Op mijn verjaardag vertrekken we vanuit Amsterdam naar Reykjavik om daar over te stappen voor de vlucht naar Anchorage. Door het tijdsverschil duurt de dag 35 uur, mijn langste verjaardag ooit. Hoewel mijn paspoort die dag door vele handen gaat en minutieus bestudeert lijkt te worden, word ik niet een keer gefeliciteerd!

In Anchorage duurt het ons te lang tot de shuttlebus naar het hotel komt, dus nemen we maar een taxi. Na het inchecken lopen we eerst nog even naar het centrum: “down town".

Anchorage is een typisch Amerikaanse stad, opgedeeld in blokken met genummerde straten, de weg raak je er dus niet gauw kwijt. Het centrum heeft veel souvenirwinkels en veel restaurants en bars. Een supermarkt vind je er niet, die zijn aan de rand van de stad, alle grote winkels verzameld in een mall. In het centrum zijn er een aantal kleine winkelcentra, met name kledingwinkels en winkels waar je een complete pooluitrusting kunt aanschaffen.

Het vliegveld ligt vlakbij, naarst de gewone verkeersvliegtuigen vertrekken er ook kleine toestellen en watervliegtuigen. Onvoorstelbaar wat een herrie dat die dingen maken en dan horen we dat nog maar van een afstand. Hoe moet dat wel niet zijn als je er in zit.

De volgende dag halen we de huurauto op en rijden naar het Noordwesten. De wegen zijn rustig en in dit deel van Alaska goed onderhouden. Met cruisecontrole en automatische versnelling is het rijden in de Chevrolet gewoon uitrusten. Onderweg stoppen we enkele malen om wat foto’s te maken. Bij Talkeetna is een klein museum over de Iditarod, de jaarlijkse sledehondentocht die in Alaska wordt gehouden, bekend van Discovery. We zien een aantal honden in actie, bij het ontbreken van sneeuw trekken ze nu een slede op wielen voort. In een hok zitten een aantal puppy’s bij elkaar.

Wij rijden een stukje om naar een station dat bekend is van de Alaska spoorwegen. Het is een toeristische plek met veel houten gebouwen (nagebouwd) in oude stijl.

We vervolgen naar het Denalipark, een natuurreservaat dat niet met eigen auto bezocht kan worden. Bezoekers kunnen een deel van het reservaat zien door middel van een bustour die 8 uur duurt. Ook kan men lopend of per fiets het park in. We kiezen maar voor de eerste optie, het vertrek is om 6 uur in de ochtend. De tocht door het park gaat door een bergachtig gebied met smalle onverharde slingerwegen. De chauffeur rijdt de bus langs diepe afgronden terwijl hij ons uitgebreid uitleg geeft over het park en ons attent maakt op het door hem opgemerkte wild. We zien er onder meer rendieren, Kariboes en ook een aantal beren, waarvan enkelen met jongen.

De dag daarna rijden we naar Fairbanks, de grootste stad in het midden van Alaska. Onderweg moeten we meerdere malen stoppen omdat er slechts één rijbaan beschikbaar is vanwege de wegwerkzaamheden die hier alleen in de 4 maanden dat het zomer is, uitgevoerd kunnen worden. We stoppen een paar keer voor wat foto’s van eindeloze vergezichten te maken. We bezoeken het Alaska airmuseum  dat in een openluchtmuseum is gevestigd waarin ook historische werktuigen van de eerste goudzoekers zijn uitgestald. Nadat we net in ons hotel zijn aangekomen wordt een groot deel van Fairbanks getroffen door een stroomstoring die ruim 4 uur zal duren. Met de zaklantaarn verlaten we het hotel via het trappenhuis en rijden met de auto naar een andere deel van de stad waar we onder meer een Wallmarkt bezoeken. Dat is een megagrote supermarkt waarin men volop jachtgeweren, pistolen en revolvers verkoopt. Vlak naast de gallonflessen melk. Maar dit is Alaska waarin bijna iedereen wel over een vuurwapen beschikt.

