Dinsdag 31 oktober 2006

Vandaag was het dan eindelijk zover: Mark mocht proefzwemmen. Voor elk kind een mijlpaal; voor Mark een superlatief daarvan.
Vier lange jaren heeft hij erover gedaan. Op zich niet vreemd, want hij is genetisch belast. Zijn moeder heeft er een jaar of 8 over gedaan. We mogen dus eigenlijk niet klagen :-).
In Spanje hebben we de laatste probleemgebieden nog geoefend: duiken en crawlen. Ja u leest het goed. De eisen voor het zwemdiploma A zijn een stuk strenger dan pakweg 30 jaar geleden, toen ik die lijdensweg aflegde. Hoefde ik "slechts" te bewijzen dat ik niet verdronk als ik in het water lag, Mark moet door een gat heen kunnen zwemmen, 10 seconden stil op zijn buik kunnen liggen (met het gezicht in het water), 10 seconden stil op zijn rug (daar heeft de schat opvallend weinig moeite mee :-) en behalve de gewone schoolslag moet hij ook de borstcrawl en de rugcrawl beheersen. Onbegrijpelijk. Waar is dat nou goed voor? Typisch gevalletje van prestatiemaatschappij: gewoon overleven is al niet meer genoeg.
Om het Mark makkelijk te maken om door het gat heen te zwemmen (een zeil met een gat erin, praktisch op de bodem van het zwembad), hebben wij hem "even" leren duiken. Leek me handiger dan in het water te moeten springen en dan naar de bodem zwemmen. Het duiken had Mark opmerkelijk genoeg vrij gauw onder de knie in Spanje. Vol goede moed zat ik dan ook op de tribune vandaag, met een air van "kijk mijn kind nou eens prachtig duiken". Oh wat was ik trots. Want Mark ging staan, knieën gebogen, armen in de houding en tenen over de rand. Hij dook, zwom en kwam boven. Maar dat moest nog niet he. Want hij moest nog door het gat. Dat had hij zelf gelukkig ook door en hij zwom gauw naar de bodem en door het gat. Prima gedaan.
De tweede keer ging ongeveer op identieke wijze. Hm. Hoe kan dat nou? Dat duiken zou het toch juist makkelijker moeten maken? Mark constateerde echter zelf ook dat het allemaal leuk en aardig was, die prestatiedrang van zijn moeder, maar dat het twee weken geleden veel beter ging toen hij gewoon nog in het water sprong. Dus hij besloot maar weer te gaan springen. Waarop hij feilloos in een keer door het gat heen zwom. De kanjer!
Bij het crawlen heeft Mark nog wat moeite met de beenbeweging. Af en toe vergeet hij te trappelen en maakt hij een beenslag als in de schoolslag. In Spanje heb ik hem daar herhaaldelijk op gewezen, maar echt zin om het te oefenen had hij niet. Dus ik vreesde met grote vrezen vanavond. Al mijn nagels gingen eraan. Aan mijn handen dan, want voor mijn voeten ben ik niet lenig genoeg :-). Maar Mark is slim en hield de zwemleraren nauwgezet in de gaten. En zodra er ook maar 1 oog op hem gericht was, trappelde hij keurig als hij moest trappelen. Wat is het toch een geweldig jong.
Na drie kwartier nageltjes kluiven kwam eindelijk het verlossende woord: volgende week dinsdag om 16.30 uur mag Mark afzwemmen. En als hij het haalt, mag hij op gitaarles. Lekker warm!

Ik ben vandaag teruggekomen van vakantie en vond in de post een leuke foto van de reunie van laatst. Ter vergelijking zet ik er even een foto van ca 25 jaar geleden bij :-).

Van links naar rechts: Jorine, Rob en ik in de 5e klas middelbare school (1982?)

