Ik ben wakker. Yes! het gaat gebeuren. De motorfietsen zijn gehuurd. Het is een stralende dag. Vandaag gaan we zand happen! Als klein kind had ik een grote hekel aan de zandbak en aan vies worden. Nu zo'n 25 jaar later gaan we dat allemaal goed maken.
Vandaag is iedereen vroeg wakker. En rond een uur of half acht zitten we ook allemaal aan de ontbijt-tafel. De rugtassen en tanktassen zijn al gepakt en de kleding ligt al klaar. Iedereen is opgetogen. Snel een goed ontbijt naar binnen werken, en dan snel de motorkleren aan en gaan rijden.
Iets voor half negen stappen we met zijn allen, met de motorkleding deels aan, uit de lift. We zijn benieuwd of Martin een beetje op tijd bij het hotel zal zijn. Iedereen kijkt ons een beetje vreemd aan en in de verte hoor ik mensen grappen maken als: "het is waarschijnlijk wat te koud voor die jongens..." In gedachten zie ik ons al de berg op stuiven. Dat het nu wat zweten is maakt me niet uit.
Eenmaal buiten lopen we de trap af bij de schoonmaaksters langs. En in mijn rechter ooghoek zie ik Martin de trap op loopt aan de andere kant van de zogenaamde relax-ruimte. Terwijl wij juist blij zijn dat Martin zo mooi op tijd is, is Martin meer bezorgd. Dit past allemaal niet in zijn auto.
We maken er geen groot probleem van. Siemen, Maarten en Peter rijden maar vast mee met Martin en dan worden Adriaan en ik wel later opgehaald. Siemen kan dan vast de financiën met Martin regelen, Maarten kan dan vast met zijn GPS aan de slag en Peter zal zich daar ook wel vermaken. Martin vindt het een goed idee.

Terwijl Aad en ik in de stoelen bij de relax-ruimte neerploffen horen we hoe het Cliootje van Martin in de richting van de tunnel aan de rechterkant van het hotel verdwijnt. Aad en ik keuvelen rustig wat op een van de banken terwijl de helft van de strandgangers zowat van verbazing van de trap af valt als ze ons zo zien zitten.
Als we een tijdje later besluiten om beneden onder aan het hotel op Martin te gaan wachten zien we hoe met moeite een Jeep volgeladen wordt met verschillende mensen vanuit het hotel. Een van de vrouwen in de Jeep weet Aad te vertellen dat ze een Jeep-safari gaan doen. Als de auto vol is zie ik de bestuurder van de Jeep een beetje twijfelen. Ik vermoed dat hij overweegt om tegen het verkeer in te rijden net zoals de rest van de auto's en scooters die van het pad, welke naast het hotel loopt, af komen. Net als de Jeep weggedraait is en naar boven rijd zien we een Clio bij het hotel Parkeren. Nog voordat ik de sticker op de auto kan ontcijferen springt de bestuurder, een jonge goedverzorgde Turk, op ons af en vraagt: "Motorbike rental?"
We kijken de man een beetje vragend. "It is OK I am from Martin. You are waiting for me right?" Ja dan klopt het wel. We knikken en we gooien onze spullen in de in inmiddels geopende achterklep.

