home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

Archief


Single van de week, 17 september 2001

DIVERSEN The Way Things Change : Volume 1 (Red Square RSQ001)

Er bestaan in Nederland nauwelijks labels die slaapkamerfolk uitbrengen. Eigenlijk durft alleen het unieke en enthousiast actieve Living Room Records het aan heel directe, eenvoudig opgenomen liedjes te verspreiden. Waarom zijn de meeste alternatieve muziekliefhebbers in Nederland zo huiverig voor het intieme van een jongen of meisje met slechts een gitaar in de hand die in eenvoudige bewoordingen zingt over zijn of haar gevoelens? In Engeland en Amerika hebben grote groepen daar minder moeite mee en struikel je over de kleine labels die zich specialiseren in het breekbare repertoire van vrienden, bekenden en helden. Een voorbeeld daarvan is The Way Things Change, de eerste in een serie van zes compilaties op 7" en de eerste uitgave van het door Jen Turrell gerunde lo-fi labeltje Red Square.

Turrell woont in The Red Square, een huis in Philadelphia. Ze deelt het huis met haar Britse echtgenoot Stewart Anderson, leden van haar bandje Rabbit In Red en zangeres Kelly Slusher. Het huis is een waar muzikaal bolwerk want naast bovengenoemde mensen vind je er ondermeer muzikanten uit de bands The Bright Lights, Steward en The New Boyracer. In The Red Square zijn niet alleen veel homestudio's maar bevindt zich ook een podium voor live-concerten. Sinds kort is daar een eigen label aan toegevoegd. De eerste single, geperst op rood vinyl, bevat zes kleinoden. Kant A is gereserveerd voor de meiden en de jongens sluiten af op de B-kant.

Turrell is zo bescheiden om te openen met Falling. Het somberste liedje van de plaat gaat over levensangst. I'm afraid to fall, fluistert de zangeres al 's morgens vroeg bij het opstaan. Tokkelgitaren en een viool begeleiden haar aandoenlijk dunne zang. Kelly Slusher is in I Need You stukken positiever over het leven en heeft duidelijk meer zelfvertrouwen: I will be the best thing for you I guarantee. Haar ruisende bijdrage gaat vergezeld van een drumcomputertje, een licht ontstemde slaggitaar en een bescheiden themaatje op elektrische gitaar. The Pines (de naam waar de Britten Pam Berry en Joe Brooker zich achter schuilhouden) houden het wijds in het in galm gedrenkte Fields In Spain. Na de solistische dames hebben de mannenstemmen en bandjes de overhand op kant B. Steward blijft binnen de minuut met het ultrakorte Something To Crave (een liedje dat op een plaat van John Wayne Shot Me had kunnen staan). A Boy Named Thor is heel erg verlegen als hij zijn onmogelijke liefde beschrijft in Annapolis. De single wordt afgesloten met een akoestische live-opname van oudgediende Calvin Johnson (ondermeer oprichter van het label K). Zoals we gewend zijn van de bands waarin hij speelt (ondermeer Beat Happening en Dub Narcotic Sound System) zingt hij met een kernmerkend lage, licht nasale en soms overdreven scherpe stem waarin immer ironie schuilgaat. De titel van zijn bijdrage Love Will Come Back Again moet dan ook met een korreltje zout worden genomen.

Voor meer informatie kun je mailen naar Jen Turrell.


Nog meer singles & EP's

BEN CALVERT The State Of Travel EP (7" op Bearos)

Deze zanger uit Birmingham probeert met overgevoelige neo-folkliedjes de Nick Drake van de 21ste eeuw te zijn. Hij zit dicht tegen de akoestische eenvoud van Pink Moon aan. Naast gitaren zijn een trompet (met demper), een contrabas en een fluit de extra smaakmakeres. Calvert zingt met onvaste stem romantische teksten ("She is starlight on a dark night"). Het is mooi, al wordt de noodzaak die uit Drake's repertoire spreekt en het perfectionisme van tijdgenoten Kings Of Convenience node gemist.

THE GREEN PAJAMAS Dreams Of Rhonda / In A Lonely Way (7" op Earworm)

Oudgedienden uit Seattle. Sinds 1983 is de band verantwoordelijk voor een moderne interpretatie van de jaren zestig psychedelica. Dubbele gitaren spelen Indiase lijntjes. Het scheelt maar weinig of ze worden achterstevoren afgedraaid. Door de lekker lijzige popliedjes waart een tamboerijn. Op kant B duikt een honky tonk-piano op en zelfs een dansbare beat. Het klinkt als Sgt. Pepper geïnterpreteerd door Thinking Fellers Union Local 282.

