vrijdag, 3 december 2004

Nico De witte villa Heideheuvel ligt er troosteloos bij. Vroeger was dat een astmacentrum. Daarna kwam de NOS erin. De kortademigheid bleef. Ruurd Bierman had er lange tijd zijn mooie werkkamer. Daar is heel veel, lang en vooral zinloos vergaderd. Bierman komt er in mijn verhaal niet goed van af, besef ik. Slechter dan Hans Laroes. Ik vind Ruurd geen goede manager. Hij mij ongetwijfeld ook niet. Laroes heeft veel kwaliteiten, maar viel aan het eind van mijn tijd bij het Journaal door de mand. Als een echte slechterik. Geknipt dus voor een nog hogere positie binnen de omroep. Bierman was in mijn ogen onvoldoende competent, maar geen slechterik. Ik weet gewoon niet wat ik lees. Nico schrijft met terugwerkende kracht een lifelog - zijn gedachten, zijn observaties, zijn oordelen. Met naam en toenaam, ongesencureerd lijkt het. Ik herken de mensen en de sfeer. Misschien dat het boek me daarom zo beetgreep toen ik het vanmiddag voor het eerst opensloeg. Tsja, hoe kan ik dit kort vertellen? Ik ken Nico al lang, maar zeker niet goed. Toen ik bij Rijnmond werkte had ik niks met hem. Het is een ontzettend rare man. Een man van gekke ideeën, de onconventionele aanpak, creatieve oplossingen. Mensen ver-afgoden hem. En mensen haten hem hartgrondig. Zij kennen diezelfde Nico als naar en rancuneus. Gek is dat toch.. Een aantal jaren geleden had ik voor het eerst een echt gesprek met hem en dat was best filosofisch. Ik liep mijn mijn ziel onder mijn arm. Nico dacht mee over de mogelijkheden die het leven me kon bieden. Hij noemde een functie bij de NOS, maar ik wilde er niet over nadenken. Een drastische carrièreswitch dan, zou dat niks zijn? Hij vertelde over mensen die zo het geluk vonden - als ik dat wilde kon hij me wel helpen. Hij vertelde ook buitengewoon openhartig over zijn eigen benarde positie bij de NOS. Over het gekonkel. Over de coupe die hij verwachtte. En over zijn strategie. Maanden later zat ik bij de NOS. Op precies de plek die Nico genoemd had, maar geheel buiten hem om. Het was zeker geen plek waar ik thuishoorde - ik voelde dat achteraf gezien op de eerste dag al. Ik vergaderde heel veel, lang en vooral zinloos. Daar was ik natuurlijk niet voor gekomen, om te vergaderen met andere managers. Maar op de redactie had ik weinig te zoeken, dat voelde ik meteen al. Ik herinner me levendig een bezoek aan Nico op zijn werkkamer. Volledig afgezonderd van de rest van het Journaal. Herkende ik daar iets? Hij zapte verveeld toen ik binnenkwam. "Oh hallo." Hij vertelde over zijn geisoleerde positie. Bijna emotieloos. Hij leefde op toen we andere onderwerpen aansneden en door fotoboeken gingen bladeren. Toen ik weer wegging voelde ik me vreemd. Een soort van triest - maar waarom? Was dat om Nico of (ook) om mezelf? Ook ik wachtte op de bijl die nog steeds niet was gevallen. Zijn boek waar ik vandaag stukken uit gelezen heb vind ik onwaarschijnlijk expliciet en gedetailleerd. Soms lijkt het een interne Journaal-notitie met richtlijnen en een journalistieke koers. Alsof hij daar de scepter nog zwaait: zo moet het! Maar het boek bevat ook veel verhalen van de vloer, met naam en toenaam. En dat terwijl zoveel mensen nog op min of meer dezelfde plek zitten. Nico heeft zijn eigen carrièreswitch verwezenlijkt. Nico Haasbroek is zestig en een vrij man, schrijft hij aan het eind van zijn boek. Hij hoopt erg oud te worden en alleen nog maar leuke dingen met gemotiveerde mensen te doen. Reisleider worden van Club Math.Tours bijvoorbeeld. 11:28:51 PM     |