Als iedereen eenmaal in de auto zit slaat deze rechtsaf richting de tunnel. Adriaan merkt op dat het overige verkeer vanaf het hotel direct linksaf slaat tegen het verkeer in richting de stad Alanya.
"Yes I know, but there is a traffic control at Alanya so all people get arrested. This is why I take this way." Voor een moment denk ik dat het dan maar goed voor ons is dat er een verkeerscontrole is vandaag. Echter de verkeerslichten aan de achterkant van de tunnel zijn zeer snel bereikt en terwijl het verkeerslicht op rood staat schiet de auto voor het aanstormende verkeer langs weer terug richting Alanya.
De auto blijft maar versnellen. De jonge Turk geeft aan dat dit nieuw asfalt is en dat je hier heel hard op kunt rijden. Adriaan verteld hoe we gisteren nog gezien hebben dat een drietal wegwerkers op zondag de wegmarkering aan het uitzetten waren. Een man liep voorop om het verkeer te waarschuwen en twee mannen liepen daar een metertje of twintig achter om krijtstrepen op het wegdek aan te brengen.
De Turk heeft intussen meer ook voor mijn afgesleten sliders. "Professional?" vraagt hij me. Om er maar vanaf te zijn antwoord ik "Yes". Per slot van rekening heeft hij ook geen details gevraagd dus hoeft hij ook geen gedetaileerd antwoord. Terwijl het autootje nog steeds aan het versnellen is verteld Aad dat we allemaal in onze vrije tijd motorrijden en dat er niets professioneels aan is. De Turk is intussen een onsamenhangend verhaal aan het ophouden over hoe hij ook coureur wil worden en dat hij daarvoor aan het trainen is.
Aad probeert een wat luchtiger onderwerp aan te snijden. Het verkeer dan maar. Hoe hard mag je eigenlijk in Turkije rijden? Er komt een antwoord uit als zo hard als je voertuig en het verkeer om je heen het toe laten. Traffic lights? vraagt Adriaan op het moment dat de Turk door zijn tweede rode licht heen schiet met ons als passagiers. "They don't really seem to matter." maakt Adriaan zijn zin af. Alleen als de politie in de buurt is merkt de Turk op. Dan kun je maar beter wel voor een rood licht stoppen.

Terwijl de teller van de Clio de 140 bereikt schieten we het centrum in. Adriaan kan intussen de rem-neigingen met zijn rechterbeen niet meer onderdrukken en ook ik krijg toch ernstig het gevoel dat dit helemaal fout gaat aflopen. Honderd meter voor ons probeert een oude man op een zebrapad over te steken. En op dit moment lijkt een botsing onvermijdelijk. Met een glimlach merkt Adriaan naar onze bestuurder op dat het misschien wel verstandig is om iets te doen aan de situatie met het oude mannetje daar op dat zebra-pad.
Sorry verontschuldigd de Turk zich. Adriaan heeft helemaal gelijk en al toeterend wordt het oude mannetje gemaand om door te lopen. De oude Turk weet het autootje nog net te ontwijken terwijl onze bestuurder geen moment het gas heeft los gelaten.
"That old man was in my way. So it was his problem. And he was Turkisch so if he die than there are a lots more" is de uitleg van de snelle taxi chauffeur. Een paar tellen later staan we bij Martin voor de deur onze spullen uit te laden.
Als ik Maarten vertel over onze snelle taxi-chaufeur begint hij te lachen. "We hadden hem al voor jullie opgestookt." Glimlacht Maarten. "Als Marco zometeen instapt moet je wel flink op het gas hoor." hebben we hem verteld.

Eenmaal binnen bij Martin is het voor mij nog een kwestie van het huurcontract tekenen. Ik merk op dat ik een e-mail adres in moet vullen. "Oh ja" verteld Martin, ik maak straks wat foto's en die stuur ik dan naar jullie toe. Het is zeker niet zo dat jullie dan spam e-mail gaan krijgen hoor daar is het zeker niet voor bedoelt. Een paar tellen later is het financiele deel ook helemaal afgerond en is het voor ons zaak om op te stijgen.
Terwijl Maarten druk bezig is om de GPS op een van de Honda XL200 off-roads te plakken, heeft Peter de volle aandacht gekregen van het personeel van Martin. Peter heeft namelijk Sidi motorlaarzen aan en die hebben ze nog niet vaker in het echt gezien.

Aandachtig wordt er gekeken naar de modificaties die Maarten aanbrengt op de motorfiets.

Siemen heeft intussen zijn tanktas op een van de andere XL200's geslingerd.

