verzamelingen

de lach van Halka

Mijn lieve hond. Al jaren dood. En toch nog heel levend op de foto's die ik van je koester, en in mijn gedachten.
De schoonheid van een harig beest. Je lijkt in niets op een mens en toch heb je een hart, tanden (die je ook wisselde) en een tong. Daar blijf ik me over verbazen. En de lol die we samen hadden.

(ik herken je in honden op straat en probeer dan contact met je te maken)