Vido's FilmZine

Jaaroverzicht 2009 (2): de slechtste films van 2009 (alfabetisch)

1. Angels & Demons (Ron Howard, 2009)
Angels & Demons heeft meer vuurwerk dan The Da Vinci Code (2006), maar verder is het minstens zo’n weke keutel als de voorafgaande film. Het verhaal is weinig meer dan spoorzoekertje voor volwassenen. link

2. The Boat That Rocked (Richard Curtis, 2009)
The Boat That Sank, more like. link

3. Bobbos (Wael Ehsan, 2009)
Volgens de geruchten wordt Adel Imam in eigen land gezien als iemand van het kaliber Robert De Niro, maar in werkelijkheid is hij de Egyptische Rob Schneider. Apert onleuke Arabische onderbroekenlol over de financiële crisis. De enige film in 2009 waarbij ik vroegtijdig de (verder lege) zaal heb verlaten.

4. Bollywood Hero (Diederik van Rooijen, 2009)
Bollywood Hero haalt teveel overhoop, zowel stilistisch als thematisch. De symboliek is onbeholpen. De Indiase acteurs spelen zonder enige overtuiging. De dialogen zitten vol gaten – niet de personages, maar de acteurs zitten opgescheept met ongemakkelijke stiltes. De film bevat meerdere, onnodige herhalingen, zowel in beeld als in tekst. De plot is een paar keer afhankelijk van toevalligheden. Bijrollen voelen aan als opgewaardeerde figuranten. Scènes worden te lang uitgerekt. Etc. etc. link

5. The Brothers Bloom (Rian Johnson, 2008)
The Brothers Bloom is een stierlijk vervelende, wanhopige poging een opeenstapeling van gekkigheden op te waarderen tot een komedie. Het meest irritante aan The Brothers Bloom is niet zozeer dat regisseur Rian Johnson teveel pretenties heeft (door onder meer te verwijzen naar de Odyssee van Homerus en Ulysses van James Joyce), maar dat hij zich in al die pretenties verslikt. link

6. Friday The 13th (Marcus Nispel, 2009)
link

7. In The Electric Mist (Bertrand Tavernier, 2009)
Franse regisseur Tavernier heeft een moeilijke draaitijd gehad in de Verenigde Staten, maar het moet toch al in de scenariofase duidelijk zijn geweest dat hij teveel zijpaden nodig heeft om alle verhaallijnen evenredig af te kunnen wikkelen. De twee uren aan film voelen lang aan, omdat de scènes voornamelijk bestaan uit uitleggerige dialogen waarbij telkens weer een nieuw personage wordt geïntroduceerd. Als er eenmaal, voor heel even, eindelijk vaart in het verhaal komt, is de actie dusdanig onduidelijk dat dialoog of voice-over alsnog achteraf moeten uitleggen wat we zojuist hebben gezien. link

8. Komt Een Vrouw Bij De Dokter (Reinout Oerlemans, 2009)
Het ontstaan en de consumptie van de liefde tussen Carmen en Stijn wordt binnen de eerste vijf minuten van de film afgeraffeld en zoveel mogelijk uitgelegd door de voice-over. De allesoverheersende soundtrack zit flink in de weg. De muziek overstemt de beelden, overstemt sommige dialogen en overstemt tot overmaat van ramp zelfs een paar keer de muziek. link

9. My Bloody Valentine 3D (Patrick Lussier, 2009)
Hoeveel van het doek af vliegende lichaamsdelen kan een mens verdragen. Voorspelling: in 2010 raakt het publiek uitgekeken op de gimmick van 3D en zal Hollywood weer iets anders moeten verzinnen om de massa naar de bioscoop te lokken. Avatar? De Efteling voor armchair tourists. link

10. Passengers (Rodrigo García, 2008)
Zelfs als je onbekend bent met de wending aan het slot van The Sixth Sense weet je in Passengers dat alle personages zich, zonder dat ze het zelf weten, aan gene zijde bevinden. De geest van Fearless (Peter Weir, 1993) dwaalt ook rond. In een van de recensies over deze film werd terecht opgemerkt dat Anne Hathaway totaal incompetent is als sociaal werkster, zelfs al is ze een onrustig dwalend spook

11. Silent Wedding (Horatiu Malaele, 2008)
Silent Wedding? Een luidruchtige bruiloft, zul je bedoelen. Overschreeuwende humor is niet grappig. En het Amsterdamse Studio K heeft ongemakkelijke stoelen, publiek dat tijdens het verzitten in beeld komt en irritant variabele aanvangstijden. Niet mijn favoriete Amsterdamse bioscoop.

12. Transformers: Revenge of the Fallen (Michael Bay, 2009)
Transformers 2 is net zo literair verantwoord als een songtekst van Anvil.

13. The Twilight Saga: New Moon (Chris Weitz, 2009)
Bakvisromantiek over Boeketreeksvampieren. De hormonen gieren door de zaal en over het doek. Het verhaal beperkt zich tot veel gezwijmel en uitgestelde kussen, een enkele keer afgewisseld met halfslachtige actie waarbij weerwolven grommen en vampieren sneller rennen dan de wind. Soapdialogen voeren de boventoon. New Moon = Dollhouse Of Dracula. link

14. Watchmen
Ik houd niet zo van strips…

15. X-Men Origins: Wolverine
…maar ik houd nog minder van vlakke stripverfilmingen.

24 City
Salt Of This Sea
Snow
Tenderness
The Most Distant Course

Hier zit vast een fantastische film bij, maar het lukt me geenszins ook maar een enkel beeld of gezicht voor de geest te halen. Herzien misschien?