Onze chaufeur heeft zich intussen ook weer bij het gezelschap gevoegd. Terwijl ik mijn jas aantrek en mijn rugtas controleer op volledigheid voordat ik deze op mijn rug bind, zie ik dat Peter ook een van de XL200's heeft toegeëigend. Dan blijft er voor Aad en mij niets anders over dan de twee NX400's.
Ik besluit toch maar om de jas aan de broek te ritsen. Dit is dan misschien wel wat warmer, maar zit toch wat comfortabeler. De helm gaat op, de zonnebril op en dan starten en wegwezen. Terwijl Martin nog uitlegd dat de NX400's misschien wel wat choke nodig hebben bij de kouwe start zie ik Siemen in mijn ooghoek vertrekken. Martin flitst Siemen na met zijn camera. Ik zwaai mijn been over de hoge motorfiets. Pak de voorrem erbij, breng mijn lichaamsgewicht naar de rechterkant zodat ik met mijn linkervoet de eerste vernelling kan selecteren. Een klein beetje gas en ik ben onderweg. Een beetje snelheid maken om de voorrem wat te testen. Die doet het... mooi zo... dan kan ik me nu in het drukke stadsverkeer achter Siemen, Peter en Maarten aan begeven. We moeten even wachten op Adriaan omdat zijn tank net iets te ver is leeggehaald. Er wordt nog een klein drupje benzine in zijn tank gedaan en dan is het voor ons zaak om het het tankstation aan de overkant van de weg te bereiken.

De verdeling van de motorfietsen is intussen duidelijk.

Nog een rolletje plakband, maar dan moet het ook wel vast zitten hoor!

Onze snelle taxi-chaufeur vindt het wel vermakelijk.

En dan eindelijk onderweg.

Bij het tankstation worden de motorfietsen volgegooid en bepaald Siemen de richting. We moeten weer een stukje terug en dan kunnen we verder op omhoog door Alanya richting de berg. Iets later rijden we door een van de achterwijken van Alanya heen. We rijden tussen de garages en schadeherstel-bedrijven door. In de verte zie ik de berg achter de huizen groter worden. Het duurt dan ook niet lang voordat de wegen wat smaller worden en er wat meer zand en stenen op de weg verschijnen.
Na een uur ploeteren parkeert Siemen zijn motorfiets in de schaduw van een helling. Links naast ons heeft hij een plek gevonden waar we waarschijnlijk wel wat kunnen eten en drinken. Het is nu zeker al een uur geleden dat we bij Martin vandaan reden. En we zijn denk ik nu een half uur onderweg vanaf het tankstation. Een blik op de teller verteld me dat we ongeveer 16 km hebben gereden.

Eerst even het vochtgehalte weer op pijl brengen.

De eigenaar is blij verrast als hij ons aan ziet komen lopen. Normaal gesproken komen hier alleen de Jeep-safari's langs, maar een groepje motorrijders zijn natuurlijk ook wel zeer welkom. Een stukje verder kunnen we plaats nemen op de bankjes. Een grote Corendon vlag hangt aan een van de bomen. We zitten tussen de kunstmatige watervallen in. Het is koel en werkelijk prachtig. De cola en fanta zijn dan ook snel besteld en het is tijd om even snel wat fotootjes te maken. De eigenaar wil wel even op de foto met Siemen. En daarna zet hij ons nog even op de foto met zijn eigen mobiel. Het duurt niet lang of de cola en fanta staan op tafel. Wat later worden er ook Turkse broodjes en geitekaas neergezet. Van het huis weet de Turk ons met handen en voeten duidelijk te maken. Alles smaakt ons goed. We hadden intussen toch wel trek gekregen.

Het is hier heerlijk koel, maar het duurt echt nog even voordat Siemen helmaal droog is.

Hier waren we wel even aan toe.

Als alles op is wordt het tijd om op te stappen en weer verder te gaan. Siemen betaald de rekening en we beklimmen onze gehuurde stalen rossen. Het is intussen echt goed warm geworden en het is zaak geworden om door te rijden. Zolang je rijdt heb je rijwind koeling en de losse ondergrond zorgt ervoor dat je zo druk bezig bent dat je de warmte vergeet. Dit wordt goed duidelijk als we een stop maken om wat foto's van de prachtige omgeving maken. Siemen heeft geen droge draad meer aan zijn lijf. En we zijn nog maar een half uurtje onderweg sinds onze laatste stop. Peter doet gauw even een plasje in de hoek, maar er komt alleen maar stoom uit zijn joekeloekus. Aangezien er geen schaduw te bekennen is aan deze zijde van de berg worden snel de foto's gemaakt en twee minuten later zijn we weer onderweg.

Peter onderweg naar de pit-stop, terwijl mijn camera flink wordt opgewarmd door de brandende zon.

