HOE STERK IS DE EENZAME FIETSER      DE HARDWARE EN ANDERE PRAKTISCHE ZAKEN De weekendtrainingen    Kilometeroverzicht    De cyclosportieven    Marmotte ou Maratone?

Mijn basis: de woon-werk ritten

Het is in 1991 met woon-werk fietsen begonnen en tot op heden levert het de helft van mijn jaarlijkse kilometers. Kostbare tijd geeft hier dubbel rendement. Om deze noodzakelijke kilometers ook effectieve training te laten zijn schijn je te moeten variëren. Dus niet elke dag als een gek achter brommertjes aanspringen of proberen stipjes aan de horizon in te halen maar ook wat rustige soeplesse dagen inbouwen. Ik geloof niet dat ik dit onderdeel van de trainingsleer goed in praktijk breng.

Voor regen laat ik mijn fiets niet staan. Voor ijzel en gladheid wel. Ik ga in vol fietskleding-ornaat ook al is het maar 16 km. Dat omkleden is natuurlijk wel wat omslachtig, maar fietsen met je werkkloffie aan is ook niks; er moet toch gedoucht worden. Bij een beetje doortrappen heb je al een natte rug. Bovendien nodigt het extra uit tot sportief rijgedrag. Bij de eerste pedaalslag merkt men dat de goede keuze is gemaakt. Mijn kantooroutfit zit in mijn rugzak tezamen met douchegel en handdoek. M'n clipless renschoenen laat ik aan het stuur van mijn fiets hangen in de fietsenkelder,zodat de collega/kamergenoot van uitroken gevrijwaard blijft. Mijn helm vergeet ik ook nooit. Of eigenlijk moet ik zeggen: nooit meer. Sinds een enorm domme val in België weet ik hoe belangrijk die dingen zijn.

 De weekendtraining

Die is in ieder geval altijd op zondagochtend. Na een aantal jaren alleen trainen was ik geleidelijk aan onderdeel geworden van een kwartet gelijksgestemde fietsmaten. Inmiddels is het kwartet verdwenen. Erik en Fer zijn jonge vaders geworden en At is verhuisd naar Brussel. We deden meestal tochten die varieerden van 100 tot 150 km. Echt verstandig reden we niet. Ieder van ons probeerde de anderen dood te rijden en meestal waren we het na afloop alle vier... Nu ik de vijftig ben gepasseerd en er weer alleen voorsta zou de trainingswijsheid weer een kans moeten kunnen krijgen....

Als ik denk dat het aantal zadeluren moet worden opgevoerd in verband met naderende cyclosportieven, dan neem ik meestal een halve dag vrij en fiets via een omweg naar mijn werk. Vanuit Zoetermeer rijd ik naar de Haarlemmermeerpolder, de ringdijk tegen de klok in volgend, om Schiphol heen. Bij Bennebroek sla ik af en rijd dan via Aerdenhout naar Zandvoort en zak door de duinen af naar Den Haag. Dat is zo'n 130 km. Het stuk door de duinen is lekker pittig, vooral bij wind tegen!

In september zet ik de fietstrainingen subiet stil zodra ik de Claude Criquelion (of Velomediane) in België heb gereden. Naast het woon-werk fietsen, waar ik gewoon mee doorga, doe ik tot en met december/januari wat aan hardlopen. Tegen februari is de fietsgoesting dan weer voldoende op peil voor het nieuwe seizoen...

 Kilometerjaaroverzicht

Hieronder ziet u in een tabel mijn kilometer jaaroverzicht van 2002 t/m 2005. De afkorting WW bij 2005 betekent woon-werk. VT betekent vrije tijd kilometers in de vorm van trainings- en (cyclosportieve) tochten. Te zien is dat van sep t/m jan er alleen woon-werk kilometers worden afgelegd. Die maanden werden gevuld met lichte hardlooptraining.

 De cyclosportieven.

De "Claude Criquelion" in 1993 was mijn eerste kennismaking met het fenomeen cyclosportieven. Ik had al een paar toertochten achter de rug zoals de Waalse Pijl, Limburgs Mooiste en Tilff-Bastogne-Tilff, maar met de Crique ben ik gevallen voor het koersgevoel. Veel hellingen kort op elkaar met een nog niet eerder beleefde venijnigheid. Niks koffiedrinken bij elke stempelpost, maar alleen stoppen om te pissen of te tanken en dan weer als een gek bij een goed groepje proberen te komen waarmee je je gemiddelde snelheid op peil kunt houden. Het jaar daarop deed ik mee aan Dwars door België en de Lucien van Impe (Jubaru). (Beide worden helaas niet meer georganiseerd). Later volgden de Eddy Merckx, Magnifique, en Fiets Challenge. Standaard doe ik zo'n 4 à 5 cyclos per jaar. Wat me vooral bevalt aan de Belgische cyclo's is de sfeer die liefde voor de wielersport uitstraalt en de goede organisatie.

 Marmotte of Maratone?

De Marmotte, zeker en vast! Zojuist mijn startnummer voor dit jaar vernomen: 446. De Dolomieten zijn schitterend, maar de Maratone kan voor mij niet tippen aan de Marmotte. De belangrijkste reden is dat de Passo de Fedaia (of Marmolada) niet (meer) in het parcours zit. Hierdoor zijn lengte, hoogtemeters en zwaarte van het parcours zo sterk afgenomen dat het als jaarlijks hoogtepunt tekort komt ten opzichte van de Marmotte. De Marmotte spreekt toch vooral tot de verbeelding spreken omdat ze in elke Tour de France de Koninginne-etappe genoemd zou worden. Dit jaar kon ik de Marmotte helemaal niet laten lopen. In 1952 is de Alpe d'Huez voor het eerst aankomst geworden in van een etappe in de Tour de France. Fausto Coppi won die etappe. In datzelfde jaar ben ik geboren, dus nu 52 jaar later kan ik er alleen kalendertechnisch al niet om heen om ook dit jaar weer die vermaledijde klim als afsluiting van La Marmotte te volbrengen.