Wachtend totdat we aan de beurt zijn bij de bagage-balie.
We zijn onderweg naar Schiphol en zijn met zijn allen op tijd vertrokken bij Siemen vandaan uit Emmeloord. Het Tsjechie jubileum in Turkije wordt dit jaar bijgewoond door Siemen, Adriaan Marco, Maarten en Peter. De respectievelijke aanhang Carla, Erika en Marian is samen met ons onderweg naar het vliegveld. Maartje en Jolanda zijn thuis gebleven bij de kinderen.
De brug gaat dicht en het verkeer rijdt weer. Ik weet me tussen twee bestuurders op de linkerbaan te wurmen, maar zie toe hoe Adriaan in de verte verdwijnt. "Adriaan heeft toch wel een heel snelle auto hoor.", doorbreek ik het gesprek tussen Maarten en Marian. "Die kan ik met deze auto toch niet bijhouden in de sprint." Maarten knikt bevestigend. Terwijl ik zie dat mijn teller (voor mijn gevoel) veel te langzaam richting de 150 km/u kruipt merk ik op dat ik heel langzaam wat in begin te lopen. Eenmaal in de buurt blijft de teller op de 130 km/u rusten en rijden we met gelijke snelheid richting Amsterdam.
Eenmaal op Schiphol aangekomen blijkt dat ons vliegtuig een vertraging heeft van een half uur. Carla en Erika vinden het wel om te lachen. Die hadden bij Adriaan in de auto al aangegeven dat het Siemen de vlucht niet voor niets Transvertragia betitelde. We zetten stug door en laten onze bagage inklaren. Het geeft wel een machtig gevoel. Ik heb mijn leren motorjas aan net zoals Peter. Het trekt wel wat de aandacht op het vliegveld, maar maakt me er ook meteen bewust van dat we met zijn allen toch wel iets bijzonders gaan doen. Laat het grote avontuur maar beginnen.
Maarten bewijst weer eens te meer dat met hem in de buurt het altijd avontuur is. Als alle bagage op de band geslingerd is, wordt om zijn paspoort gevraagd. Verschrikt kijkt Maarten op. Het is een grapje. Nee toch niet! Maarten gaat naarstig alle zakken in de jas en broek af. Je bent hem toch niet vergeten Maarten we hebben het nog zo gevraagd. De mobiele telefoon aan zijn oor heeft Maartje al gekozen als hij gelukkig zijn paspoort terug vind. Hij had hem diep weg gestopt in zijn heuptasje. Zo kon hij hem zeker niet verliezen.
Als alle bagage eenmaal vertrokken is op de band merkt de dame achter de balie op dat de helmen niet als handbagage mee in het vliegtuig mogen. Ze zouden als slagwapen gebruikt kunnen worden. Daar ben je lekker op tijd mee Truus! Mijn helm had met gemak nog in mijn knapzak gekunt maar die is natuurlijk lang van de bagageband vertrokken. Mooi is dat. Gelukkig heeft ze ook wel door dat we zonder helmen niet van plan zijn te vertrekken. Snel worden er wat stickers uitgedraaid en de helmen van Maarten, Peter en mij worden aan de balie achter ons meegegeven als speciale bagage.
Als we met zijn allen wat gedronken hebben in een van de restaurantjes wordt er besloten dat we maar vast door de douane zullen gaan. We nemen afscheid van Marian, Erika en Carla en lopen richting de douane. Ook hier wordt weer eens duidelijk dat dit niet een alledaags tafereel is. Bij de metaal-detectoren wordt me uit pure nieuwschierigheid gevraagd waar ik naar toe ga en wat ik ga doen. Het doel is off-road / enduro rijden in Turkije. Bij de inspectie van mijn pak wordt opgemerkt dat deze niet meer geheel onbeschadigd is. Ik glimlach. "Het is een pak met ervaring en ik ga er vanuit dat ik in Turkije nog wel wat meer ervaring op ga doen!" (Bwoah, ik had eens moeten weten.)
Dit deel van de reis verloopt voorspoedig en al snel staan we op de lopende banden richting onze gate. We zijn daar nog maar net aangekomen of er wordt een gate-wijziging omgeroepen. Iedereen staat op en vertrekt. Blijkbaar was dit een wijziging voor onze vlucht. Een grondstewardess is aan het uitleggen waar we naar toe moeten gaan. En we lopen met de meute mee naar de andere kant van Schiphol. Siemen merkt op dat als we daar eenmaal aangekomen zijn dat het wel leuk zou zijn wanneer dan omgeroepen zou worden dat we weer terug naar de originale gate zouden moeten.