Mooi Turkije

Een half uur later heeft Siemen een plek gevonden waar we wat in de schaduw kunnen rusten. Snel worden de jassen uitgetrokken en wordt het water tevoorschijn gehaald uit de rug- en tanktassen. We hebben de motorfietsen geparkeerd naast een soort van houten vlonder die bedekt is met takken waar druiven aan groeien. Na de gebruikelijke groepsfoto neemt Adriaan uitgebreid zijn ligpositie in op de bank. We hijgen en we puffen nog wat na in de schaduw terwijl de laatste druppels water verdeeld worden. We zitten nu vrij hoog op deze berg maar om ons heen gaan de bergen nog wel een stuk verder de hoogte in. Siemen smeedt intussen snode plannen om de top van een van de tafelbergen in de buurt te gaan beklimmen met de motorfiets. Als het vandaag niet lukt dan morgen wel.

Heerlijk zo in de schaduw. Aad knapt een uiltje terwijl Peter de laatste druppels water wegwerkt.

Zou het niet mooi zijn als we daar bovenop konden staan?

Als we een tijdje onderweg zijn crosst Siemen vooruit. Hij had al aangegeven dat hij wat foto's van het rijden in Turkije wilde maken. Als we later om de bergwand heen rijden staat Siemen ook met de camera klaar. Zwaaiend rijden Peter en ik voorbij. Het is verschrikkelijk warm zo in dit motorpak, maar ook zo enorm gaaf om dit te doen zeg. Ik heb een enorme grijns op mijn gezicht.
Als Siemen even later zich weer bij de groep heeft gevoegd gaan we weer verder. We rijden met een gangetje van 60 km/u over een enorm stoffig paadje bezaait met stenen. Ik houd het gas er stevig op en voel hoe mijn achterband aan het zoeken is naar grip. Ook Siemen voor me zie ik zo af en toe wat ongecontroleerde zwiepers maken. weer besef ik me hoe leuk dit werk eigenlijk is om te doen. Het is enorm hard werken en het schiet eigenlijk voor geen meter op, maar je hebt het idee dat je enorm aan het scheuren bent.
Ik vermaak me enorm goed op de motorfiets totdat ik de bocht om kom zetten. Ik voel nog hoe het voorwiel door een kleine kuil in de weg zakt en meteen begint te schuiven. Ik ben veel te laat met het opvangen van het gas. Als ik voel dat ik de achterkant van de motorfiets ook kwijt ben besluit ik maar stand-gas te houden om een high-sider te voorkomen. Dit gaat pijn doen schiet er door mijn hoofd heen. Beng! ik smak op de grond met de motorfiets.
Een paar tellen later ben ik onder de motorfiets vandaan gekropen. Adriaan en Peter staan al naast me en Maarten is zijn motorfiets aan het neerzetten. Siemen heeft niks gezien en is doorgereden. "Alles goed?" wordt me gevraagd. "Ja, ja niks aan de hand." Mijn gedeukte ego overstemd op dit moment nog de pijn. Ik ben met mijn heup op een steen gedondert en dat levert me wat later een leuke blauwe plek op. De motorfiets is er in mijn ogen ernstiger aan toe. De voetsteun voor de passagier is afgebroken. De remhendel is geknapt en de voetrem is verbogen. Dat laatste maakt dat er zo niet goed mee te rijden is. De voetrem bediend de achterrem en die heb ik in deze griploze omstandigheden toch echt wel nodig.
Siemen heeft een waterpomp-tang meegenomen en daar kunnen we het ding wel mee recht buigen. Voor de rest lijkt de motorfiets wel goed berijdbaar te zijn. Net op het moment dat we besloten hebben om naar Siemen toe te rijden komt hij er al aangereden. Hij had ons niet meer in de spiegel gezien en had al zo'n vaag vermoeden.
Met de waterpomptang en een grote steen is de voetrem in no-time gerepareerd. De passagiers-voetsteun gaat bij Maarten in de rugtas en we zijn weer klaar voor vertrek. Adriaan is echter bang dat het geplande internet verhaal dit jaar niet compleet zal zijn en vindt dat er eerst nog wat foto's gemaakt moeten worden op het plek des onheils. Daarna zijn we weer onderweg. Het zal wel weer even duren voordat ik echt lekker op deze motor rijdt. Ik snap eigenlijk nog niet zo goed wat er mis is gegaan en wat ik dan fout heb gedaan. En blijkbaar is de motorfiets niet zo vergevingsgezind als ik gehoopt had. Nee, deze motorfiets en ik zijn even geen vriendjes meer...

