Het is niet eerlijk

(…)
Ja, ik ben een kluns! Ik zag werkelijk niet dat b7 instaat. Ik! Zie! Het! Niet! En daar ga ik nou eens over doorzeuren. Want ik wil namelijk dat u weet dat het niet zo is dat ik het alleen maar af en toe niet zie. Nee, ik het het in het algemeen niet! En het ergste is: ik begin me zo langzamerhand af te vragen of ik het nog wel wil zien.
Begrijpt u wat dat wil zeggen?
Nee, raad me geen psychiater aan of frisse lucht. Ik wil geen advies, ik wil uw medeleven! Uw adviezen ken ik. De een zegt: nicht denken, sondern schauen. Ja dat is gemakkelijk! En de ander zegt: houd toch op met schaken. Oooh! Wat is er aan de hand? Ik zal zaggen wat er aan de hand is. Ik zal het overdrijven zodat u begrijpt.
Er is een stelling. Mister Berlacki speelt sterk. Het lijkt alsof hij beter staat. Dan kom ik! In mij groeit een conceptie van een grootse architectuur. Ja ik overdrijf! Mister Berlacki doet een paar onbetekenende zetten. Onwrikbaar voer ik mijn plan uit. Opeens is er een pion weg. Zomaar! En het ontgaat me! Dit is onrechtvaardig. Alles is voor niets geweest. En om zoiets onbeduidends als een pion moet ik me dan druk maken? Moet ik daar nou echt naar kijken? Moet ik soms de hele partij lang even naar b7 kijken om te zien of daar soms een pion geslagen kan worden? Dat doet Gary Kasparov toch ook niet! En nu het daar toch over hebben: IK WIL WERELDKAMPIOEN WORDEN! Inderdaad! En zolang ik pionnen blijf weggeven en paarden en lopers en torens en dames, zult u me horen klagen… Ik kan u een hele verzameling laten zien van blunders en nog eens blunders. Ik zou een boek kunnen schrijven over de psychologie van mijn geval in de stijl van Multatuli en Celine en Lodewijk van Deyssel … Ik zou mijn geval kunnnen verdichten in stampvoetende versvoeten… Maar ik wil geen boek meneer, mevrouw, ik wil geen verzen …
(…)

Geschiedenis van een ei van de twee eiïge eenling MEMO

(…) Morphy begon in het Amsterdams Schaakhuis aan de Henri Polaklaan. (…) De oprichtingsdatum van 'Morphy' (1 mei 1939) bleek niet zo gelukkig. De club bestond nog maar drie maanden toen in Europa de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Op 10 mei 1940 raakte Nederland in het conflict betrokken. Vijf dagen later waren we bezet gebied.
In het begin leek er voor de burger niet zo veel veranderd, behalve dat dan dat een jaar mobilisatieperikelen gevolgd door vijf dagen oorlog nu beëindigd waren. Mijn vrouw (toen nog mijn verloofde) en ik gingen zelfs, nog geen maand later, op de fiets met vakantie naar Enschede. Wel leidde de weg langs o.a. vernielde bruggen zodat dan naar een noodoplossing gezocht moest worden (bijv. een roeibootje).
Ook voor de schaakvereniging veranderde er (nog) niet veel. Na enige tijd begon je toch te merken dat we bezet gebied waren. Er kwamen razzia's voor de arbeidsinzet in Duitsland.
Militairen, die aanvankelijk met rust gelaten waren, moesten zich melden en gingen eveneens naar Duitsland.
Joden werden, voorzover ze niet ondergedoken waren, in getto bijeengehouden en vervolgens massaal opgepakt en met het voor de meesten bekende fatale gevolg.
Allemaal zaken die meer dan eens een ieder zijn voorgeschoteld, reden waarom ik hier niet verder bij stil wil blijven staan. Maar in ieder geval, toen 'spertijd'de zaak hoe langer hoe onmogelijker maakte, zijn we besloten op zondagmorgen de club-'ochtend' te houden. Het moge ieder duidelijk zijn dat van een normaal schaakleven absoluut geen sprake was.
Toen in die periode de verordening afkwam dat van iedere vereniging alle namen en adressen opgegeven moesten worden was dat de bekende druppel die teveel was voor de reeds volle emmer. We besloten alle leden (formeel) af te voeren en de onderlinge wedstrijd thuis te spelen.
Het liep anders. Op het matje geroepen door het ASB-bestuur hebben wij ons van dit voornemen af laten brengen. Het was misschien toch wat ondoordacht: we zouden ernstige verdenkingen op ons beladen hebben met mogelijk ernstige gevolgen.
Tenslotte met zeventallen spelend eindigde Morphy in een van de vier hoogste paralelklassen van de ASB op een met DOS gedeelde eerste plaats.
(…)
De oorlog was voorbij, het schaken was weer ouderwets gezellig. Ook de bondsvergaderingen. Echt ouderwets weer op elkaar inhakken. Tijdens de bezetting waren er wel belangrijker zaken, maar nu … Een mens, ook een schaker, moet toch iets hebben om zich druk voor te maken.
Op de club begon het met een oppositie van de Joodse leden, die een van de leden die NSB-sympathieën had getoond, verwijderd wilden zien.
Het bestuur was van mening dat, waar de man niet van overheidswege vervolgd en/of bestraft was, wij het recht misten om hem te veroodelen. Sympathiserend waren er wel meer geweest in de vereniging zonder dat hen iets in de weg gelegd was.
Een buitengewone vergadering moest hier beslissen of het bestuursstandpunt aanvaard zou worden. De meerderheid besloot in die geest. De opposanten traden uit en vormden een nieuwe vereniging. Het was een gevoelige aderlating en een periode van gekwakkel brak aan. (…)

Uit de wedstrijd Memo-VHS, 28-5-1988: