Gooi maar vol alstublieft.
Wakker! Weer dat gerommel in de verte. Het is licht. Aad is weer luidruchtig aan het snurken. Dit keer ben ik de enige die er last van heeft. Ik stap uit bed. Het is 7 uur nederlandse tijd zie ik op mijn mobieltje, dus is het nu... 8 uur lokale tijd. Geen bericht van Marian. Ik kijk uit het raam en stap weer doelloos in bed. Het duurt niet lang of Peter is ook wakker. Dan ook Aad en Siemen. Maarten draait zich nog een keer om. Kom op Maarten wakker worden. Tijd om te ontbijten. Als we vlug zijn, zitten we nog aan de eerste ontbijttafel roept Siemen.
Om half negen lokale tijd zitten we met zijn allen aan het ontbijt. Nog een beetje duf van de dag van gisteren. Het is wel duidelijk we doen het vandaag een beetje rustig aan. Als het ontbijt naar binnen is gewerkt, Kleden we ons om en stappen we op de motorfiets.
In de zon is het nog warmer dan gisteren lijkt het wel. Ik ben dan ook blij als we eenmaal onderweg zijn. Rond een uur of tien zijn we bij Martin om de kettingen te laten smeren. Martin bekijkt de motoren zo eens en is benieuwd hoeveel we gisteren gereden hebben. 150 km waarvan ongeveer 100 km off-road. Allemachtig mensen doen jullie wel een beetje rustig aan. Dat is al veel voor mensen met enduro-ervaring en ik dacht dat jullie dat niet hadden.
De motorfietsen worden op olie gecontroleerd en de kettingen worden gesmeerd. Na een kleine inspectie valt op dat de remhendel op mijn motorfiets is geknapt. Hey heeft iemand van jullie een ongelukje gehad gisteren? Ja ik roep ik. Ik ben gisteren op wat losse stenen onderuit gegaan. Zelf geen pijn aan over gehouden? Nee niet in het bijzonder. De remhendel is geknapt en de voetsteun voor de passagier is afgebroken zeg ik. Daarnaast was de voetrem verbogen. Martin heeft het al gezien. De voetrem kunnen ze later zelf wel weer helemaal recht krijgen. De remhendel heeft hij op voorraad, maar de passagiersvoetsteun zal besteld moeten worden. En verontschuldigd hij zich dit soort motorfietsen worden meestal wel door duo's gehuurd dus zal de voetsteun er weer op moeten komen.
Geen probleem, was als het ware ingecalculeerd, dus bestel het maar en dan horen we wel hoe duur het is. Ok, moet de remhendel direct vervangen worden? Nee dat hoeft voor mij niet. Ik kan kracht genoeg zetten met twee vingers en aangezien de kans op vallen nog steeds zeer reeel is, lijkt het me beter dat we nog geen onderdelen vervangen.
Voordat we weggaan wil Martin nog weten of we de originele voetsteun nog hebben. Ja die ligt op het moment op de hotel kamer. Die nemen we woensdag wel mee. We stappen op en rijden Alanya uit.
We rijden richting het zuiden op de grote asfaltweg. Siemen is naarstig op zoek naar een afslag. Aan onze linkerhand zien we de berg waar we naar toe willen al liggen. Ik rijdt samen met Maarten als laatste man van de groep. Terwijl Siemen druk aan het zoeken is om te kijken welke afslag hij moet hebben, laat de grote pick-up achter me weten dat het allemaal niet hard genoeg gaat voor zo'n mooie grote asfaltweg. De bestuurder achter me is druk aan het gebaren en is heftig met zijn bijrijder in discussie. Ik hoop maar dat we snel van deze weg afgaan, dan kan iedereen weer zijn eigen gang gaan. Gelukkig, niet lang daarna zie ik hoe Siemen de weg voor een aantal huizen langs inslaat. Nou ja weg, het is allemaal nog niet klaar en het is een soort van zand- / gravelpaadje wat uiteindelijk uitmond in wat gebroken asfalt / betonplaten.
Niet veel later wordt het allemaal wat bewoonder en is ook snel een tankstation gevonden. Eens kijken wat de motorfietsen verbruikt hebben. Ook vandaag is het weer flink warm. En als ik mijn camera opgeborgen heb, hoop ik dat we dan ook maar snel opstappen en weer wegrijden.
Wat snel rekenwerk leert ons dat de off-road motorfietsen allemaal beter dan 1 op 25 hebben gereden. De grotere XL-400's zitten zo rond de 1 op 22. Dus dat is een mooie meevaller. Want de brandstof is in Turkije ongeveer net zo duur als in Nederland. Prettig! En dan snel weg wezen nu.
Mooi niet dus. Maarten's GPS constructie is los gekomen en die moet weer vast gemaakt worden op de motorfiets. Er komt een grote rol plakband uit de rugtas en Maarten gaat vakkundig aan het plakken. Terwijl Peter hem in de felle zon staat te helpen kijken Siemen Adriaan en ik toe vanuit de schaduw. Ik voel de eerste straaltjes over mijn rug lopen. Dus dit is leuk? Wie had dat ook al weer bedacht, motorrijden in Turkije?
Een kleine twintig minuten later zijn we dan eindelijk onderweg. De rijwind is heerlijk verkoelend en ik begin weer lekker in mijn ritme te komen. Geen druk verkeer om ons heen en het begint weer leuk te worden. Na een half uur rijden heeft Siemen weer een bijzondere gelegenheid gevonden om wat te drinken. We zetten de motorfietsen in de schaduw neer in het grind, pakken onze spullen op en lopen naar beneden naar het water.
We worden hartelijk ontvangen door de uitbater. Op de motor door Turkije? Dan zullen jullie nu wel dorst hebben? Moeten jullie ook nog wat te eten? Nee, drinken en schaduw staan op het prioriteitenlijstje. Het is vandaag weer warmer dan gisteren. We krijgen een plekje op een soort van drijvende vlonder toegewezen. We moeten wel even de motorlaarzen uit doen om alles schoon te houden.
Dat is geen probleem. Maarten zit voor ik er erg in heb in de hoek van de vlonder. Hij heeft zijn motorjas, schoenen en broek al uit. Heeft een colaatje besteld en zit heerlijk uit te waaien terwijl ik nog aan het stoeien ben met mijn rugtas. Het lijkt er op dat ik meer last heb van de lange dag van gisteren dan Maarten. Wat later zijn de eerste fotootjes geschoten en heb ik mezelf ook in een hoek op de met stro gevulde kussens genesteld.
De eendjes achter mij zijn wel in ons geinteresseerd. Misschien dat er wel wat te eten te halen valt. Als ik steentjes in het water gooi, komen ze er snel aangezwommen. Maar ze hebben geen trek in een stukje van mijn kauwgom. Ik zie de stukjes kauwgom in het heldere water onaangeraakt naar de ondiepe bodem dwarrelen.
Na een zeer relaxte pauze is het weer tijd geworden om op te stappen. Ik ben nog bezig met mijn rugtas als Maarten even voordoet hoe je een motorfiets uit een kuil slingert. Als mijn motorfiets eenmaal uit de schaduw stationair staat te pruttelen is het voor mij zaak om snel op te stappen en weg te rijden. De zon is echt moordend en het wordt wat mij betreft tijd dat we wat hoogte winnen. Ik zie het achterwiel van Siemen naar grip zoeken als hij naar boven rijd. Dat hadden we al gedacht, naar beneden op deze losse stenen is een, maar naar boven is nog niet per definitie twee. Als ik eenmaal aan het rollen ben probeer ik mijn snelheid zo te kiezen dat ik snel genoeg ga om over het grind heen te rollen zonder dat het achterwiel gaat graven. Dit lukt aardig en ik hoef dan ook weinig moeite te doen om de motor in balans te houden.
Onderweg maken we nog een keer een stop voor wat foto's van het uitzicht, maar rijden daarna weer vlot door. Het is echt enorm warm.
en dan die kant op...
Als we wat later over een wat grijzer grindpad rijden valt het me op dat het teer onder de stenen gesmolten is. Zo warm is het toch ook weer niet? Nee dat klopt ook wel. Wat later blijkt dat men hier nog bezig is om een nieuwe weg aan te legggen en het grind is nog niet zo lang geleden over de teerlaag uitgestrooid. Maar voordat we daar achter komen zetten we eerst de motorfietsen weer eens aan de kant. We hebben intussen flink wat vocht verloren en achter ons staat een huisje waar we vast wel wat kunnen drinken. Ook hier zijn een soort van vlonders gebouwd waar we plaats kunnen nemen als we de laarzen even uittrekken. We kunnen beneden even verkoelen in het water, we kunnen wat drinken, maar zeker ook wel wat eten.