Ik vind dat we alle 3 aardig opgedroogd zijn:

reacties in mijn gastenboek graag

Mijn vader heeft lange tijd niet kunnen en praten over de verschrikkingen die hij heeft moeten doorstaan tijdens de tweede wereldoorlog. Ik wist dat hij ondergedoken heeft gezeten in Friesland maar het grote verhaal heeft hij me pas verteld toen ik 20 was.
Als kind verslond ik, misschien ook wel daarom, boeken over de oorlog. En dan niet alleen Oorlogswinter van Jan Terlouw, maar ook onbekendere boekjes. Waarin de hoofdpersoon vaak Ruth heette overigens. Ik heb zelfs een pocket dat Ruth heet. Gaat uiteraard over een joods meisje dat moest onderduiken. Een prachtig boek dat ik, met tranen over mijn wangen, minstens 10x gelezen heb.
Door al die boeken heb ik me mijn hele jeugd verwonderd over hoe het in godsnaam mogelijk is dat mensen elkaar moedwillig zo'n pijn kunnen doen en zoveel leed kunnen berokkenen. Het is een vraag die voor mij altijd onbeantwoord zal blijven. Ik ben bang (of eigenlijk hoop ik) dat ik dat nooit zal snappen.
Sinds ik moeder ben, zijn daar nog andere vragen bij gekomen. Over andere moeders, die hun kindjes in de tweede wereldoorlog hebben moeten groot brengen. Hoe kun je als moeder ooit goed uitleggen dat er echt hele slechte mensen bestaan die levensbedreigend zijn voor je kindje en jezelf. Hoe leg je een kind uit dat het in gevaar loopt, alleen maar vanwege een joodse afkomst? Hoe leg je een babietje of een heel jong kindje uit dat haar of zijn huilen levensbedreigend kan zijn op een onderduikadres. Kinderen zijn kinderen. En ze zullen best iets meekrijgen van zo'n oorlog, maar als een kind honger heeft zeurt hij en huilt hij. Dat is nou eenmaal zo. Zelfs mijn zoeterdje. En dat kan gewoon niet altijd op een onderduikadres.
Waarschijnlijk door mijn afkomst ben ik bij dit soort vraagstukken altijd erg gefocussed op de tweede wereldoorlog. Maar helaas zijn er na die tijd nog vele oorlogen geweest waarin natuurlijk dezelfde vragen gesteld kunnen worden. Ik hoorde gisteren tijdens het War Child Concert dat er momenteel 300.000 kindsoldaten zijn wereldwijd. Dat zijn 300.000 kinderen die zich niet veilig voelen. Driehonderdduizend kinderen die hun ouders kwijt raken, verkracht worden, gedwongen soldaat gemaakt worden en dus nooit echt kind kunnen zijn. Stel je toch eens voor, dat onze kinderen dat zou overkomen. Onze kinderen die zo ontzettend verwend zijn met playstation, gamecube, knekx en al het eten dat ze ook maar wensen. Stel je toch eens voor dat er straks een soldaat mijn huis in banjert, mij verkracht en doodt voor de ogen van Mark en hem een geweer in de handen drukt om de buurman dood te schieten. Ondenkbaar natuurlijk, gelukkig. Maar er zijn landen in de wereld waar dit heel "gewoon" is.
War Child is een organisatie die er alles aan doet om de oorlog uit die kinderen te halen. En ik draag War Child dan ook een warm hart toe. Ik moet eerlijk toegeven dat ik wel elk jaar geld stort voor War Child, maar tot nu toe nog geen Friend was. Het kaartje voor het concert had ik gisteren via marktplaats bemachtigd. Maar de verhalen tijdens de filmpjes tussen de diverse optredens door hebben erg veel indruk gemaakt. Zoveel dat ik me vanmorgen aangemeld heb als Friend. Vaste donateur dus. En eigenlijk vind ik dat elke moeder dat zou moeten doen.....

