- 145 - 

"Lief he?"
Het "lief" begon te huilen. 
"Reuzelief" zei hij grijnzend.
"Ach jij!"
Hij lachte verder.
"Nee, serieus, ik ben heel blij. Dat het zo gegaan is, en dat het goed is
afgelopen, en dat we  haar nu  hebben"
"Je wist toch dat het goed zou komen, het was toch goed voorbereid?"
Hij pakte de baby op, nog onwennig, het was zijn eerste, liep met haar naar
het raam, alsof hij het kind bij daglicht wilde bekijken. Ze moest eraan
wennen, zo'n grote man met zo'n klein meisje in zijn armen, misschien dat
hij toch een goede vader zou zijn. Ze wist het nog niet.
"Ze lijkt op je"
"Ach, oen"
"Nee, echt, ze lijkt op je"
Ze glimlachte. De geijkte zin om te zeggen, en wat een onzin.
"Bezoek voor U, ik heb gezegd dat U moet rusten"
Kees besteedt er geen aandacht aan, Marian kijkt nieuwsgierig op.
"Hoi Marian, dag Kees, dag klein meisje!"
"He Suzi, dag, en klein meisje heet Yvonne"
"Dag Yvonne, dan"
"Gaat het weer een beetje Suus? Je zal 
"Ja, gaat wel, alleen wil h
"Dat geloof ik, je moet oo
Suzi ging toch zitten, en
dat kleine mensje, dat dat
     ein traantje, ondanks d
         niet?"

Een fragment uit een verhaal van Christine :-)
schrijf je reactie naar haar: