deel 4
De volgende ochtend zijn twee zaken opgelost: de koppijn is over en
het geroezemoes van het kerstdiner heeft plaats gemaakt voor vrolijk
vogelgeluid en dansende zonnestalen. O ja, het was 25 december, en
ik zit in Gambia, Afrika, het land dat uniek is vanwege de bonte
verzameling exotische vogels. Vogelliefhebbers kunnen hier hun hart
ophalen en aan de bagage van mijn medereizigers te zien zaten er wel
enkele tussen. Statieven, verrekijkers en fotospullen. "Bagage"
deed me ook weer denken aan breipennen en Hollandse haring.
Plotseling herinner ik me ook weer wat de broer gisteren heeft
gezegd. Yahya en Nyima zitten op dit moment niet in Fatoto. Hij
heeft vaag iets aangegeven over een ander dorp. Dus geen bagage,
niet
afreizen naar Fatoto en geen klaslokaaltje vol met giebelende
Gambiaanse
vrouwen. Ik had me er zo op verheugd. Gezamenlijk zitten punniken
met draadjes en naalden en elkaar iets duidelijk maken met veel
gebaren en gegeit.
Maar het tij kan nog keren en vol goede moed ga ik naar het
spreekuur van de hostess. Ik wacht keurig op mijn beurt, terwijl de
gasten voor mij allerlei excursies boeken. Groot geld wisselt van
eigenaar en cheques werden uitgeschreven. Het antwoord is kort als
ik aan de beurt ben: "Nog niks gehoord", maar ze belooft straks te
bellen.
De rest van de dag besteed ik aan het herverkennen van de omgeving.
Rond de markt van Serrekunda is er het een en ander veranderd. Een
nieuw marktgebouw rijst op uit de steigers. Op de markt is er het
vertrouwde gekrioel. Ik kan m'n hart weer ophalen aan de bonte
verzameling mooie Afrikaanse vrouwen met hun uitstalling van
kleurrijk fruit en groenten. Dit is het beeld waar ik uren van kan
genieten. Met een glas nescafe-koffie als excuus ga ik zitten op
een schamel bankje. Op de zwarte markt is de koers lager dan een
half jaar geleden. Maar de bushtaxies verdringen elkaar nog steeds en
bieden gillend
hun diensten aan. Een ritje naar Bakau. Tussen de vissende jongetjes
op de pier zitten. De markt afgestroopt en nog een zomerjurkje
gekocht. En als afsluiting een pilsje op het terrasje van Anna, een
Nederlandse vrouw die een eigen cafeetje is begonnen in hartje
centrum, waar altijd wel wat gebeurt.
De volgende dag vertoont hetzelfde patroon. Weer in de rij bij de hostess
en weer hetzelfde teleurstellende antwoord. Zo glippen de dagen door mijn
vingers. Van de tien zijn er al drie verspild. Wachten had ze gezegd, wachten,
maar hoe lang? Moet ik er maar aan wennen me gewoon in het luieren te
storten? Moet ik me maar gaan gedragen als een strandtoerist en me
neervlijen op een strandstoel en al mijn plannen laten varen? Ik
kan me er niet bij neerleggen, letterlijk en figuurlijk. Ik ben gewend
er zelf achteraan te gaan en ook nu bedenk ik weer een plan. Ik rijd
met de buschtaxi naar de Gamtel, de telefoondienst van Gambia, bij
een hotelcomplex. Schouderophalend wordt me meegedeeld dat toevallig
vandaag de telefoons "out of order" zijn. "Problems" en "No
connection". Op naar de volgende Gamtel en daar het nummer van
Nederland gebeld. Heerlijk om Webgrrls te kennen! "Kun je me helpen?
Het bellen van hieruit naar Nederland kost klauwen met geld. Kun jij
natrekken wat er met mijn bagage is gebeurt?" Onvoorwaardelijke steun
wordt me toegezegd. Vertrouwend dat er nu echt iets zal gaan
gebeuren, of op zijn minst dat er duidelijkheid zal komen, ga ik
weer op stap.
Banjul is vandaag aan de beurt. Nog steeds 'under
construction'. De Albertmarkt biedt elk wat wils. Het gedrang bij
de veerboot naar Barra is nog steeds een groots straattheater. Ik ga
zitten op een vette stoeprand. Het stokbrood gevuld met onduidelijk
vlees, pittige saus en opgerold in een stuk verpakkingspapier smaakt
nog steeds lekker.
De voetballende jongetjes tussen de
vissersbootjes en gedroogde vis staken nog steeds hun spel als je
pootje badend langs het strand loopt. De sinaasappeltjes schillen ze
nog steeds kunstig. En het mooiste is het gehannes bij de kleine
particuliere veerbootjes. Een grote volumineuze Afrikaanse vrouw,
beladen met volle boodschappentassen lijkt te zweven over het water.
Bij nadere bestudering veroorzaakt een kleine tengere man dit.
Gebogen als een lastdier tilt hij de klanten door het water. Zo komt
de prachtig uitgedoste vrouw met droge voeten en droge boodschappen
in het bootje, dat haar naar de overkant brengt.
Terug in het hotel liggen er twee briefjes. "You had a call from your
friend in Holland, she would like to inform you that she has an important
message for you about your luggage". Gelijk bellen. Een heel verhaal
over vele telefoonnummers en veel gedram, maar eindelijk had ze de
goede te pakken gekregen en de bagage is getraceerd. Mijn blauwe
rugzak met breipennen gaat op dit moment op het vliegtuig naar
Zwitserland en morgen van daaruit naar Gambia. Verwachte
aankomsttijd: 18.15.
Goed nieuws en opluchting.
Wat een dijk van een wijf.
Leve webgrrls!
wordt vervolgd
Meer informatie over Gambia:
Kaart van Afrika en meer informatie:
Kaart van Gambia en meer informatie:
Meer reisverhalen uit Afrika:
Een trektocht door West Afrika
Op de motor van noord naar zuid
Ga terug naar Liesbet's Atelier
Ga naar buiten
Write your reply to:
Copyright ziklies@dds.nl