Ik trek snel mijn zwembroek aan en leg mijn handdoek uit over een van de strooien kussens. Peter en Siemen hoeven niet te zwemmen en die zullen de spullen wel in de gaten houden. Adriaan heeft zijn grote teen al in het water gestopt. Het is echt koud. Niet zo koud als het water waar hij gisteren in heeft gelegen, maar het is wel koud. Ik twijfel even, maar ik heb het zo warm, ik ga ook even het water in.
Maarten loopt voor me uit van de trap af. Terwijl Adriaan al aan het spartelen is, stappen Maarten en ik gezamenlijk in het water. Mijn hart begint sneller te kloppen. Wat is het water koud. Mijn gebrek aan vet speelt flink op. Geen reservelaag, mijn lichaamstemperatuur begint meteen te dalen. Mijn hart pompt al het bloed in mijn lichaam als een gek in het rond, maar tegelijkertijd neemt de druk van de zeurende hoofdpijn in mijn hoofd ook af. Nog even onder water blijven dan.
Adriaan zit al op een grote steen te genieten van de zon. Maarten dobbert wat achter hem in het water. Ik zwem de hengel naast me voorbij en ga dan staan in het ondiepe deel van het water. De lucht slaat als een warme deken om me heen. Mijn hart komt enigszins tot rust en ik voel me weer fris en goed.
Eenmaal boven gekomen laat ik me de cola goed smaken. Siemen heeft Turkse appelthee besteld. Dat moet ik ook proberen denk ik nog. Maar nu eerst fris en veel water. Er staan twee anderhalve literflessen op tafel. Deze lijken zo bij de supermarkt vandaan te komen. Maar uit een nadere inspectie blijkt dat de dop al eerder los is geweest. De fles is dus gewoon gevuld met kraanwater. Het smaakt er echter niet minder om.
Als het eten besteld is, gaat Maarten eens met de timer op zijn nieuwe camera spelen. Even lijkt het er op dat de situatie van een twee jaar terug zich weer gaat voordoen. (Toen heb ik mezelf over een scheerlijn van een tent gevloerd omdat ik wat haast had na een ongelukkige timer-instelling.) De timer is veel te kort ingesteld en Maarten moet zich haasten om weer terug op zijn plek te komen. De rug van Maarten staat mooi op de foto. Na een consult met de experts is de camera goed ingesteld en is er weer een mooie groepsfoto gemaakt.
Het eten laat een flinke tijd op zich wachten, maar we hebben vandaag geen haast. Het is daarvoor veel te warm. Uiteindelijk wordt het eten geserveerd. Siemen en Maarten's vissen zien er hetzelfde uit als Peter's lamskotelet. Alleen bevat de lamskotelet geen graat. Maar ze zijn beiden net zo verkoold. De kipspiezen van Adriaan en mij zien er ietsje minder verkoold uit. Het is geen vijf sterren restaurant, maar het smaakt het ons allemaal erg goed. In ieder geval niet zo zout en zo smakeloos als in het Leandra hotel. De appelthee die ik bij het eten besteld heb heeft wel een typische smaak. De appel maakt het een beetje zurig, maar er zit zoveel suiker in dat het toch weer zoet is. Een aparte sensatie. Gelukkig is er ook nog wel wat water om de typische smaak weg te spoelen.
Na het eten is het zaak om de spullen weer aan te trekken en op te stappen. Terwijl Siemen aan het afrekenen is, gaat Peter in discussie met een aantal Turken die wat verder op zitten. Zij willen zijn motorpak wel overkopen voor een goede prijs. Maarten en ik buigen ons over mijn zonnebril. Een van de glaasjes is er uit gevallen en Maarten probeert met zijn multi-tool het een en ander weer op zijn plek te krijgen.
Eenmaal op onze metalen rossen rijden we omhoog naar de top van de berg. Naarmate we verder omhoog komen ligt het grind steeds losser op het teer. En uiteindelijk rijden we langs een groep wegwerkers die ons verbaasd aangapen.
Van een afstandje bezien lijkt het een mooie weg om te rijden, maar de grote kiezels liggen los en zo af en toe hebben ze om een of andere onverklaarbere reden grote, diepe gaten van ongeveer 30 cm doorsnee in de weg laten zitten. Slippend en zoekend naar tractie banen we ons een weg omhoog tot uiteindelijk de kiezels ophouden en we weer een vertrouwde zand / rots-achtige ondergrond onder de banden hebben.
