Een nieuw waterig record

Ik schrik wakker. Het is nog donker. Wat is er allemaal aan de hand. Arjo is driftig bezig allerlei spullen op mijn slaapzak te gooien. Het duurt heel even voordat ik helemaal bij zinnen ben. Terwijl Arjo zoveel mogelijk spullen veilig heeft gesteld wordt het me duidelijk. Het is een groot waterballet bij ons in de tent geworden.
Hoe kan dat nou we hadden toch een goed plekje gevonden? Terwijl ik al mijn droge dingen in de waterdichte reiszak aan het stoppen ben begint Arjo driftig te de dikke plassen weg te dweilen. Als ik alles zo heb opgesteld dat de noodzakelijke dingen voor de terugreis droog blijven, worden de slaapzakken bij de kanten weggeschoven. Ik help Arjo mee met dweilen. En als ik een blik buiten de tent werp zie ik hoe de rest van de camping ook blank staat. Het grasveld is een grote modderpoel geworden. Onze achterburen zijn ook al een tijdje in het Tjechisch aan het vloeken. Ook hun tent staat helemaal blank. Het is drie of vier uur in de ochtend. Als uiteindelijk het ergste water uit de tent is gedweild en gecontroleerd is dat het grondzeil echt omhoog staat aan de randen, wordt het tijd om nog wat meer nachtrust te krijgen voordat we straks opstappen. Nu kunnen we even niets meer doen. Na een korte plas duik ik weer mijn slaapzak in en met wat moeite val ik weer in slaap.
Een paar uur later is het licht en maakt Arjo zich al weer klaar voor vertrek. Hij heeft het helemaal gehad. Ik kan hem geen ongelijk geven. Zo is camperen niet leuk meer. Het water is tussen de beide stukken grondzeil omhoog gelopen. Daarnaast is het zo hard gaan regenen dat het water door de naden naar binnen is gekomen. En dat terwijl deze allemaal nog een grondige behandeling hadden gehad gisteren. Er is werkelijk waar niets wat we hiertegen hadden kunnen doen. (Afgezien van het feit dat we onze tent naar alle waarschijnlijkheid vast niet op het asfalt tussen de veldjes in hadden mogen zetten.)


Natte bende.


Zag ik daar nou net een visje overspringen?


Naast de lucht wordt nu ook het opgenomen water uit het luchtbedje geperst.

