Woensdag 14 juli 2004

Waar gaat de droomwever dit keer heen? Niet naar een opsomming van komende poëziefestivals - in het nieuwe Passionate Magazine staan ze niet alle vermeld - die ik voor morgen (de Dag van Morgen) bewaar.
Waarheen voert de dromenwever ons dit keer? Waar zijn de vroegere helden gebleven, de futurologen die ons een pikzwarte, rozerode, moeilijke dageraad aankondigden, de Werkgroep 2000, de Kwintessens & Synthese-zoekers? Ik hoef al gaande langs de boekenkast in de gang maar vier boeken op te pakken om me af te vragen: wat was hun impact? Zijn de ideeën blijven hangen, is er iets in gang gebracht? Op dit moment zelfs niet de behoefte op het wereldwijdnet daarnaar te zoeken; ongetwijfeld ergens een onbeheerd ruimtestation, dat sinds 1999 stuurloos in de virtuele werkelijkheid blijft. Wie kust de schone slaapster wakker? Op wie wachten wij?
Wel ontroerend was het voor mij, die onlangs enkele oude vertalingen van Antonin Artaud als aanvang van een nieuwe bloemlezing (link links) plaatste, en gisteren vergeefs naar de Canto General van Pablo Neruda zocht, dit tussen haakjes, om te ontdekken op http://www.antoninartaud.org, dat daar hetzelfde gedicht mij aanKEEK: 'un corps neuf où vous ne pourrez plus jamais m'oublier.' Ga dat maar eens NedStat vertellen, lachte hij in zijn nog dooiere eendje. Derrick vertelde me gisteren via Ray Mazurek (goed gespeld? bij leven lid van The Doors-familie) uit een oud chinees boekje te hebben geleerd uit te vinden in je hoeveelste leven (van de negen die je mag leiden, als elke andere cool cat) je bent. Je telt gewoon de dagen maanden en geboortejaar numerologisch bij elkaar, altijd terugbrengende tot een getal tussen de l en de 9, en laat ik nu in mijn negende leven zitten! Ha, het werd tijd. Betekent zulks dat ik straks mag kiezen tussen Nirwana (of is dat slechts een Projektie?) of terugkeren als Boddhisattva, die zijn eigen Verlichting weigert zolang niet Iedereen verlicht is? Vragen die om geen enkel antwoord vragen - het is maar dat je het weet - en wat doe ik nu met die vier boeken, moet en mag ik die gaan besnuffelen?
E.F.Schumacher: Hoe kleiner hoe beter, Ambo l979. Van Schumacher is de kreet Small Is Beautiful. OK.
Brian Swimme: The Universe is a Green Dragon (A Cosmic Creation Story). Bear & Company, Santa Fe, New Mexico l984, met negen sterrenevelfoto's, om je vast thuis te brengen.
Heinz Pagels: The Dreams of Reason. The Computer and the Rise of the Sciences of Complexity, Simon & Schuster, l988 - daar ga ik toch eens een nader kijkje in nemen.
Michael J.Behe: De zwarte doos van Darwin (het biochemische vraagteken bij de evolutie), Ten Have l997. Edith legt de stofzuiger neer, aber natürlich mijn baasje! en komt deze wereldwijde droom aan de man brengen, terwijl ik mijn bezoekers (Meer, meer!) een goede dag toewens.
Vive la Révolution! Simon V.

Dinsdag 13 juli 2004

Hij is niet meer 'onder ons', leefde van 31 januari 1931 en overleed 8 juli jongstleden: Pieter Brattinga,. wiens gedistingeerde verschijning en meer dan aimabele persoonlijkheid mij altijd zullen bijblijven. In de jaren dat hij in de cantine van de Hilversumse Steendrukkerij De Jong & Co van zijn vader, waar hij opgroeide tussen letterkasten en inktrollen, tentoonstellingen organiseerde (onder veel meer een geurenexpositie van Wim T.Schippers - om het uur muskus, sinaasappel of potlood -, de Cobra-schilders, foto's van Ed van der Elsken en Eddy Posthuma de Boer en tekeningen van Opland), werden de vernissages steevast gevolgd door feesten in huize Groeneveld in Baarn, toen nog bewoond door Joop Colson en zijn vrouw: memorabele feesten in park en tuin. In opdracht van de door hem opgerichte Form Mediation International-organisatie schreef ik een Proeve van Kommunikatie, in l967 door Uitgeverij de Bezige Bij uitgegeven, met hand- en voetnoten van de auteur.
Ik citeerde daarin uit een redevoering, door R.Buckminster Fuller voor een architectuurcongres in Parijs gehouden: 'Astronauten, piloten, zeelieden en mensen van alle landen gebruiken en waarderen kleine transistors, omdat transistors zoveel meer doen, zo veel meer betrouwbaar met zo veel minder. Zo ook veroorzaken ontelbare onzichtbare verbindingen, chemische en elektromagnetische apparaturen veel meer met minder. Deze onzichtbare, over de gehele wereld wisselwerkingen veroorzakende uitvindingen werden niet door iemand gemaakt als een goedwillende wereldrevolutie. Maar hun veel omvattende integrerende en interversnellende meer-door-minder activiteiten vertegenwoordigen een revolutie die over de gehele wereld zelfs politiek welkom is. Computers en plastics zijn overal gewenst. Het eeuwenlange onbewust meer-door-minder wordt nu bewust geaccepteerd als het begin van een verenigde wereldrevolutie - even onverbiddelijk en alles overtreffend tegenover de wil van de mens als een aardbeving.'
Met een tentoonstelling van Buckminster Fuller en een Kwadraat-blad aan hem gewijd, introduceerde Pieter diens ideeën in Nederland. Mij stelde Pieter in staat drie keer een bloemlezing met dichtershandschriften als Kwadraatblad uit te geven, onder de titel Schrijf-taal: Collectors items, inderdaad. (Written language, Langue écrite, Geschriebene Sprache). Als typograaf, ontwerper - postzegels, affiches -en tentoonstellingsinrichter (Kröller-Müllermuseum) streefde hij zelf ook naar meer-met minder, als aanhanger van de Zwitserse school (Tsjichold) stelde hij: 'Ik houd van orde, netheid en opgeruimdheid. Het comfort van de lezer staat bij mij altijd voorop.'
Een overzicht van zijn werk is te vinden in de Nederlands-Japanse coproductie, een tweetalig album van bijna 3oo pagina's De Activiteiten van Pieter Brattinga, een Tijdsbeeld, in l989 verschenen bij SDU-Kodansha, Tokio, verzameld, geverifieerd en verwerkt door Geneviève Waldmann. ISBN 90-12-06213-6.
Opnieuw een tijdgenoot in andere sferen dan dit ondermaanse beland; hij zal worden gemist door vrouw en kinderen, en zijn talloze vrienden. Hij rust, daar ben ik zeker van, in vrede. Hij was een kosmopolitisch Nederlander, waartoe zijn vorming op een Quakerschool ongetwijfeld zal hebben bijgedragen.

Maandag 12 juli 2004

"Ik vind het belangrijk dat een dichter rekenschap aflegt van waar hij als niet-dichter mee bezig is. Ik zou beginnende dichters nooit aanraden achter een bureau te gaan zitten met een blanco stuk papier, maar allereerst zeggen: zet je oren en ogen open. Alle tentakels uit. Lezen, film, theater, maar net zo goed gesprekken in de tram. Voor mij komt de urgentie vaak van buitenaf. Poëzie moet nódig zijn, een deel van je leven zijn of zoals de Zuid-Afrikaanse dichteres Antjie Krog zegt: 'om te asem haal'."
Aan het woord is Alfred Schaffer (in een interview met Elisabeth Lockhorn in Vrij Nederland van deze week). Na een studie Nederlands en theaterwetenschappen, vertrok hij acht jaar geleden, op zijn eenentwintigste, voor drie maanden naar Zuid-Afrika om er uiteindelijk acht jaar te verblijven. "Men was aan de Universiteit van Kaapstad geïnteresseerd in de scriptie die ik schreef en stelde me voor die uit te bouwen tot een proefschrift. Twee jaar geleden ben ik gepromoveerd en sindsdien heb ik een fellowship. Ik geef les en in het onderzoek dat ik doe, ben ik heel vrij. Momenteel doe ik een onderzoek naar engagement in poëzie, een gevaarlijk onderwerp in Nederland, heb ik begrepen."(...) "Ik ben ervan overtuigd dat de werkelijkheid niet anders kan dan doorfilteren in je werk. Je kunt toch niet zeggen: ik ben kwaad op Bush en bang voor wat Bin Laden aan het uitspoken is, maar als ik straks ga dichten, kijk ik naar de rozen en vertel ik hoe het licht op tafel valt. Alleen echt grote dichters als T.S.Eliot en Wallace Stevens kunnen dat vermengen."
Schaffer, zoon van een Nederlandse vader en een Arubaanse moeder keert, na afloop van zijn contract met de universiteit eind dit jaar naar Nederland terug. Welkom: wij kunnen wat engagement gebruiken - teveel mensen stoppen hun hoofd nog in het zand, willen zich geen rekenschap geven van de plaats van de mens in zijn omgeving, de wereld, de kosmos - maar laten we het even dicht bij huis houden, je moet niet het gevoel krijgen - zegt ook Schaffer - dat er een prekende dichter bezig is. In elk geval zou een gesprek ergens anders over kunnen gaan dan uiterlijkheden: de vakantie, de auto, etc.
Mijn eigen lezers weten dat het mij daarom in de allereerste plaats gaat (Edith zegt altijd: ik zorg voor de microkosmos, Simon voor de macrokosmos)) - de anderen dienen te weten dat ik alles wat ik te doen heb, met plezier en uit overtuiging doe. Daar blijf je jong bij, je geest blijft lenig, al laat het lichaam soms weten dat het je al vijfenzeventig jaar (plus ll maanden en 6 dagen) met zich meedraagt. Maar we kunnen over enige tijd l20 jaar oud worden, heb ik in een wetenschapsbijlage kunnen vernemen - maar daar reken ik niet op. Ik zou nog wel de opening van de Noordzuidlijn van de Amsterdamse metro willen meemaken, en wat is er toch met het jaar 2012?
Een prettige dag verder: dit in de voormiddag geschreven. Zomertje, kom!

Zondag 11 juli 2004

Frenk der Nederlanden bezoekt in Het Parool van gisteren voor zijn rubriek P een optreden van Peter Faber voor de Zomerschool van het Mozeshuis; twee keer per jaar - al vijftien jaar - organiseert de onvermoeibare Jan Ruyter een drieweekse 'school', in de winter en de zomer, waarvoor zo'n honderdvijftig 'senior citizens' zich intekenen: tijdens die periode worden zij geconfronteerd met aangelegenheden, waarmee zij in hun dagelijks bestaan niet geconfronteerd worden. Met als uitgangspunt de Mozes en Aäronkerk op het Waterlooplein worden zij vergast op excursies, lezingen, workshops, atelierbezoeken en muziekuitvoeringen. Peter Faber achtte de Zomerschoolbijeenkomst een mooie gelegenheid als try-out van zijn onemanshow Goeie Zaken, waarmee hij vanaf september door het land gaat.
"Met tomeloze energie en een stem en mimiek die een doorgewinterde carrière in het theater verraden, dist de in zwart pak en wit overhemd geklede Faber de ene anekdote na de andere op. Hij jongleert met sinaasappels, brult onzinteksten in het Russisch, Swahili en Japans, zingt operafragmenten en maakt grappen over Max Havelaar en Schatjes, twee films waarin hij de hoofdrol speelde. Soms oogst hij een gulle lach, maar het tempo waarin hij speelt, is voor dit publiek iets teveel van het goede. Een man met een rood hoofd duikt in een krant, een ander dommelt in, en een vrouw voor me zegt:'Ik versta er geen woord van.'"
Een feest der herkenning volgt pas, volgens Frenk der Nederlanden, als Faber een pater aanhaalt die hem ooit toebeet: 'Jij komt uit Amsterdam-Noord en uit Amsterdam-Noord is nog nooit iets goeds gekomen. Daar stonden in vroeger tijd de galgen en die stonden er niet voor niets.' Hilariteit!
"Ook de levenswijsheden die hij te berde brengt, kunnen rekenen op instemmend geknik. Faber zegt dingen als: 'De enige God die ik ken is leven. Alles wat leeft is God.' En: 'Jullie zijn de hoofdrol in je eigen leven.' Als de grijze colonne vervolgens een oefening doet 'die zo uit de oriëntatiecursus van de Toneelschool is geplukt' en de senioren 'braaf doen wat van hen verlangd wordt', zegt Faber: 'Nu zijn jullie klaarwakker om niks te doen. Je hoeft niks te bewijzen, niks waar te maken, niks te vertonen, niks te verkopen. Alles gaat gewoon door. Het hart blijft kloppen, het bloed stroomt, de hersenen werken.'

Ik ben blij met Mensen als Faber; hij behoort in mijn gevoel tot het groeiende aantal bewustzijnsverruimers, dat ik hier te lande en elders in de wereld heb leren kennen. De wereld kan niet zonder. Ik dacht er even aan, hier een aantal namen te gaan noemen, maar ik zag er van af. Zij zullen ongetwijfeld van zich laten horen en ik zal er telkens weer op wijzen dat heel wat mensen een eigen levensverhaal te vertellen hebben, waaruit lering voor de komende tijden getrokken kan worden.
De bijdrage van Jan Swagerman (zie het Guesthouse) liet mij het een en ander weten over 'narrative coaching' en een link op zijn webstek bracht me in contact met de Societry of Storytellers - er zijn nog heel wat mensen die verhalen te vertellen hebben; ik luister graag mee!
Laat van je horen! Nu op naar Noord, naar onze volkstuin, op het Ketjenplantsoen in Buitenzorg zal een beeld van Aphrodite onthuld worden, gemaakt door Annetje van Verseveld. Leve de Liefde, die leven verwekt, leve de Aarde waarop wij leven, leve het leven zelf, leve de goddelijkheid binnen ieder mens. NAMASTE!