THE HORIZONTALISTS Twenty Feet Behind / Sudden Death Overtime (7" op Horizontal Records)

IMITATION ELECTRIC PIANO Progressive Rock (12" op Duophonic Super 45s)

The Horizontalists is een zijproject van Mary Hansen van Stereolab. Haar single bevat prettige, zij het vrijblijvende instrumentale muziek voor bij een film over Speed Queen, een voormalige koerier die door het gevaarlijke centrum van Londen raast. Het zwoele zomerstadsgevoel wordt verbeeld met hulp van een Fender Rhoades en een vibrafoon. Het typische Stereolabgeneurie komt ditmaal uit een sampler. Imitation Electric Piano doen op het label van Stereolab de begin jaren zeventig herleven met een nostalgische trip door de Canterbury scene. De hele EP klinkt als een dansbare studio-outtake van Soft Machine. Net echt.

JUMBO Double Super Buzz (7" op Earworm)

Vier korte, eenvoudig opgenomen liedjes, pretentieloos en op grappige wijze gammel. Tweemaal voortgedreven door een goedkope ritmebox en in het openingsnummer met een letterlijk eentonige riff op gitaar. Eenmaal speelt de band heftig en minimalistisch als vroege Wire. Op kant B zorgt een orgeltje voor lange, hypnotische drones. In een kort tijdsbestek bewijst Jumbo speels en verrassend te zijn.

LAUDANUM / EPIC45 Substracks.02 (10" op Monopsone)

EPIC45 / 100 PETS (split-7" op Awkward Silence Recordings)

LOWFISH / SCHENGEN (split-7" op Awkward Silence Recordings)

SKANFROM / BRIOCHE KRETZAAL (split-7" op Awkward Silence Recordings)

Rob Glover en Ben Holton uit Birmingham startten Epic45 in 1995 toen ze nog tieners waren. Beïnvloed door Spiritualized, Hood, Mogwai en Slint maken ze instrumentale rock. De manier waarop de mineure akkoorden zich met veel delay voortbewegen richting onvermijdelijke crescendo is ietwat voorspelbaar. Zowel op de split-10" als split-7" moeten ze hun meerdere erkennen in de band op de flipzijde. De Franse band Laudanum is met zijn door Kraftwerk en DJ Shadow geïnspireerde felle elektronische drums, toetsenwerk en stemsamples veel krachtiger dan de Britten. 100 Pets, een kwartet uit Brighton rondom zanger/multi-instrumentalist Sam Dook en drummer David Ewan Campbell, imponeren op de gedeelde 7" met een postrockballad vol zoekende gitaarakkoorden, voorzichtig zingende hoge mannenstemmen en feedback van een op tilt slaande synthesizer. De meest recente split-singles in de serie van Awkward Silence Recordings zijn meer elektronisch van aard. Lowfish, de naam waarachter Suction-labelbaas Gregory de Rocher uit Toronto schuil gaat, is duidelijk schatplichtig aan Morodor, new wave en Front 242. Zijn robot-pop bestaat uit een onrustig voortratelende analoge sequencer en een ritmebox die op retro-electro staat geprogrammeerd. Sinds Ladytron weer helemaal hip. Op kant B is Schengen (Ian Mckenzie en Nick Varney) even analoog bezig. Verschillende ijle synthesizerloopjes dwarrelen door elkaar heen vergezeld door getik van statische elektriciteit en van textuur veranderd door eenvoudige filter- en echo-effecten. De Berlijner Roger Semsroth van Skanfrom heeft dezelfde invloeden als Lowfish en is ook gelieerd aan Suction Records. Nog meer robots dus, deze maal eentje die ons, begeleid door een electrobeat, waarschuwt voor "confused machines". In tegenstelling tot de vier nummers van Lowfish houdt Brioche Kretzaal (Brian Flanagan uit Manchester) het op de B-kant bij introverte speelgoedmuziek: dunne orgeltjes vergezeld door gepiep en een lullig ritmeboxje.

BRITISH MEAT SCENE Fukd i.d.#4 (12" op Chemikal Underground)

De vierde EP in de FukdID serie van het Schotse label Chemikal Underground is een nieuw project van trompettist Duncan Mackay (o.a. Primal Scream) en gitarist Rupert Lyddon met hulp van jazzmuzikanten. De stevig meppende drummer voert de vier nummers op tot opzwepende Big(band) Beat die vergelijkbaar is met het meer krachtige werk van de Japanse trompettist Toshinori Kondo. Net als Kondo bespeelt Mackay zijn instrument voornamelijk met een demper en met veel vervorming.