Ik merk op dat dit waarschijnlijk onze straf is omdat we rechtstreeks geboekt hebben bij het supergoedkope Onur-air. Waarschijnlijk willen die dat we een gedeelte van de reis zelf lopen om zo brandstof te besparen. "Waarom vliegen we eigenlijk met Transavia?" vraag ik me ineens af. Siemen verteld me dat Onur het vliegtuig niet vol heeft kunnen krijgen en dat we daarom overgeboekt waren naar een andere charter-maatschappij
Wachtend in de wachtruimte bij de gate wordt ons medegedeeld dat de vlucht nog eens extra is vertraagd. Om alle ellende te compenseren kunnen we bij de vriendelijke grondstewardes bonnen voor een kopje koffie halen. Dit is een mooi moment om de gevulde appelkoeken van Adriaan meester te maken. Maarten wordt er op uit gestuurd om de bonnen te bemachtigen, Ik SMS Marian dat we vertraagd zijn. Wat later staan we bij een van de tafeltjes de koeken te verwerken. De warme chocolademelk smaakt me goed. En ik begin al wat duf te worden. Misschien dat ik straks in het vliegtuig wel wat kan slapen. Dat zou mooi zijn.
Adriaan is verre van duf. Hij staat intussen achter me met een Roemeense schone te praten. Aad is zijn communicatie-vaardigheden al vast op scherp aan het zetten voor de komende week. De schone blijkt danseres te zijn en is ook op haar vlucht aan het wachten. Het gesprek is echter van korte duur want we kunnen weer een stapje verder in het vliegcircus. We kunnen eindelijk boarden zoals dat heet. Eenmaal in de boarding-ruimte spreekt Adriaan een andere vrouw aan. Hij had Sonja al herkend. Zij was nog aan het twijfelen waar ze hem van kende, maar beiden komen uit Franeker en Sonja heeft regelmatig zijn haar geknipt. Sonja gaat met haar twee zussen ook naar Turkije en gaat ook net als wij ook naar Alanya aan de kust.
Eenmaal in de slurf richting vliegtuig worden de vragende blikken richting de motorjassen met een grap beantwoord: "We zouden vliegen met Onur-air, vandaar." De meneer achter ons is echter niet voor een gat te vangen. "Is het niet gevaarlijk om te gaan motorrijden in Turkije?", vraagt hij me. Dat weet ik nog niet hoor! Vraag het me over een week nog maar eens. Ik begin wat te piekeren. Ik heb eigenlijk geen flauw idee hoe "erg" het verkeer daar is. Mijn zweedse collega die wel al een keer in Turkije was geweest kon er geen beter woord voor vinden dan suicidaal. Maar daar had ik dan ook meteen bij gedacht dat zijn wis- en natuurkundige kennis groter was dan zijn niet-zweedse (engelse / duitse) woordenschat.
Ik stel de man achter me gerust. We zijn al een aantal malen met elkaar in Tsjechie geweest. Daar is het verkeer ook redelijk chaotisch. Daarnaast zitten er een aantal zeer ervaren motorrijders in de groep en blijven we ook als groep bijeen op de motor. Dus we zullen wel niet direct over het hoofd gezien worden.
Rond een uur of zeven taxiën we richting de startbaan. Maarten zit naast me aan de andere kant van het gangpad. Peter zit twee stoelen achter me, Siemen zit achter Maarten en Adriaan zit daar weer achter. Lekker verspreid dus. Maakt niet uit we zitten de rest van de week nog bij elkaar op de lip. (En hoe!)
Ik heb intussen kennis gemaakt met Marcel en Jolanda. Marcel is flink aangeschoten en Jolanda heeft intussen een beetje de kriebels. Ze heeft er op deze manier al lang geen zin meer in. Terwijl Marcel enorm tegen haar aan het aanzeuren is, probeer ik haar gerust te stellen: "Ik kan je iets vertellen over de natuurkundige principes die vliegen veilig mogelijk maken." Jolanda kijkt me verbaast aan. "Waarschijnlijk vind je dat zo saai dat je nog voordat we in de lucht zitten in slaap bent gevallen." vervolg ik met een glimlach. Ze schiet in de lach. Het vliegen is het probleem niet, maar op dit moment mist ze haar zoontje Mitchel. En ze heeft nu het gevoel dat ze hem in de steek laat. Marcel begint door te draven. Dit was ook niet zijn idee en volgend jaar gaan ze gewoon met een bootje over de Vinkeveense Plassen.