Zaterdag 10 juli 2004

"Ik heb een volstrekt vertrouwen in het reservoir aan informatie dat zich vlak onder het directe bewustzijn bevindt."
Dichter Pieter Boskma (1956) wordt in NRC Handelsblad van gisteren geïnterviewd door Ron Rijghard, naar aanleiding van de verschijning van zijn tiende bundel Puur (Prometheus). "Ik moet bijna in meditatieve staat zijn voordat ik aan de slag kan. Het hoofd leeg, geen ruis. Kalm en energiek. En dan de gedachte laten kabbelen. Dan hoor ik een regel, hardop. Die eerste regel is volstrekt vrij. De tweede regel al niet meer. De regels passen zich aan bij de voorafgaande. Het gedicht stuurt zichzelf in een onvermijdelijke richting."
Over zijn betrokkenheid bij de Maximalen brengt hij enkele correcties op de vigerende meningen aan."Al vanaf 1982 trad ik op met Dalstra, Paul van der Steen, Arthur Lava en Jaap Blonk onder de naam HJ van der Bijl No-Nonsense Poetry. Pas in 1988 verscheen de bloemlezing Maximaal met elf dichters, onder wie Lava, Dalstra, Zwagerman en ik. Toen was het officieel. Op de Maximalen is heerlijk ingehakt, er werd schitterend gescholden. Als je dat terugleest, ongelofelijk: 'helemaal niks', 'stelletje zichzelf overschreeuwende week gemasturbeerde puistenkoppen', 'teil met rotte vis', 'hysterische weetikwat.' Erg agressief."
Boskma weet wat hij wil, noteert Rijghard: "Niet dichten over het wit op de pagina, niet karig zijn, gesloten, weinig emotioneel, academisch, geconstrueerd. Ik wil lyriek uit het volle hart, het moet stromen, over het leven zelf gaan, het grootse niet schuwen, een flinke beeldkracht hebben, niet bang zijn voor een woord te veel, erotisch, met engagement, zich uitspreken over de samenleving, de wereld, de kunst."
Om het volmondig mee eens te zijn! Toen ik dit las, moest ik onwillekeurig denken aan wat Galsan Tschinag (zanger, verteller, dichter en stamhoofd van de Toewenen uit de Hoge Altaj, in het grensgebied van Rusland en Mongolië) te zeggen had toen hij in 1999 voor Poetry International de jaarlijkse Defense of Poetry-lezing hield. Over de overeenkomst tussen de dichter en de sjamaan: "Ze lijden beiden aan grootheidswaanzin en spiegelen zich aan grote dingen, aan de berg, aan het meer, aan de hemel en zijn donder en bliksem. Zo komen ze, wanneer ze aan het werk gaan, gevaarlijk dicht bij de waanzin."
Vervolgens sabelde hij de 'gestoorde, verzwakte poezie' neer, die volgens hem in het Westen wordt geschreven. Hij hekelde 'het reduceren van poezie tot een soort decoratie, een consumptietoegift, het in stukjes gehakte proza, het geesteloze, armzalige spelen met de uiterlijke vorm, de onbeschaamde en zinledige humbug rondom platte gemeenplaatsen, het aan elkaar rijgen van in het beste geval grammaticaal-correcte zinnen, die echter een kil en doods geheel vormen - een pseudo-poezie die dagelijks in grote massa's wordt vervaardigd, bijna net zoals schoenen, hamburgers en wegwerpflessen, maar met een belangrijk gevolg: ze stoot de lezers af en verstikt hun gevoel voor poezie."
En ook dat kunnen vele dichters zich aantrekken!
Galsan Tschiunag (1944) publiceerde in 1999 bij Meulenhoff de dichtbundel en, samen met Amelie Schenk de cultuurstudie Het land van de toornige wind.
Op naar de wind, de zon, de poezie van de Tuin. Prettig weekend; morgen ben ik er weer, DV, voor het zondagspraatje. Stem af, in en op de poezie!

Vrijdag 9 juli 2004

Het moest er van komen, op een goede dag, deze in aanvang zo zonnige (je kunt niets of niemand meer vertrouwen dezer dagen, zeker niet het weer) dag; eigenlijk gisteren dus.
In Het Parool van gisteren bespreekt Adriaan Jaeggi de dichtbundel Puur van Pieter Boskma (Prometheus, l5 Euri) met als titel Boskma voor DiDeVa. Na de titel Dichter des Vaderlands raar en anachronistisch te hebben genoemd (door de Anne Frank Stichting werd ik 'landsdichter' genoemd; ook leuk: je zou er stad-en-landsdichter van kunnen maken), 'zo'n feodale titel die je voor tweehonderd pond kunt kopen op http://www.elitetitles.co.uk', wijst hij op het ontegenzeggelijke feit dat de benaming DdV is afgekeken van de Engelsen, die al eeuwen een Poet Laureate hebben, 'die in functie eigenlijk nooit iets goeds hebben geschreven'.
Hij vervolgt: 'Precies wat Komrij is overkomen. Nu was Komrij natuurlijk een abominabel slechte keus als DiDeVa. Die titel verdraagt geen ironie, terwijl Komrij ongeveer de meest ironische dichter van ons land is. Als je een titel als DiDeVa wilt introduceren moet je ervoor zorgen dat de drager het ambt bloedserieus neemt. Komrij schreef weliswaar op tijd zijn kreupelversjes bij koninklijke geboortes en verjaardagen, maar hij kon nauweljks verbergen dat hij het allemaal maar een opgeblazen toestand vond, een grote grap. Je kunt het hem niet kwalijk nemen dat hij het hele circus een jaar voor de afgesproken datum vaarwel zei, maar de titel DiDeVa is er danig door gedevalueerd.'
De door http://www.epibreren.com georganiseerde verkiezing voor het interbellum noemt hij overigens een lachertje. 'Als we de stemmen van familieleden van de deelnemende dichters, vriendinnen, groupies en toevallige voorbijgangers hiervan aftrekken kunnen we gerust stellen dat de tweede DiDeVa gekozen is door een groepje beschonken dichters dat het een reuze grap vond om na de laatste ronde thuis op de computer met zijn allen op Vinkenoog (eerder in het stuk uitgemergelde fox-terriër genoemd, red.Kersvers) te gaan stemmen.'
Kortom, het wordt volgens Jaeggi tijd om die verkiezing eens serieus aan te pakken. Nu al? In elk geval is Jaeggi zodanig onder de indruk van Boskma's poëzie, waarvan hij twee fragmenten citeert, dat hij kan zeggen: 'Daarom nomineer ik, zonder ironie, zonder verborgen agenda, Pieter Boskma voor de post van Dichter des Vaderlands in 2005.'
Nu even te weten komen, of Boskma die functie ambiëert - bij de epibreren-verkiezing zag ik een aantal dichters vermeld, die daar absoluut niets voor voelden, terwijl ik zelf het behalve als een grote eer, ook als een grote grap zag - waaraan ik hartelijk deelneem. Hoe meer immers de aandacht van het Nederlandse publiek op het bestaan van een levende poëzie-scene gevestigd wordt, hoe beter.
Ontegenzeggelijk heeft het mij verleende predicaat een stroomversnelling bij mij teweeggebracht; het feit dat ik hier deze dagelijkse pagina kan verversen (terwijl ik er over nadenk hoe ik op deze webstek nog in de andere aspecten van mijn schrijversschap kan duiken) is er een direct resultaat van. Bovendien vind ik het hoogst merkwaardig, dat ik, nog niet wetende wat de toekomst mij brengen zou (zo uitgemergeld ben ik overigens niet, heer Adriaan!) vorig jaar om deze tijd een boekje schreef, Goede raad is vuur, waarin ik mijn poëtica blootlegde, onder meer mijn opvattingen over het gelegenheidsgedicht. Mijn g-gedichten hebben, zoals de bezoeker van www.simonvinkenoog.nl ondertussen weet, niet alleen betrekking op het koningshuis, ook Koning Voetbal kreeg mijn aandacht, evenals Anne Frank die dit jaar 75 zou zijn geworden: enfin, zoek het op en sla het na.
Leuk werk, een webstek. Leuke gelegenheden waar ik mijn stem mag laten horen. Mijn stem mag met mij een heel leven mee, schreef ik al in het eerste gedicht, dat de poëzieminnaar met mijn stem confonteerde, geschreven voor de serie grammofoonplaten, Stemmen van schrijvers die uitgeverij Querido in 1961 op de markt bracht. Ik kon in dat gedicht Stem uit de groef zingen, huilen, zuchten, met de vingers op de tafelrand slaan om een ritme aan te geven; kortom allerlei dingen die je als papieren dichter niet kunt doen.
Zo zag ik die boom groeien, steeds dikker worden: de orale poëzie is niet meer uit het dichterlijk landschap weg te denken, en zolang ik mijn mond nog kan opendoen zal ik blijven spreken en schrijven over de dichterlijke vrijheid, die aan de oorsprong van alle andere vrijheden staat. Of je dat nu doet als DdV, of als dichter die meer dan een halve eeuw zijn stokpaardjes berijdt, maakt verder niets uit. En ja, ook ik ben en blijf in die race, en stel me voor de volgende periode weer graag beschikbaar als Dichter des Vaderlands, die al heel wat jaren, decennia, het wereldburgerschap en het planetair bewustzijn uitdraagt. Wat zeg ik? Het kosmisch humanisme met hart en ziel bepleit: ervaringsdeskundige en goedgeluimd mens tegelijkertijd. En ja, ik geloof in dat vreemde wezen, dat zowel schepper als vernietiger is, zowel paradijsvogel als hellevaarder. Ieder zijn keuze. En by the way: Pieter Boskma is inderdaad een hele goede dichter. Pluk de dag & vergeef deze dichter zijn persoonlijke uitstapje. Gegroet!

WATER IN DE BERGEN                                       

Jij zult neerdalen 
op de stenen,
op de dorst,
op de strijd.
En aan het eind
zal jouw vasthoudendheid de zee omarmen.
Na een lange reis langs mensheid
langs dorpen
zul je aankomen
met nieuwe liedjes,
met verhalen.

Je klopte op de deur van de dorst
ging naar binnen,

bleef even;
daarna excuseerde je je
en ging je verder naar beneden.

Hé,
leer me die vasthoudendheid,
dat doorzettingsvermogen,
leer me om zuiver verder te gaan
na al het gepraat op de oevers,
na al het zingen,
na al het stof.
Leer me hoe je, terwijl je neerdaalt,
opstijgt.

Uit De fiets, de vrouw en de liefde, gedichten van Al Galidi,
Uitgeverij De Arbeiderspers, 2002.

Donderdag 8 juli 2004

Actualiteiten: er zijn er heel wat, een wereld rond, van binnen en van buiten, in micro-en macrokosmos. Heel wat kranten, weekbladen, tijdschriften zijn nog altijd fascinerende gedachtendragers, met hun correspondenten all over the place, hun deskundige medewerkers, hun columnisten en ingezondenbrievenschrijvers, forum- en meningenpagina's.De waan van de dag, de gril van het uur, de laatste seconde hartslag en hoe lang is het nu al niet vijf voor twaalf? De feiten of gebeurtenissen, die commentaren oproepen en analyses, de ergerlijke en wanhopige toestanden, de hypes en controverses, er zijn er vele die vandaag alle gemoederen in beweging brengen om over een tijdje vergeten te kunnen worden.De lange schoolvacanties, de komende en gaande man in de Europese Unie en het Wereldvoetbal, de ruzies binnen politie, justitie, het OM, de demonisering van de hiphop, om dicht bij huis, in Nederland, te blijven, waar de medicinale wiet - op recept - in de apotheken onverkoopbaar is, omdat in coffeeshops veel werkzamer wiet voor de helft van de prijs verkocht wordt aan mensen die hun doktersrecept laten zien. Enzovoorts, enz.
Uit de New Yorker van lang geleden blijft mij voorgoed een tekening met onderschrift bij. Twee meisjes, typisch Amerikaanse teenagers slaan de deur van hun klaslokaal achter zich dicht, en de ene verzucht tegen de andere: 'I love current affairs, but there are so many of them!'

Jaja, meisje - en wat is onze blik afhankelijk van de plek waar je woont, je zult maar alles geloven omdat het zo in de leer-en geschiedenisboekjes van je ouders staat. Wie eenmaal geglobetrotterd heeft wordt al spoedig van zijn Eurocentrisme verlost. Laten we het beestje maar bij zijn naam noemen. Zolang wij niet weten, hoe er in Azie, Afrika en Midden-Zuid-Amerika over de toestand in de wereld gedacht wordt, hoe mensen daar leven, vaak ploeterend op een manier die wij niet meer kennen, weten wij maar heel weinig van het leven op Aarde af. In de eerste plaats omdat wij vaak het contact met de natuur verloren zijn, tradities overboord gegooid hebben (en vaak heel terecht, waar die knellend, benauwend en onderdrukkend werden) en in het algemeen in een benauwend, louter politiek-economisch wereldbeeld terecht zijn gekomen, waar een band met Schepper en/of Schepping, natuur, milieu, ecologie ondergeschikt is geraakt aan het vrije markt-denken, de Economie: money, the root of all evil.

Wie gekozen heeft voor het Zijn, en niet voor het Hebben, maakt een juiste keuze. Het gaat er 'slechts' om anderen van die Noodzaak te overtuigen. Hoe? Mannetje voor mannetje, het Woord breekt uit, laat de website http://www.nieuw-dennendal.nl/ mij weten. Ik had de Volkskrant naast mij liggen om pagina voor pagina met mijn schermkijkers te delen, maar ik zou zeggen: doe het zelf, mijn verhaal is anders gelopen dan ik gedacht had, met dingen die jullie ook allang weten.
Ik zou zeggen: het laatste nieuws is dat de zon zo nu en dan door de wolken schijnt, dat wij ons met de trouwe Volvo een dagje naar Den Haag begeven, waar Edith's ouders ons met graagte verwelkomen en wij weer blij zullen zijn hen te zien. Tot morgen, unbeschrieëe, unberufe! Simon V., Bishop Universal Life Church, Amsterdam, DdV a.i..

Niet het te zijn of niet te zijn is de levensopgaaf,
maar het misterie van het zijn vult alles.
Het eigen zijn. Dat over alles te leggen.
Wordt eigen zijn van de omgeving.
Alles te vervormen, te martelen, te doden
tot schoonheid.

"Paul van Ostayen, uit het gedicht Vincent van Gogh, Het Sienjaal, pagina 109 Verzamelde Gedichten.)