STEPHEN MATHIEU Version (7" op Bottrop-Boy)

EKKEHARD EHLERS Plays Robert Johnson (7" op Bottrop-Boy)

ROSENBERG Single (7" op Bottrop-Boy)

Bottrop-Boy is een Nederlands label dat platen uitbrengt van buitenlandse avant-garde muzikanten. De componist/muzikant Stephen Mathieu uit Saarbrücken (tevens drummer in het duo Stol) heeft eerder dit jaar al een cd gemaakt voor Staalplaat met zijn landgenoot Ekkehard Ehlers (o.a. Auch). Op zijn single Version lijkt het alsof willekeurig verstilde pianonoten zijn opgenomen met een uit elkaar vallende microfoon waarna ze vervolgens alsnog in mootjes worden gehakt door een haperende tape. Ehlers doet een gelijksoortige computerbewerking met de gitaar als bron al horen we ditmaal enkel het instrument zonder tussenkomst van bijgeluiden. Op de B-kant zijn de geluidsfragmenten zo kort dat de gitaar niet meer is te herkennen. De blues van Robert Johnson die de titel suggereert is nergens te bekennen, wel een kale housebeat als begeleiding. Rosy Parlane is het pseudoniem van Paul Douglas uit Nieuw Zeeland (Parmentier, ex-Thela, oprichter van het label Sigma). Samen met Peter Rehberg (a.k.a. Pita van het label Mego) speelde hij vorige jaar oktober live in Rotterdam. Terug in Wenen bewerkte Rehberg de improvisaties. Na de verstilde feedback en het vogelgezang op kant A neemt het storen van de radio op kant B toe. Vanuit de onrust duiken een verre orgel en elektronische zoemende bijen op. De beperkte lengte die het single-formaat biedt zorgt ervoor dat de experimenten kort en bondig blijven.

MONOLAKE Ionized (12" op Monolake/Imbalance)

Robert Henke heeft een goede naam bedacht voor zijn muziek. Mono slaat met name op de monotoon voortblubberende machinebas. Die is soms zo laag dat de toon niet meer te herkennen is. Lake verwijst naar het meer van echo waarin de bassen gedrenkt worden. Soms valt die echo opeens weg waardoor het ruimtelijke effect wordt versterkt. De hartslag van Monolake is de droge syncope kick van de bassdrum aangevuld met het scherp tikken van elektronische hi-hats. De snaredrum is in geen velden of wegen te bekennen. Vooral titelnummer Ionized krijgt daardoor een hypnotiserende werking.

THE PANOPLY ACADEMY LEGIONNAIRES Nocturnally Yours (7" op Secretly Canadian)

The Panoply Academy Legionnaires, vroeger ook bekend als The Panoply Academy Glee Club en The Panoply Academy Corps of Engineers, namen de single Nocturnally Yours op in Indianapolis. Als je gewend raakt aan de bijkans hysterische zanger wordt je verrast en verblijd door onnavolgbare avant-garde postpunk die soms even verbeten en energiek tekeer kan gaan als hele vroege Pere Ubu. Voor meer informatie: Secretly Canadian.

TOY.BIZARRE / LETHE kdi dctb 115a / 000731 (7" op 20city)

De Franse electro-akoestische noisegroep Toy.Bizarre en Japanner Kiyoharu Kuwayama (Lethe) bewerkten via e-mail elkaars muziek voor het Japanse label 20city. Het schrapende staal op kant A lijkt te zingen en klinkt als een vriendelijke versie van Das Schaben (Neubauten 1985). Op kant B een variatie daarop met liggende orkestrale, industriële tonen. Tegelijk relatief toegankelijk en als een dreigende stilte voor de storm. Het nummer eindigt bruusk, alsof een deksel wordt dichtgeslagen.

WARMDESK Prole Drift (7" op Static Caravan)

Producer en voormalige drummer William Selman is werkzaam op de audiovisuele afdeling van The Art Institute Of Chicago afdeling Performance. De kaal opgenomen lagen geluid (ploppend ritme, vage en monotone bas, en piepende geluiden) hebben iets willekeurigs, alsof ze at random zijn geprogrammeerd en langs elkaar heen bewegen zonder enig onderling verband. De toetsen lijken op kant B met de vuist gespeeld in plaats van met vingers. Op het eind slaat de dissonante, rudimentaire en emotieloze machine op hol.
Tekst: Vido Liber
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [archief] - [email]