Eenmaal in de lucht valt Marcel in slaap. Net zoals Maarten naast me merkt Jolanda op. We praten over wat we de komende weken gaan doen. Jolanda gaat met Marcel en haar zwager en schoonzus een weekje naar Turkije. Marcel en Jolanda zijn beiden Taxi chaufeur in Amstelveen vandaar dat Marcel ook wat aangeschoten is. Toen de vlucht vertraagde heeft Marcel samen met zijn zwager een tweetal biertjes gedronken, maar aangezien hij eigenlijk nooit drinkt (hij moet juist nuchter zijn als iedereen begint te drinken) kwamen de biertjes wel wat hard aan. Dat belooft nogal wat verteld Jolanda me. Ze zitten in een all-inclusive hotel en ze verwacht Marcel dus de hele week voor 11 uur 's ochtends helemaal laveloos. Ik begin wat te lachen. Jolanda vindt het al lang niet meer leuk. Het zal wel meevallen stel ik haar gerust.
Om iets voor half twaalf 's nachts zijn we geland en wachten we op de bagage. Het is op het Turks vliegveld al verstikkend warm. Regelmatig wordt ons gevraagd of we het koud hebben zo met die leren jassen aan. 's Nachts nog zo laat zo warm. Dat gaat wat beloven voor de komende dagen. Het wachten op de bagage heeft nu een extra spannende dimensie gekregen. Het is voor ons de vraag of de helmen onbeschadigd aangekomen zijn. Sterker nog of ze wel aangekomen zijn. Bij het inladen hebben we gezien dat een van de tassen van de passagiers van de lorry afgevallen was en een flinke tijd op de grond gelegen heeft. De kans is aanwezig dat een van onze helmen nu nog op Schiphol ligt en dat er morgen een grote kop in de krant staat: "Vliegtuig verongelukt wegens verloren motorhelm."
Gelukkig is alle bagage compleet en duurt het niet lang of we staan bij de bus van Corendon die ons naar het hotel zal brengen.
Met alle bagage aan boord van de bus besluit ik achter in de bus plaats te nemen naast Sonja. Üfük staat voor in de bus een groot verhaal te houden over de volgorde van de verschillende hotels die aangedaan worden. De bijnaam van de buschaufeur is Speedy Gonzales en Hotel Leandra is onze tweede stop. Verder verteld hij dat drinken bij hem besteld kan worden. Het is verboden eigengebrachte drank te drinken in de bus of chips / nootjes te eten.
Daar had Siemen de Jus met Wodka niet voor meegenomen. Plastic bekers worden tevoorschijn gehaald en gevuld met een flinke slok wodka. Een beetje Jus eroverheen voor de kleur. Het brand me door mijn keel heen richting mijn maag. Adriaan trekt snel een zak met borrelnootjes open. Het schoolreisje gevoel is compleet. Ik stel voor dat wanneer we bij het hotel aankomen dat we dan allemaal snel onder de stoel duiken om de nostalgie compleet te maken.
Sonja en haar zussen vinden het wel vermakelijk geloof ik.
De soep is echter werkelijk waar niet te vreten. Ze is zo enorm zout. Dat je wel een afgetraind lichaam moet hebben om niet meteen een hartkwaal er aan over te houden. Ik weet een paar kleine lepeltjes weg te werken. In combinatie met wat Turks brood gaat het nog wel, maar zo zout heb ik het nog nooit gegeten. Alleen Siemen heeft zijn soepkom voor het grootste gedeelte leeg gekregen. Als het even rustig is bij de balie pakken we onze bagage op en laten ons vastleggen voor het all-inclusive gedeelte van het hotel.
We hebben kamer 512 gekregen. Dit is een vijf-persoons kamer in tegenstelling tot de twee- en drie-persoons kamer die geboekt is. Morgen komen die kamers vrij en kunnen we van kamer ruilen als we dat willen. Vannacht gaat het helaas niet anders. We bestellen nog 5 flesjes mineraal water en laten ons dan naar onze kamer brengen.