Woensdag 7 juli 2004

Bedankt vrienden, voor wat jullie uit betrouwbare bron (deze webstek) vernamen: Edith's halve eeuw oversprong. Een andere herinnering bereikte mij via de brievenbus " 7 juli 2004. Alweer 40 jaar geleden dat Simon Vinkenoog (bijna 36j.) met Reineke (net 2l j.) trouwde! (uit liefde) 7 juli 1964."
Zo is dat, uit liefde. Hoeveel liefdes zijn er? Dacht je elke keer de Ware Grote Liefde te ontmoeten?
Wat ging er aan vooraf? Wat weet de een van de ander, na zoveel jaren nog niets soms. Je kunt van elkaar weg groeien, en dat is me dus een aantal keren gebeurd.

foto: Wim van der Linden, 1965, omslag, roodgedrukt, van het boek Liefde

Nu kan ik, zonder voorbehoud, zeggen zodanig naar de geliefde te zijn toegegroeid, dat ik het leven zonder haar als een ware amputatie zou zien, het me niet kan voorstellen, onduldbare gedachte... Ons werd een keer te kennen gegeven door Astrid A. (waar zou zij gebleven zijn?), die zich over onze horoscopen had gebogen- beiden Kreeft, beiden ascendant Maagd - dat ruzie maken met de ander ruzie maken met jezelf zou betekenen. Ik mag dan ook zeggen, en wie ongelovig Thomas wil zijn, mag dat: wij hebben nooit ruzie, onenigheid - wel verschillen van mening (over voetbal en politiek, bijvoorbeeld), maar een echt boos zijn en boos blijven en zwijgen en opkroppen en niet vertellen of achterhouden, liegen en jokken en uitvluchten zoeken, smoesjes verzinnen, jaloerse uitbarstingen delen, ontwijken, afhouden, inhouden - nee dat kennen Edith en ik niet, loof de Heer, prijs alle engelen, roep alle goden aan, zelfs die welke niet bestaan: feiten zijn feiten en wij laten ons leiden door energieen en activiteiten, ware daden, weldaden. Punt uit, komma sluiten maar en over.
Einde aan de tover. Wij waren op de tuin en werden geinterviewd. Een fotograaf bepaalde langdurig het beste plaatje (het is allemaal even mooi, maar het werd tussen de kamperfoelie en de oostindische kers, die zijn prachtige kleuren weer terugtoeterde.) Bijna niemand te zien in het Dorpje van zo'n honderd tuinen, waar wij de laatste vijftien jaar onze zomers doorbrachten. Dit jaar is, zoals iedereen vandaag weet, de zomer nog nauwelijks begonnen - en bovendien vonden zich in den Huize Vinkenoog-Ringnalda enkele ontwikkelingen af, waaronder deze: onmiddellijker contact met mijn lezers, de Hele Wereld, had ik mij niet kunnen denken mijn Hier en Nu zijn tot in het oneindige vergroot en komen als aanslagen op mijn oor altijd weer tot mijzelf terug. Dat weet iedereen die voor plezier passie plicht taak levensvervulling roeping ingeving het schrift hanteert. Wie wat welk waar hoe schrift? Ik kom hier nog ergens naar buiten met alle schrifturen ter wereld, als ik die vanuit de Drukproef van de Franse Imprimerie Nationale naar voren weet te brengen. Ik schreef er ooit een gedicht over, ga ik opzoeken, niet nu, nee niet Nu. NU gaat Edith aan het werk en zet mij op het altijd meetrillende wereldwijde web; op weg naar het Wereld Sensorium, waarover de Amerikaanse professor Oliver Reiser schreef. Raadpleeg het Heilige Google; de uitdrukking is van bart c/o www.epibreren.com/rs - . Op de vraag of ik jurylid wilde zijn van een poezieprijsvraag van dyslectische kinderen en jong volwassenen heb ik volmondig JA gezegd; een ringband valt binnen met zo'n honderd te lezen gedichten; ze mochten in dyslectische spelling worden aangeleverd, wat soms onvermoede effecten oplevert. Mooi vond ik van de l3-jarige Magda Timmers

Een nieuw jaar

De stoeptegels worden kleiner of ik word grooter / De boomen krimpen of ik groei / Ik loop met mijn buurjonetje naar de lagere school / Of ik fiets met een zwaare boeketas naar de middelbaarenschoool / Van 2003 naar 2004 een groot verchil / De vraag blijft groej ik of krimt de aarden, of word / Mijn wereld grooter totdat ik de horizon / Niet meer kan zien.

Tot morgen, DV, Kersverslezers. Simon V.

Dinsdag 6 juli 2004

Twee keer kreeg ik het verhaal te lezen, dat gisteren vijftig jaar geleden, 5 juli l954, de popmuziek begon, met de opname van Elvis Presley's vertolking van That's allright Mama in de Sun Studio van Memphis. Gisteren was het ook vijftig jaar geleden, dat Edith Ringnalda geboren werd, de tweede van de vier dochters met wie Derk Ringnalda en Else Ringnalda-Houtsmuller de wereld verblijdden. En mij daarbij; nimmer in mijn leven heb ik er zo'n fijne familie bij gekregen!
Wij zijn nu zeventien jaar onafscheidelijk, doen alles samen en ik ben dus steeds meer overtuigd geraakt van de ideeën van Rian Eisler, uiteengezet in haar boek The Chalice and the Sword, waarin zij de wereldgeschiedenis ziet in het kader van ontwikkelingswegen, van het Matriarchaat naar het Patriarchaat, en vervolgens naar het Partnerschap, waarbij Man en Vrouw gelijkelijk met elkaar optrekken; manvrouw samen, twee die meer weten dan éen, en wat zij bovendien weten is dat geluk bestaat, een gezegende staat, waarin het eigen belang algemeen wordt: wat goed is voor jou, is goed voor de wereld.

Die wereld heeft uiteraard een grote opduvel nodig, al is het alleen maar omdat zoveel mensen nauwelijks bewust zijn van de gevaren die de planeet Aarde, ons Moederschip, bedreigen. In dat opzicht ben ik zo betrokken als maar zijn kan, zonder dat ik geabonneerd hoef te zijn op de uitgaven van Amnesty International, Greenpeace, X min IJ, het Wereld Natuur Fonds, of andere goede doelen. Wij zijn ons eigen goede doel. Je hoeft nergens lid van te zijn; ik kan slechts beamen wat de Schotse schrijver Alexander Trocchi ooit naar voren bracht, als uitgangspunt van zijn sigmatische ideeën: 'Nu en ook in de toekomst is ons middelpunt overal, en onze omtrek nergens. Niemand heeft de leiding. Niemand is uitgesloten. Iemand zal zelf weten wanneer hij deelneemt, zonder dat wij hem een insigne overhandigen.'
In zijn eigen verhaal 'De onzichtbare opstand van een miljoen geesten', door mij opgenomen in het dubbelnummer van Randstad (ll-l2, De Bezige Bij, l966), ondertiteld Manifesten en Manifestaties l9l6-l966 (van dada tot provo), citeert Trocchi, die ik in de vroege jaren vijftig in Parijs ontmoette, de Franse dichter Antonin Artaud: 'En als er nog iets hels, werkelijk vervloekt is in onze tijd, dan is het wel ons artistieke gepriegel met vormen, in plaats van ons te gedragen als slachtoffers op de brandstapel, die tekens geven door de vlammen heen.'

Nog niet zo lang geleden zag ik hoe Herman van Veen zich aan het einde van een t.v.-uitzending voorover boog naar de camera, met een priemende wijsvinger, zeggende: 'Het lóopt zo'n vaart!'
Indrukwekkende close-up, voor mij een bevestiging van de eigen ideeën, die niet alleen de mijne zijn, maar ook van vele anderen. Het gaat er nu, al heel wat jaren en decennia om dat mensen zich spiritueel mobiliseren, om voorbereid te zijn op alles wat komen gaat. Hoe dat er uit zal zien, niemand weet het of kan het bevroeden. Extrapolatie van huidige trends is niet voldoende, het gaat er niet om trendsetter of trendvolger te zijn; het gaat er om dat je eigen verhaal naar vervolmaking streeft. De wereldgeschiedenis is in de eerste plaats je eigen levensverhaal: maak er iets moois van! Leve de human family!

Aan de link bloemlezing, links in beeld, heb ik gisteren een prachtig gedicht van Kathleen Raine toegevoegd; als de andere links op deze webstek groeiende, al naar innerlijke behoefte. Er is nog veel te verhalen, er zijn nog vele werelden te ontdekken. Verslag daarvan uitbrengen is een grote vreugde, die aan de oorsprong van mijn creativiteit (ahum) staat. 'The integrity of the internal channels of human communication is essential to the welfare of society.' Dixit Norbert Wiener.

Maandag 5 juli 2004

Ik wil beginnen, denk ik, en zet de Dreamweaver aan: een goed gevonden programmanaam, kan ik mijn eigen droomtijden instellen - en juist op dit moment laten ook de luchtalarmsirenes de wereld horen, dat er buiten de deur ook nog het een en ander te doen is. Open Society.
Wel heb ik weer eens, in de loop der jaren en nu weer bevestigd gezien, wat ik eens in een astrologieboek had gelezen: rond de uurwisseling is vaak een verandering kenbaar: opstaan, weggaan, iets anders doen, andere afspraak, al naar de planeten, goden en andere goede geesten die de tijd regelen, en alle ruimte voor ons open laten. Schreef niet eens Heathcote Williams, groot dichter: Fiat lux in the unfucked flux !
Op Independence Day wilde ik weer eens uitvinden hoe het met mijn Amerikaanse geestverwanten ging en bracht een schermbezoek aan http://www.voxfux.com, alwaar ik een ruime keuze mogelijkheden tot aanklikken had bij de balk: The New Resistance. Onder Culture Jamming trof ik de adbusters aan. Unbrand America; met logo's in plaats van sterren verscheen de Amerikaanse vlag op mijn scherm. Een ronduit prachtige afbeelding; een verklarend onderschrift vermeldde:
This July 4th, culture jammers are launching a blast of symbolic disobedience at America's corrupt power structure - by swapping the Stars and Stripes for the Corporate America flag. This flag is a symbol of what's wrong with 21st-century America, the country that has sold its soul to corporate rule. ENTER UNBRANDAMERICA.ORG.
De logo's waren keurig in vijf rijen van zes gerangschikt; je herkent er een aantal meteen: Coca Cola, de grote M van jeweetwel, IBM, Exxon, Lilly, Pepsi, Wall-Mart, en daar ook Microsoft. Afdrukken, dacht ik. Mooi gedacht! Uit de printer kwamen onberispelijke witte sterren op een blauwe achtergrond, met de rood-witte strepen. Je kent de vlag, niet verbranden, ajb. Wat nu, Pichecru? Big Brother? Censuur? Of is dat een hidden persuader van www.unbrandamerica.org? In elk geval waren de brandnamen en logo's verdwenen.
Ik dacht slim te zijn en verzond de afbeelding naar ons eigen e-mailadres: ook daar gevrijwaard van 'adbusters' spot. On the Spot; men diene te weten dat SPOT destijds bedacht werd als wachtwoord van de Society for the Protection of Truth, waarvan de doelstellingen voor zich spreken.
Genoeg belangstelling om bij www.kijkonderzoek.nl te gaan kijken, hoeveel kijkers de uitzendingen van de VillaBvD, waarin ik afgelopen dinsdag en woensdag mocht meespelen, bekeken hadden. Respectabele aantallen: 735.000 en 609.000. De laatste van gisteren, waarin wij nog eenmaal van het lieflijk Algarve-decor konden genieten, trok zelfs 818.000 kijkers. Nog eenmaal klonk het Foetsieba! en we zaten al in de eerste etappes van de Tour de France.
Via Rottend Staal, het poeziedagblad van de Epibreerders (woonachtig op een eilandje in de omgeving van Groningen) kwam ik te weten hoe de Top-200 van de Bekendste Dichters eruitziet, gemeten aan de hand van Google-hits. Mulisch kwam er als eerste uit, met 60.l00 vermeldingen; Claus stond nr.2 met 475.000 hits. Simon V. kwam met 4.650 hits op de l7e plaats te staan, tussen Huub Oosterhuis en Joost Zwagerman. Via de prachtige serie (poezie en muziek)links van Rottend Staal kwam ik bij Lionel Hampton en John Coltrane terecht. A Love Supreme. Zo is het; begin een week van jewelste. Gegroet, Simon V.

http://www.unbrandamerica.org/unbrandamerica.html

Zondag 4 juli 2004

Een brief van J.N.Reilly uit het Schotse Glasgow laat me weten, dat exemplaren van de grote bloemlezing, die hij samen met Ira Cohen heeft samengesteld, een heavyweight-uitgave in roodlinnen band plus stofomslag (Astral Body Aware van Mati Klarwein), Shamanic Warriors Now Poets, verkrijgbaar (ter inzage & te koop) ligt bij de beide Spui-boekhandelaren, Waterstone's op de hoek van de Kalverstraat, naast de bloemenkraam met de mooiste bloemschiksters van Amsterdam, en in de Athenaeum-enclave op het pleintje met (petje af) het Lieverdje, ooit het toneel van de Amsterdamse happening-scene, moeiteloos uitlopend in Provo, D'66 en wat die hoogseizoenen de mensheid nog meer te bieden hadden vanuit het magisch centrum Amsterdam, zo dicht bij de Heiligeweg (waar onlangs opnamen gemaakt werden - in de Dampkring nota bene!-voor een komende supersterfilm Ocean 12; we zagen de sterren dagelijks toegejuicht worden door hun fans - wij wonen tegenover het Amstel Hotel).
Wij leerden John tijdens het poëziefestival Vurige Tongen, de Pinksterdagen in Ruigoord kennen, nadat wij al een uitgebreide correspondentie gevoerd hadden over de Engelstalige teksten, die van mijn hand in dat boek zouden worden opgenomen. Uiteraard was ik diep onder de indruk van de uitgave zelf en op deze webstek zette ik dan ook trots de dertien mij toebedeelde pagina's, alsmede de twee pagina's die Patti Smith aan de nagedachtenis van Gregory Corso had gewijd.
Reilly zoekt meerdere outlets voor het boek in de Lage Landen, ik raad hem (bij deze) Demian in de Antwerpse Wolstraat 9 aan, waarvandaan ( véél dank!) René Franken mij een exemplaar van Kazantzakis' Ascese stuurde, na hier gelezen te hebben dat ik het mijne uit het oog had verloren.
Dank je, tot het volgende bezoek www.demian.be!
Ira Cohen ken ik, daarentegen, al heel lang. In 1964 haalde ik hem op bij het Centraal Station, nadat hij zijn komst uit België had aangekondigd, telefonisch. Hij baarde opzien; vanuit Tanger in Marokko waar hij woonde, was hij volgens de landsaard aldaar gekleed; een lange man met zwarte baard en lang haar in een djelabba was in die dagen nog een bezienswaardigheid. Hij had de drukproeven van een tijdschrift bij zich, dat hij in België (goedkoop!) had laten drukken. Alles was fout gegaan - het kwam goed, ik weet niet meer hoe; er verscheen een prachtig eerste nummer van Gnaoua, genaamd naar een Marokkaanse stam, bestaande uit zangers, drummers en musici. De Joujouka's, die andere muzieksoorten, die de rock-wereld beroerde: trance-dans, door hasjisj geheiligd.
Naderhand woonde Ira weer in New York (waar ik hem in zijn magische theater-loft bezocht), India en Kathmandu, Nepal, vanwaar hij weer de mooiste boekjes de wereld instuurde. Zijn Mylar-foto's, die het tot de pagina's van LIFE Magazine brachten, kom je her en der tegen - enkele in het boek en verder verwijs ik naar de aan hem gewijde sites: hij heeft ook in België goede vrienden; zijn foto's worden er, evenals in Londen, vaker tentoongesteld. Hij is een der meest uitgesproken personages in mijn vriendenkring, wakker werker en soulbrother, Nagameester en Tzaddik.
Notitie bij mijn Engelstalige teksten onder de Shamanic-link: News from the Hourglass heb ik geschreven en voorgelezen ter verwelkoming van de buitenlandse dichters, in Amsterdam uitgenodigd voor P 78 One World Poetry, gehouden in de Kosmos en Paradiso. In de reeds lang uitverkochte P78 Anthology, edited by Harry Hoogstraten & Jos Knipscheer werden deze zes verwelkomings-gedichten voor het eerst gepubliceerd. A Silent Manifesto verscheen nota bene voor het eerst in de Economie-blijlage van NRC Handelsblad, datum zoek ik nog eens op; vertaling van eigen hand - wat ook geldt voor andere, eerder in het Nederlands verschenen teksten.
Ik denk heel wat na over mijn eigen internetwerkverschaffing - ik houd van een intuïtieve, associatieve benadering.Als ik met en voor anderen transformaties gadesla, dan doen wij daar
de wereld een groot genoegen mee. Ik sla er de laatste pagina voor open, uit Le Matin des Magiciens, ondertiteld Introduction au Réalisme Fantastique, pagina 503 van mijn uit 1960 daterende Gallimard-uitgave:
"Une vie d'homme ne se justifie que par l'effort, même malheureux, vers le mieux comprendre. Et le mieux comprendre, c'est le mieux adhérer. Plus je comprends, plus j'aime, car tout ce qui est compris est bien."

Patti Smith op bezoek, 17 september 1978. Foto: Harry Hoogstraten

Louise Landes Levi en Ira Cohen, 2 juni 2004. Foto: Edith Ringnalda

Vrijdag, 2 juli 2004

Terug van 40 graden Celcius - hoger dan lichaamstemperatuur - naar wat Nederland te bieden heeft: regenachtig, grijs weer, neerslagkans 70%.Villa BvD heeft ons vorstelijk ontvangen, hartelijk dank, Heren! De terugkeer gisterenavond rond middernacht bestond uit een hernieuwde kennismaking met de Power Plant uit Siberië, die mij voor het inslapen (rond vier uur) mescaliniaanse hallucinaties/visualisaties bezorgde, die ik met gesloten ogen naar hartelust kon manipuleren.Allerlei abstracte vormen in een rondedans, al naar wil te versnellen of verlangzamen, en de wetenschap de vraag of ik in kleuren droom opnieuw bevestigend te kunnen beantwoorden. Bij dit circus op het netvlies (uitdrukking van Henri Michaux) vraag ik me altijd of, of wat ik zie veruiterlijkt zou kunnen worden, via een tekening of in de pastelkleuiren waarmee ik me een paar jaren geleden naar hartelust onderhield.
Nee dus, la réalité dépasse la fiction.
Afscheid van het Foetsie Ba - voetbal? 'In harmonie en voldaan is het Nederlands elftal teruggekeerd in eigen land, na een tournee door Portugal die in meerdere opzichten verbazingwekkend was. Tevens werd weer eens aangetoond dat voetbal in de Nederlandse samenleving heftige emoties uitlokt. In de media ook, trouwens.'
Zo startte het Forum-commentaar in de Volkskrant vanochtend - van dat voldane heb ik nauwelijks iets gemerkt. Wel ziet iedereen dat er een wisseling van de wacht plaatsvindt (ik ben een van de ll miljoen Nederlanders, die dat zag) en kun je weer met de commentator concluderen: 'In het nieuwe tijdperk moet de volgende generatie de ambities gestalte gaan geven. Ofde jongeren daartoe al in staat zijn, is zeer de vraag. Bovendien zullen ook zij worden belaagd door het aloude kenmerk van het voetbal in Nederland: vaak absurd hoge verwachtingen die nauwelijks stroken met de realiteit.'
Nog even de herhaling van de Villa op RTL4 vannacht meegemaakt, na Oprah met haar freaks: volgende notities kwamen langsdrijven: bondscoach, flair, de vleugels van het eerste doelpunt, Mulder's Grote Gelijk, teleurstelling, gebrek aan stijl, Adv.'s noorderzon, Marijnissen vanavond, Daniël de Riddder's inzicht en intelligentie, de scherpzinnige actrice, de schoolmeester Frits, die bestraffend sprak over het puberaal gedrag van onvolwassen jongens - over de hecklers, spreekwoordelijk onvermijdelijk als t.v. de straat op gaat. Wat een schattig pleintje, overigens en wat een splendide locatie!
"Moe, maar voldaan kwamen zij thuis." Een tiental e-mails, drie interessante brieven - in twee ervan kwam Ferlinghetti ter sprake, die in Berlijn optreedt, dit najaar in Schotland wordt verwacht en in Antwerpen hoopt men hem volgend jaar te kunnen ontvangen.
Robbie meldde per e-mail dat hij de digitale versie van mijn boek Liefde uit l964 had gevonden; ik wist van het bestaan ervan en had de Koninklijke Bibliotheek daar twee jaar geleden toestemming voor gegeven. Vorige week kwam mij onder ogen, wat ik die dag veertig jaar geleden had geschreven; ik copieerde het en wil het hier vandaag als ANNEX aan toevoegen; gedachtenvoedsel voor het komend weekeinde...
Wel een heel ander dagboek dan ik hier blijk te zijn begonnen. Wat ik destijds ontdekte, kwam er zeer introspectief uit, overdag zei ik geen woord, zeventig dagen lang, des nachts schreef ik, d.w.z. duwde mijn gedachten/gevoelens voor mij uit. Ik was nog niet de vlinder die ik mij nu voel! Wel is het opvallend hoe actueel sommige aangelegenheden blijven.
Huub is de naam die ik Bart Huges in het boek gaf; het speelde zich af in de tijd dat hij een trepanatie op zichzelf wilde uitvoeren en dat dan ook deed: met een tandsartsboor een gat in het voorhoofd boren, tot aan het membraam dat de hersenpan omvat. Hij nam het idee van Het Derde Oog wel zeer letterlijk op; volgens mij en anderen is het derde oog een symbolisch begrip: het oog (van Shiva) dat naar binnen kijkt. Kortom, hij werd gedemoniseerd, zoals dat tegenwoordig heet; een Engelse krant schreef 'Throw this crazy Dutchman out!' toen hij in Engeland discipelen wilde maken. Julie Felix maakte en zong zelfs een lied over het Brain Blood Volume. Kortom, gek of niet? Daar ging het over: gek of niet? Vreemde vraag in een steeds krankzinniger wordende wereld.Ik ben er weer, en ik ben er nog, in Mad Master Amsterdam.
A vous de jouer.

.ANNEX 22 juni 1964.

Maandag 22 juni 1964 {de eerste dag}

Het is zo eenvoudig als maar kan. Niets is te gek. Ik heb uitgevonden dat alles kan en mogelijk is. Het idee ‘gek’ berust op een semantisch misverstand. Er bestaat geen gek, geen norm, geen maatstaf, geen regel. ‘Gek’ wordt bepaald door de maatschappij, die zich bij de grootste gemene deler ( dus tussen volwassenen) heeft neergelegd als massgebend.
Er bestaat niets tegenover de democratie, behalve de anarchie in een wereld zonder maatstaven (en dus tussen volwassenen) en de meritocratie. Misschien wordt de laatste nog eens psychedelisch teweeg gebracht; het zou een zegen zijn voor de mensheid. Men zou het idee van Joe Adams in prak tijk kunnen brengen (Psychedelic Review Issue 2) iedereen psychotische episodes te laten doormaken, zodat men ‘van binnenuit’ weet wat onder ‘gek’ te verstaan, nu er zo gesmeten wordt met woorden als psychopaat, pathologisch, hysterisch, hallucinatyoir, die een pejoratieve betekenis hebben gekregen. Ook de psychotische mens is een mens. En wie spreekt van gelijkheid moet ook de anders-denkende of-handelende een kans geven. Laat de maatschappij geregeerd, bestuurd. gehandhaafd en bedongen worden door progressieve of reactionaire, immer profiterende persoonblijkheden, die slechts dan in de herinnering blijven voortleven als er een daad van geweld gepleegd, een vrede gesloten, een wet ondertekend moet worden, de menseelijke geest bevindt zich het meest intens bij de geniale uitvinders, wetenscchapsmensen en kunstenaars, van wie er (n verschillende boekwerkjes) zo’n tweehonderdvijftig in de loop der eeuwen geteld zijn.
Heiligen, goed, vooruit, altijd Outsider elders bedacht. Het voortbestaan van de mens als bij Colin Wilson, Ingewijde als elders bedacht. Het voortbestaan van de mens heeft van hen afgehangen, van de mate waarin de mens zijn kosmos kon vatten: Euclides, Ptolemaeus, Galileï, Copernicus, Newton en Einstein. Van zijn relatie tot ‘God’ hangt zijn ontwikkeling af.
Dit is, besef ik voor iemand als ik, glad terrein. Het is tastend weten, het is een zoeken naar woorden, die niet mogen worden misverstaan. Ik zeg: er bestaat een kleinste gemene veelvoud, dat is de factor waarop dit boek getoetst kan worden, mag worden, moet worden. Het verklaart, eenmaal ondervonden (het is een practisch weten, niet een dat ik kan leren. Zoals Bart Huges zegt: ‘Ik wil ze best de spijker geven waaraan ze hun jas willen hangen, ik wil zelfs de spijker wel voor ze in de muur slaan, maar de jas zullen ze zelf moeten ophangen.’) ALLES.

{…}

Ik heb veel ‘mooie’, veel ‘lelijke’ dingen gezien Ik heb ‘goed’ ontdekt, ik heb ‘kwaad’ ontdekt. Ik heb de angst, die mij begeleid heeft, zien verdwijnen, om plaats te maken voor de titel van dit boek. Het is niet eens zo gemakkelijk als het hier, in enkele zinnen geformuleerd, zou kunnen lijken. Het is een moeizaam groeiproces geweest, het verloopt via vele weerstanden, frustraties, inhibities en andere defensieve mechanieken.
Ik ben een mechaniek, dat volmaakt wil functioneren.
Ik functioneer schrijvend, handelend, levend.
Er staat je nog veel van me te verwachten. Ik ben nog lang niet uitgepraat.
Ik durf zelfs zeggen: take it or leave it. Je sluit alleen jezelf buiten. Buiten de toekomst. Buiten het leven.
Er is geen ander leven dan een bewust vooruitziend leven. Je zult elk ogenblik zelf moeten kiezen (en weten, want je kunt elk ogenblik beginnen, al is het beter NU): dit is vooruit, en dit - helaas soms - is achteruit kijken, denken, handelen.
Er bestaat maar eén waarlijke revolutie, die dit leven kan vervolmaken en de mens van zijn angst bevrijden, dat is die van de geest. De openstaande geest.
Want de geest, die open staat, kent geen angst. Ziet vooruit.
‘You would not find out the boundaries of the psyche, even by traveling along every path, so deep is its measure and meaning.’ Heraclitus.

LIEFDE, Bezige Bij, Amsterdam l965. Fragmenten uit de pagina’s 373, 374, 376, 377, 378.
De ondertitel van dit boek luidt ‘zeventig dagen op ooghoogte’ en behelst de periode 26 februari l964 - 5 mei l964.
De Inhoud van deze boekuitgave (505 pagina’s) vermeldt tevens een aantal voorspelen (24 september l963 - 23 februari l964), alsmede tussen- en naspelen, van ll mei l964 tot 30 juni l964

Donderdag 1 juli 2004

Dinsdag 29 juni 2004

Vannacht een gedicht in elkaar getimmerd (zo mag ik het best noemen) waarvan ik, DV, inch'Allah, toi toi toi - vanavond fragmenten kan voorlezen, als mij daarom gevraagd wordt. Zou het een ontdekkingsreis worden, twee dagen in het land van de grote dichters Camoens en Pessoa?.
De bal hoog houden, dat lijkt me moeilijk. Zoon Arthur, spits van het Ajax-elftal in de hoofdklasse A van het zaterdagse amateurvoetbal, hoeft me dat niet eens voor te doen - ik ben niet iemand die na-doet: ik zou het voetbal zelf weer moeten uitvinden, met een schepnetje of zo, of een zwerkbal die de zwaartekracht tart en het verbod elkaar het hemd van het lijf te rukken of onderuit te halen - waar zijn onze (slechte) manieren?
Volgens mij zou het gehele Nederlandse volk eens in een introspectieve massa-therapie moeten: wie zijn wij? waarom doen wij zo gek, terwijl het anders 'doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg' is?
Het oranje-gewaad dat in de vorige eeuw door de discipelen, neo-sanyassins, van Bhagwan Shree Rajneesh gedragen werd, oogste niets dan schimpscheuten - maar het is waar dat heel veel mensen er toen nog zeer onopvallend uitzagen, grijs, nietszeggend - en wat dat betreft is er veel veranderd. Soms wacht je op een hippie-renaissance of een terugkeer van de Mods en de Teds. Ach, de tijd dat een scheur in je broek een echte scheur was, waar je als jongetje voor werd gestraft - nu wordt die er bij de massa-fabricage al vanzelf in aangebracht. Zei, quasi-verontwaardigd de man, die van zijn leven niet éen spijkerbroek heeft gedragen...
Dit gaat nergens heen (Allen Ginsberg: 'No use writing when the spirit does not lead') en zelf ben ik twee dagen bezigheden buitenshuis hebbende; over een paar uur vertrekt ons vliegtuig - misschien krijg je twee dagen niets van me te horen. O, wat een ramp!
Op naar Villa BvD in de Algarve, waar ik twintig jaar geleden een boek van Carlos Castaneda vertaalde - je hoefde maar even het binnenland in te gaan, of je waande je in die droge mexicaanse woestijn, waar wonderen gebeuren. Kijken welke wonderen ons op deze minitrip te wachten staan. Boa sorte.

