of 
Een eerste blik in de Papenmuts verraste de vaste Paap-ganger door de aanwezigheid van vier onpaapse entiteiten. Geposteerd in de "verste hoek van de kamer ten opzichte van de deur" stond te beginnen de Zuidafrikaanse Olivetti ("Ollie" voor de intimi) van Monsieur Smaal ruggelings aan de Frans/Amerikaanse Lap Top (desondanks Made In Japan) van Peter. Verder was een ander fenomeen dat zijn intrede deed de "dictatorfoons", die - geïnspireerd door Twin Peaks, vermoed ik - dienden als klankbord voor Sytze Backer.
Het grootste gedeelte van de eerste Paapavond werd door de warmste backer van Nederland besteed aan het installeren van een heus netwerk in Zandvoort. Zoals gebruikelijk met computers ging dit gepaard met de nodige strubbelingen van de Ollie en de Lap Top en de hierop aanwezige software. Zo tegen de klok van tien uur (post meridium!) snorden de very personal computers naar behoren en kon het denkwerk over de eerste Paap soap een aanvang nemen. De drie Paapgangers van dit eerste uur, naast Sytze Backer was ook ondergetekende aanwezig, hadden inmiddels een macaronischotel achter de kiezen en ook de nodige bieren hadden de juiste ingang gevonden.
Een nieuwe hinderpaal voor de brain storm bleken de twee electronische geluidenpotjes, waarmee Peter en René‚ deze Paap ook in audio-vorm wilden vastleggen. Helaas bleek het lichtje van Peters doosje iets minder fel te branden dan dat van René. Reden voor een langdurige discussie, waarin alle voors en tegens van de overigens volledig identieke personal voice recorders aan de orde werden gesteld. Als kleine kinderen zo blij experimenteerden de beide schrijvers in ons gezelschap met de magische doosjes. Een eerste poging tot een 12e graads circulaire opname werd gedaan. En de tijd, zij tikte voort...
Om 10 uur 40, nog immer p.m., was het waarlijk zo ver: de eerste gedachten over de eerste SyBa-en-aanhang soap werden gewisseld. Belangrijkste resultaat na een viertal uur brain stormen was, dat de soap gesitueerd zou zijn in een hotel, dat zich in een al dan niet bosrijke omgeving bevond.
Toen rond de klok van twee uur (a.m. in dit geval) het bed werd opgezocht vonden de voorbereidingen plaats voor een nachtelijke experiment: wat zouden de dictafoons opnemen als ze geactiveerd werden midden in de nacht? Stemmen van bosgeesten, gesprekken in de slaap, een boer of gesnurk..? De morgen zou er een antwoord op geven.
Vandaag werd voor het eerst de edele sport Klootschoppen beoefend. En hoe...! Peter stelde in de eerste de beste poging een daad door de onmogelijk laag geachte high score van Jeanôt van Belkom (17, september 1991) met maar liefst twee trappen te verbeteren. Een wisselscore van acht bracht hem uiteindelijk op een score van 15. Absolute Spitzenklasse! Luid schreeuwend (with courtesy of Bob Fosko) overschreed Peter de finishlijn.
In een informele Klootschopsessie, waarin Peter de baan aan het opmeten was voor grafische verwerking in de scorebladen, scoorde ondergetekende de officieuze wisselscore van vijf. Dat opende perspectieven voor een nog lager record. Peter en ondergetekende concludeerden dat een score van elf, of misschien zelfs tien, theoretisch - best case - haalbaar moet zijn. Vooralsnog kwamen Antal, René‚ en ondergetekende niet verder dan de respectievelijke scores van 30, 24 en 22.
Na het avondeten - "fuckin' hachee" (vert. neukende hachee), bereid door René - onstond op de Diane van Peter een spontane opname van de nieuwe CD "Panpipes from the Andes". Ongetwijfeld de meest grensverleggende muziek van de volgende eeuw met duidelijke invloeden uit de jaren negentig ("Appelcomp"te!!!").
De dictafoons hadden het in de nacht trouwens lelijk laten afweten. Slechts een enkele maal waren ze aangesprongen op de voice activate-stand en dan nog stond slechts het aan- en uitspringen op band geregistreerd.
Aan het soap-front was vandaag ook enige beweging te zien. Naast het klootschoppen werd er in de ochtend en middag tijd uitgetrokken voor een brainstorm over het verdere verloop van de soap. Het concept van een hotel in de bossen bleef overeind, terwijl er nieuwe ideeën ontstonden over de invulling van plots en subplots. Een bezeten hotelier zou de hoofdrolspeler worden in een soap met een vermiste vrouw en duistere occulte gezelschappen. Misschien minder soap dan Soap, maar hij waste in ieder geval schoner dan elk ander wasmiddel.
In de late avonduren werden ook de eerste letters voor de soap op papier gezet. Correctie: werden de eerste karakters op beeldscherm en disk getoverd.
Het wek-gebeuren van deze dag had een speciale dimensie. Terwijl Peter en René, nog vermoeid van het tot diep in de nacht schrijven en ouwehoeRené still were in bed, liepen Antal en ondergetekende al als een paar frisse kippen buiten rond. Rond de klok van half twaalf vonden laatstgenoemden het tijd dat ook de twee andere Paap-genoten het werkelijke leven binnenstapten. Track 5 van de Blunt Axe CD-single "Ben d'r helemaal klaar voor", met échte Bob Fosko samples (!), werd op maximaal volume in de slaapvertrekken van Peter en René opgestart. En herhaald! "Aaaaaanpakke", "Ben d'r helemaal klaar voor", "Wat doe ik hier", "Ga van m'n rug", "1,2,3, Stop!" en "Druk mee geweest" klonken gedurende een half uur in de Paap en ver daar buiten. Maar er kwam nog steeds weinig beweging in de vermolmde lichamen van Sytze. Kortom: meer aktie! Toen ondergetekende zijn mond op maximaal volume aan het oor van René zette ("Aaaaaanpakke!"), wilde het bloed wel stromen, de mond wel opengaan en de spieren wel in beweging komen. Op een niet geheel duidelijke scheldkanonade volgde een wilde achtervolging door de bossen. Jammer voor René, in nachtgewaad en op blote voeten, dat de route door grote bossen met brandnetels liep.
Voorts werd er die dag weinig geklootschopt en veel gelummeld. Voordat de soap writers het in de gaten hadden was het alweer etenstijd. Red Cold Chili, bereid door Peter. Met, jawel, als toetje een Magnum van Marc Almond. Volgens Peter was iedereen gewoon te positief over het eten. En inderdaad, hij had gelijk. De kotspartijen achter de Papenmuts spraken boekdelen.
Maar 's avonds was het grote moment daar. Door vijf eensgezinde schrijvers (Jeanôt van Belkom was inmiddels ook gearriveerd) werd hard aan de soap gewerkt. Dat wil zeggen, onze guru, René Smaal, zette om 1 uur 17 's nachts de eerste woorden met betrekking tot de soap op papier. Met de constatering van dit feit door de andere Paapgangers was René niet zo blij.
Opmerkelijk was het dat vijf mensen tegelijkertijd aan verschillende afleveringen van de soap konden werken. Synchronisatieproblemen werden moeiteloos, of na enige discussie, opgelost. In de soap zelf deed inmiddels een lesbienne zijn intrede, werd Veldman gereanimeerd en werd een rekje met wandelkaarten bijna meegenomen.
Vandaag was het einde van de gesloten Paap en kon de Open Paap (Part zoveel) een aanvang nemen. René reed in de ochtend en vroege middag met 160 kilometer per uur op en neer naar Den Helder ("René, we benijden je niet!"). Janneke kwam op de fiets over de Lange Dreef aangescheurd, na lange tijd verdwaald te zijn geweest in het Mastbosch. Mariëlle (ja, die van de Chili) en Arjan kwamen met een auto bij de Paap aan. En Anneke werd, nadat René samen met Sandra bij de Paap aankwam, door Antal en ondergetekende opgepikt in Tilburg. Samen met een paar kratten Bavaria overigens. En, o ja, de broer van Antal kwam ook nog even de paria uithangen.
Met de aankomst van de gasten was het pannekoekenfeest alweer weldra daar. Janneke, Jeanôt en Anneke bakten de meest fantastische creaties ("Hier ziet u de Pannekoek Chez Pape, geshowed door Peter. In het midden ziet u een vulling van raisins en bacon, geraffineerd afgewerkt met een lijntje pommes de France. Als accent is gekozen voor een vleugje Chocopasta.").
En 's avonds was er het... Klootschoppen. Ondergetekende was er niet bij (want aan het werk aan de soap), maar er werd wat geschopt en gekloot. Vooral gekloot, door Peter (ja, hij weer) toen zijn bal in een struik bleef hangen en daarna in een boom. Hij slaagde erin de scheidsrechters tot ver na afloop van de match en tot in de Paap tegen zich in het harnas te jagen. To kop or not to kop, that was the question. Verder werd de Balle d'Arjan uitgevonden. Deze ontstond meerdere keren toen Arjan met zijn kloot andere kloten van de baan trapte of juist weer erop en zijn eigen kloot eraf.
De werkelijke avond liet zich omschrijven als een soort "Tien kleine negertjes". Zo rond twee uur lag de helft van de aanwezigen al Vincent van Gogh na te doen. Maar de rest had zo zijn lol. Elke opmerking was een score (dat het Nederlands elftal ook zo moge spelen in Zweden), onder andere over Vietnamese loempia's, luchtbedden en Flyin' High. En lol dat ze hadde... Een speciale vermelding gaat uit naar de verkrachting van een scene uit King Lear laat in de nacht door Peter en René.
Op de zondagmiddag (de ochtend werd voor een groot deel overgeslagen door de aanwezigheid in de slaapzak) werd een groot deel van de opgelopen achterstand in het klootschoppen ingehaald. Voormalig kampioen Jeanôt van Belkom had inmiddels de Paap verlaten en was niet in staat gebleken het nieuwe record van Peter aan diggelen te schieten. Ook voor anderen bleek het deze middag niet mogelijk om de score van Peter te verbeteren. Het klootschoppen tijdens deze Paap werd waardig afgesloten door Peter, Antal en Anneke die - voor één keer tegelijkertijd - hun kloot over de eindstreep probeerden te brengen. Eén Krasbal en twee ballen out of bounds was het resultaat.
Er werd niet meer geschreven tijdens deze middag, maar wel werd het idee van een Schrijvers Bulletin Board ("SYLAN"), te installeren op de PC van René nog eens doorgesproken. Binnenkort zou het mogelijk moeten zijn om tijdens vastgestelde tijden in te loggen op SYLAN en hierop up- en downloads te verrichten van teksten, die geschreven zijn door Sytze en aanhang. Antal werd aangeraden om voor 25 piek een modem (intern/1200 baud) aan te schaffen bij Crazy Hans in Rotterdam.
Na de middag restte nog slechts het eten en het vertrek: een hoogtepunt gevolgd door een dieptepunt. De kipkerryprut met Japanse paddestoelen van Anneke was werkelijk van zeldzame klasse. Niet verwonderlijk was het dat de pan die eigenlijk voor tien personen bedoeld was door het zestal overgebleven Paapgangers bijna helemaal verorberd werd.
Daarna was het helaas weer zover: tassen werden gepakt, vloeren geveegd en pannen afgewassen. Peter stapte in zijn Fiatje, Antal en Anneke namen de trein, René stapte op zijn Kawasaki ("kwalijk zaakie" volgens Antal) en Janneke en ondergetekende bestegen het ijzeren ros. De Paap zou voor langere tijd zichzelf niet meer zijn.
P.S. Niet onvermeld mag blijven de grap die Antal en ondergetekende uithaalden met Peter. Het was ondergetekende op woensdagavond al opgevallen dat er in Bloemendaal een klein gaatje in de vloer zat dat zich precies boven de schrijfstoel van Peter bevond. Een luciferhoutje met afgesneden kop bleek precies door het gaatje te passen. "Hé, er is iemand naar benenden aan het zeiken!" reageerde Peter toen het luciferhoutje in zijn haar terecht kwam. Hij keek een paar keer naar boven en stond daardoor oog in oog met ondergetekende, zonder dat hij zich daarvan bewust was. Vrijdag herhaalde het ritueel zich. "Verdomme, nou valt er weer iets!" was ditmaal Peters reactie. Zijn verdenking ging uit naar ondergetekende maar hij was daar niet helemaal zeker van. Zeker niet toen ondergetekende hem vroeg waar hij het over had met zijn "er is iemand naar beneden aan het zeiken". Op de laatste avond zetten Antal en ondergetekende de puntjes op de i. Op een zeker ogenblik slopen ze naar boven en vuurden een salvo van luciferhoutjes af. Peter werd tot wanhoop gedreven en schudde vele malen zijn haar uit. Antal en ondergetekende konden hun lach moeilijk onderdrukken. "Ze zijn weer bezig met rotzooi naar beneden te gooien" brieste Peter. "Nou, ze, ze..." reageerde René. Peter keek nog een paar maal omhoog, maar kon niks ontdekken. Uiteindelijk besloot hij zijn stoel maar een halve meter op te schuiven. Probleem voor de grappenmakers van boven was hoe weer overtuigend terug te keren naar beneden. Maar voor dat probleem werd een oplossing gevonden: het Night Kloting werd uitgevonden. Op een moment dat er zich niemand in Parijs bevond slopen Antal en ondergetekende naar buiten en posteerden zich met kloot op de fairway voor de Paap. Mariëlle was op dat ogenblik net Beertje aan het uitlaten. Toen zij terugkwam werd de vermeende klootschopsessie afgesloten met een flinke knal en "Ja, en dat was 29. 30 moet haalbaar zijn." Met de kloot onder de arm en in een juichstemming liepen ze Zandvoort binnen. Natuurlijk reageerde Peter meteen. Maar zijn verdachtmakingen werden zonder al te veel moeite weerlegd. Pas onder het eten op zondagmiddag kwam met de uitreiking van een relikwie (één van de gevallen luciferhoutjes) aan Peter de aap uit de mouw.
Ga naar of