De man...

En de schade die hij heeft aangericht.(Als je goed kijkt zie je dat er wat afgebroken is boven de achterbrug.)

Dat kronkelpaadje verder op zal ook wel heel mooi rijden zijn.

Verse zoete kleine druifjes van die aardige meneer naast Adriaan.

Ook in Turkije hebben we de mooie bochtjes wel weten te vinden.

Deze temperatuurmeting wordt binnenkort gepatenteerd.

We zijn intussen al een flinke tijd onderweg en het wordt tijd om maar weer eens richting het hotel te gaan. Siemen heeft de richting bepaald en we proberen nu weer op de hoofdweg richting Alanya te komen. Onderweg rijden we weer op verschillende soorten ondergrond en tijdens de gestage afdaling merk je dat het landschap om je heen ook wat aan het veranderen is. Ik kom weer wat beter in mijn ritme en begin zowaar weer plezier in het rijden te krijgen. Alhoewel met al dat gezweet lijkt me een frisse duik in het zwembad bij het hotel ook wel erg aanlokkelijk.

Op de grotere asfaltweg richting Alanya worden de motoren eens flink aan de tand gevoeld wat topsnelheid betreft. Ik schijn de beste combinatie te hebben. Lichtste jockey, sterkste paard. Onverslaanbare combinatie. In de strijd zijn we Siemen verloren. Die doet niet snel mee met dat soort spelletjes. Terwijl ik achterom aan het kijken ben waar Siemen blijft merk ik op dat het toch wel een flink stuk drukker geworden is. Het verkeer hier rijdt ook wel stevig door. In mijn linker ooghoek zie ik hoe de rest afslaat richting het hotel. Fuck veel te laat in de gaten gehad. Ik gooi mijn richting-aanwijzer uit, maar de Turk in het witte renaultje naast me is daar niet van gediend. Tuuterend blijft hij stoïcijns naast me rijden.
G#$%@^$@gloeiende!!! Vuile zakkenwasser. Ik ga niet remmen voor jou eikel. Vol gaat het gas er op. Bij de verkeerslichten in Alanya is de motor al gekeerd voordat Kaptein Tuuter in de buurt is. Ik schiet met een bloedgang voorbij de supermarkt. En begin dan al vast te remmen. Ik wil niet nog een keer het hotel voorbij schieten.

Eenmaal bij het hotel aangekomen worden de motorfietsen dicht op elkaar geparkeerd in de gezamenlijke parkeerruimte van het hotel. Siemen blijft weg. We besluiten niet op hem te wachten en gaan ons omkleden. Als al mijn stoffige kleding op het balkon is uitgestald komt Siemen binnen zetten. Hij was nog even naar de markt gegaan voor wat zakken vers fruit. Terwijl Siemen de wastafel voor het fruit claimed zijn wij al onderweg naar het zwembad.
Eenmaal in het zwembad duurt het niet lang voordat Adriaan een gesprek aangeknoopt heeft met Tinne. Een knap belgisch meisje wat de hele dag heeft liggen zonnen bij het hotel. Uiteraard hebben wij wel wat meer meegemaakt vandaag. Tinne luisterd aandachtig naar de verhalen over die vriendelijke Turken die ons druiven bij het drinken aanbieden. De prachtige uitzichten in de bergen en de valpartijen van vandaag.

Je zegt Tiene, maar je spelt: T I N N E

Ik ben met stomheid geslagen. Er giert van alles door mijn hersenen heen. De wereld staat stil en ik moet hem weer op gang brengen voordat iemand het merkt. In ieder geval mijn wereld staat stil. Natuurlijk was ik Maurice ook vandaag niet vergeten. hij was bij me op de motorfiets en overal waar het leuk was had hij het ook leuk gevonden. Maar nu kijk ik hem recht in zijn gezicht en staat de wereld even stil.

Tijdens het avondeten ontmoeten we Minnie en haar oudere zus Marion. Het plan was opgevat om vanavond uit te gaan en deze dames hebben wel zin om met ons mee te gaan. Bambino zou ons na de animatie vanavond naar de stad brengen en ze zijn van harte welkom om mee te gaan.
Wat later als we bij de pool-bar zitten ontmoeten we Nancy en Claudia. Adriaan had in het zwembad al even gesproken met Nancy en het lijkt hem nu wel gezellig als deze twee meiden ook met ons meegaan vanavond de stad in. Ik ben druk met Nancy in gesprek wanneer ik naast me Claudia hoor roepen:"Hey Marrrco, dat kan echt zo niet hoorrr!" Wat bedoel je? "Nou als je wilt dat wij mee gaan moet je, je wel even scheren en een beetje gel in je haar." Even een hypotethisch geval stel ik scheer me en doe wat gel in mijn haar gaan jullie dan met ons mee de stad in?" Ik hoe Adriaan begint te glunderen en de pretoogjes in zijn gezicht aan het glimmen zijn... "Natuurlijk!" O.K. Ik ben zo terug. Ik pak mijn rugtas verexcuseer me bij Nancy en wurm me langs de tafeltjes. "Als je dat echt gaat doen zou ik dat wel stoer vinden hoor!" roept Claudia me na. Met een enorme glimlach op mijn gezicht loop ik richting de lift. "Doe eens iets geks" denk ik nog. Het is toch al zo'n rare dag van ups- en downs vandaag...

Toegegeven aan het einde van de dag was het niet meer helemaal fris.

Claudia en Nancy poseren even voor de foto. De overige meiden in het hotel waren van het kaliber wat er rechts achter staat. ("Fuck me I'm famous")

Een paar uur later zitten we weer aan de poolbar. Bambino vraagt me wat ik van de animatie vondt. Walgelijk en triest zijn de woorden die er door mijn hoofd schieten. Ik antwoord hem dat ik er nog niet over uit ben of ik hem met of zonder tieten knapper vindt. Hij schiet in de lach en loopt bij me weg. Zijn missie was geslaagd hij heeft mensen vermaakt denkt hij.
Om elf uur staan we beneden aan de weg met zijn achten te wachten. Iedereen is er behalve Minie. Siemen en Minie waren te ver afgezet door de bus en moesten een flink stuk terug lopen. Zij zou even andere kleren aan doen en dan weer terug komen.
Marion komt weer terug van hun kamer. "Daar is ze ook nie" klinkt het brabants. "Ik weet nie waar ze is, ze zou hier wel zijn." Intussen is Siemen naar boven gelopen. Bambino wordt ongeduldig probeert ons de bus in te werken. Nancy is daar niet van gedient. "I don't like your additute!" klinkt het bits. Kaptein zonnebril is even van zijn stuk gebracht maar stamelt dan: "Well I don't like your additute" Hij is druk aan het gebaren naar Nancy.
Terwijl een van de andere "snelle gastjes" Bambino aan zijn oren trekt sla ik een arm om Nancy een en verwijder haar een paar passen van Bambi. Hey laten we het gezellig houden, het is hier geen Marokko. Ze moet glimlachen. We waren de hele avond al aan het geinen over de korte lontjes van de Turken en de overige hotelgasten hier, maar nu zag ze er de humor wel van in.
Het "snelle gastje" verontschuldigt zich voor Bambino. Maar we zouden nu eigenlijk wel naar de stad moeten gaan. Ik zeg hem dat we nog op de rest aan het wachten zijn en als hij wil hij al vast kan gaan. Dan zorgen wij er zelf wel voor dat we de stad in komen. Nee, nee geen probleem we wachten nog wel wat langer is het antwoord. Als Siemen weer terug is, geven we de hoop dat Minie nog meegaat op en gaan we naar de James Dean bar.

