Vido's LogZine

Tegen beter weten in : Vido doet een nieuwe poging tot voorspellingen over de mogelijke finalisten van de Grote Prijs van Nederland

"Waarom stop je toch niet met al die vruchteloze voorspellingen, Vido?" vraagt de kritische lezer. "Omdat het leuk is om te doen," is mijn eenvoudige antwoord. Eens gaat er een moment komen dat ik het bij het rechte eind heb. Bij de vorige twee voorspellingen wist ik dat ik er naast kon zitten. Niet alleen vanwege mijn theorie over het lot van voorgewassen bands (zie voor details de eerste alinea's van de eerste voorspelling), maar ook omdat de deelnemers aan de tweede ronde wel heel erg onbekend waren. Dat laatste gaat zeker niet op voor de bands die meedoen aan Regiofinale West in Atlantis te Alkmaar op vrijdag 5 oktober. Er spelen op zijn minst twee bands die zelfs grote favoriet zijn voor het winnen van de finale van de Grote Prijs van Nederland eind november. Laten we eerst kijken welke groepen achter het net gaan vissen: Willow, A Day's Work en Skidmarks.

Om A Day's Work zal ik niet treuren. Deze jonge Noordhollanders zijn nog lang niet rijp voor het grote publiek. Er zwerft een cd rond met proefopnamen. Het jeugdige enthousiasme dat ze daarop tentoonspreiden is aandoenlijk. De composities zijn echter een onsamenhangende collage van invloeden, volgens de site van de Grote Prijs een "mengelmoes van Silverchair, The Cure en Soulwax." Ik heb veel meer sympathie voor Willow al was het maar vanwege het feit dat zangeres/gitarist Marlein Heskes een van de zeer weinige vrouwelijke deelnemers is aan de mannenwereld die Grote Prijs heet. Ik geloof niet dat hun demo diepe indruk op me heeft gemaakt, dus de groep moet het vooral hebben van de live-uitstraling. Ook hier ben ik lui en verwijs ik naar de Grote Prijs-site voor een lijstje vergelijkingen: Pixies, dEUS, Weezer en Veruca Salt. Een andere aardige band tijdens de derde Regiofinale is Skidmarks. Zij maken vrolijke, pretentieloze rock'n'roll. Het klinkt heel erg trashy en opzwepend, al moeten ze wel heel erg hun best doen om de explosieve kracht van bijvoorbeeld een Green Hornet te benaderen.

Snel over naar de drie grote kanshebbers: Venus Flytrap, Deva en Face Tomorrow. Ik heb ze alledrie live gezien en weet dat ze op het podium zeer veel zelfverzekerdheid uitstralen. Venus Flytrap is de meest ingetogen van de drie. Zij maken liedjes met in de verte een vleugje Radiohead zonder te klinken als een Radiohead-kloon. De liedjes, te vinden op de platen die ze uitbrengen op het Haagse Fount Records, zitten knap in elkaar, hebben natuurlijk klinkende onverwachte momenten en sterke melodieën. Het grote nadeel voor de band is hun status als voorgewassen band: ze zijn de enige van de drie die door een jury is geselecteerd uit een honderdtal demo's en cd's. Daarom kan ik, eindelijk, met grote stelligheid voorspellen dat Face Tomorrow naar de finale gaat. De naam van de groep gonst al een jaartje in den lande, niet in het minst door goede woorden van bijvoorbeeld de weblog Stereo. De positieve geruchten bleken tijdens het afgelopen Metropolis festival in Rotterdam op waarheid te berusten. Ik zag slechts het laatste nummer van hun warme en bezwete set, maar dat was voldoende om overtuigd te raken door de energie die van elk individueel bandlid afstraalde. Face Tomorrow lijkt de wereld iets te willen vertellen. Ik weet niet precies wat ze willen zeggen, maar er straalt noodzaak uit hun muziek en dat kan al voldoende zijn om mensen aan je lippen te krijgen.

De andere zekere finalist heeft helemaal geen noodzaak. De enige noodzaak die Deva uit Amsterdam uitstraalt is de noodzaak beroemd te worden. Daar pas ik voor. Beroemd worden mag, maar het is een bijkomstigheid, een zijeffect van het spelen in een bandje. Mensen die beroemd willen worden kunnen zich wat mij betreft beter inschrijven voor Starmaker of een ander door slimme producers in elkaar gezet projectje. Val ons er niet mee lastig in het clubcircuit. Daar wil ik, voorzover de onnatuurlijke setting van een popconcert dat toelaat, echte emoties zien en onverwachte muzikale ideeën horen. Deva ziet er uit alsof ze bedacht zijn op een kantoorbureau. De zanger (die trouwens verdacht veel lijkt op een oudere versie van K-Otic Bart) zingt vol plastic passie al zijn favoriete Jeff Buckley- en Thom York-lijntjes. Tijdens de finale van de Amsterdamse Popprijs werd elke kunstzinnig bedoelde, hoog gekrijste noot door het publiek ontvangen als was het een geslaagde trapeze-act. Muziek is geen trapeze! Deva is Radiohead gespeeld door hardrockers. Bart wordt begeleid door ondermeer een jongen die eruit ziet alsof hij gisteren Led Zeppelin-riffs heeft gespeeld tijdens een auditie voor Biohazard, daar niet is aangenomen en nu veroordeeld is tot het begeleiden van een zogenaamd gevoelige singersongwriter. Het ziet er niet uit en het klinkt voor geen meter. En toch: het publiek vreet het, ook tijdens de halve finale van de Amsterdamse Popprijs waar ik al bij de eerste maten de neiging moest bedwingen het podium te bekogelen met alles wat los en vast zat in de kleine zaal van Paradiso. Ik vind Deva stuitend en wordt helemaal witheet van woede als ik geconfronteerd wordt met hun neprock. Het erge is: de jongens schijnen al lang en breed gecontracteerd te zijn door EMI. Nog erger: ze gaan door naar de finale. Ik zweer het je. Houd me tegen tijdens die finale, want ik voel nu al hele verkeerde stoffen door mijn aderen lopen.

Tips overige categorieën: Orfeo (singersongwriters) en Sista * Brotha (r&b/hiphop).