Min of Meer Malta
een tocht in het teken van weer en wind
Deel 5
Ik spring
op
de kade maar Michael heeft een beter plan: 'We regelen een taxi.' Hoe in dit niemandsland? Vol zelfverzekerdheid stelt hij dat er altijd wel iemand naar de boot komt, gewoon uit pure belangstelling. Er gebeurt niets. Verderop staat een auto. We verstoren een paartje, dat alleen belangstelling heeft voor elkaar. Ze spreken geen Engels, bij het woord taxi wordt heftig nee geknikt. Het is duidelijk, ze willen liever met rust gelaten worden.
Er komt een auto aanrijden met slechts een persoon, een man. Ik spreek hem aan en vraag om hulp. In het Frans geeft hij te kennen me best te willen helpen in de vorm van twee avonden gezelschap en dan naar
Cagliari
, de dichtst bij gelegen grote stad op 60 kilometer afstand. Op mijn opmerking dat ik alleen transport zoek wordt het stil. Michael spreekt hem aan en na veel handgezwaai en heen en weer gepraat wordt beloofd dat hij naar huis zal rijden, daar ons zal bellen op de GSM en ons een telefoonnummer zal geven van een taxibedrijf. Zowaar: na een kwartier gaat de telefoon en we hebben een telefoonnummer. Gelijk proberen en in mijn beste Engels een taxi bestellen. Veel gegiebel van twee meiden aan de andere kant van de lijn. Weer een andere persoon, weer vragen om een taxi, geen antwoord maar wel veel nerveus gelach. Eindelijk na enig aandringen komt er een verstaanbaar antwoord: 'Not Possible' en pats boem de verbinding wordt verbroken. Wat nu?
Met GSM en telefoonnummer toch maar een paartje gestoord en met veel uitleg het meisje de telefoon in haar handen geduwd. Een lang Italiaans gesprek volgt. Ze wil ons telefoonnummer hebben. Er wordt teruggebeld en eindelijk komt het verlossende woord eruit: de taxi vertrekt nu uit Cagliari en is over een uur en tien minuten in de haven.
Het is al pikdonker. Zowaar
precies op tijd
rijdt er een taxi de kade op. Godzijdank. Het afscheid is kort. Daar zit ik in een Italiaanse taxi met een chauffeur die drie woorden Engels spreekt. We scheuren in het donker over de slechte en kronkelige kustweg. De chauffeur moppert op de slechte weg en trapt afwisselend op de rem en het gaspedaal. 'To which hotel? Name of hotel?' Ik weet geen naam, maar hij kent vast wel hotels in de stad, maar wel graag in het centrum en goedkoop. 'Cheap Hotel'. Over de telefoon contact met de centrale en overleg. Nogmaals de vraag, de naam van het hotel was toch 'Sheep'? Nog meer uitleg en woorden en ineens heeft hij het door en komt met een voorstel. Hij gaat weer bellen, maar helaas, het bewuste hotel is al vol.
Ik maak me niet zo veel zorgen meer, hij begrijpt nu het probleem. Of hij iets weet over de boot naar Sicilië? Wanneer hoe laat en waar? De vragen komen niet door. Wel laat hij me vol trots de haven zien: 'many boats'. Het is tijd voor het volgende probleem. Ik heb geen geld, althans geen cash, alleen plastic. 'Banco, automat, gambio.' Hij begrijpt het probleem gedeeltelijk en kijkt zorgelijk. 'All banco's closed' Als bewijs laat hij me een bank zien. Gelukkig zie ik ook een automaat en kordaat stap ik erop af. Hij achter me aan. Bang dat ik weg zal lopen. Alsof hij voor het eerst van zijn leven ziet dat je in zo'n ding een plastic kaartje kunt stoppen. Pech, geen verbinding. Dan naar de volgende. Bij de tweede is er een machine storing. Hij begrijpt dat er niets anders op zit dan door te gaan totdat ik flappen heb. Bij de derde verzekert hij me voor de derde keer dat alle banken dicht zijn, dat het morgen een nationale feest dag is in Italië en dus, dat morgen ook alles dicht is. Dan is het toch logisch dat de automaten ook niet werken? Eindelijk bij de vierde spuugt de automaat er papiergeld uit. Op naar een hotel. De prijs is eigenlijk te hoog, maar om
elf uur 's nachts
en het gedoe met de bancomaten heb ik niet veel meer in te brengen. Ik betaal de taxi. Laat maar, gebaart hij als hij het grootste gedeelte tastbaar in zijn handen heeft. Zo opgelucht is hij, dat het toch nog allemaal goed is afgelopen.
Achter de receptie van het hotel staat een vriendelijke meneer die perfect Engels spreekt. Een verademing. Gelijk mijn probleem uitgelegd: Ik moet naar Malta, hoe kom ik daar? per boot of per vliegtuig ? In de folder over de ferry's blijkt dat varen een illusie is. De enige mogelijkheid die overblijft per vliegtuig. Kordaat pakt hij de telefoon en informeert naar vluchten naar Malta. Het is elf uur `s avonds. Er is een vlucht naar Rome, maar voor de vlucht van Rome naar Malta is een wachtlijst. Via Rome zie ik al niet zitten en wachtlijsten al helemaal niet. En naar
Palermo
op Sicilië? Direct wordt die vraag gesteld en subiet is er antwoord: nog een stoel voor morgenavond om zes uur, ook nog tegen een redelijke prijs. Doen. Reserveren en bevestigen. Morgen kan ik op het vliegveld mijn ticket ophalen.
Moe ga ik mijn kamer op zoeken. En voor de televisie, vol met beelden in het kader van de nationale bevrijdingsdag, maak ik het resultaat op. Vrijdag avond kan ik in Palermo zijn om 19.00, maar de volgende dag om 5.30 vertrekt er een boot vanuit Catania, nog meer dan 200 kilometer van Palermo. Hoe reis je 's avonds of 's nachts van Palermo naar Catania? Het antwoord weet ik nog niet. Maar een zekerheid heb ik wel: morgenavond kan ik op Sicilië zijn. Ik heb al meer bereikt dan ik voor mogelijk had gehouden.
Tevreden
en moe slaap ik in.
Ga terug naar de badkamer
Ga terug naar Liesbet's Atelier
Ga naar buiten
Write your reply to:
Copyright ziklies@dds.nl