Als we eenmaal in de bus zitten zegt Marion tegen me dat ze dit soort dingen normaal gesproken helemaal niet doet. Geeft niks antwoord ik haar. Ik ook niet en als het moeilijk wordt sleep ik je er wel doorheen zeg ik met een glimlach. Ze begrijpt me niet helemaal en ik kan haar dat niet kwalijk nemen.
Na een tijdje stopt de bus en staan we voor de James Dean bar. Willen we hier naar binnen? Nee liever niet is het antwoord. Volgens Nancy en Claudia is het veel leuker om in de Robin Hood bar een stukje verder op te zijn. We worden echter met zijn allen richting de James Dean bar gedirigeerd. Even staan we met de hele groep binnen en een tel later sta ik in mijn eentje in de disco te kijken. Nancy is naar boven naar de toiletten gelopen en de rest is weer naar buiten gewandeld. Druk wordt er op de groep ingepraat. Nee we moeten toch echt in de James Dean bar zijn. Ik vraag wat de bedoeling is. We gaan naar Robin Hood kom je mee? Moment Nancy is nog binnen, dan haal ik die even op. Terwijl ik me omdraai zie ik dat zo'n beetje de halve staf van het Leandra hotel op de groep aan het inpraten is. Hmmm. Ze zijn er blijkbaar niet van gediend dan de bron van inkomsten ergens anders uitgaven willen doen. Net op het moment dat ik de toiletten gevonden heb, komt Nancy me tegemoet lopen.

Ik kom je even naar buiten escorteren roep ik heldhaftig. Ik geloof niet dat ze het op prijs stellen hier dat je zelf bepaald wat je leuk vind. Samen lopen we naar buiten als net op dat moment de groep weer naar binnen loopt. Voor de goede orde blijven we hier dan maar even een tijdje er wordt een biertje gedronken en dan gaan we weg is de afspraak.
Tevens vindt Bambino dat we niet met Nancy en Claudia om moeten gaan omdat deze meiden een slechte invloed op ons hebben. Tsja zo zou je het ook kunnen noemen natuurlijk. Ik zelf vindt het eerder gezellig en plezierig dat ze erbij zijn.

Dus dit is James Dean...

Ook hier had de animatie niet veel om het lijf.

Eenmaal in Robin Hood wordt het wel wat gezelliger. De muziek is leuker en staat dan niet zo hard dat je elkaar niet meer kan verstaan. Daarnaast heeft Siemen samen met Claudia en Nancy buiten een goede deal kunnen maken met het personeel van Robin Hood voor wat de drankjes betreft. Het eerste drankje gratis en de rest voor de helft van de prijs of zo...
Ik maak wat foto's met mijn fotocamera en geniet van de muziek en de toch wel iets relaxtere sfeer hier in deze disco / bar. Zo af en toe komt het "snelle mannetje" van het Leandra hotel nog even bij ons langs lopen om te controleren dat we allemaal nog in Robin Hood zitten. Ik vermoed dat zodra we buiten zijn dat hij ons meteen weer probeert mee te nemen naar de James Dean bar.
Als we allemaal ons drinken hebben wordt er een rekening op tafel gelegd waar Siemen het niet mee eens is. Dit was niet volgens de afspraken die er buiten waren gemaakt. Siemen die regelt dit verder met een van de mannen van Robin Hood. Als ik later een filmpje met mijn fotocamera aan het maken ben van Nancy en Peter zie ik hoe een van de Turken druk met Claudia in de weer is.

Het bier is hier een stuk goedkoper en smaakt Siemen meteen ook een stuk beter...

Als de camera weer is opgeborgen in de rugtas ga ik verhaal halen bij Claudia. Het personeel is het niet helemaal eens met de regelwijze van Siemen en probeert via Claudia het geld los te peuteren. Als het personeel weer langs komt springt Siemen er verbaal voor. "Ik heb het geld bij mij moet je zijn als je geld wilt hebben niet bij iemand anders. Maar ik wil wel een rekening volgens afspraak..."
Niet veel later zie ik dat er toch wel veel tafels om ons heen bedient worden door het wat grotere bedienende personeel. "Hey Siemen of jij betaalt of ik betaal, maar we betalen, drinken ons drinken op en we zijn hier weg." roep ik. "Hoe zo?" Ik leg Siemen uit dat we zo langzamerhand in de problemen aan het lopen zijn en dat ik daar geen zin aan heb.
Als we een tijdje later aan het wachten zijn op Claudia een Nancy (die even naar het toilet zijn gegaan) begint Maarten voor mij wat te schijnboksen. Meteen wordt hij in zijn nekvel gegrepen. "Trouble?" vraagt een grote Turkse uitsmijter hem. Zowel Maarten als ik ontkennen dat richting de Turk en hij loopt weer verder. "Ik zei toch dat we in de gaten gehouden worden." zeg ik tegen Maarten. Hij lacht. Niet veel later staat de hele groep buiten. Om te zien waar we nu naar toe zullen gaan.

