Verslag 1ste fase rechts
Waarschuwing: de foto's op deze pagina kunnen voor sommigen schokkend zijn. Als u niet tegen foto's van genezende wonden kunt dan raad ik u aan om niet verder te gaan!!
| Dit was de zwaarste operatie van alle operaties die ik heb gehad. Zwaar qua pijn maar ook zwaar qua de nasleep. Het ging allemaal heel snel, misschien
ook wel te snel. Ik was wel al een tijdje bezig met informeren hoe
hoog ik op de lijst stond. Eind juni kreeg ik te horen dat ik nog
lang niet aan de beurt was en dat het pas november december zou
worden. Dit vond ik helemaal niet fijn want ik wist dat dr.
Vaandrager eind dit jaar 2003 met pensioen zou gaan. Ik weet niet
waarom ik |
|
Maar goed, 4 juli werd ik opgebeld met de vraag
of ik 7 juli mij in het ziekenhuis kon melden want er was iemand afgevallen.
Blijkbaar waren er heleboel kandidaten niet bereid om op zo'n korte termijn
te komen want men was heel erg blij dat ik wel kon. Voor iedereen in mijn
omgeving was het al duidelijk dat de operaties voor alles gaat, zelfs voor
vakanties. Ik was zelfs van plan om op 5 of 6 juli mijn vakantie te gaan
boeken.
7 juli moest ik mij melden en 8 juli werd geopereerd. In principe was het
allemaal routine. Ik wist wat mij te wachten stond maar toch ging ik rustig
de operatiekamer binnen.
Na de operatie werd ik wakker met veel pijn maar het was te doen. Ik werd
wel behoorlijk misselijk en het enige wat ik wou doen was plat liggen.
's Avonds begon de ellende helaas. Ik had toen
veel pijn en ik moest steeds meer kuchen. Maar vanwege de pijn hield
ik het reflex om te hoesten zoveel mogelijk tegen waardoor ik juist steeds
meer moest gaan hoesten. Ik zat wel aan een morfine pomp vast maar ik moest
de volle dosis in mijn lichaam hebben om de pijn dragelijk te maken. Maar om
de volledige dosis in mijn lichaam te krijgen moest ik elke 6 minuten op een
knopje drukken.
Als ik dus wakker werd van de pijn drukte ik vaak op het knopje, werd daarna
de pijn dragelijk viel ik weer in slaap waardoor ik niet meer op het knopje
kon drukken.
Al hoewel het tegen werd gesproken door de
narcotiseur had (heb) ik het idee dat het 2 jaar geleden anders ging. Toen
kreeg ik standaard een dosis morfine binnen en als ik meer nodig had vanwege
extra pijn dan kon ik op het knopje drukken voor wat extra's.
De volgende dag (8 juli) werd na wat onderzoek ondekt dat ik extra vocht in
mijn longen had. Omdat ik niet meer normaal durfde te kuchen kreeg ik kuch
les van een fysiotherapeut. Ja het klinkt gek, maar echt, ik durfde echt
niet meer normaal te kuchen. Met deze therapie moest ik steeds harder gaan
ademenen waardoor het vocht los kwam te zitten en ik automatisch moest gaan
hoesten.
Het deed wel heel veel pijn maar het hielp wel.
11 dagen na de operatie |
Toen 5 dagen later het verband er af werd gehaald was Vaandrager niet helemaal blij. Een stukje huid had het heel moeilijk en de vraag was of die het zou redden.
In de foto hiernaast is duidelijk te zien dat het stukje boven mijn oorlel het moeilijk had.
|
In augustus zag het er zo uit. Dat witte stuk wat zichtbaar is is kraakbeen. Ondanks verwoede pogingen van mijn lichaam ging de wond niet dicht. Daarvoor moest ik weer geopereerd worden. Zie het volgende verslag |
25 dagen na de operatie |
