home
Vido's LogZine
ARCHIEF
Drift
Drift, het debuut van Michiel van Jaarsveld en onderdeel van de serie No More Heroes geproduceerd door Motel Films, is helemaal geen slechte film. Vooral de casting is heel sterk. Hoofdrolspelers Christel Oomen (in de rol van tienermeisje Sammy) en Dragan Bakema (als haar oudere broer Jakob) zijn beloftes voor de toekomst van de Nederlandse speelfilm. De film is een realistisch verslag van de bijna incestueuze relatie tussen broer en zus die zich zonder ouders thuis moeten zien te redden in een Hollandse buitenwijk. Zus Sammy is niet tevreden over haar uiterlijk, eet bijna niet en is aan het experimenteren met relaties. Broer Jakob is een stoere binnenvetter met een motor, verkeerde vrienden en een dubieus baantje. De dialogen klinken eindelijk eens niet alsof ze voor het toneel zijn bedacht en de regisseur schept een geloofwaardige wereld. Het is alleen jammer dat we die wereld al eens in andere films hebben gezien.
Van Jaarsveld kan niet ontkennen wel eens gehoord te hebben van Jean-Pierre en Luc Dardenne, de Belgen die documentaires verruilden voor speelfilms en intrigeerden met La Promesse (1996) en Rosetta (1999). Drift is kent iets teveel overeenkomsten met die twee films.
Enkele voorbeelden:
- De camera zit dicht op de huid van de personages en er wordt regelmatig uit de hand gefilmd. In Rosetta wordt deze filmwijze consequent doorgevoerd, wat een claustrofobisch effect geeft. Michiel van Jaarsveld doet aan stijlbreuk door soms ook een rijder te gebruiken en door in de montage het beeld af en toe te laten opflikkeren. Een niet zo wijze keuze met een incoherent eindresultaat;
- De leeftijd van Sammy en Rosetta. Beiden adolescent en nog niet oud genoeg om het harde bestaan goede weerstand te bieden;
- De woonomgeving. In Drift zien we zowel de achterbuurt uit La Promesse als de caravan uit Rosetta;
- De frituurwagen. Jacob levert er in Drift zijn illegale lappen vlees af en het is een van de werkplekken van Rosetta;
- Het vele helmloos rijden op de brommer of motor (zie ook La Vie de Jésus);
- Een soundtrack ontbreekt. Muziek is alleen op de locatie te horen. In La Promesse gaan vader en zoon een aandoenlijk duet aan. In Drift voert Sammy met haar vriendin een dansje op. Ook hier is Van Jaarsveld weer niet consequent en horen we vlak voor een ongeluk en aan het einde van de film toch muziek op de geluidsband.
- Onzuivere praktijken, zoals het gesjoemel met bedorven vlees in Drift en de handel in illegale arbeid in La Promesse;
- Zowel in Drift als in Rosetta komt slechts 1 van de ouders in beeld die niet alleen geestelijk ziek is, maar ook een alcoholprobleem heeft;
- Een familie die uit elkaar valt;
- ...en zo kan ik waarschijnlijk nog wel even doorgaan.
Afgezien van de duidelijke overeenkomsten zit het scenario nu ook niet bepaald vol met verrassende wendingen. Je ziet de ellende kilometers van tevoren al aankomen. De vader van Sammy's vriendinnetje is nog niet in beeld of je weet al dat hij haar op nare wijze voor zich zal proberen te winnen. In het merendeel van de Nederlandse films die ik dit jaar heb gezien komt een verkrachtingsscène voor. Zowel in Drift, Magonia als Îles Flottantes ondergaan de slachtoffers hun lot zeer passief en lijken ze niet eens de moeite te willen doen terug te vechten. Wat is de reden van deze trend en hoe vaak gaan we hier nog mee lastig gevallen worden?
Michiel van Jaarsveld heeft zichtbaar talent en de beelden vertonen zeker flair. Nu nog een interessant scenario en we kunnen grotere dingen van hem verwachten.
tekst: Vido Liber - dinsdag 6 november 2001
Kijk voor meer filmrecensies in het archief