klik op de foto voor uitleg
Foto (500 x vergroot)
met een lichtmicroscoop van de alfa-straling uit een ingeademd deeltje
plutonium in
het longweefsel
van een aap. (alpha-tracks = sporen van alfadeeltjes)
In alle richtingen
worden alfadeeltjes in de omliggende cellen geschoten met een snelheid
van 15 000 km
per seconde,
het erfelijk materiaal (DNA) wordt daardoor beschadigd. Deze schietpartij
gaat jaar-in
jaar-uit door.
Kleine beschadigingen
van het DNA kunnen ongemerkt worden doorgegeven aan volgende generaties.
Pas vele geslachten
later kan zo'n verandering zichtbaar worden in een genetische afwijking
of ziekte.
Het menselijk
(en dierlijk) lichaam is niet bestand tegen dit voortdurende bombardement
van snelle
alfadeeltjes.
(de energie is ongeveer 5 mega-electonvolt per alfadeeltje)
Voor het herstel
van deze celbeschadigingen is veel extra energie nodig waardoor vermoeidheid
en een
slechte afweer
ontstaan. Allerlei infecties en auto-immuunziekten zijn hiervan de gevolgen.
Het DNA in de
celkern kan zich na verloop van korte of langere tijd ook niet meer herstellen
van de
grotere beschadigingen.
Er ontstaan
dan zichtbare blijvende beschadigingen die worden doorgegeven aan
de dochtercellen.
Als het DNA op een bepaalde plaats is beschadigd wordt de celdeling ontremd en hieruit ontstaat dan kanker.
Het stralingseffekt
van ingeademde partikeltjes VERARMD URANIUM is hetzelfde als het effekt
door het
inademen van
plutonium partikeltjes. Alleen is de halfwaardetijd van plutonium korter
dan die van uranium.
Let wel: 1 alfadeeltje
is voldoende om een cel te muteren. Het is eigenlijk een soort Russische
roulette
waaraan men
is onderworpen. Vroeg of laat ontstaat een fatale ziekte als men veel uraniumoxide
deeltjes
heeft ingeademd.
Bij de brand
in de Bijlmer na het neerstorten van de El-Al Boeing werden door mensen
van de hulpdiensten en
politie al snel
duizenden tot miljoenen deeltjes uranium-oxide ingeademd. Datzelfde
geldt voor omstanders,
omwonenden,
huisdieren, mensen die benedenwinds wonen en de mensen in Hangar 8.
Stofdeeltjes
verarmd uranium oxide met de afmetingen vanaf 1 micrometer tot 15 micrometer
diameter blijven
jarenlang in
de longen vastzitten om soms via de bloedbaan in een lymfeklier terecht
komen. Bij mijnwerkers is
bekend dat 15
jaar na de laatste werkdag nog silicium partikeltjes uit de mijn in het
opgehoeste sputum gevonden
worden. Na de
nucleaire ramp in de Chernobyl atoomcentrale zijn 9 jaar later in de longen
van voormalige en direkt
geevacueerde
bewoners van Pripiat de radioactieve isotopen van de kerncentrale gevonden
door sputum onderzoek.
Het is mogelijk
dat longkanker en/of lymfeklierkanker ontstaat. Als een stralend deeltje
in het beenmerg
terechtkomt
kan dat binnen enkele weken tot maanden acute myeloide leukemie doen ontstaan,
een ziekte
die zeer snel
tot de dood leidt.
Als zo'n onzichtbaar
deeltje verarmd uranium oxide zich op de huid bevindt dringt de
alfastraling niet
door de opperhuid
(lederhuid) heen.
Belandt het
partikeltje in een huidporie, dan gaat de alfa-straling wel de omliggende
cellen van de zweetklieren
beschadigen:
alfa-straling uit een verarmd uranium oxide deeltje is dus wel degelijk
in staat om huidafwijkingen en
eventueel huidkanker
te veroorzaken.
Het is dus een
fabeltje dat alfa-straling niet door de huid heen kan dringen. De meeste
mensen die met verarmd
uranium stof
in aanraking zijn geweest krijgen samen met allerlei andere klachten meestal
ook chronische
huidaandoeningen.