Van Fairbanks gaan we naar Tok. De route gaat door grote bossen waarin ergens een bosbrand plaats vindt. Vele kilometers lang wordt het zicht beperkt door de rook. Vuur zien we niet, wel zien we in de verte helikopters vliegen, waarschijnlijk ter observatie. We maken verschillende stops om foto’s te maken van de vergezichten. Ook nemen we een kijkje bij een gebouw dat vroeger dienst deed als stopplaats voor reizigers die van Fairbanks reisden. Men kon slechts 15 mile per dag reizen en moest dus meerdere keren overnachten om op hun bestemming te komen. Op een van de tussenstops zien we een autowrak op zijn kop liggen, hij is doorzeefd met kogels. Deze heeft als doelwit gediend bij een barbecue. Barbecueën en schieten is tot kunst verheven in Alaska. Bij ieder huis staat minstens één barbecue. Veel verkeersborden langs de snelwegen zijn voorzien van kogelgaten, kennelijk oefent men hierop hun schietvaardigheid.

De volgende ochtend rijden via de Top of the World highway naar Canada. Het eerste stuk gaat ruim 50 kilometer door een gebied dat in 2004 door bosbrand is verwoest. Enorme oppervlakten met verbrande boomstammen waartussen het jonge groen weer opkomt. De weg stijgt steeds meer, tot boven de boomgrens. We hebben ruime vergezichten en kunnen vanaf de toppen van de bergen vele tientallen kilometers ver kijken. Op veel plaatsen ligt nog sneeuw. Op de weg hebben we daar overigens geen last van. Wel zijn er ook hier een aantal wegwerkzaamheden en moeten we vanwege het vers aangebrachte gravel de snelheid aanpassen. We stoppen in het plaatsje Chicken, dat een geschiedenis heeft in het winnen van goud. Er staan een aantal oude mijnbouwmachines opgesteld. Verder rijdend zien we regelmatig goudzoekers die met eenvoudige apparatuur hun geluk beproeven in de vele bergbeken. Ook een enkele professionele goudzoeker is er met een uitgebreidere installatie aan het werk. Nadat we de grens met Canada probleemloos zijn gepasseerd arriveren we in Dawson City. Dit was begin 1900 het centrum van de goudwinning. Het hele plaatsje ademt er de geschiedenis van. We zien een aantal mijnbouwbedrijven volop in actie, net zo als te zien is op Discovery Chanel. Ook is er veel historische apparatuur te zien die in de eerste jaren werd gebruikt en nu tentoon wordt gesteld om de geschiedenis van Dawson City levend te houden. Het plaatsje zelf kent nog een aantal houten gebouwen uit de begintijd.

Vanuit Dawson City rijden we in ruim 7 uur naar Whitehorse, dat 600 kilometer zuidelijker is gelegen. De rit gaat via eindeloze bossen die afgewisseld worden met vele vergezichten. Onderweg stoppen we bij verschillende bezienswaardigheden zoals kleine dorpjes en outposts die in vroeger jaren dienst deden als overnachtingsplek toen de reizen nog per slede werden gemaakt. Whitehorse is een middelgrote plaats met 30.000 inwoners die als plaats op zich niet zo heel bijzonder is. Ook hier treft heeft men veel grote supermarkten en andere winkels aan.

De volgende dag rijden we via een bergachtig gebied met veel groene hellingen en besneeuwde toppen naar Skagway dat weer in Alaska ligt. De rit is niet zo ver, ongeveer 200 kilmeter. Het is een bijzonder mooi natuurgebied waar we vele stops maken voor het maken van foto’s en om een bezoek te brengen aan diverse dorpjes. We zien een historische spoorlijn en enkele kleine lokale musea, waarbij we groot aantal opgezette dieren zien. Naast deze onbeweeglijke dieren zijn daar veel levende Husky’s met puppies aanwezig. Als ze blaffen dan doen ze dat vooral allemaal tegelijk, een herrie van jewelste. Na een beker koffie, die hier minstens een halve liter bevat, rijden we weer verder door de bergen richting grens. Zonder problemen rijden we weer Amerika binnen, van onvriendelijke grensbeambten hebben we tot nu toe geen enkele last gehad. Skagway is een plaatsje in oude stijl met veel houten gebouwen. Het is ook een aanlegplaats voor cruiseschepen waardoor het erg toeristisch is. Dit is wel de plaats om souvenirs te kopen, er zijn vele souvenirwinkels met een groot aanbod en door de concurrentie zijn de prijzen lager dan elders.