Maandag 28 juni 2004

Wim de Jong is in zijn Volkskrant -televisierubriek vanochtend niet aardig over de schrijfster en psychotherapeute Anna Enquist, die gisteren haar opwachting maakte en haar woordje deed in Buitenhof. Hij noemt haar de Gretta Duisenberg van het Nederlands voetbal en het kruidenvrouwtje van de spelersziel; ze zou zelf wel naar Portugal willen om Cocu 'penalty-therapie' te geven. De Jong hekelt 'het soort voetbalgeoudehoer waar Gods deftige zegen op rust' en ik besef eens te meer dat Europa slechts dan opleeft, wanneer het om Koning Voetbal gaat. Over de wereldreligie die voetbal heet zullen wij voorlopig niet uitgesproken raken.
Godsdienstsocioloog Meerten B. ter Borg schreef in Trouw: "De Oranje-gekte is een contrapunt tegen het wijdverspreide gevoel dat Nederlanders bij zichzelf inwonen. Pim Fortuyn heeft de sluizen van onzekerheid wijd opengezet, het Nederlands elftal draait ze voor even dicht. Tien jaar geleden moesten we Duitsland verslaan om onze identiteit tegen de Duitsers af te palen, nu moeten we onze identiteit vooral tegenover onszelf bevestigen.''
Gezegend de dichter, die nooit iets hoeft te bevestigen. Maria Barnas, die tijdens Poetry International de C.Buddingh'-prijs won voor haar debuutbundel Twee zonnen, (uitg.De Arbeiderspers) laat in een interview met Maarten Moll in Het Parool weten dat voor haar het schrijven van poëzie 'de ultieme bewegingsvrijheid voor je denken (is).' 'Je hoeft geen rekening met de ander te houden als je schrijft, niet meteen op vragen te antwoorden. Ik denk dat je door het lezen van iemands poëzie het dichtst in de buurt van zijn geest, zijn blik op de wereld kunt komen. Poëzie is de puurste vorm van communicatie die ik ken.'
En zo is het. Dat het presenteren, aankondigen van dichters op een poëziebijeenkomst een vak is, iets dat je moet leren, heb ik weer eens begrepen. Zelf ben ik er altijd van uitgegaan, dat het uitstoten van klanken als 'eh', 'nou goed dan', 'enfin' etc. tot de taboes behoren. Bovendien dien je er zorg voor te dragen dat je over elke optredende dichter iets snedigs weet te vertellen (wat je dan wel dient uit te vinden): welk boek is hij/zij aan het lezen, wat is zijn/haar motto, wat zijn de grootste wapenfeiten, waarom dichten, zijn/haar geliefde kleur, etc. Breng hem/haar dichter bij het publiek: vraag (van te voren) naar leeftijd, woonplaats, beroep. 'Principieel werkloos' hoorde ik ooit een dichter antwoorden: Bravo!
En vooral: bedank de dichter, die soms op van de zenuwen het podium(pje) op- en afklimt, met een woord, glimlach, hand op de schouder, alvorens de volgende aan te kondigen. En laat de dichter, die 4 of 5 minuten het Woord mag voeren, daarvan niet gebruik maken door frutselend op het podium uit te vinden wat hij/zij gaat voorlezen: klaar voor de start, af. En maak er het beste van. Zovelen die voor het eerst in publiek spreken/dichten: daar gaat soms heel wat drempelvrees aan vooraf ! Hoe meer mondigheid, hoe beter. Kom uit je woorden: articuleer. Laat je zien en laat van je horen. Leve de edele dichtkunst: haar bestaan is zo kwetsbaar en weerloos als het leven zelf. Swing, brothers/sisters: it don't mean a thing, if it ain't got that swing !

Zondag 27 juni 2004

"U bent toch binnen?!" vroeg me de damesstem aan de andere kant van de lijn. Ik had het gewaagd te vragen naar het honorarium voor een twee uur durend optreden dit najaar. Ik moest haar (en anderen, blijkbaar) uit de droom helpen. Ik werk vanaf mijn l7e jaar en doe dat nog steeds, met veel plezier, maar 'rijk', 'binnen', 'schaapjes op het droge' - wat heb je nog meer, lieve mensen - nee, zover heb ik het nog niet gebracht, if ever....
AOW, Eregeld van het Fonds voor de Letteren, een column in het maandblad Essensie, geen schulden, dankzij Edith's voortreffelijke huishoudelijk beheer, een volkstuin 400 m2, een trouwe vriend Volvo 460 uit de vorige eeuw, een vriendenkring in alle leeftijden, o wat ben ik rijk en gelukkig, maar vermogensbeheer, hypotheek, aflossingen en dergelijjke: het gaat mij niet aan - en o, wat betalen we trouw onze belastingen! Maar ik moet, en wil graag, blijven werken - d.w.z. spreken ('over levensbeschouwelijke onderwerpen' las ik eens: ja dat is het wel), gedichten voordragen, uitdragen, overbrengen - zoals vanmiddag bij Sappho op de Vijzelgracht - ik doe het met graagte: het is mijn stiel, die geen pensioen kent, geen vervroegd of verlaat uittreden: ik zie nog heel wat tegemoet, met inkomsten en uitgaven. Laat de kost maar voor de baat uitgaan!
Wat heeft het Volkskrant magazine van gisteren, de Zomerspecial 'Zin in seks', ons leuk gevat in het rubriekje Seks en leeftijd: Bekende Nederlanders over hun ervaringen. Alle leeftijden: Holly Brood (9 jaar), Tanja Jess (36), Maarten Spanjer (51) en ik (75), samen met mijn bruid, die volgende week 50 wordt, op wie ik nog steeds stapelgek ben. Erboven staat 'Het leven is klaarkomen' - en zo is dat, niet alleen in de seksuele betekenis. Kom maar eens klaar met alles, weet het allemaal lief te hebben - inclusief die verschrikkelijke aangelegenheden in de wereld,
die zum Kotzen zijn. Betrokkenheid is noodzakelijk, weg met de onverschilligheid , het cynisme en de apathie.

Ook op mijn eigen webstek ben ik nog lang niet uitgesurft; viavia kwam ik zelfs bij R.Buckminster Fuller terecht, een der grootste geesten uit de vorige eeuw. Zijn boek Utopia or
Oblivion - The Prospects for Humanity kon ik terugvinden: leesopdracht vandaag. Ooit heb ik hem in Londen, in de School of Economics, een voordracht horen geven. Wat zeg ik: twee voordrachten. Hij stond heel alleen op een groot podium voor een volle zaal, sprak drie kwartier lang over een onderwerp, te machtig om te herinneren - na een pauze kwam hij terug en hield weer een monoloog van drie kwartier, over iets geheel anders, maar hoe het een met het ander te maken had, hoe de stellingen elkaar doorweefden: a stroke of genius, zelf bijgewoond.
Het was Pieter Brattinga, die volgens mij voor het eerst de aandacht op Bucky vestigde, met een tentoonstelling aan hem gewijd in Steendrukkerij de Jong in Hilversum, waar meerdere mooie tentoonstellingen gehouden werden: een van zijn interessante Kwadraat-bladen was aan de man gewijd. Dank je alsnog, Pieter. Je lieve Annette, je mooie huis met volière in Kootwijk...

Wie de link Simon surft volgt, komt terecht bij enkele audio-visuele bijdragen: de uitzending van NOVA van 23 februari j.l., waarin mijn verkiezing als Landsdichter werd bekendgemaakt, Kunststof een radio-interview en achter Supplement verschuilt zich mijn stem, die de Nederlandse vertaling van Allen Ginsberg's gedicht HOWL vertolkt. Meer verrassingen niet uitgesloten; onderzoek alle dingen en behoud het goede. Op naar de talking heads van Buitenhof. Prettige dag toegewenst, happy few! Uw buitenstaander & ervaringsdeskundige.

Zaterdag 26 juni 2004

Vrijdag 25 juni 2004

Alle dagen feest, zou het teveel zijn? Ooit kocht ik in San Francisco een spreuk voor aan de wand, met een uitspraak van Mae West, die niet om haar onthouding bekend stond: "Too much of a good thing is wonderful!", hetgeen gelach veroorzaakt als ik die wel eens naar buiten breng, maar de vraag is of mensen er hun levensspreuk van maken. Kunnen of willen maken: soms schrikken mensen voor de consequenties terug, maar zelf heb ik me steeds gehouden aan l'écart absolu, zoals die in de jaren van het bouwen aan New Babylon door Constant van de utopist Charles Fourrier werd aangehaald. En ik nimmer moe dat 'absolute afwijken' aan de man (en de vrouw) te brengen. In La Fausse Industrie uit l836: "Columbus koos de regel van het volledig afwijken om een nieuwe continentale wereld te bereiken; hij maakte zich los van alle bekende wegen, hij begaf zich op een Onbevaren Oceaan, zonder rekening te houden met de angsten van zijn tijd; laten wij dat ook doen, laten we voortgaan door volledig af te wijken. Niets is gemakkelijker, het is voldoende om een mechanisme te proberen dat contrasteert met het onze."
In mijn boek Weergaloos, ondertiteld 'ontdekkingsreizen naar de waarheid (Paul Brand, Hilversum, l968 - sinds lang uitverkocht, maar via het antiquaren-net zag ik er drie exemplaren van aangeboden, à 10 en 15 Euro, niet duur voor een boek van 490 pagina's) ging ik op deze uitspraak verder:

"Dat volledig afwijken is wat men dropping out kan noemen, niet meer meespelen met structuren van macht, niet meer dansen rond het Gouden Kalf, blijven beginnen bij het begin - dán kun je verzoend raken met het feit dat je jezelf bent, desnoods tegen álle anderen in.
Wie zichzelf is, vindt zich hier weerspiegeld. Wie van wanten wil weten, trekke de stoute schoenen aan. Het volledig afwijken betekent agressie isoleren, jezelf immuun maken voor geweld. Inspireren inplaats van terneerslaan. Op de man af, i.p.v.ontwijken. Niet genoegen nemen met minder dan totale antwoorden. Je niet laten bedotten. Ook niet door mij. Laat het mij weten als ik je in de steek laat.
De genezing begint bij het wegcijferen van jezelf. Het is beter te voorkomen dan te genezen. Breng alsjeblieft niet nog meer onmin en misverstand in de wereld, houd het gebeuren schoon, weet dat je de eigen was toch zelf moet wassen."
En buiten hangen! Of niet: laat ik aan iedereen zelf over. Op een gegeven ogenblik is het echt niet meer mogelijk over anderen te oordelen. Ga maar eens in andermans plaats staan. Wees maar eens Dick Advocaat en probeer te begrijpen wat er allemaal over je heen wordt gestort!
Leven met wind en tegenwind. Mijn vrienden van het Amsterdams Ballon Gezelschap voerden de leus: 'Tegenwind doet de vlieger stijgen!' en daar houden wij het in deze stormachtige dagen maar bij. Let the sun shine in!

Donderdag 24 juni 2004

Als laatste: de schoorsteenmantel. Ik legde alle hebbedingetjes op een handdoek boven de gaskachel, Edith neuriet 'waar de blanke top der duinen....', met spons en lap bezig; het zwarte marmer glinstert weer en na een ritueel badje komen de boeddha's en farao's, de pijpekopjes uit de hele wereld, de yabyums, de yoni's en de lingams, de Shiva's en Tantra Yantra's, de ringeloortjes en snuisterijtjes in handpalmformaat weer op hun plaats te staan. Dit koperen pijpekopje, heeft als rustvlak de stralen van de zon, uit Turkije in l964, en dit Thaise houten beeldje, zo parmantig de handen armen en handen gestrekt langs de zijde, die lange oren (waarvan er een ontbreekt), waarheen ben je in vroeger reisdagen al niet met me meegeweest, voor op het nachtkastje, om soms even naar te kijken, zoals Nu Even. En te voelen, nu ik ze stuk voor stuk vochtig heb aangeraakt en teruggezet op een plek waarheen de hand leidt. Stukken uit het boek der herinneringen; neem even op en laat ze los, op hun eigenlijke plek. De een valt op, de ander af. Edith hamert de zomerkalender van Anton Beeke en Steven de Hond van Flevodruk Harderwijk aan de muur van het kleinste vertrek . Mensen met een missie en een knipoog - symposia over verzamelaarsinteresses, de Vestdijk-kroniek (bestaat die nog?) en groot formaat kunstboeken; ik denk aan Gerti Bierenbroodspot. Hello, goodbye!

Edith heeft de geruchtenmachine in gang gezet. Haar verjaardag te vieren in Portugal, staartje meepikken van een der hoogmissen in deze wereldreligie, waarin de Mammon Moloch zijn eigen partijtje vals spelen en buitenspel met hartstocht meeviert. Hosanna Oranje Gesmeerd lopende Europese organisatie - de Olympische vlam, ooit in 1928 in Amsterdam herboren, hield het in de storm niet overal uit. De vlam mocht een nachtje in het Marriott Hotel overnachten op zijn reis langs alle steden waar ooit de Spelen der Verbroedering hebben plaatsgevonden en ik herinner me uit jongensjaren een groot zwartwit fotoboek, dat de film 'Triumph des Willens', de Berlijnse Spelen 1936. vergezelde. Geniale opnamen van een massa-spektakel van jewelste - nee, ik houd niet van massa's, niet in het groen, niet in oranje. Maar ja, na maandag is de agenda leeg tot de 7e juli, dus vieren wij dat intieme verjaarsfeestje nu wel of niet in de Villa van het Oranjedorp? Wij houden u op de hoogte. Kijken hoe de wind na zaterdag waait!

Woensdag 23 juni 2004

Opgeruimd staat netjes. Geen rijen boeken meer op de grond, jarenlang knipsels in dozen naar boven, agenda's, reisoverschotten (brochures, gidsen - oh Lonely Planet India, Marokko, Egypte, Yucatan) en wat nog meer in de weg ligt: het groeiboek van herinneringen en aandenkens.
Wat nog te ontsluiten hier? Een hoofd vol links, superlinks en hyperlinks, associaties en bisociaties. Ja, ik ben een strange attractor, de snaartheorie trilt in mijn vingers mee en van postmodern deconstructvistisch chaordisme weet ik ondertussen ook alles; de praktijk houdt met graagte alle theorieën bij. Alles Een, Immers. Het baasje houdt nog graag van het leven: wat een enorme grabbelton! Als eens alle misverstanden uit de weg geruimd zouden kunnen worden, alle agressie als achterhaald weggevaagd, als als als. Bestaat dus niet; ieder mens zijn eigen bevrijding van misverstanden en vooroordelen te vieren. Maar zorg er dan voor dat je eigen leven een voortdurend feest blijft, het besef dat het zo kostbaar is dat je bij wijze van spreken elke harteklop zou moeten meevoelen, het klopt niet voor niets. De verschillende links, links op deze Thuispagina, zou ik willen aanvullen, ik haal mijn blindtikdiploma nog wel eens - kijk die vingertjes over het toetsenbord flitsen: wonder boven wonder, van hieruit Airplay.
Ik zou het hele boek Ascese van Nikos Kazantzakis wel aan de Quotable Quotes willen toevoegen, maar ik ben mijn exemplaar kwijt, kan het althans niet vinden. Rest mij éen gecopiëerde pagina, met de Finale van dit op latere leeftijd geschreven boek (Kazantzakis' Report to Greco is een prachtige autobiografie en zijn romans indrukwekkend).
Ik wil er een paar alinea's van citeren; de vertaling is van Olivier Boelen. De tekst verscheen voor het eerst in het tijdschrift Randstad en naderhand als boekuitgave in de Kwintessens-reeks van de Bezige Bij, l972. Hier gaan we, als dagoverdenking. Schrik niet, het gaat nog veel verder, tot het onafwendbare einde. Maar dit is dan het begin van het einde van dit boek, een inwijdingsweg:
"Ik, geslacht, mensheid, aarde, visioen, gevechtsdaad, God: zij zijn niets dan broze hersenschimmen en geestverschijningen, goed voor naïeve en vreesachtige harten, goed voor met wind opgeblazen zielen, ten prooi aan denkbeeldige barensweeën.
Waar komen wij vandaan? Waar gaan wij heen? Wat voor zin heeft dit leven? schreeuwen de harten, vragen de hoofden, struikelend in en over de chaos.
Een vlam in mij nadert om te antwoorden. Voorwaar, er zal een dag komen waarop het vuur de aarde zal zuiveren. Voorwaar, er zal een dag komen waarop het vuur de aarde zal vernietigen. Dat is het Laatste Oordeel.
De ziel is een likkende vuurtong, die tracht de sombere massa van het Heelal in vuur en vlam te zetten. Eens zal het hele Universum niets dan een geweldige, onmetelijke brand zijn.
Het vuur is het eerste en laatste masker van mijn God. Wij dansen en huilen tussen twee grote brandstapels."
Zo kunnen we weer even, welgemoed, verder. Kijken hoe de miljonairs het er vanavond afbrengen - hier heb ik geen verstandig woord meer aan toe te voegen, beste stuurlui!
De bal is inderdaad rond, begin en einde van elk relaas.

Dinsdag 22 juni 2004

Maandag 21 juni 2004

'Geen slecht begin voor deze maandag', zegt Edith vergenoegd voor zich uit, als ze deze eindscore van ons eerste scrabble-spel noteert. 87l, 55l-320. Uiteraard wint zij (ik 1 keer op ± 10). Zij had ook twee keer 50 punten voor zevenletterwoorden, verpakt en indecent; ik droeg slechts 'bravo' en 'cheri' bij, als 'mooie woorden', de cheri kreeg er zelfs een e-tje bij. Ik kan tegenbrommen: ik had vier beurten geen klinkers, maar dan ga ik teveel op Dick Advocaat lijken. Don't explain, don't apologize, kreeg ik wel eens van Olivier Boelen toegebeten; van de spreuk doen meerdere versies de ronde.
Ik ben wég van A. den Doolaards Het leven van een landloper, een smulboek van 367 pagina's; het typografische omslag van de gebonden uitgave vermeldt eenvoudig: In deze vierde, geheel herziene druk beschrijft hij zijn eigen avontuurlijke leven in de draaikolk van de twintigste eeuw, die hij als rusteloos reizend reporter intens heeft meegemaakt. Zo geeft hij de beklemmingen van communisme en fascisme weer en openbaart hij in het nieuwe hoofdstuk Londense Achtergronden voor het eerst zijn geheel eigen kijk op vorstin, regering en Englandspiel, Querido l979. En dat voor 5 Euro op Koninginnedag! Ik ben gevorderd tot pagina 147, en zeer onder de indruk, met enkele malen de behoefte hier aanhalingen daaruit neer te zetten. Andere keer. Zelf lezen, grote context, universeel persoonlijk. One World or None...
Toch even dit, zeer actueel:

"Ik had ampel en breed de tijd om de zogenaamde 'grote staatslieden' in detail te bezichtigen. Nimmer heb ik de veneratie der volken kunnen begrijpen voor deze opperste beoefenaren van het fijnzinnigste spel dat het slordigste gespeeld wordt, van de schijnbaar vreedzaamste discussie met de gevaarlijkste gevolgen, van het meest logisch gebondene en desondanks impulsief meest verknoeide vak op aarde: de internationale politiek.
Een zinnig mens vertrouwt zijn lichaam slechts toe aan een gediplomeerd arts of desnoods aan een kwakzalver van reputatie; hij laat zijn huis bouwen door een architect en zijn auto repareren door een monteur met diploma van vakbekwaamheid. Maar zo hardnekkig is het bijgeloof, dat, wie het ver en hoog gebracht heeft, ook expert moet zijn, dat ganse volken zonder de geringste aarzeling de beslissing over hun leven en dood in handen leggen van, vaak goedwillende, amateurs. Meestal hebben deze het tot hun hoge en al te verantwoordelijke post gebracht via de plaatselijke en landelijke politiek. Dit wordt een goede introductie geacht tot het moeilijke vak te onderhandelen met tegenstanders; maar het is de slechtst denkbare, omdat elke beoefenaar van de partijpolitiek nolens volens de wereld leert bekijken tussen oogkleppen vandaan. Deze beperking van het gezichtsveld gaat dan nog dikwijls samen met een gebrek aan cultuur. Vreemde talen spreken de vertegenwoordigers der grote natiën doorgaans niet, zodat zelfs de rudimenten van een allereerste poging tot begrip van andere volken hun ontbreken. Of ze dan tenminste ooit de geschiedenis hebben bestudeerd - waaruit een staatsman weliswaar niet kan leren wat hij doen moet, maar wel wat hij beter zou kunnen vermijden? Men zou ook denken, dat een degelijke studie van de geschiedenis-filosofie een der eerste eisen tot vakbekwaamheid voor het vervullen van de veelzijdige betrekking van staatsman zou vormen. Maar hun daden bewijzen het tegendeel. Net zoals in vele zomerseizoenen het weer een vast patroon heeft: regen gevolgd door opklaringen gevolgd door toenemende hitte gevolgd door onweer gevolgd door regen, begaan de staatslieden gedreven door een schijnbaar even ononmtkoombare doem des hemels, in voorspelbare volgorde de fouten van hun voorgangers."
Wel, dat is het dan, mijn portie schrijfvoer van vandaag. Ik perfectioneer mijn vak (moet de eurotekens en wijzende handjes nog vinden) - en ooit staat Adobe op me te wachten met de regenboog. Absolute beginners, dat is het wat wij zijn. The joy of teaching is in the learning. Well, I'll leave you to your besognes.

Zondag 20 juni 2004

Zaterdag 19 juni 2004

Zonnige namiddag; tegen zessen. Nog steeds enigszins geradbraakt na een Rotterdamse poëzienacht die laat eindigde, rond 4 uur gisterenochtend te bed - en deze dag begon om 4 uur, na enkele uren slaap in de Lange Jammer aan de Oostvaardersdijk in Lelystad. Rond zonsopgang ging Sunsation 2004 van start met de Antwerpse Ambrass Band. In de steencirkel van het Robert Morris Observatorium lazen een aantal dichters voor, er werd gemusiceerd en een kuise buikdanseres bracht een hulde aan de gratie van de Vrouw. Wij begroetten Anna Enquist en Tjitske Jansen, en maakten kennis met Marjoleine de Vos, wier columns en kookrubrieken wij in de NRC graag lezen. Als in vorige jaren maakte de organisatie weer een leuk boekje (48 p.), dit jaar gewijd aan de Zuidenwind, eenuitgave van de Stichting Zonnewende Flevoland, Eikenlaan 9, 8253 AL Dronten, e-mail: nacor@planet.nl.
Uit De Volkskrant haalde ik Improbable Research, ik surfde er op los. Ook op mijn eigen surf-pagina ontdekte ik enkele websteks, daar door vriend Robbie Vlasman geplaatst. Het Landjuweel, dat van 29 juli t/m 2 augustus in Ruigoord plaatsvindt (I'll be there, DV!) kondigt zich op de Ruigoord-site aan. Dit nomadische dorp, deze Tijdelijke Autonome Zone, is elk jaar opnieuw een zeer vreugdevol, vriendschappelijk gebeuren, waar ik met graagte kom. Aan het Vurige Tongen-festival, dat zich daar de afgelopen Pinksterdagen afspeelde, heb ik niets dan de prettigste herinneringen. Elke zondag vindt in het kerkje overigens een muzikaal gebeuren plaats; ik mag wijzen op de boekhandel De Witte Aap, met verrassend goedkope tweedehands uitgaven.
Ik heb ook kennis gemaakt met de Wikipedia, the free encyclopedia. 'The site is a wiki, which means that anyone can edit articles, simply clicking on the edit link that appears at the top of each page.' Ik verdwaalde enigszins, maar kom altijd weer op mijn pootjes terecht, dan ben ik Home. Ha, heerlijk, huiswaarts (onze mantra onderweg)!

Vrijdag 18 juni 2004

Nou, leuk hoor! Dankzij Hans Aarsman in de Volkskrant van gisteren hebben wij de video kunnen bewonderen waarop de Amerikaanse bulldog Tyson aan het skaten is. Zie de website http://www.skateboardingbulldog.com.
Wie geinteresseerd is in een ayahuasca-ceremonie in juli neme contact op met www.the-awakening.net: Amsterdam Mystère.
En dan, de slamfinale van gisteren bij Poetry International en het Krakatau-feest in Rotterdam, waarvandaan wij met de nachttrein van 0lu59 naar Amsterdam terugkeerden.De sfeer bij Poetry International is telkenjare uitstekend: diverse gelijktijdige evenementen, voor elk wat wils, mede dankzij het aanpalende caférestaurant Floor. Het slammen viel ons tegen; het hoort niet thuis in een grote theaterzaal, niettegenstaande de fanatieke, verwoede pogingen van ene Rik Maverik om de sfeer erin te krijgen. A slam in your face, zoals hij deze vorm van dichtkunst noemde, hoort eerder thuis tussen hiphoppers, rappers, standup-comedians in een club(huis).Wat nog de grootste indruk maakte, waren de moving background projections van de VJ (video jockey), wiens naam mij ontschoten is en ook niet in de programmakrant vermeld staat. Als winnaar kwam Buddy Wakefield te voorschijn; hij is de US Individual World Poetry Slam Champion 2003, en mag nu Rotterdam aan zijn palmarès toevoegen; de second best waren de Rotterdamse Woorddansers. Wie nog eens Huizinga's Homo Ludens er op naslaat (hoofdstuk 7: Spel en poëzie) ziet dat het wedstrijdelement in de dichtkunst thuishoort, naast de cultus, het feestvermaak, gezelschapsspel, kunstvaardigheid, proefstuk- of raadselopgave, wijze lering, overreding, betovering, waarzegging, profetie. Maar of de drie-minuten-begrenzing (gedicteerd door de ongeschreven wetten van de popsong?) genoeg inzicht in de kunde van een dichter biedt, is een grote vraag. Tegelijkertijd vond in de Kleine Zaal van de Schouwburg een reünie rond de gedichten van Fritzt Harmsen van Beek plaats, met Neeltje Maria Min, Hans Tentije, Mark Boog en Annie van den Oever.
In de namiddag werd bij Poetry International het 27e nummer van Krakatau gelanceerd, waarvan ik het eerste exemplaar in ontvangst mocht nemen; het tijdschriftnummer is in zijn geheel (64 pagina's) aan het lange gedicht HOWL van Allen Ginsberg gewijd. In Nighttown mocht ik des avonds rond middernacht het gedicht in mijn vertaling voorlezen: 21 minuten: een plasje zweet had zich aan mijn voeten gevormd, constateerde ik na afloop. Redactieadres Krakatau: postbus 865, 3000 AW Rotterdam, 06 45 922 765. 'Kijk ook eens op www.krakatau.nl'. Doen we, Peter de Groot!
Op naar de volgende klus: vanavond logeren in Lelystad, om morgen vroeg uit de veren tijdens het Sunsation-festival bij het Observatorium van Robert Morris de zomerzonnewende te vieren. Gegevens diende ik gisteren toe.
Rest mij nog de vermelding van het verschijnen van het zomernummer (jaargang 3, nr.2) van Awater, waarin bij eerste doorbladeren nagelaten gedichten van Jan G.Elburg opvallen, een profiel van Jean Pierre Rawie ('een poseur met talent: "Gewoon doen is nooit erg mijn fort geweest"') en het schier hilarisch verslag van Joris van Casteren, die in het terpdorp Garwerd probeert de dichteres Fritzi Harmsen van Beek te spreken te krijgen. Slechts 'een telefoontje achteraf: 'Hoe komt u op het idiote idee dat ik geïnterviewd zou willen worden? Ik moet er niet aan denken, het lijkt me verschrikkelijk. Ik heb dat altijd zoveel mogelijk afgehouden en als mij dat niet lukte, had ik er ontzettende spijt van. Het leidde tot de grootste ellende en misverstanden. Het gaat niemand wat aan of ik nog poëzie heb liggen of niet. Ik ben in ieder geval niet bereid het uit handen te geven, nooit. Zegt u dat maar tegen de rest van de wereld.'
Geen zout op onze staart! Genoeg voor vandaag, laaft u aan de poëzie zelve. Even een peertje schillen.
(Awater is een uitgave van Stichting Poëzieclub; red. en adm. Eendrachtsplein 4, 3012 LA Rotterdam, 0l0-4444300, info@poëzieclub)

Donderdag 17 juni 2004

Wat het inhoudt om twee kasten met l2 strekkende meters papier leeg te halen om ruimte te maken voor andere papieren is misschien niet duidelijk te maken aan mensen die minder met papier (drukwerk, brochures, briefwisselingen, afdrukken van artikelen, reisgidsen, mappen op onderwerp, mappen op alfabet, mappen chronologisch, e.t.q.) te maken hebben dan ik. Voor je het weet ben je verdiept in wat er met die papieren nog te beleven valt; herinneringen slaan open, serendipity slaat toe; oude agenda's bevatten raadselachtige uitroepen, flarden dichtregels trekken voorbij - mensen, van wie je het bestaan en de naam was vergeten, komen langs - en dat alles moet nog twee trappen op, te belanden op de vliering. Mijn trouwe gade staat mij hierbij uiteraard terzijde; zij verlangt ook van mij dat de andere papieren, die zich ondertussen in woon-en werkruimte hebben opgestapeld, weer achter de twee kastdeuren verdwijnen. Kortom, ik klaag niet - geen enkele reden toe: elke dag sta ik weer op in de wetenschap dat interessante aangelegenheden ons weer te wachten staan.

