home
|
Vido's FilmZinewoensdag 25 maart 2009
Bollywood Hero (Diederik van Rooijen, 2009) bioscoop
Bollywood Hero haalt teveel overhoop, zowel stilistisch als thematisch. Regisseur Van Rooijen combineert film met een film binnen een film, fragmenten uit een videobrief van Nick aan zijn dementerende vader thuis in Nederland en met de ratelende beelden uit de 8mm-camera. Daarnaast zijn er meerdere verhaallijnen: de relatie van Nick met zijn verre vader (waarom laat de jongen die man eigenlijk in de steek door zo ver van huis als acteur te werken?), zijn relatie met Sita (Ishwari Bose-Bhattacharya), de hoofdrolspeelster in de Bollywoodproductie, en zijn relatie met een bevriende taxichauffeur. Deze relaties worden onevenredig afgewikkeld waardoor sommige verhaallijnen in het luchtledige blijven hangen. Waarom bijvoorbeeld zou Sita niet mogen trouwen met de man die door haar filmproducerende moeder is uitgekozen? De film suggereert dat dit het huwelijk geen doorgang mag vinden omdat ook Sita op de 8mm-beelden wordt overbelicht door de mysterieuze aura. Een andere reden kan ik niet bedenken. Het bovennatuurlijke gegeven van de vreemde lichtbron in de camera combineert ongemakkelijk met de kale, realistische monologen die Nick inspreekt in de videobrief aan zijn vader. Ook is mij na afloop onduidelijk of de regisseur mij wil laten denken dat Nick niet helemaal goed bij zijn hoofd is (wat ik sterk vermoed) of dat hij daadwerkelijk een held is, zoals de titel aangeeft. Er is nog veel meer op Bollywood Hero aan te merken. De symboliek is onbeholpen. De Indiase acteurs spelen zonder enige overtuiging. De dialogen zitten vol gaten – niet de personages, maar de acteurs zitten opgescheept met ongemakkelijke stiltes. De film bevat meerdere, onnodige herhalingen, zowel in beeld als in tekst – beelden en situaties die van zichzelf duidelijk genoeg zijn, worden toch alsnog verbaal toegelicht. De plot is een paar keer afhankelijk van toevalligheden – in een miljoenenstad als Mumbai lukt het Nick om toevallig tegen het zoontje van de bevriende taxichauffeur aan te lopen. De slechterik in de film is de schets van een cliché. De bijrollen voelen aan als opgewaardeerde figuranten. Scènes worden te lang uitgerekt. Vooral de potentiële spanning in de climax wordt volledig ontkracht door de sequentie teveel uit te melken. Alle mogelijke suspense wordt de nek omgedraaid door langdradigheid. Nick heeft zich dan inmiddels, om de eerder genoemde symbolische redenen, kaal geschoren. Zijn drastische coiffure doet heel erg denken aan Travis Bickle in Taxi Driver. Ook Travis is een doorgedraaid figuur met een extreme wens om de straten schoon te vegen van het gespuis ten faveure van minderjarigen (in zijn geval Jodie Foster). Robert De Niro en Martin Scorsese hebben van Travis een tragisch figuur gemaakt. Weeber en Van Rooijen hebben van Nick een naïeve dwaas gemaakt, waar je als kijker weinig meer mee kan doen dan de schouders over ophalen. |