Als ik op een gegeven moment om een bocht ben zie ik nog hoe Siemen overeind krabbelt voor een groot hek. Hij had het hek gezien, was tot de conclusie gekomen dat we niet verder konden en wilde even keren. Echter hij had iets teveel voorrem gepakt en voor hij er erg in had lag de motorfiets op zijn kant. Gelukkig is Siemen er zonder problemen vanaf gekomen. Sterker nog, de motor is niet eens beschadigd.
Het is wel duidelijk dat we dezelfde weg terug moeten nemen. Siemen en Maarten overleggen even voor wat de route betreft. De GPS is wat dat betreft wel een uitkomst. Maarten geeft tevens aan dat hij even wat rijfoto's wil maken wat verder beneden ter hoogte van de grote haarspeld-bocht. Als ik wat later naar beneden ter hoogte van Siemen wil stoppen merk ik dat het voor mij niet mogelijk is om zo op de achterrem stil te gaan staan. Heel langzaam blijft de motorfiets doorschuiven. Dan maar dwars, ik kant de motorfiets en stuur richting de bergwand terwijl ik het achterwiel nog steeds geblokkeerd heb. Als de motorfiets onder een hoek van 45 graden staat, zit er eindelijk rust in het geheel. Voor mij dus even geen mogelijkheden om af te stappen en foto's te nemen van de feestvreugde. Als Maarten eenmaal in stelling is gaan Siemen en Adriaan er op af. Wat later volgen Peter en ik. Als de foto's gemaakt zijn stuift Maarten nog even de berg op zodat Peter van hem in de bocht nog wat foto's kan maken.
Siemen en Aad.
Adriaan en Siemen
Een koe en Marco
Peter nadert een koe van links
Maarten doet zijn ding...
Als we eenmaal weer onderweg zijn rijd ik achter Siemen aan. Op een gegeven moment valt het me op dat ik Adriaan niet meer in mijn spiegels zie. Ik probeer Siemen te waarschuwen, maar dat gaat niet. Ik kan me echter niet voorstellen dat ze hier verkeerd gereden zijn er is maar een weg dus zullen ze er zo wel aan komen. Misschien dat ze het tempo van Siemen en mij niet bij kunnen houden. Als we eenmaal het wat later met zijn tweeen stil staan vraagt Siemen me waar de rest is. Ik weet het niet het ene moment zag ik Aad nog in de spiegels en een paar bochten later was ik hem kwijt. Ze zouden er zo aan moeten komen lijkt me. Als we vijf minuten hebben stil gestaan besluiten we om terug te rijden. Er zou toch niks gebeurt zijn. Ik begin flink te balen. Intussen heb ik weer een flink knallende koppijn. Ik zou eigenlijk eerst eens wat moeten drinken.
We rijden rustig het dorpje door terug. Wat later zien we Peter op de weg staan. Shit er zal toch niks gebeurt zijn? Maarten en Adriaan zitten wat lager in de schaduw. Adriaan is flink kwaad. Hij heeft zich enorme zorgen gemaakt en is niet blij met de gang zaken. Ik had beter in mijn spiegels moeten kijken en als ik daar niemand in zie had ik gewoon stil moeten staan. Maarten had een verkeerde afslag genomen en bij de eerstvolgende kruising wisten ze niet waar we naar toe waren gereden.
In de tussentijd heeft Siemen met Maarten overlegd. Volgens de GPS moeten we terug rijden want we kunnen de berg niet over. Maarten was tijdens het zoeken al een flink stuk doorgereden en had gezien dat deze weg geen soelaas biedt. Met enige tegenzin geeft Siemen toe dat dit waarschijnlijk de beste optie is. Nog voordat ik mijn fles met water heb kunnen pakken zitten we al weer op de motor.
We zijn nog geen minuut onderweg of Maarten is zoek. G#%@&!%&gloeiende. Hij reed toch net nog achter ons aan wat is er nu dan weer. We gaan maar weer stil staan... Als Maarten even later aan komt rijden wordt duidelijk dat hij zijn rugzak in de berm had laten liggen. Die had hij even opgehaald.