Terwijl Maarten, Siemen, Adriaan en Marion bij een eettentje blijven staan om wat te eten lopen Peter, Nancy, Claudia en ik door op zoek naar een leuke bar of disco. Op een gegeven moment lopen we in een nauwe straat een strakke R1 met dubbele Devil uitlaat voorbij. Peter en ik vergapen ons aan het apparaat. En proberen Claudia en Nancy uit te leggen waarom dat ding en juist ook dat geluid zo speciaal is. We zijn daar net zo'n beetje mee klaar als iemand me met open armen tegemoet komt lopen. Voor ik het weet heeft hij me een hand gegeven. Hij weet wat we willen we zijn op zoek naar een leuke bar en hij zal ons er wel naar toe brengen.
Terwijl ik zijn hand vast houdt overleg ik met Nancy en met Claudia. Willen we naar een bar of naar een disco? De Turk voor me probeert onopgemerkt, maar steeds paniekeriger zijn hand los te maken. Het maakt Claudia niets uit als ze maar weer even kan gaan zitten. Peter vindt het ook wel best. De Turk verteld me dat omdat ik zo'n goede vriend ben ik speciale prijzen krijg. Terwijl ik met Peter aan het overleggen ben probeert hij zijn hand nog steeds los te krijgen, maar bij elke kleine beweging gaat zijn hand steeds strakker vast zitten.
Ik draai mijn gezicht weer naar de Turk en vertel hem dat we de hele avond al beduvelt worden met de prijzen en dat ik daar wel een beetje moe van geworden ben. De Turk is moe geworden van zijn hand, maar durft daar niets over op te merken. Hij houdt alles nu stil om te voorkomen dat het nog vaster gaat zitten. Hij verteld me dat we bij zijn bar wel beter behandelt worden daar zorgt hij voor. We zijn met meer mensen. Geen probleem die mogen er gewoon bij gaan zitten en krijgen dezelfde behandeling.
Tot grote opluchting van de Turk laat ik zijn hand los. Terwijl de Turk ons begeleid naar een tafeltje loopt Peter terug naar de eetschuur om aan te geven waar we zitten. Met Nancy en Met Claudia evalueer ik deze toch wel zeer bijzondere avond. Ik vraag me af of de meiden zich wel met ons aan het vermaken zijn. Als antwoord krijg ik terug dat ik een bijzondere vriendengroep heb.

Claudia legt uit dat Adriaan haar ingefluisterd had om op te merken dat ik me moest scheren en gel in mijn haar te doen. Ik kan een glimlach op mijn gezicht niet meer onderdrukken. "En jij denkt dat ik dat niet door had?" vraag ik haar. "Dat zijn minpuntjes hoor Clau!..."

Op het einde van de avond werd het toch nog gezellig.

Aandacht voor de gesprekken aan de andere kant van de tafel.

Gezelligheid kent geen tijd.

Rond een uur of drie besluiten we op te stappen en een taxi richting het hotel te zoeken. Wij geloven niet meer dat Bambino op ons wacht. En zullen dus het vervoer zelf wel moeten regelen. Rond half vier stappen we uit de taxi en eenmaal in het hotel duiken we onder de wol.
De vermoeidheid heeft intussen plaats gemaakt voor woede en verdriet. Ik baal er van dat het niet zo gezellig is geworden vanavond als gehoopt. En van de Turkse gastvrijheid die we in de middag hadden mogen ontvangen was weinig meer over in Alanya. Verder weet ik nog steeds niet hoe dat meisje ook al weer heet die me bij het zwembad over Maurice aansprak. "Strak gedaan hoor Marco." hoor ik mezelf denken, "je hoeft haar naam niet te vragen, je komt er vanavond wel op." Ik lig naar het plafond te staren en ben aan het piekeren terwijl de rest om me heen intussen luid snurkend in slaap is gevallen.