Er was weer eens een reünie van de middelbare school. Op zich niet zo heel uniek, want het is al jaren een traditie dat er elke 5 jaar zo'n gebeuren georganiseerd wordt. Meestal waardeer ik die traditie wel, want het is dé manier om sporadisch contact met een aantal klasgenoten te houden. Maar eerlijk gezegd, dit jaar had ik er niet zo'n zin in. Kwam nog bij dat het opeens georganiseerd werd door een professionele organisatie, wat de intimiteit in de aanmeldingsprocedure al niet ten goede kwam, dus dat beloofde voor het daadwerkelijke evenement ook niet veel goeds. Ik besloot niet te gaan.
Maar daar is Rob Walker. Op school was hij jaren mijn compaan. Mijn beste vriend sinds we 12 jaar waren. Rob was op het eerste gezicht altijd een tikkeltje een nerd. Een typisch gymnasiumpikkie met een grote bos sleutels aan zijn riem, een brilletje en veel te hoge cijfers. Maar ook een lieverdje met wie ik altijd ontzettend kon lachen, die zijn brood altijd met me deelde en die me hielp bij mijn schoolwerk. Ik kan me niet meer herinneren of dat betekende dat hij me daadwerkelijk probeerde iets bij te brengen of dat ik gewoon af en toe zijn schrift mocht jatten om zijn huiswerk over te schrijven. Ik gok een combinatie van die dingen.
Rob was superintelligent. Hij had de hoogste cijfers van de klas, hij las al heel jong boeken in het Engels en hij was één van de eersten die een Commodorcomputer had (en ook begreep wat hij er mee moest doen). En ooit heeft hij een bordspel bedacht. Ik weet niet meer hoe het heette, maar er is een periode geweest dat we dat heel veel speelden in de pauzes.
Rob was een typische Vossiaan (de school heette het Vossius). Dol op de school en dol op alles wat met de school te maken had. En vooral erg dol op mij, al kun je je werkelijk afvragen waarom. Ik was alles waar een typische Vossiaan van gruwde. Ik was slecht op school, was overal mee bezig behalve met schoolwerk en politiek en was eerst een ontzettende Ajax-fan en later een fanatieke Earring-fan. Bovendien was ik veel te jong voor mijn leeftijd (niet alleen uiterlijk) en paste ik dus helemaal niet op een serieuze school als het Vossius. En ik zag er niet uit, zag ik gisteren op foto's. Zelden een lelijker kind gezien :-). En toch was Rob dol op me. Zo dol dat hij 12 jaar gewacht heeft op me. Na school bloeide hij op en werd hij één van de mooiste mannen die ik ken. Pas toen zag ik schandalig genoeg in dat we voor elkaar bestemd waren (alsof dat iets met uiterlijk te maken heeft). Nou ja voor 2 jaar dan. We hebben samengewoond en 2 hele leuke jaren gehad. Maar in 1987 beleefde ik door de dood van mijn tante én het ongeluk van mijn zusje zo'n moeilijk jaar dat ons relatie er niet tegen bestand was, ondanks de steun die ik van Rob kreeg. Maar we zijn altijd vrienden gebleven.
Rob kijkt terug op een ontzettend fijne schoolperiode en is ook altijd degene die contact probeert te houden met veel van zijn schoolvrienden. Dus toen hij merkte dat er weinig enthousiasme voor de reunie van gisteren was, is hij rond gaan mailen om ervoor te zorgen dat ons oude groepje wel zou komen. Ik liet me overhalen.
Omdat de meesten van mijn klasgenootjes allemaal hersenchirurgen, tandartsen, artsen en andere steunpilaren van de maatschappij zijn geworden, zijn reünies in het verleden vaak aanslagen gebleken op mijn zelfvertrouwen. Nou ja, tijdelijk dan, want meestal heb ik maar een dag nodig om te herstellen en ben ik al gauw weer bijzonder tevreden met mezelf en vooral met mijn leven. Maar ik moet toegeven dat ik gisteren op zag tegen alle succesverhalen. Want let's face it: ik mag dan reuze leuk zijn en het leukste leven hebben dat een mens zich kan wensen, maar in de ogen van de ware Vossiaan ben ik met mijn 4 mislukte relaties, mijn zorgenkindje, mijn in hun ogen gematigde carriere en belang voor de maatschappij natuurlijk een volkomen mislukkeling.
Ik besloot dus dat ik het van mijn uiterlijk moest hebben. Want het moge duidelijk zijn: het voordeel van er op 12-jarige leeftijd heel erg jong uitzien, is dat dat op 43-jarige leeftijd ook nog wel geldt. En aangezien ik sinds mijn megamorfose van vorig jaar toch een soort van tweede jeugd doormaak, besloot ik dat ik ze eens zou laten zien hoe aardig het lelijke eendje van destijds was opgedroogd. Tijd dus voor grof geschut, tijd voor mijn hempje uit Barcelona. Dát zou ze leren.
Vol zelfvertrouwen liep ik gisteren met Jorine, mijn schoolvriendinnetje uit die tijd, én Rob richting schoolplein. Waar Huib, zo'n type uit de populaire groep waar ík in ieder geval nooit bij gehoord heb, ongeveer van zijn fiets afviel toen hij hoorde dat ík het was. Want hij had me niet herkend. Ha! Overwinning nummer 1.
De middag was ongeveer zo erg als ik verwacht had. Al die steunpilaren die zo ontzettend graag wilde laten horen hoe succesvol ze zijn. Verschrikkelijk gewoon. Had trouwens ook te maken met het feit dat er eigenlijk alleen maar mensen uit parallelklassen waren en heel weinig eigen klasgenoten. Terwijl onze klas altijd wel een hecht groepje was. Dat bleek gisteren al gauw weer, want in no time werden er vertrouwelijkheden uitgewisseld, alsof we nog steeds dagelijks bij elkaar af zaten te kijken :-). Heel erg jammer dat er maar zo weinig klasgenoten op waren komen dagen.
Ik moest dus voornamelijk babbelen met mensen met wie ik vroeger ook al niks had. Saaie verhalen aanhoren over hun geweldige carrieres en de belangrijke mensen die ze allemaal kenden. Je vraagt je werkelijk af hoe oninteressant die mensen zich zelf allemaal moeten vinden. Anders ga je jezelf toch niet zo op lopen hemelen tegenover anderen? En ja dan word ik recalcitrant he. Dan ga ik dus onzinverhalen vertellen over 4 mislukte huwelijken en over hoe vreselijk ik maatschappelijk gesjeesd ben enzo. Dat kwam ook omdat mij echt opvallend veel gevraagd is hoe lang ik ook weer over die school had gedaan. Blijkbaar had ik de naam dat ik een record gevestigd heb. Tsss.....Jeroen (broertje (2.20m lang) Walker) heeft er nóg langer over gedaan dan ik (en ja hij is nu jurist).
De meeste mannen waren lelijk, kaal en dik geworden (of minstens 2 out of 3). Maar er liep een man rond, die was zo ontzettend mooi, dat ik me echt heel erg afvroeg hoe ik die ooit over het hoofd kon hebben gezien. Maar dan leent de gelegenheid zich er wel weer bij uitstek voor om gewoon een babbeltje met zo'n tiepje te maken. De zin: Zeg, wij zaten toch ook bij elkaar in de klas, kwam dus helemaal niet zo raar over. Tot ik erachter kwam wie hij was. De broer van een jongen die ik wel kende. Ik denk dat deze mooie man eindexamen deed toen ik op school kwam. Niet bepaald een leeftijdgenootje dus. Ach who cares, ik zie hem toch nooit meer.
Om 7 uur mocht ik, dankzij een afspraak met Massy om naar Daniel Samkalden én Toomler te gaan, eindelijk weg. Dat was fijn, vooral ook omdat ik er tóen pas achter kwam, dat ik de parkeermeter vergeten was te vullen. Gelukkig had ik geen bon of klem. Dát had er ook nog eens bij moeten komen. Wat een kansloze middag was dit zeg. Gelukkig was de avond echt stukken leuker!