Vanmiddag naar Poetry International in Rotterdam om rond l7 uur het eerste exemplaar van het aan HOWL gewijde nummer van het tijdschrift Krakatau in ontvangst te nemen. HOWL is, voor zover men het niet weet, de titel van een gedicht in de jaren vijftig door de Amerikaanse dichter Allen Ginsberg (l926-l997) geschreven. In l957 ontmoette ik in Amsterdam Allen, samen met zijn hartsvriend Peter Orlovsky en de wilde Gregory Corso. Wij raakten bevriend, en onder de titel Proef m'n tong in je oor verscheen in l966 bij De Bezige Bij mijn vertaling van gedichten uit de bundels HOWL, Kaddish en Reality Sandwiches; in l980 bij uitgeverij 26l in Heerlen (ter ziele) een tweetalige uitgave van Ginsberg's Plutonian Ode - Plutonische Ode. In de loop der decennia heb ik Allen in binnen- en buitenland vaker ontmoet; in Nederland las ik, onder meer voor Poetry International, mijn vertalingen voor - een keuze daaruit werd door Coen de Jonge gemaakt en verscheen in 2002 als Me and my Peepee bij Uitgeverij Passage. Daarin ook mijn tekst 'Een grandioos adieu', als in memoriam op elf april l997 in NRC-Handelsblad verschenen.
Welaan dus; in de Grote Zaal van de Schouwburg later deze avond (21u30) de Finale Poetry International World Slampionship, met als medespelers Etrit Hasler uit Zwitserland, Pilote le Hot uit Frankrijk, Emil Jensen uit Zweden, John Paul O'Neill uit Groot-Britannie, Lase Samström uit Duitsland, Sara Ventroni uit Italië, Buddy Wakefield uit de V.S. (die ik aantrof op www.livepoets.com) en de Rotterdammers Jeroen Naaktgeboren en Arie Hordijk, zich noemende De Woorddansers, die Nederland vertegenwoordigen.

De dag eindigt, D.V., met een Krakatau-feest in Nighttown, waar ik opnieuw in de gelegenheid gesteld word mijn vertaling van Howl voor te lezen, die overigens elders op deze webstek te beluisteren is. Zoekt en gij zult vinden - onderzoek alle dingen en behoud het goede, maar bovenal: Do Your Own Thinking, en volg het pad van je hart.

En nu, Pichecru, op naar de vliering waar ik ook al tien meter Nederlandse litteratuur heb ondergebracht, van Aafjes tot beide Zwagermannen. Hasta la vista!

Dinsdag 15 juni 2004

De Fik in het Verleden - met deze opwekkende naam vindt een CD-presentatie plaats van Palinckx & voorheen Schismatics; zij mestten hun archieven uit en stelden drie cd's samen. Dit wordt gevierd met een matinee op zondag 27 juni in Pakhuis Wilhelmina aan de Veemkade 576 (de waterkant van de Piet Heinkade, ten oosten can het Centraal Station van Amsterdam), rijkelijk laat voor een matinee: van l6 tot 20u. Voor de zittenblijvers (na een combinatie-improvisatie-film-heerlijke hapjes, een open bar en moving groove dansset door DJ Donotask) EK-kwartfinalevoetbal op groot scherm. Dat wordt juichen of huilen.
De fik in het verleden, warm u aan wat wij destijds deden. Wel, daar heb ik, wat betreft de gebroeders Palinckx de prettigste herinneringen aan, gezien het verheugende feit dat zij mij enkele malen betrokken hebben bij hun absurdistisch muziekspektakel, kakafonische free jazz? Verrassend zal de middag ongetwijfeld verlopen.
info@palinckx.nl informatie.

Even een persoonlijk briefje er tussen door. Beste Theije, ik kan je boek niet terugvinden! Ik ben met een interne verhuizing bezig - voornamelijk van boeken en papieren naar de vliering - en bovendien heeft mijn leven een totaal andere wending genomen (waar ik erg gelukkig mee ben), te weten het uitgeroepen worden tot alternatief interimaire landsdichter ('Dichter des Vaderlands') en bovendien zijn Edith en ik ruimschoots aan het experimenteren met dit superieure speelgoed, terwijl de tuin ons ook toelacht waar wij meestal des zomers wonen. Ik heb geen tijd of mogelijkheid gehad wie dan ook te bedanken voor toezending van bandjes, video's, gedichten etc. - geduldig wachten word je afgeraden. In deze pagina's heb ik voorgoed met wachten afgerekend. Heerlijk, nergens op te hoeven wachten. Ik vind je terug en jij bent, als schrijver van het boek Een Gelukkig Mens dus altijd met mij in de 7e Hemel.

Het programma van de 23ste editie van Sunsation festival gewerd mij. Dat wordt vroeg opstaan, dames en heren, jongens en meisjes. Als elk jaar de zomerzonnewende, gevierd in het Observatorium Robert Morris, een der weinige land-art projecten die in Nederland op deze schaal is uitgevoerd. De bijeenkomst, gepresenteerd door Philip Freriks, met als thema Zuidenwind, begint om 04u55 met de opwekkende klanken van de Ambrass Band, waarna in min of meer straf tempo tot 08u30 vanaf het podium, de steen, de binnencirkel, de dansvloer naast de steen, en podium + dansvloer naast de steen zullen optreden Curra Suarez, de Zon, Marjolijne de Vos, Annemieke van Rooyen, Simon Vinkenoog, Hans Maarten van der Brink, Noord Afrikaanse buikdans, Guido Hoogenboom, Jaap Robben, Alicia Oosthuizen, La Compagnie Baroque, Anna Enquist, Ali B, Maria Barnas, Tjiske Jansen en Jeroen Zijlstra met band. Zo, weer een aantal lieve mensen verenigd en vereeuwigd. Jambe (zie de webstek) heeft mijn verslagje uit dit Journaal overgenomen en een aantal mooie foto's op het net gezet. Wat een interessante mensen je toch altijd blijft tegenkomen; de mens is inderdaad een product uit de hoorn des Overvloeds. Dank u, Abundantia!

De Vereniging Orde der Verdraagzamen, waarvan ik ettelijke decennia lid ben, publiceert het ODV-nieuws (jaargang 2004 nr.2) in de oude vorm , 32 geniete A4tjes, maar is sinds kort ook bereikbaar op het net: www.orde-der-verdraagzamen.nl. Uit de ODV-schatkamer, als gebruikelijk weergaven van teksten die tijdens het leven van medium Karel van der Nagel door hem tijdens ODV-bijeenkomsten werden uitgesproken.
Een mooi voorbeeld uit de zondagmorgenlezing van ll maart l962, met als onderwerp De nieuwe tijd. Twee conclusies.
" Conclusie I: In deze dagen is het niet belangrijk, hoe men leeft. Wel is belangrijk dat de wijze, waarop men leeft, innerlijk aanvaardbaar en waar is en kan voeren tot een innerlijk contact met hogere kracht, met het Goddelijke, met al wat in je bestaat.
Conclusie II: Elke mens, die zich te veel bezighoudt met de omstandigheden, die zich buiten het "ik" afspelen en daaraan zijn eigen orde oplegt, zal in grote moeilijkheden komen te verkeren en zal voor zich en anderen conflicten veroorzaken."

Ook ik hoop, met een der sprekers (uit de 'sferen') van destijds, immers altijd NU: 'dat u de vrede in uzelf vindt en draagt en zo de kracht in uzelf, rond en uit uzelf leert gebruiken, opdat de vrede u antwoordt uit uw wereld.'

Maandag 14 juni 2004

Toch even Koning Voetbal om het hoekje laten gluren. Otto Adang van de Nederlandse Politie Academie is volgens de Volkskrant van vandaag het afgelopen jaar zeven keer in Portugal op bezoek geweest, op verzoek van de autoriteiten aldaar - de Portugese politie heeft het Nederlandse model van het EK 2000 overgenomen en toen waren er nauwelijks problemen.
'In veel landen wordt te snel de wapenstok gepakt en erop geslagen .' meldt hij verslaggever Weert Schenk. Vorig jaar stonden bij aankomst van buitenlandse voelbalsupporters nog militairen op het vliegveld, met vuurwapens in de aanslag. 'Ik dacht: wat gaan we nu beleven? Zo'n ontvangst geeft meteen een vervelende sfeer. De Portugezen wilden nadrukkelijk laten zien wat ze in huis hebben. Ik stelde voor om bij volgende wedstrijden niet met wapens te gaan staan. Deze raad is opgevolgd. In februari verliep de oefenwedstrijd Engeland-Portugal perfect.' Volgens de politie-academicus is goed weten waar je wel en niet streng tegen optreedt van groot belang. Zo is de Portugese politie geadviseerd het verboden gebruik van softdrugs te tolereren. Zegt Otto Adang: 'Een jointje kan bijdragen aan een goede sfeer. Dan moet je daar niet moeilijk over doen.' Volgens de Volkskrant is het advies overgenomen; eind vorige week liet de polttie weten geen prioriteit te geven aan hasjrokers, zolang ze 'anderen niet schoppen of slaan.'

In het Zomer 2004 nummer van Het Schrijvershuis, een 4 keer per jaar verschijnende publicatie van het Fonds voor de Letteren publiceert Arjen Mulder een interessant artikel 'E-dichten - over poezie en nieuwe media' naar aanleiding van een 29 april jl door het Fonds belegde bijeenkomst, waar van gedachten werd gewisseld over de vraag hoe het internet kan worden gebruikt voor de totstandkoming van poëzie en hoe het Fonds hierbij een stimulerende rol kan spelen. Genoemd worden in het artikel diana-ozon.nl, tonnusoosterhoff.nl (waar telkens woorden verdwijnen en andere verschijnen), poetryinmotion.nl - de laatste niet interactief Op nobodyhere.com. dien je met je cursor aan de slag te gaan, dan gebeuren er de wonderlijkste dingen, meldt Mulder. Op ubu.com staat een grote verzameling soundpoetry, visuele internetpoezie op epc.buffalo.edu (probeer jodi.org). Google leidt bij het intypen van 'interactieve poetry' direct naar een site waar bezoekers zelf gedichten kunnen schrijven, regel voor regel. Mulder schreef onder meer twee bij Van Gennep verschenen boeken, Het fotografisch genoegen, beeldcultuur in een digitale wereld, en Levende systemen, reis naar het einde van het informatietijdperk.
Meer info:Stichting Fonds voor de Letteren, Huddestraatr 7, l0l8 HB Amsterdam, info@fondsvoorde letteren.nl

Peter ten Hoopen liet mij zijn laatst verschenen boek zien: Geluk in zaken, 2003 Uitg.Business Contact, Amsterdam/Antwerpen, ISBN 90 254 1613 6. Twee ondertitels 'Met de 25 Wetten van Geluk' en 'Strategische overwegingen op het thema: Hoe word je gelukkig in een zakelijke omgeving.' Uiteraard is het een heel ander boek dan twee eerdere, die ik om mij prevalerende redenen teder koester 'De Trancekaravaan' en 'King Acid'. Over het nieuwe boek hebben wij nauwelijks gesproken, wel kwam het chaordisch denken ter sprake, waarover ik hier eerder noteerde, en namen wij in vogelvlucht de verschillende ontwikkelingen rond onze veertigjare vriendschap door. Kortom, een prettige avond, rond het hoofdthema Geluk; wij konden het eens worden over de Eertste Wet van Geluk: Wie het eigen belang ondergeschikt maakt aan iets hogers verrijkt zichzelf. Zijn webstek: www.tenhoopen.org.
Obrigado! .

Zondag 13 juni 2004

Verslag doen van deze mooie zonnige middag, tijdens de Mooi Weer Spelen in Delft doorgebracht, temidden van de fine fleur van Nederlandse podium- of slamdichters, die maar al te graag gebruik maakten van de gelegenheid het langstrekkende publiek, dat van niets weet - helaas, overal ter wereld - te overvallen met woorden, die betekenis hadden zodra je de moeite nam er naar te willen luisteren? Hier staat een vraagteken , het was mijn antwoord op de opdracht van Edith: hier moet je verslag van uitbrengen. Terwijl de zon nog door mij heen zindert, gezeten als ik was aan een zonnig terras aan de Voldersgracht l0, waar het literair genootschap Jambe voor een uitstekende programmering had gezorgd en mijn jonge kompanen van Bomb- Shelter mij (en de andere dichters)weer terzijde stonden: Mark Lotterman, singer songwriter, met Kevin en Fabian , basgitaar en slagwerk. Ach, deze generatie jonge dichters die mondig wordt! Die inderdaad liever de straat op gaan, dan zich in vicieuze literaire kringen bewegen: Jeroen Naaktgeborenn en Arie Hordijk, de 'Woorddansers'' hadden van Poetry International in Rotterdam de slamdichter Ertrit Haessler meegebracht, die interessante bijdragen leverde, onder meer de ter plekke gemaakte vertaling van mijn Quick Quick Slow-gedicht uit de bundel Het Hoogste Woord.Christiaan Mooiweer, Gijs ter Haar, Henriette Faas, Joz Knoop, de jongedame die zich 'Upperfloor' noemde, Mosh Volke en Jaap Montagne traden om beurten op temidden van het publiek dat zich op straat en het bruggetje naar de Grote Markt tegenover het cafe had opgesteld. Zij deden allen mee aan een improvisatieversie op mijn Volmondig Ja, een beamen dat ik tracht ingang te doen vinden. Een geslaagde middag, ongetwijjfeld op de website van Jambe terug te vinden. Proficiat met jullie tienjarig bestaan, op waardige wijze gevierd. Nu wacht ik op een bezoek van mijn oude vriend Peter ten Hoopen, enkele dagen vanuit Portugal waar hij woont op bezoek., niet op de vlucht voor Koning Voetbal denk ik, die in elk geval hier niet zal meeregeren. Tot horens en ziens. Donderdag Schouwburg Rotterdam Poetry Slam & Howl. Be good.

