Dag 12, donderdag 14 september
Erluan (China)
Vandaag passeren we de Mongools-Chinese grens en stappen we over op de Chinese trein. Alvorens dat gebeurd wordt in alle vroegte de trein in de Gobi woestijn stilgezet, waarna we tussen de botten en schedels van overleden dieren naar een bergtop lopen om de zon te zien opkomen. Het is helder, dus we hebben een geweldig uitzicht. Een rode gloed achter de horizon kondigt de zonsopkomst al aan, die even later met volle kracht de trein in het dal beneden ons belicht.
De trein vervolgd de route naar de Mongoolse grens waar ruime tijd wordt besteed aan het invullen van formulieren, het controleren en stempelen van de paspoorten. Dit ritueel herhaalt zich aan de Chinese grens, formulieren voor de douane en een gezondheidsverklaring in verband met de vogelgriep invullen en wederom een prachtige stempel in de paspoorten.
De
trein stopt een kleine 20 kilometer over de grens in het plaatsje Erluan
waar we tegen de middag aankomen, dus de hoogste tijd voor een originele
Chinese lunch. Na deze lunch maken we een uitgebreide wandeling door de
stad, het aanbod van de vele riksjarijders herhaaldelijk afslaand.
De overgang van Mongolië naar China is groot. Het plaatsje is ruim
opgezet, brede schone straten met vele fietsers en op bijna iedere hoek
een openlucht fietsenmaker. Erluan heeft op cultureel gebied weinig te
bieden, of het moet het dinosaurusmuseum zijn, waarvan de locatie
begrijpelijk is, iets verderop in de Gobi woestijn zijn namelijk vele
overblijfselen van dinosaurussen gevonden.
We brengen een bezoek aan de lokale markt, een kleurig schouwspel van
hoog opgestapelde vruchten en andere inheemse producten. Het vlees ligt
zonder koeling op de markt, met een houthakkersbijl hakt de slager er
naar behoefte een homp vanaf. Van de Chinese bescheidenheid is op de
markt niet veel te merken, er moet verkocht worden en dan zijn alle
middelen toegestaan en krijgt de toerist zelfs een mep met een paar
sokken als hij deze niet wenst aan te schaffen. Dat in tegenstelling tot
het restaurant waar we lunchen, daar ontmoeten we de echte Chinese
hoffelijkheid. Een Chinese schone begeleidt me zelfs naar het toilet.
Nou ja niet helemaal, ze blijft bescheiden in het voorportaaltje staan
en reikt me na het handenwassen met een charmante glimlach een papieren
handdoekje aan.
Omdat we nog even moeten wachten alvorens we in de Chinese trein die ons
naar Peking zal brengen kunnen inchecken, tik ik in de middag in de zon
op een muurtje dit stukje op mijn Psion. Dat trekt meteen de
belangstelling van een Chinese jongeman die voorbij loopt en
belangstellend naast me komt staan om op mijn schermpje mee te
lezen. Jonge schooljongens stoppen met hun fiets naast ons en vragen in
het Engels hoe we heten, we geven het antwoord en vragen naar hun naam.
Dan stopt de conversatie want hun Engelse woordenschat blijkt zijn
grenzen te hebben, net als ons Chinees overigens. Na anderhalve week
alleen maar Duits te hebben gehoord en gesproken, is het op zich wel
prettig om te bemerken dat, zij het beperkt, we in China ook in het
Engels kunnen converseren.
Eenmaal aangekomen in de bloedhete Chinese trein worden we door de
Chinese steward verwelkomd met een grote ketel heet water om thee te
maken, waarvoor alle ingrediënten aanwezig zijn. Wanneer even later de
airconditioning wordt aangezet ontstaat er een aangenaam klimaat in de
coupé. Tegen 21.00 uur vertrekt de trein naar Peking, waar we een aantal
dagen in een hotel verblijven.