Ik zocht een uitlaatklep. Wilde wat schrijven, maar het lukte niet. Soms is het lastig onder woorden te brengen waar je in je hoofd allemaal mee bezig bent. Vooral als je een ontzettend slecht humeur hebt, zoals vandaag.
Ik besloot mijn site maar eens wat te updaten. Want ik liep een aantal maanden achter. Druk druk druk met juist die dingen waar ik nog over moest schrijven. Dus ik heb de agenda er maar eens bijgepakt en ben begonnen. In chronologische volgorde heb ik drie rubrieken bijgewerkt : theatervoorstellingen, concerten en films. En terwijl ik daarmee bezig was, knapte mijn humeur zienderogen op. Want mijn hemel, wat heb ik een prachtige dingen gezien in het theater, dit jaar.
Natuurlijk was de hoofdmoot Acda en De Munnik. Velen verklaren mij voor gek, maar dan verwijs ik graag nog even naar mijn logje van 21 maart 2006 (zie het archief), waarin ik uitgelegd heb waarom het helemaal niet zo gek is om vaak naar hetzelfde concert te gaan. Bovendien, zolang het mij niet verveelt én ik er het geld voor heb, kan het me toch niet schelen wat andere mensen ervan vinden. Ik ben een redelijk eigenwijs tiepje, weet u wel.
Naast Acda en De Munnik zag ik nog zo ontzettend veel andere voorstellingen, die mij ontzettend veel plezier hebben gedaan. En allemaal heel verschillend en om verschillende reden ook ontzettend leuk: ik noem Eric van Sauers, Daniel Samkalden (dé ontdekking van het jaar), Robbie Williams, maar ook Pluk redt de Dieren en Joop ter Heul. En natuurlijk zaten er ook tegenvallers tussen (Petit Crimes, Turks Fruit). Maar dat is logisch zou een wijs man zeggen.
Het theaterseizoen is nog maar net begonnen. Dus er komen nog veel leuke dingen aan. Hoewel ik me dit keer een beetje heb ingehouden bij het bestellen van de kaartjes. Min of meer noodgedewongen, vanwege het niet meer zo vaste co-ouderschapschema. Gelukkig begint Mark steeds vaker te vragen naar Niet of Nooit Geweest, Schoolplein, Ren Lenny Ren en De Kapitein (deel II helaas), dus binnenkort kan hij mee naar Acda en De Munnik :-). Ook begint hij steeds vaker woordgrapjes te maken ("Mama zet eens een mooi liedje op"), dus mee naar cabaret zit er ook aan te komen :-).
De eerste paar weken staat er niet veel op het programma. Afgezien van War Child, een vakantie in Spanje, Rigter Live, een dagopname in het ziekenhuis (waar ik een DVD mag bekijken die ik zelf mee moet nemen van thuis) en nog wat cabaretvoorstellingen. Maar in februari gaat het theaterseizoen helemaal van start. Zij het wat eenzijdig misschien.......:-).