Op de terugweg zien we hoe de wegwerkers de gaten in de weg dicht aan het storten zijn met kiezels. Ik kan er echter niet om lachen ik heb een knallende koppijn en ben het intussen goed zat met al dat gezeur.
Als Siemen even later op een brug stil blijft staan om te genieten van het uitzicht, heb ik er genoeg van. Ik stap van de motorfiets af en vraag aan Peter of hij mijn waterfles even wil pakken. Het halve liter flesje is nog vol. En zodra de helm af is drink ik hem voor de helft leeg. De rest van het water is voor Peter. Terwijl ik de helm weer op doe is de rest al weer opgestapt en rolt langzaam weer de heuvel op. We hebben het allemaal wel een beetje gehad. Tenminste dat straalt de lichaamstaal van de gehele groep nu uit. Maar na een tijdje rijden begin ik weer op te knappen. Het water heeft me goed gedaan en de temperatuur is intussen wat gezakt.
Voor mijn gevoel duurt het dan ook niet meer lang als we op de asfalt-weg rijden die we op de heenweg ook hebben gehad. Ter hoogte van de stuwdam stopt Siemen nog een keer om te genieten van het uitzicht en van de wegen die we net bereden hebben. Snel maak ik een fotootje. Daarna rijden we als een speer door naar het hotel. Iedereen wil nog even een half uurtje in de zee liggen voordat we gaan "genieten" van het avondeten.
Weer geweldig mooie vergezichten
Afgezien van wat powerslide experimenten van Peter verloopt de terugreis zonder problemen. In de stad Alanya weten we ons vlot door het verkeer te manouvreren. We zijn dan ook binnen enkele vloeken en zuchten weer terug bij het hotel. (De zuchten zijn van ons en de vloeken van onze Turkse medeweggebruikers die het inhalen op voor hun onoverzichtelijke locaties niet op prijs stellen.)
Eenmaal aangekomen worden de motorfietsen op dezelfde plek gestald als gisteren. De motorkleding wordt op het balkon van de hotelkamer geslingerd en met de zwemkleding aan wandelen we op de brug over de weg richting de zee.
Het is voor mij te lang geleden dat ik in de zee gezwommen heb en besluit na een paar minuutjes dan ook maar te genieten van mijn fantaatje op het strand bij onze spulletjes. Ik spoel me af met het iets minder zoute water wat uit de douche op het strand komt en neem dan plaats op de strandstoel. Naast het nemen van de foto's stuur ik Marian een dagverslag op. Vandaag niet zo heftig als gisteren. Slechts 100 km gereden waarvan 50 km off-road. Veel lange pauzes + laat begonnen. Liggen nu aan het strand. Siemen is vandaag gevallen geen schade.
Wat later tijdens het eten is Maarten verhaal aan het halen bij Marion en Minie. Ik zie het meisje van gisteren bij het zwembad weer. Schiet bij de tafel weg en ren naar haar toe bij de toetjes. "Sorry maar sinds ik je ontmoet heb ben ik al over je naam aan het piekeren en ik kom er maar niet uit..." "Ina" zegt ze met een grote glimlach. Zo en nu niet meer vergeten denk ik terwijl ik weer aanschuif aan de tafel. Het duurt niet lang of Maarten zit alleen met Marion en Minie is ons aan het uitleggen dat het gisteren allemaal een groot misverstand was. Terwijl wij het eten aan het wegwerken zijn legt Mini uit dat ze gisteren wel degelijk gisteren tegen Marion gezegd had dat ze niet mee zou gaan met ons omdat ze wat anders belangrijks te doen had. Het kan me echter geen zier schelen. Het is nu Marion's woord tegen dat van Mini. En op het moment heeft Marion nog steeds een puntenvoordeel in mijn ogen. Als de borden van tafel geruimd zijn gaan Maarten en Marion erbij zitten en wordt er nog doorgezeurd over gisteren. Hier heb ik even geen zin in na zo'n dag als vandaag. Ik ga naar boven om te kijken of ik Nancy en Claudia kan vinden.
Als ik bij Nancy en bij Claudia bij het tafeltje aanschuif zie ik dat Peter ook achter mij aan is gekomen. Adriaan volgt ook niet veel later. Ok, de groepsindeling is weer op leeftijd merk ik glimlachend op naar Claudia.
We nemen elkaars dagen door. Zij hebben een groot gedeelte van de dag op het strand gelegen. Dat hebben wij ook gedaan merk ik op. Tenminste we hebben na het motorrijden wel een half uurtje nog op het strand gelegen.
