Dag 14, zaterdag 16 september
Beijing (Peking) 2
In de ochtend brengen we een bezoek aan de Verboden Stad. Een immens complex dat opgedeeld is in meerdere departementen, teveel om allemaal in één dag te bekijken. Het eeuwenoude keizerlijk verblijf is nog niet zo lang geleden opengesteld voor het publiek. Het complex herbergt vele ruim opgezette pleinen met gebouwen in de oud-Chinese stijl, sierlijk bewerkt met ornamenten en minutieus beschilderd met afbeeldingen. Binnen in de gebouwen zijn vele kunstwerken aanwezig, Chinees aardewerk, jade en meer van dat moois is er te vinden. Eeuwenoude bomen worden ondersteund door metalen stutten om het leven van deze oude bomen zo lang mogelijk te rekken.
Naar mate de ochtend vordert, wordt het druk. Erg druk. Duizenden
toeristen vanuit de hele wereld hebben kennelijk ook deze dag uitgezocht
om een bezoek aan de Verboden Stad te brengen. Het kijken naar zoveel
verschillende mensen is al een feest op zich en levert fraaie plaatjes
op. Groepen Japanners die met gekleurde petjes hun gids volgen, Fransen
met een Chinese gids die voor mij goed te volgen Frans spreekt. Een
groep Koreanen die zich gedisciplineerd laten afmarcheren door hun
reisleider. Een groep Mongools uitziende toeristen, compleet met
bontmutsen en bontjassen. Een onbegrijpelijke prestatie aangezien de
buitentemperatuur 29 graden is. Vanuit de Verboden Stad kunnen we
doorlopen naar het Plein van de Hemelse Vrede. Het plein is in twee
delen gesplitst door een drukke verkeersweg waar auto's, fietsers en
voetgangers hun weg moeten zien te vinden. Tegenover het Mausoleum hangt
een meer dan levensgroot portret van Mao, met daarnaast in groot formaat
karakters een voor mij onleesbare tekst. Het zal vast wel iets lovends
zijn over de Grote Roerganger. Aan de zijkant van het plein is een
enorme digitale klok opgesteld, die aftelt naar 2008, de dag dat de
Olympische spelen hier beginnen. Net zoals wij dat deden bij de
eeuwwisseling of erger nog, bij de invoering van de Euro.
De opdringerige straatverkopers hebben alvast een voorschot op de spelen
genomen. Petjes, zonnehoeden en andere artikelen voorzien van het
Olympisch logo brengt men aan de man.
In
de middag laten we ons per Riksja vervoeren door de oude stad. Van dit
oude stadsdeel is nog maar 20 procent over, de rest heeft inmiddels
plaatsgemaakt voor nieuwbouw. Wie het karakteristieke Peking nog wil
zien moet snel zijn, de bulldozers zijn druk in de weer om ook de rest
met de grond gelijk te maken. De Riksjarijder scheurt met een enorme
snelheid door de smalle straatjes, luid piepen zijn remmen als hij
plotseling moet uitwijken. We brengen een bezoek aan de woning van een
gepensioneerd echtpaar, dat moet rondkomen van een inkomen van 1500 Yuan
per maand. Dat is 150 euro, niet echt veel geld dus. De huur voor de
tweekamerwoning met keuken, tuin en badkamer komt op 300 Yuan per maand.
Praten over inkomen blijkt niet zo omvat met taboes zo als dat bij ons
het geval is, men praat er openlijk over.
Dat is dan ook maar één van de weinige onderwerpen waar men openlijk
over praat, we hebben het idee dat er over veel andere onderwerpen meer
niet, dan wél wordt gesproken.
In de oude stad brengen we natuurlijk ook een bezoek aan de markt, waar
gebruiksartikelen worden verkocht en alles op culinair gebied
verkrijgbaar is. De straatverkopers bereiden en verkopen hun maaltijden
in de open lucht. Het ruikt bijzonder verleidelijk, maar we moeten nog
een weekje verder reizen en om ieder risico op overdadig toiletbezoek te
vermijden kiezen we toch maar voor een andere locatie voor het diner,
temeer omdat het opslaan van de ingrediënten naast een rioolput
waarschijnlijk niet de goedkeuring van Rob van de Smaakpolitie kan
wegdragen.
Chinezen zijn creatief, je hangt aan een plafondventilator een paar
repen stof. Door de beweging van de ventilator gaan de repen slingeren
en verdrijven op die manier de vliegen van het vlees. De meeste althans.