Zie de rubriek Theater, Films en Concerten voor de reeds bezochte voorstellingen. Inclusief one-line-recensie!

We mochten naar Live in the Living. Paul de Munnik in een huiskamer, samen met Carolien Borgers die we nog van Ren Lenny Ren kenden. En ene Lucky Fonz de derde. Never heard of.
Picture this: een huiskamer van ca 25m2, een piano, een zitbank en 30 klapstoeltjes. Wij gingen voor de zitbank. Vlak naast de piano, maar vooral erg comfortabel.

Op schoot bij meneer De Munnik

We zagen eerst Lucky Fonz III, een jonge blonde zanger met gitaar die in het begin voornamelijk erg op onze lachspieren werkte maar er toch in slaagde onze aandacht te vangen. Onder andere met twee hele mooie liedjes, Micky en Romance. Dat laatste nummer zong hij samen met Carolien Borgers. Prachtig gewoon (maar eerlijk gezegd ook en vooral vanwege de mooie 2e stem van Carolien). Reden genoeg om ter plekke zijn cd aan te schaffen (waarop Carolien overigens niet meezingt).

We zagen Carolien Borgers, ooit een leerling van Paul de Munnik op de kleinkunstacademie. Een zangeres met een gouden strot én een komisch talent. Zowel in haar teksten, als in haar vertolkingen. Dat is een perfecte combinatie. En een uitzondering op de regel. Immers, één van mijn stellingen is dat vrouwen per definitie niet grappig zijn. Carolien bewijst dat ik niet altijd gelijk heb. Volgend jaar gaat Carolien de theaters in. I'll be there.

En toen zagen we Paul de Munnik. Die kwam, zag en overwon. Ook zonder Thomas. Hij speelde Lena, dat met alleen pianobegeleiding ook heel mooi bleek. En hij speelde Vandaag ben ik gaan lopen, een nummer dat ik volgens mij nog nooit live gehoord heb. Wonderschoon. En toen aarzelde hij. Over wat hij zou gaan spelen. Ik hoopte op Morgen is ze weg en zei dat per ongeluk hardop. Waarop Paul moeiteloos overschakelde en mij betoverde met mijn Acda en De Munnik-favoriet (voordat Hemelen geschreven werd dan, want ik kan niet kiezen, story of my life). Kippenvel.