De tent wordt snel opgeruimd en iedereen maakt zich klaar voor vertrek. Ik krijg met moeite mijn spullen in de zadeltassen gepropt. Terwijl de rest al bezig is met het aan trekken van de diverse natte kleren, ben ik nog bezig met het vast sjorren van de lading. En als Arjo de eerste vernelling heeft geselecteerd begint de blaas weer op te spelen. Ik heb mijn regenpak nog niet eens aan als Arjo zich af vraagt of ik met een stiptheids actie bezig ben. Verdomme als je zo graag weg wil had je me wel even mogen helpen hoor. Les voor de volgende keer zorg eerst maar voor jezelf niet eerst de tent opvouwen want die koffermannen zijn teveel in het voordeel als het gaat om vervoer van bagage. (Les 2 dit jaar.)
Als iedereen naar de receptie van de camping rijdt besluit ik dat ze de pot op kunnen. Ik ga me eerst dit boompje eens toe-eigenen. Anders dan kunnen we onderweg nog een keer stoppen. Eenmaal onderweg wordt er snel een tankstation gevonden. Als alle tanken voor een laatste maal in Tsjechië volgegooid zijn rijden we richting de duitse grens.
Eenmaal over de duitse grens verwisseld Siemen de kaart en wordt er een verandering van route doorgebracht. Deze weg komt blijkbaar niet uit op Siemen's tussendoel van vandaag. Als we weer onderweg zijn worden we door een Audi A3 met haast op een "bezopen" manier ingehaald. Het is hartstikke druk op de weg en vlak voor de tegenliggers langs weet de man zijn auto tussen onze motorfietsen in te proppen. Maarten en ik kijken elkaar aan en maken maar weer eens het no-no gebaar. Goed inschattingsfoutje kan gebeuren. Als tot mijn verbazing op het eerste de beste stukje rechtuit de groep verlaat en probeert voor de volgende tegenligger zich ergens anders in de filevorming te nestelen. Dat de man een gevaar op de weg is, heeft hij blijkbaar niet in de gaten. Evenzo heeft hij het waarschijnlijk ook niet in de gaten dat hij na een half uur lang vol riskante acties slechts een minuutje eerder in het dorpje was dan wij.
Als we later aankomen bij een wegrestaurant, zien we hoe Siemen met lage snelheid zijn balans verliest. Uiteraard vind de motor weer dat het tijd is om over rechts te gaan. De kant waar Siemen net niks kan opvangen. Hij besluit dan ook wijselijk om van de motorfiets af te rollen in plaats van iets proberen te redden aan de situatie. Iedereen komt weer met de schrik vrij. Ik meende gezien te hebben dat Siemen's voet tussen trotoirband en motor had genesteld, maar gelukkig was Siemen op tijd.
Onder de koffie en de broodjes wordt de actie van onze duitse vriend in de A3 ge-evalueerd. Net zoals het rijgedrag van een duitse collone met politiebusjes. Als we wat later weer onderweg zijn, zie ik na een tijdje dat Arjo er vandoor schiet met zijn FJR. Aad sprint in zijn kielzog er achter aan. Blijkbaar is dit een jaarlijks terugkerend evenement. Test-je-motor-fiets-met-bagage-op-de-duitse-autobahn-op-topsnelheid. Ik heb niet goed opgelet en Aad en Arjo zijn al een flink stuk op me uitgelopen. Ze kwamen me ook op hoge snelheid voorbij. Had ik nu toch maar 3 versnellingen teruggeschakeld. Van 120 naar 200+ in zes duurt wel heel erg lang zo. Ik ben al meer dan 5 seconden onderweg en begin nu pas op ze in te lopen.
Als we eenmaal weer allemaal bij elkaar zijn Schiet Arjo nog een keer weg... Ik bedenk me niet tik drie keer terug en voor ik het weet zit ik op zijn kentekenplaat. Overschakelend naar de 6 haal ik hem in met een grote grijns op mijn gezicht. Met wat moeite wordt de naald van de kilometerteller op 270 km/h gezet, daarna gaat het gas er weer vanaf.
Als we weer met zijn tweeen zijn wordt het een en ander wat wetenschappelijker aangepakt. De zogenaamde hoogste versnelling roll-on test wordt door Arjo geinitieerd. Ik wacht zijn 3...2...1... af en draai het gas vol open. Mijn motorfiets loopt direct op die van Arjo uit. Een paar testjes later is het duidelijk dan op dit terein mijn motorfiets met zijn lagere gewicht ruim in het voordeel is. Ondanks de enorme "drag" die mijn bagage creeert zit de fiets toch vies snel op de topsnelheid van de FJR van Arjo. Daarna krijgt het blauwe hoopje plastic het wel een stuk moeilijker, maar blijft wel doorduwen. Ik bedenk me dat ik toch maar eens een keer zonder bagage zo'n run op de autobahn moet maken. Dit gaat zo hard, Er is geen circuit in de buurt waar je dit soort snelheden weet te bereiken.
Na de volgende tankstop sluiten we aan in de file. We besluiten om niet achter de nederlander op de R1 aan te gaan. In nederland wordt het tussen de file doorrijden gedoogd. In duitsland is het verboden. En wel met een goede reden, De hulpdiensten komen tussen de file doorrijden en je wil die zeker niet in duitsland in de weg rijden. Het is intussen flink warm geworden en we besluiten om flink wat plekken goed te maken als het hele spul weer gaat rijden. Het regenpak gaat uit en de camera wordt maar weer eens ter hand genomen.


Er schijnt daar verder op iets te doen te zijn.


Oh my freakin'head, so waisted.


Wahaarheee-un leihijd duh wheg die wij moe-tun gaan?

Als we op een gegeven moment op de andere rijbaan een bergingsauto zien met een totaal vervrommelde auto inclusief een bosje bloemen wordt het voor ons duidelijk dat het aan de voorkant van de file helemaal mis is gegaan. Waarschijnlijk met dodelijke afloop roept Arjo nog als we ons weer klaar maken voor vertrek. Terwijl de auto's langzaam aan het rollen zijn lukt het ons om flink wat plekken te winnen door telkens weer slim van rijbaan te wisselen. En na een tijdje staat de naald weer vast op 145 km/h en worden er weer serieus kilometers richting holland gemaakt.
Na 200 km besluit Siemen even van de snelweg af te gaan zodat ik mijn regenpak weer aan kan trekken. We rijden al weer een tijdje in de motregen. En Siemen had niet in de gaten gehad dat ik mijn regenoveral uitgedaan had. Ik had ook een paar keer overwogen toen het wat harder regende om naar voren te rijden en aan te geven om te stoppen, maar uiteindelijk viel het elke keer mee. Maar nu Siemen toch gestopt was, deed ik dan toch maar meteen mijn regenpak aan. Het zag er niet naar uit dat het nog droog zou worden de rest van de reis naar nederland. Deze stop werd meteen gebruikt door Maarten om zijn koffers wat beter vast te zetten. Deze klapperden namelijk nogal onderweg.


Laatste pauze in Duitsland.

Hierna gaf de rest van de reis weinig problemen. Het enige wat ik hier nog aan toe kan voegen was dat het rond een uur of zes uiteraard stralend weer was in Nederland en dat we met een daggemiddelde van ongeveer 250 km per dag rond de 2000 km hebben gereden in 8 dagen tijd.

Dag 7 Index 2004 Home index