Ongeveer 50 jaar geleden…..
Onze start als volkstuinders. De naam is reeds lang, terecht, veranderd in Amateurtuinders. Het is geen hobby meer ter versterking van de portemonnee, zoals toen. Gelukkig is die tijd voor ons voorbij. Het ging toen als volgt…..
Het was nog kort na de 2e wereldoorlog, 1950. De woningnood was hoog. Ook voor ons als zoekenden naar een zelfstandig onderdak. Dat was een groot probleem en zelfs nu in 2006 zijn er nog vele, financieel minder draagkrachtigen het slachtoffer van de woningnood.
Wij ‘woonden in’ als jong gezin in een 2-kamerwoning in een benedenhuis in de Gillis van Ledenberchstraat. Een regelrechte ramp: zeer donker en geen enkele privacy. Via een collega op mijn werk kwamen we in contact met het volkstuinwerk. Dat leverde een uitnodiging op om een zondagje door te brengen in het groen. Het volkstuinpark waar we waren uitgenodigd lag in Amsterdam Noord.
Ik was een geboren noordeling, maar door de inwoning in de stad hadden wij met het bezoek aan het tuincomplex het idee lekker naar buiten te gaan.
En het was lekker!
Het complex heette “Tuinlust” en bestond al voor de oorlog. Er werd, zo leek ons, permanent gewoond. Hoe primitief dan ook. Geen waterleiding, geen gas, geen spoeltoilet. Maar dat deerde ons niet. We zochten onderdak. Aanpassen zou ons wel lukken. We waren in een tweepersoon tent kamperend, veel gewend. We lieten ons als gegadigden voor een tuin en huisje inschrijven.
Tot onze grote vreugde hoefden we niet lang te wachten. We werden officieel volkstuinders voor de aanschafkosten van FL 150,--
Wel 300 m2 grond met een huisje, wat een rijkdom! Er was ook nog een broeikas bij.
We hadden nu een eigen dak boven ons hoofd. Maar voor die prijs was er wel wat reparatie en vernieuwing nodig. Het dak lekte behoorlijk en de vloer schreeuwde om vervanging. Geld voor een nieuwe vloer was er niet, maar met wat improvisatie konden we wonen.
Vanuit ons inwoonadres werden meubeltjes, die ook al 2e hands waren, met een gehuurde bakfiets naar Noord gezeuld, om ons buitenverblijf te meubileren. Wat waren we moe, maar ook rijk met ons paleis.
Ik werkte in de bouw en liep nog wel eens tegen sloophout en ander materiaal aan waarmee ik ons wooncomfort kon verbeteren. Intussen bleek de permanente bewoning voor ons niet meer mogelijk. Dat werd voor nieuwkomers verboden. De stadsoverheid besliste daaromtrent. Het resultaat was dat we eind september weer een bakfiets huurden om ons meubilair naar ons winter(inwoon)adres te verplaatsen.
Auto’s waren voor ons iets waar we niet eens aan dachten, laat staan bezaten.
Zeker 4 of 5 seizoenen leefden we met onze beperkte bewoning en bakfietstransporten zonder luxe, maar als rijken der aarde.
Water haalden we in de wasketel, dat was om te drinken. Een emmer (later een gegraven keldertje) als toilet en oliestellen om te koken, terwijl een stormlamp of kaars ervoor zorgden dat we de weg niet kwijt zouden raken in huis.
Ruim 10 jaar leefden we daar zomers heel eenvoudig, terwijl aan de woonsituatie intussen veel verbeterde. Sanitair en water bleef zoals het was, maar om te koken en voor de verlichting kwam flessengas op de markt. Een hele verbetering. Na 6 jaar inwoning in de wintermaanden, waarvan 1 winterseizoen bij een medetuinder, kregen we een eigen woning in Geuzenveld. Maar de tuin bleef voor ons een paradijsje, evenals voor onze 2 kinderen.
Het jaar 1962 was voor Tuincomplexen “Tuinlust” en “VKW” het laatste jaar. We moesten verhuizen, gelukkig niet zo ver. Het was opnieuw een ‘slopende’ tijd met veel nieuwe regels. Vol energie werd de verhuizing ingezet met behulp van, je raad het al, bakfietsen, handkarren en onderstellen van kinderwagens. Eigenlijk alles wat maar rollen kon.
Gelukkig was er een gezamenlijk transport georganiseerd met medewerking van een aannemer. Een grote tractor met een aantal platte wagens er achter transporteerde, op hun tijdstip, ons grove materiaal van ons reeds gesloopte tuinhuisje. De rest ging natuurlijk duwend en trekkend over de tot pap gereden paden naar de nieuwe lokatie.
Ik bedenk pas nu, kijkend naar de moderne middelen van transport, hoe we toen hebben moeten ploeteren. En, natuurlijk, elkaar hielpen.
Vreemd dat je je dan nu moet storen aan een op het pad geparkeerde auto, omdat het dragen van de boodschappen al problematisch lijkt.
Fred Wessels
oud-tuinder Buikslotermeer
|