"Jullie waren wel vroeg op vanochtend of niet?" vraag ik Claudia. Ja, ze waren rond een uur of half negen na het ontbijt al richting het strand gegaan.
"Jullie waren vanochtend wat laat of niet?" vraagt Claudia. "Tenminste ik zag jullie brommers vanochtend nog staan toen we naar het strand liepen..." Ik kijk haar een beetje vies aan. "Brommers!" roep ik verontwaardigd. Ze schiet in de lach. "Maar goed, je hebt wel gelijk we zijn ietsje aan de late kant vertrokken..."
Vanavond is er als animatie een slangenshow. Nancy en Claudia moeten daar eigenlijk niets van hebben, maar zijn toch ook wel benieuwd. Om kort te gaan vanaf een uur of negen zitten we weer naar de animatie te kijken. Het lijkt al heel snel erg leuk te worden. Een van de russische kinderen is gewapend met een klappertjes pistool op onderzoek uit. Eenmaal aangekomen bij de twee reiskoffers begint hij een van de koffers open te ritsen. In blinde paniek graait een van de gladde jongens het kereltje bij de tas weg en zet hem op de stoel bij zijn ouders. Met een grote boog loopt hij om de tas en de eigenaresse van de tassen komt de tas weer even dicht doen. Het is intussen wel duidelijk dat er slangen in de reistassen zitten opgesloten. Was het toch bijna uit de hand gelopen. Ik kan er wel om lachen. De rest van het publiek niet.
Na het gebruikelijke gedans op de knijterharde muziek is de vrouw van zo-even aan de beurt. De tas wordt open geritst en ze haalt er een bijna 2 meter grote albino-python uit. Adriaan Peter en ik zijn dit samen met Claudia en Ina aan het bekijken terwijl Maarten en Siemen een aantal tafeltjes verder op zitten met Marion en Minie. Maarten is zo in de gelegenheid om ons eens van een afstandje te fotograferen. Naarmate de act vordert zien we de gezichten bij Nancy en Claudia betrekken.
Prinses Leia neemt Jabba de Hutt in de houdgreep.
Als slangenvrouw klaar is met het rondzwaaien van de albino-python en een aantal vrouwen uit het publiek met de slang op de foto zijn gezet wordt de slang weer terug gelegd in de tas. De andere tas wordt geopend en de 2 meter lange koningspython wordt door de zaal gesleurd om zo samen met iedereen die dat wil op de foto te gaan.
Voor Peter hoeft dit allemaal niet. Hij is intussen naar de pool-bar gegaan. Wij blijven zitten. "Ik schreeuw de hele boel bij elkaar als dat mens met die slang bij me in de buurt komt" zegt Nancy. We kunnen ook met zijn allen naar de pool-bar gaan stel ik voor. Maar dat is ook niet de bedoeling. Op de een of andere manier is het wel zo intrigerend dat we toch wel moeten blijven zitten.
Snel en handig wordt de slang bij iemand om zijn nek gelegd. De fotograaf staat dan al in de houding. Er worden twee foto's gemaakt en dan wordt de slang weer weggetrokken. Dit om te voorkomen dat de mensen zelf een foto kunnen maken. Anders verkopen de foto's de volgende dag natuurlijk niet goed genoeg. Maarten heeft dit echter in de gaten en op het moment dat de slang bij Minie over de schouder hangt flitst zijn camera. Zo weer een foto met een bijzonder verhaal.
Nadat de slang bij mij in de nek heeft gelegen en ik onder de indruk ben geraakt van het gewicht, kracht en de bewegelijkheid van deze ene grote slang, laat Nancy merken dat ze het meende. Als de vrouw met de slang bij haar in de buurt komt schreeuwt ze het uit. Verschrikt loopt ze door met de weldoorvoede slang in haar armen. Ook de meiden achter Nancy hoeven niet op de foto. Dus het laatste stuk van de zaal schiet mooi op...
De rest van de avond brengen we door aan de pool-bar. De gesprekken gaan over van alles en nog wat. Er wordt geplust en gemint, gewikt en gewogen, veel onzin uitgekraamd, maar vooral ook gezellig en bij vlagen diepzinniger geouwehoerd. Voor ik er erg in heb is het al weer half een 's avonds en kruip ik moe maar voldaan onder de wol.