Zaterdag 12 juni 2004

Bij het opruimen en herrangschikken van boeken op plank en vloer tref ik een aantal uitgaven aan, waaraan ik heb meegewerkt. Naast me een 'Klein vademecum van de dagelijkse moraal', in 1994 verschenen bij Nijgh & Van Ditmar, onder redactie van John, Geert, Vic, Peter, Huib en Hubert, echte grachtengordeldieren. Huib, Hubert en John brachten het idee voor dit boek het eerst ter sprake in de Amsterdamse kunstenaarssocieteit Arti et Amicitae; in de voorgaande jaren '92 en '93 waren zij ook betrokken geweest bij de samenstelling van twee pamfletten: Alles is te koop, en Het Nieuwe Nederland. Het eerste was een polemiek tegen het marktdenken en het tweede een pleidooi voor humanisering van Nederland. Logisch vloeide het plan voor een vervolg op deze pamfletten hieruit voort. 'Een samenleving kan niet zonder gemeenschappelijke beelden van het verleden, van het heden of van de toekomst. Ik ben voor het opnieuw wegen van de waarden en betekenis van een aantal in onbruik geraakte woorden, die eerst vanaf de jaren zestig overbodig bleken en later onbruikbaar omdat zij niet verzakelijkt konden worden. Begrippen en waarden als mededogen, troost, integriteit, fatsoen, humaniteit en respect voor het menselijk lichaam en lot.'
Zo schreef Huib Schreurs (toen chef cultuur en amusement van de VPRO-televisie, op dit moment directeur van het weekblad de Groene Amsterdammer). Zevenenveertig auteurs, onder wie uw dw.dr., werden uitgenodigd drie woorden te keizen uit een woordenlijst van de dagelijkse moraal, ruim tweehonderd verstofte en verslonsde woorden. Ik koos voor de woorden aandacht, bezieling en ontroering, en geef de teksten na tien jaar graag hier opnieuw de ruimte. De eerste is notabene de eerste tekst van het Klein vademecum, al gaat er een voorrede van elf pagina's van H.M.Kuitert, oud-hoogleraar Ethiek aan de Faculteit der Godgeleerdheid aan de Vrije Universiteit te Amsterdam, aan vooraf.
AANDACHT. Aandacht leidt tot inzicht, dus uitzicht. Zonder aandacht, opmerkingsgave, waarnemingsvermogen of louter nieuwsgierigheid geen ontdekkingen, uitvindingen, en een vruchtbaar gebruik van de wetten van het toeval of de serendipity: langs onvermoede weg ingevingen krijgen.
Meer dan geven of nemen, krijgen of vragen; een staat van zijn die tot medeleven leidt, actie, handelingen, beschrijvingen, verhalen. Details staan op je netvlies gegrift, miniem en intiem, met vragen niet eerder gesteld, en antwoorden niet eerder gegeven. Aandacht bovenal voor jezelf, wie ben je en komt mijn zelfbeeld overeen met dat wat anderen van mij hebben? Schenk je ook anderen het gehoor, kun je dezelfde concentratie voor een ander opbrengen die je voor jezelf verlangt? Herinneringen, ontroerd of bezield, een geur, een situatie waarin je jezlef als een ander ontmoet of herontdekt, in nieuw licht. Door de ogen van een ander kijken, met andermans gedachten de werkelijkheid verruimen. Als het aan aandacht schort, als je vreest tekort te komen, kun je alleen zelf daaraan iets veranderen. Zonder aandacht geen groei of ontwikkeling; geen verbreding of verdieping. Je bent bij het leven totaal betrokken ; beleef het aandachtig.
BEZIELING, vitaal en alomvattend; vaak ten onrechte vereenzelvigd met verwante begrippen als gedrevenheid of bevlogenheid. Geen pose of houding; geen karaktertrek of persoonlijkheidsstructuur - een grondslag van verstandhouding. Moed vereist en enthousiasme noodzakelijk; plus een absoluut geloof in je doen en laten en een overtuiging die je niet in de steek laat.Wat er ook moge gebeuren, het een en ander gekruid met relativeringsvermogen, en bekroond door een louterende lach.
Je voelt je schakel in de ganse evolutie: de vlam die je in jezelf voelt branden, is er altijd geweest en zal er altijd blijven, daaraan bestaat geen twijfel meer. Het liefst zie je alles weerspiegeld in de natuurlijke staat en vermijd je de zelfgenoegzame vanzelfsprekendheid, waarmee men zo vaak over van alles en nog wat denkt of spreekt.
Bezieling wordt gevoed door inspiratie, en stoelt op de meerwaarde van wederzijdse betrekkingen boven aanvechtbare meningen of feiten. Eenheid in verscheidenheid. Bezieling raakt aan onze essentie en gaat recht op de man af. Verdom de oorlog, beziel de vrede!
ONTROERING. Ontroering: een overgave, zonder bijgedachten, totaal. Beschikbaar zijn en blijven voor gevoelens of gewaarwordingen die zich aandienen, van binnen of buiten. Vereist zowel aandacht als bezieling, en de gave om in alle dingen en situaties de schoonheid te zien, de mythe, het drama, de tragiek, de paradox of de liefde. Zij het mens of natuur, een schilderij of een zonsondergang, een strelend gebaar of opgevangen gespreksflarden: oog en oor blijven fris, open voor bekend en onbekend, niet gevangen in twijfel of angst.
Voorwerploos voorbeeldig, doorzichtig, dient te worden geopenbaard, onthuld en desnoods verklaard - elk reduceren is rafelen en glans ontnemen. Liever proberen overeenkomstige gewaarwordingen wakker te roepen, in contact blijven met het kind in je, dat onbevangen door het leven stapt, met een open geest.
Ontroerd kunnen worden is een levensvoorwaarde; zonder ontroering geen enkele betekenis.

En dat was het - ik ga verder met het ranschikken van boeken. Anne Frank zou vandaag 75 jaar geworden zijn: het wordt vandaag herdacht met een tentoonstelling van familie-foto's, gemaakt door Anne's vader Otto Frank, in het FOAM, Fodorgebouw, Herengracht Amsterdam, om de hoek van de Vijzelstraat, en ook vanavond nog in en bij het Achterhuis, Prinsengracht 263, aan de voet van de Westertoren.
Cela suffit, Sjalom.

Vrijdag 11 juni 2004

'Heb je al getekend?' vraagt neeflief Bozar (1990) mij in Den Haag. Hij weet dat een Adobe-programma in dit apparaat aaanwezig is; tijdens een vorig bezoek met zijn ouders aan Amsterdam heeft hij er flink op los gecomponeerd, terwijl ik nog behoedzaam kijk bij elke letter die ik aansla. Nee, ik heb nog niet getekend. Ik heb wel avonden lang doorgebracht met het kijken naar de meest vreemde sites overal ter wereld. Enkele komen in de linkerlink Simon Surft voor, naar ik aanneem - ik heb nog geen voor me liggend schema, waaronder alles wat er maar op kan komen, ook op de juiste plaats terechtkomt. Wat doe je met cross-references? In elk geval: nee, ik heb nog niet getekend. Leuk idee overigens.

Van Buitenen is dus Binnen, mede dankzij Luc Sala, mij (wij kwamen elkaar in het stembureau tegen) en enkele andere duizenden verstandigen - nu zien hoe het te werk gaat! Hij werd door een schat van een vrouw omhelsd, mocht ik op TV zien - dus wat dat betreft zit-ie goed.

Ik hou me liever niet met Ditjes en Datjes bezig; al denk ik wel na over de wijze van entameren van onderwerpen, die in een derde loop-stadium gaan verkeren. Op de link Chaos staat tot dusverre slechts een pagina, uit de introductie in concepten van het Chaosdenken in het l64 pagina's tellende boek Inleiding in Chaosdenken - Theorie en Praktijk (red.Frans van Eijnatten, Anne-Marie Poorthuis & Jaap Peters), in 2002 verschenen bij de Koninklijke Van Gorcum. ISBN 90 232 3859 l.
Ik lees er over het chaordisch denken:'Dat de term chaos vooralsnog zulke sterke negatieve connnotaties heeft, komt door onze taal die volledig geënt is op het 'oude' denken. Maar niet voor lang meer. In de 'nieuwe' wetenschap staat Chaos - let op de hoofdletter - voor een revolutionair andere benadering. Het betreft hier een fascinerende nieuwe bril die men kan opzetten om naar de werkelijkheid te kijken, en waarmee voortdurende bewegingen, complexe zich herhalende patronen en sprongsgewijze veranderingen ontdekt, beschreven en begrepen kunnen worden. In deze denkwijze worden chaos en orde niet als polen tegenover elkaar geplaatst, maar als tweelingaspecten beschouwd van eenzelfde werkelijkheid. Chaos en orde zijn in deze visie soms tegelijkertijd aanwezig, en ontstaan dan bij voortduring uit elkaar: hoe meer chaos des te meer orde; hoe meer orde, des te meer chaos.Dee Hock heeft hiervoor een nieuwe term bedacht Cha-ord.' Eind citaat, pagina's 6 en 7 van dit boek. Voetnoot bij de naam geeft Hock, D.W.(l996). The chaordic organisation: Out of control and into order. 21st Century Learning Initiative, en een verwijzing naar www.cyberspace com. Zelf trof ik de l8e mei jongstleden bijgehouden webstek van een oude vriend aan, de Chaos Theorist Ralph Abraham, PhD. Zoekt en gij zult vinden: www.ralph-abraham.org. Comments please in the guesthouse. For now, bye now, yours truly King Moonvines.

Donderdag 10 juni 2004

Woensdag 9 juni 2004

Gisteren een brief van vijf pagina's moeten schrijven om de fouten ongedaan te maken in een interview van vier pagina's, dat me onlangs werd afgenomen door een eindexamenkandidaat van de School voor Journalistiek in Utrecht. Bij de toezending van zijn Examenwerk (hij meldde geslaagd te zijn) liet hij me weten tot publicatie te willen overgaan - dus ik moest hem wel wijzen op de onjuistheden. Hij had te kennen gegeven mij te willen leren kennen, dat hij mij wilde ontdekken door over mijn dromen te praten. 'Over wat hij als kind wilde worden, welke dromen er zijn uitgekomen en welke dromen hij nog wil verwezenlijken. 'Zo droom ik nooit', onderbreekt Vinkenoog mij.'
En ik had hem de deur moeten uitzetten, maar ja - dat doe je niet zomaar, dus we ploegden voort. 'Het duizelt mij een beetje. Hoe ik ook probeer een lijn in mijn verhaal te houden, Vinkenoog zwalkt erover heen.' Zijn verhaal? Ik dacht dat het om mijn verhaal ging - het zijne (mij via dromen te leren kennen) had ik immers onderbroken? Nooit een droom gehad om waar te maken. Nooit oud genoeg geworden om iets te willen worden. Waar de creativiteit, of wat het dan ook is wat ik hier doe met o.m.deze webstek op mijn 75e jaar, nooit gedacht of gedroomd: Dat Wil Ik. Van mijn uiteindelijke Werdegang wist hij nauwelijks iets; ik moest het maar vertellen, mijn recente uitgave Goede raad is vuur had hij niet gelezen, en de hem door mij aangewezen boekenplank met boeken van mijn hand kon hij niet vinden. Hoe heerlijk anders de kekke dame van de GPD, die mij - gewapend met internet-knipsels en enige kennis van zaken, kwam interviewen over mijn aanstaande medewerking aan Sunsation, het zonsopgangritueel op l9 juni bij het land-art Observatorium van Robert Morris in Flevoland - telkenjare een interessant gebeuren, een soort mini-Stonehenge. Ook gisteren; na een uur vragen beantwoorden, had ik daar ook genoeg van en wij gingen tuinwaarts, waar ik enig leeswerk te verrichten had i.v.m. Anne Frank's 75e geboortedag - ze zou uiteraard 75 geworden zijn, als niet..- die in het Anne Frankhuis a.s. zaterdag herdacht wordt. Zondag ben ik des middags ergens in Delft te zien en horen met muzikale ondersteuning van Mark Lotterman en zijn Bombshelter-Mannschaft: organisatie literair genootschap Jambe.Mooi Weer Spelen, info 0l74-270354.
Poetry International is dan in Rotterdam van start gegaan; ik ben er volgende week om een aflevering van het tijdschrift Krakatau, gewijd aan Allen Ginsberg's HOWL in ontvangst te nemen; 's avonds feest in Nighttown, waar ik vorig jaar optrad met Wally Tax.
Genoeg voor de vroege ochtend, het wordt weer tuinslangweer. Een goede dag verder. Wie commentaar heeft op teenentander brenge een bezoek aan mijn Guesthouse, waar bezoekers hun hart mogen luchten. Het bezoekersaantal, geteld door NedStat was gisteren l32 - de teller is 28 mei in gebruik gesteld. Morgen voor Europa's bestwil lijst 12 stemmen; ik vraag me af of Van Buitenen een zetel behaalt. Leve de klokkenluiders, de tegellichters en waarheidzoekers!

Dinsdag 8 juni 2004

Voordat we naar de Hortus Popularis in Noord gingen om een zeer ontspannen rustige middag door te brengen tussen de kamperfoelie, rozen, clematis en druiven in duidelijke staat van wording, bracht Edith een bezoekje aan de Stomerij in de Utrechtsestraat en parkeerde vriend Volvo half op het trottoir van de brug over de Prinsengracht. Ik bracht mijn tijd door met wachten en kijken naar voorjaarsgeklede vrouwen en meisjes. Greep ook naar papier, noteerde een tiental regels die wel eens uitgesproken zouden kunnen worden met de gitaar, bas en drums van Bombshelter achter me op de literaire feestmiddag in diverse cafes in Delft, aanstaande zondagmiddag. georganiseerd door het literair genootschap Jambe.

Wachten met oversteken
wachten op je vrouw, die een boodschap doet
wachten op de postbode
wachten met een volgnummertje in de hand
wachten uit gewoonte, verveling of ondertussen
wachten met een mededeling
wachten op inspiratie, ingevingen, action
wachten uit l iefde
wachten smachtend wachten met een glimlach wachtend met een wijde blik
wachten met een uitkleedblik -

Toen kwam Edith terug en kwamen we te spreken over het kijken naar het mooiste dat er is: het vrouwenlichaam. Of zij het vervelend vond, die blik, vroeg ik. Nee hoor, geen enkel bezwaar, zei ze, sommige vrouwen zijn verrukkelijk om naar te kijken. Ik vind het heeerlijk om tegen een vrouw te zeggen: Wat zie je er prachtig uit. Zeg ik tegen mannen ook hoor, vorige week nog in Ruigoord, tegen Hans Plomp. Ik weet het, ze is scheutig met complimentjes, en ze meent ze. Wachten vol verwachting. Wachten op het onverdachte onverwachte Wachten op de stilte van de nacht. Op wacht. Nacht wacht. One 'o clock jump.