We vertrekken vanuit Skaway met de ferry voor een vaartocht van een uur naar het plaatsje Haines. Het schip vaart tussen de besneeuwde bergtoppen door. Er moeten in dit gebied ook walvissen zitten, we zien ze echter niet. Eenmaal aan land rijden we langs een aantal meren waar we arenden zien zitten, spiedend naar een prooi. In dit gebied zitten ook beren, we zijn er iets te vroeg voor in het seizoen om ze te zien, want zodra de zalm verschijnt komen de beren op het feestmaal af. We overnachten in een monumentaal hotel waar alle kamers een eigen karakter hebben, maar niet nadat we nog naar een wat verderop gelegen meertje tijden waar volgens de uitbater van het hotel Arenden zouden zitten. Die zitten er inderdaad en laten zich eenvoudig fotograferen.

We rijden de volgende dag opnieuw door een uitgestrekt natuurgebied naar Haines Junction waarvoor we Alaska weer verlaten en opnieuw Yukon in Canada ingaan. Een streng kijkende Canadese immigratieofficier stelt  een aantal standaard vragen, of we geen vuurwapens of pepperspray hebben en wat het doel van onze reis is. De antwoorden stellen niet teleur want we mogen doorrijden. Onder een helblauwe hemel fonkelen de bergmeren in de zon omzoomd door in vele tinten groen verstrekkende bossen. Honderden kilometers natuur, slechts onderbroken door een enkel dorpje en informatiegebouwen. We hebben ook nog gelegenheid voor een paar wandelingen, we lopen een trail via een rotsachtig pad naar een voormalige gletsjer. Daarna lopen we nog een stuk van een trail langs een meer, waar via informatieborden duidelijk wordt gemaakt dat hier beren zitten. Die middag zien we er geen.

Die zien we wel de volgende ochtend wanneer we in alle vroegte op zondagochtend vetrekken. Zijn de wegen normaal gesproken al uitgestorven in Yukon en Alaska, nu is er helemaal geen kip op de weg. Geen kip, wel zien we plotseling een stuk verderop een Grizzlybeer uit het bos komen en op zijn gemakje de weg oversteken. Helaas lukt het niet om een foto te maken. Voorat we dichterbij zijn en de camera gepakt hebben is hij aan de overkant van de weg in het bos verdwenen.
Wanneer we verderop bij een informatiecentrum stoppen maakt de gastvrouw ons attent op een aantal Dolsheeps die tegen een bergwand oplopen. Met de verrekijker ontdekken we er nog meer. We vervolgen onze weg door een schitterend natuurgebied waar we ook nu weer vele keren stoppen voor het maken van wat foto’s. We passeren opnieuw de grens en rijden na de inmiddels bekende procedure Amerika weer binnen. We stoppen bij een aantal verlaten huizen om wat foto’s te maken en komen aan in Tok, waar we een week eerder ook zijn geweest. Vlak bij het bezoekerscentrum staat een caravan met het opschrift: "Jen’s Thai food". We halen er ondermeer een Tom Kha soep. Een aanbeveling waard, zo goed als deze smaakt heb ik het zelfs in Thailand niet gegeten!

Vlak nadat we de volgende ochtend uit Tok zijn vertrekken moeten we op de snelweg stoppen voor een Moose die op de weg staat. Dit keer kunnen we hem nog net fotograferen voordat hij in de bossen verdwijnt. We rijden deze dag ruim 500 kilometer naar Wasila. Het eerste deel van de reis gaat door het gebied dat we kennen van de goudzoekerprogramma's op Discovery. We zien Portipine Creek waar Fred met zijn Dakotateam het goud vond en ook het gebied waar het Hoffman team actief was; Indian River. We stoppen bij verschillende bezoekerscentra waar we telkens uitbundig worden verwelkomt en uitgebreid worden geïnformeerd over de bijzonderheden van de betreffende omgeving. We drinken koffie bij piepkleine cafeetjes waar men graag wil weten waar we vandaan komen en waar onze reis naar toe gaat. We rijden verder door een prachtig berglandschap met kilometers verre uitzichten, de een nog indrukwekkender dan de andere. Bij de Portage gletsjers maken we een wandeling. Plotseling horen we in het struikgewas een hoop gekraak en even later staan we oog in oog met een knots van een eland. Het imposante beest is een stuk groter dan een paard en blijft lang genoeg naar ons staan kijken zodat we hem nog op de foto kunnen zetten. Via slingerwegen vervolgen we onze weg en rijden verder naar Wasila waarbij we onderweg stoppen bij enkele bezienswaardigheden waar we uiteraard weer de nodige foto’s maken.