AMARYLLE
          
          Tijdens het feest werd er uitbundig gezongen door de
          stamgenoten. Ze waren blij dat het feest was, doch het
          naderende vertrek van Robbe drukte een somber stempel
          op de feestvreugde. Maar, het was Robbes eigen keuze en
          het was zijn goed recht om te gaan als hij dat wilde.
          Wel koesterde ieder de intense hoop, dat hij ooit eens
          terug zou keren. Dan zou er veel verteld worden bij het
          open vuur en zou het weer feest zijn, zoals altijd,
          wanneer iemand terugkeert van verre. Niemand sprak
          erover die avond. Er werd vrolijk gezongen, gedanst en
          gelachen; wijn en brood waren er in overvloed en er
          werden, zoals gebruikelijk wanneer een gerespecteerd
          persoon zijn volk verlaat, een paar runderen geofferd.
          Het feest leek meer op een vrolijk oogstfeest dan op
          een waardig afscheid van een geziene jongeling. Robbes
          naderende vertrek leek nog slechts een kwade droom. Zou
          er straks wellicht iemand van de aanwezigen opstaan,
          zijn keel schrapen en de toehoorders tot stilte manen,
          om - plechtig zijn woorden afwegend - het goede nieuws
          te verkondigen dat Robbe had besloten, te blijven?
             Alleen Amarylle voelde zich niet genegen, deel te
          nemen aan de feestvreugde die haar omringde. Ze dronk
          nauwelijks van de wijn, at geen brood en dansen of
          zingen wilde ze evenmin. Op ruime afstand van de
          uitbundige stamgenoten zat ze stilletjes onder een
          boom. Met haar hoofd licht gebogen - haar sluike haar
          kwam daardoor voor haar vochtige ogen te hangen -
          bekeek ze aandachtig haar nagels en probeerde zich voor
          te stellen, hoe het zou zijn als Robbe er niet meer
          was. Hoe kon zij ooit slapen die nacht, wetende dat op
          de dag die volgde, Robbe zijn volk -wellicht voorgoed -
          zou verlaten? Ze wilde slikken, maar iets bemoeilijkte
          haar dit.
             Robbe danste en lachte samen met de aanwezigen. Hij
          voelde zich vereerd met een dergelijk waardig afscheid.
          Het was een erkenning voor de grote invloed die zijn
          besluit op zijn omgeving had. Het was immers niet
          eenvoudig, de plek waar je geboren was en de mensen
          waar je een leven lief en leed mee deelde, te verlaten
          en een nieuwe wereld tegemoet te treden. Maar veel keus
          was er niet voor hem. Zijn geest werd hier onrustig,
          zijn vertrek stond in de sterren geschreven. Deze
          kleine plaats was hem tot een knellende schoen
          geworden; de wijde wereld lokte hem met beloften van
          nieuwe avonturen.
             Pas tegen het einde van het feest, toen de meesten
          zich reeds terug begonnen te trekken in hun hutten om
          zich te ontdoen van hun bezwete dierenhuiden en hun
          slaapplaats op te zoeken, kreeg Robbe Amarylle in de
          gaten. Vanaf het moment dat hij haar zag zitten onder
          de oude eik, wist hij dat ze verdriet had. Zijn
          dansbewegingen stokten, zijn stem werd zachter en hij
          voelde de drang om met haar te spreken. Maar hij
          wachtte tot iedereen ging slapen en het vuur gedoofd
          was.
             Robbe had altijd al iets gevoeld, al kon hij dit
          gevoel niet zo goed begrijpen, omdat hij het niet
          kende. Amarylle was niet zoals de andere meisjes die
          hij kende. Ze gedroeg zich anders, ze wás anders, en
          het was of dat met hem te maken had. Ze waren goede
          vrienden, maar Amarylle had merkbaar meer moeite met
          Robbes vertrek dan hijzelf. En nu zat zij onder de eik,
          treurend.
             ‘Amarylle, je ziet verdrietig. Waarom treur je om
          mijn vertrek?’
             ‘Ach, Robbe, ik weet niet hoe het verder moet zonder
          jou. Ik kan me geen leven voorstellen zonder jou.’
             Robbe nam plaats naast het meisje en sloeg een arm
          om haar heen. ‘Lieve Amarylle, je weet hoe moeilijk het
          voor me is, mijzelf hier te handhaven. Ik voel me hier
          als een beer in een kooi, ik kan mij hier niet
          ontplooien. Het avontuur is voor me weggelegd. Ik wil
          het tegemoet.’
             ‘Maar de grote wereld is zo gevaarlijk, Robbe. Voor
          mij is het zo waardevol als je hier bij mij bent. En nu
          ga je weg, misschien kom je wel nooit terug.’ Amarylle
          keek hem met waterige ogen aan.
             ‘Terugkomen zal ik, Amarylle. Ooit. En ik zal je
          herinnering bij me dragen als een wonderschone parel,
          voor altijd. En als ik terugkom, zal ik voor eeuwig bij
          je blijven.’
             ‘Maar herinneringen vervliegen en verzwakken. Ik
          weet niet of ik het leed kan dragen, Robbe.’
             ‘Amarylle, ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar
          als... De beslissing om te gaan, was niet eenvoudig. En
          jij... om jou te verlaten... Het is zo moeilijk, maar
          het moet...’
             ‘Weet je nog, hoe we vroeger speelden rond de
          waterput?’ Amarylles stem sloeg over. ‘En aan de rand
          van het bos, met de anderen, hoe jij de wolven
          wegjaagde, en ‘s avonds bij de rots, de uren dat we
          praatten... Waarom jíj, waarom moet je weg...’
             ‘Het is hier te klein voor mij, Amarylle.’
             ‘Ik wil met je mee, Robbe.’
             ‘Nee, dat kan niet. Je kunt je vader toch niet in de
          steek laten? En je zusters? Het dorp heeft jou nodig,
          mij niet.’
             ‘Maar ik heb jou nodig.’
             ‘Nee, ik verdien jou niet. Ik ben een vagebond, niet
          van nut voor het dorp of voor jou.’
             Haar gezicht was vergeven van de tranen en ook Robbe
          voelde tranen door zijn mannelijke uitstraling
          heenprikken.
             ‘Amarylle, luister.’ Hij pakte haar hand
          hartstochtelijk vast en keek haar diep in de ogen. ‘Het
          afscheid van jou doet me pijn en ik zal je altijd met
          me meedragen in mijn hart. Ik weet dat je verdriet hebt
          om mijn vertrek. Daarom wil ik je iets geven, iets van
          mij, speciaal voor jou, als bewijs voor mijn gevoelens
          voor jou.’
             Even hield Amarylle op met snikken en leken haar
          ogen rust te krijgen. Robbe toonde een glimmende
          smaragd en gaf hem aan Amarylle. ‘Deze was van mijn
          grootmoeder. Nu is hij voor jou.’
             ‘Dank je, Robbe.’ Ze barstte in een huilbui uit.
          Toen ze langzaam bedaard was, bekeek ze het kleinood
          nog eens goed en stak het tussen haar borsten. ‘O
          Robbe, dank je, dank je wel.’
             ‘Kom, het is tijd om te slapen.’
             In een langdurige, innige omhelzing namen Robbe en
          Amarylle afscheid, om daarna ieder hun eigen
          slaapplaats op te zoeken.
          
          ”Lieve Amarylle,
          
          Na een half jaar eindelijk een berichtje van Robbe. Hoe
          is het met jou? Met mij gaat het goed. Na een aarzelend
          begin heb ik inmiddels flinke vorderingen gemaakt. Op
          dit moment ben ik assistent bij een beleggingsfonds van
          een grote bank hier in de stad. Met behulp van een
          computer maken we prognoses van de koersen op de beurs
          en ik moet zeggen, dat werkt goed. Het gaat me
          financieel voor de wind en binnenkort heb ik mijn eigen
          huis.
             Wat denk je ervan om eens langs te komen, als ik het
          nieuwe huis heb? Jij bent altijd welkom. Ik zal je
          binnenkort opbellen, want ik verlang ernaar om je stem
          te horen. Weet je nog die laatste avond in het dorp?
          Lijkt nu wel ééuwen geleden.
             Ik hoop echt dat ik je binnenkort eens zie. Wie weet
          rijd ik, als ik tijd heb, eens langs. Doe de groeten
          aan iedereen uit het dorp. Alle liefs,
          
          Jouw Robbe.”