In de laatste week van juni kreeg ik de vierde chemokuur (eerst een CAD kuur en daarna drie AD-kuren). De week daarna opname in het ziekenhuis voor de stamcelforese (afname van de stamcellen, die bij de stamceltransplantatie worden teruggegeven). Van maandag tot en met donderdag Neupogen gekregen om te zorgen dat de stamcellen in het bloed komen. Bij de stamcelforese worden de stamcellen dan weer uit het bloed gefilterd. Ik zou een dag in het ziekenhuis blijven en de volgende dag de forese krijgen. Maar telkens bleek dat ik niet voldoende stamcellen in het bloed had. Dus werd de forese iedere dag weer uitgesteld. Die week ontmoetten we iemand, die ook MM had, vrijwel net zo oud als ik, die dezelfde behandeling kreeg en een week achter lag op mijn schema. Dat was wel heel bijzonder. Wij en de echtgenotes hebben elkaar twee keer ontmoet en een tijdje gesproken. Dat was een interessant en heel leuk contact. We zouden alkaar daarna nog vaak zien.
Op woensdag- en donderdagmiddag zijn Sandra en ik maar uitstapjes gaan maken. We moesten nog een auto kopen (de lease-auto moest ik eind juli inleveren bij CODA) en we hebben bootjes gekeken in Vreeswijk. Op donderdag kwam dat slecht uit, want 's middags wilde de afdelingsarts de lieslijn laten aanbrengen. Dat wisten wij niet. Toen kreeg ik de lieslijn 's nachts om 12 uur pas ingebracht. Dat geeft toch problemen in een ziekenhuis als je de planning verstoort. Hoewel, 'planning'? Begin van de middag wist ik niet dat later die lijn ingebracht moest worden. De lieslijn is een aan- en afvoerlijn in een hele grote ader in de lies om de apparatuur voor de stamcelforese op aan te sluiten. Op vrijdag kreeg ik dan eindelijk de stamcelforese in het UMC Utrecht.
Helaas leverde dat niet voldoende stamcellen op en moest ik op maandag weer terugkomen. En omdat ik de lijn in mijn lies had zitten mocht ik ook het ziekenhuis niet uit. Op vrijdag weer Neupogen gekregen en 's avonds kreeg ik enorme pijn in mijn botten. Zo erg dat ik niet meer kon staan, zitten of liggen. Van de arts kreeg ik morfine. Daarna was de pijn snel weg en kon ik lekker slapen. Het blijkt dat de 'botpijn' wordt veroorzaakt door de Neupogen.
De volgende dag kwam mijn vriend Nick op bezoek. Ik kon door de Morfine moeilijk mijn aandacht bij het gesprek houden. Jammer want het was heel bijzonder dat Nick er was. Zo vaak zie ik hem niet, want hij woont in de USA.