt verschrikkelijk warm. Adriaan is er dan ook snel weg van. Ik besluit mijn billen te gaan branden op de middelste banktrede. Uiteindelijk blijven Siemen en ik over. Ik zweet uit elke porie van mijn lichaam. En mijn hart is flink aan het pompen om de temperatuur te regelen.
Eenmaal in de Turkse Sauna kom ik weer een beetje bij. Het is echter niet voor lange duur. We worden al weer opgehaald en mogen de Jaccuzi in. In dit water merk ik weer dat mijn hart nog steeds druk bezig was om de temperatuur te reguleren. In dit water bereikt mijn lichaam al snel weer zijn normale lichaamstemperatuur. Ik ben weer aanspreekbaar. Dat is maar goed ook want de Turk die nu bij ons zit is goed gebekt en steekt ons flink de gek aan.
Hop uit het bad door naar de volgende fase. We worden gescrubbed. Dit vind ik niet overal even fijn. Het kriebelt en zou in mijn ogen wel wat steviger mogen. Als ik wat later afgespoeld wordt, heb ik wel een heerlijk schoon gevoel.
Ik mag de ruimte verlaten, krijg een nummertje om, moet een badjas aandoen en kan wachten totdat de masseur mijn nummer roept. Het duurt wat langer voordat de rest klaar is, maar als de groep weer compleet is, drinken we een vruchtensapje. Daarna ben ik al aan de beurt. Ik wordt goed en stevig gemasseerd. De masseur vraagt wat voor sport ik doen. Ik besluit om het maar te beperken op Judo en klimmen. Hij had al zo'n vermoeden. De massage is stevig en goed. Daarnaast worden de rugwervels gekraakt en worden de lange rugspieren opgerekt. Daarna kan ik genieten van de appelthee, terwijl de rest onder handen wordt genomen.
Na het badhuis is het zaak om eens een lekker broodje kebab te halen. We zitten nu al zowat een week in Turkije en hebben nog steeds geen kebab gehad. Dat kan natuurlijk niet! Even later eten we een broodje op de plek waar we zondag ook al een colaatje gedronken hadden. Toen waren we aan het overleggen of we wel wilden motorrijden. Nu hebben we alleen maar trek.
Onder het eten komen we er achter dat we vergeten zijn de vruchtendrankjes in het badhuis te betalen. Dus na het eten eerst weer terug naar het badhuis. Die zullen wel kwaad op ons zijn. Dat valt gelukkig mee. De oude man achter de vruchtenbar had ons wel zien vertrekken, maar ging er wel vanuit dat we wel weer terug kwamen. We zagen er in ieder geval uit als goed volk, dus had hij zich er maar niet al te druk om gemaakt!
Dat is een mooie meevaller dus. Als het nu met het weer ook meevalt dan zou dat heel mooi zijn. Het weer is flink aan het betrekken en het lijkt er sterk op dat we regen gaan krijgen. We zitten gelukkig op tijd in de bus richting het hotel. En de regen blijft ook uit. Dus ook dat valt weer mee.
Na het eten bieden Minie en Monica ieder van ons een al-ziend oog aan. Goede vrienden geven elkaar dat op het moment dat ze uit elkaar gaan en het geven daarvan brengt de ontvanger geluk. Het is een hele mooie geste en het spijt me enorm dat we niets voor hun twee hebben. Dat geeft niet, ze hebben al genoeg plezier van ons gehad tijdens de vankantie en de foto van Adriaan met twee van de al-ziende ogen is ook weer meer dan cadeau genoeg.
Na het avond eten gaan Peter Adriaan en ik met Jan, Ina, Nancy en Claudia mee naar de stad. Onze spullen zijn al ingepakt en we moeten nog een flinke tijd wachten voordat we opgehaald worden met de bus naar het vliegveld. In een van de holland-cafe's daar wordt Andre Hazes herdacht. (Die is nu een jaar geleden overleden.) Jan en Ina hebben elkaar leren kennen met de muziek van Andre op de achtergrond. Dus heeft dit voor hun toch een speciale betekenis. Nancy en Claudia geven aan dat dit niet direct hun ding is, maar het is in ieder geval beter dan wachten bij de pool-bar totdat de bus komt. En het wordt zo met elkaar best wel gezellig let maar op zegt Claudia.
Na wat heen en weer geschuif met banken en stoelen hebben we met zijn allen een goede plek gevonden en is het vrij gezellig. De tijd vliegt voorbij en voor ik er erg in heb zijn we al weer onderweg terug naar het hotel. Weer flink wat foto's, telefoonnummers en e-mail adressen rijker.
Eenmaal weer in het hotel aangekomen komen we terecht in een boel verdriet en narigheid. Die is beroerd van al het eten die, die gehad heeft. Die is beroerd van alle drank. De volgende heeft al last van luchtziekte en een aantal wil niet terug naar Nederland. Maar uiteindelijk staan we allemaal met onze bagage op de bus te wachten.
Eenmaal in de bus is het wachten op de "players" die nog afscheid moeten nemen van hun tijdelijke turkse vriendjes en dan gaan we naar het vliegveld. In de bus lig ik voornamelijk te slapen. Zodat ik op het vliegveld weer helemaal bij de les ben... Het inchecken gaat vrij vlot. Er zijn dit keer geen problemen met de bagage. En de meeste turkse ambtenaren zijn geinteresseerd in hetgeen wat we de afgelopen dagen met deze motorkleding in turkije hebben gedaan. Het motorrijden leeft in ieder geval wel in dit deel van Turkije.
We vliegen terug met Onur-air. En aangezien ons vliegtuig achter op het vliegveld staat kunnen we daar een paar mooie foto's van schieten.
Ik wordt op 11 km hoogte wakker voor het ontbijt. Na het instappen heb ik niks meer meegekregen. Het gebrek aan slaap van de afgelopen dagen moet nu ingehaald worden. Adriaan is wel een beetje jaloers. De stoelen zijn enorm krap en hij zit dan ook erg ongemakkelijk. (Net zoals de rest van de mensen in de economy class.) Hij zou het liefst ook slapen, maar dat gaat niet. Dat geeft hem wel de tijd om wat foto's te maken en wat later nog te spelen met de GPS van Maarten. Bij het raam heeft het ding een perfect ontvangst. En zo kunnen we zien waar we zijn, dat we op 11 km hoogte vliegen en dat we er een kruissnelheid op na houden van 824 km/h Maarten vind het allemaal wel leuk. Hij is zelf druk in gesprek met zijn buurman die vol verbazing toehoord dat onze eigen motorfietsen makkelijk boven de 200 km/u kunnen rijden.
Op het vliegveld worden we opgehaald door Marian, Carla en Erika. We spreken snel een datum af om de foto's te bekijken en dan gaan we uit elkaar. Ieder weer zijn eigen weg. Een ieder met zijn eigen verhalen van de beleefde avonturen.
Volgend jaar dan toch maar weer naar Tsjechië????