Liefde voor een duif

Op het laatst kwam Tesla alleen nog maar zijn hotelkamer uit om, aangestaard door de andere gasten, zijn excentrieke maaltijden te nuttigen en de duiven te voeren in het park. Daar stond hij dan vaak urenlang onbeweeglijk stram rechtop, als een standbeeld, met één hand uitgestrekt en van top tot teen bedekt met duiven.

Zou hij met zijn diepe intellect en vlijmscherpe perceptie in staat zijn geweest het moment aan te voelen waarop zijn creatieve gaven hem verlieten? Het antwoord is ja. Maar lees welke (verhulde) vorm dat bij hem aannam:

Ik heb jarenlang duiven gevoerd, duizenden. Maar er was één duif, een prachtige vogel, zuiver wit met lichtgrijze puntjes op zijn vleugels, die anders was. Het was een vrouwtje. Ik zou die duif overal herkennen. Waar ik ook was, die duif kwam naar me toe. Ik hoefde alleen maar te wensen dat ze kwam en haar te roepen en dan vloog ze naar me toe. Ze begreep me en ik begreep haar. Ik hield van die duif. Ja, ik hield van haar zoals een man van een vrouw houdt en zij hield van mij. Als ze ziek was, wist ik het direct. Dan kwam ze naar mijn kamer en bleef ik dagen bij haar. Ik verzorgde haar tot ze weer helemaal beter was. Die duif was de lust van mijn leven. Als zij me nodig had, dan deed niets er nog toe. Zolang ik haar had, had ik een doel in mijn leven. Toen, op een nacht terwijl ik in het donker op bed lag en zoals gewoonlijk over problemen nadacht, vloog ze door het open raam naar binnen en ging op mijn bureau zitten. Ik wist dat ze me nodig had; ze wilde me iets belangrijks vertellen, dus ik stond op en ging naar haar toe. Toen ik haar zag wist ik wat ze me wilde vertellen - dat ze doodging. En toen, terwijl haar boodschap me bereikte, scheen er een licht uit haar ogen - krachtige lichtstralen. Ja, het was echt licht, een krachtig, duizelingwekkend, verblindend licht, veel intenser dan ik ooit met mijn grootste laboratoriumlampen heb geproduceerd. Toen die duif stierf, verdween er iets uit mijn leven. Tot die tijd had ik altijd met zekerheid geweten dat ik mijn werk zou voltooien, hoe ambitieus mijn programma ook was. Maar toen dat uit mijn leven verdween, wist ik dat mijn levenswerk voorbij was.

Op 7 januari 1943 stierf hij in zijn hotelkamer. De volgende dag pas werd hij gevonden. In zijn kamer bewaarde hij een doos waarvan hij steeds gezegd had dat er een dodelijk wapen inzat dat bij het optillen van het deksel zou afgaan en heel New York verwoesten. Ze openden de doos en er bleek niets in te zitten.

terug naar het begin

Literatuur:

Margaret Cheney, Tesla, Man out of Time, Prentice-Hall, New Jersey 1981.

Inez Hunt & Wanetta W. Draper, Lightning in his hand. The life story of Nikola Tesla, Omni Publications, California 1977.

A.R. Luria, The Mind of a Mnemonist, Penguin, Harmondsworth 1975. Nederlandse vertaling: Een teveel aan geheugen, Bert Bakker, Amsterdam 1990.

Thomas Commerford Martin, The Inventions, Researches and Writings of Nikola Tesla, New York 1894. Heruitgegeven door Health Research, California 1970 en Omni Publications, California 1977.

J.J. O'Neill, Prodigal Genius. The Life of N. Tesla, Ives Washburn, New York 1964.

David Peat, In Search of Nikola Tesla, Ashgrove Press, Bath 1983.

Oliver Sacks, Awakenings, Pan Books, Londen 1982. Nederlandse vertaling: Ontwaken in verbijstering, Meulenhoff, Amsterdam 1987.

Margaret Storm, Return of the Dove, Baltimore 1959.

Nikola Tesla, My Inventions, Hart Brothers, Vermont 1982.