Na de pauze volgde weer een zelfde sessie: eerst Fonz (ook samen met Carolien), toen Carolien eerst alleen waarna ze samen met Paul de mooiste versie van Ik was vergeten zong die ik ooit gehoord heb. En een nummer van Randy Newman dat ik niet kende maar heel bijzonder klonk door de prachtige combi van de stemmen van Paul en Carolien. En vervolgens Paul die twee nieuwe nummers zong, waarvan ik alleen de eerste titel heb onthouden: Je bent er nog. Nieuwe liedjes moeten altijd nog even inzinken maar deze nummers klonken ook bij eerste beluistering bijzonder beloftevol. Waar blijft die cd?!?!
Paul sloot af met een liedje van Bram Vermeulen (Ik wil naar huis) en een liedje dat hij geschreven had voor de aankomende tour met JP den Tex en Kees Prins. En ook daarvan kan ik alleen maar zeggen dat ik me verheug op die tour. Paul bewees tijdens deze heel bijzondere avond dat hij ook zonder dat, ik citeer, "iemand er doorheen zingt", voor een prachtige avond kan zorgen. Natuurlijk zien wij hem het liefst in combinatie met Thomas, maar af en toe zo'n speciaal concert als deze tussendoor maakt het gemis van een jaar geen AEDM dubbel en dwars goed.
Na het concert bleef het nog lang onrustig in de Huiskamer. Wat een toepasselijke afsluiting van een wel heel bijzondere avond was. Een avond die ik de komende 84 jaar niet wens te vergeten. Nou doe maar 85.......

Vermoedelijk is het voor alle moeders hetzelfde. Vanaf de bevalling, of eigenlijk daarvoor al, heb je bepaalde dromen en toekomstverwachtingen voor je kind. Je hoopt dat je zoon opgroeit tot de ideale man (yeah right) die een zorgeloos leven zal leiden, met succes op zijn werk en in de liefde. Voor de korte termijn droom je over samen met lego spelen, over samen fietsen en in mijn geval over samen naar een popconcert gaan. Al sinds ik de concerten in het Vondelpark bezoek (sinds 1980), droom ik namelijk al over mijn zoon die op het podium aandachtig zit te luisteren naar de optredende artiest (die dan bij voorkeur weer een artiest is waar ik dol op ben). Kortom, je droomt over een roze wolk.
Maar dan wordt je kindje geboren en blijken er naast roze wolken ook grijze en zelfs zwarte wolken te bestaan. Al je romantische dromen worden in korte tijd teniet gedaan. Borstvoeding blijkt lang niet zo idyllisch als het beschreven wordt in de meeste zwangerschapsboeken. Je krijgt tepelkloven en borstonstekingen. Je kind eet niet genoeg en je gaat ontzettend twijfelen aan je capaciteiten als moeder. En als het mormeltje dan al op dag één moet worden bijgevoed met 10 ml aanmaakmelk in een injectiespuit, realiseer je je al heel gauw dat er een taboe bestaat op de ellende die jonge moeders ondergaan in de eerste weken van het leventje van hun geliefde kindje.
Natuurlijk maken de mooie momenten alle tegenvallers meer dan goed. Het moment dat jouw babietje op jouw schoot ligt en je vol liefde aankijkt weegt op tegen minstens 3 maanden slapeloze nachten. De eerste stapjes van je kind zijn belangrijker dan welke tegenslag dan ook. En nooit zul je de eerste nacht meer vergeten dat je kind doorslaapt (ik stuurde Giampiero naar de slaapkamer om te kijken of hij nog wel leefde....zelf durfde ik niet). Dat soort momenten wegen echt 1000x tegen de teleurstelling op dat je zoontje helemaal geen geduld voor popconcerten blijkt te hebben.
Maar ooit komt er een moment dat je je realiseert dat weliswaar alle beginnende moeders problemen kennen, maar dat jouw kindje toch anders is dan andere kinderen. Dat jouw kindje het enige babietje is dat nog niet kan zitten. Dat jouw kindje het enige kindje is dat nog niet praat. Kortom, dat jouw kindje zich duidelijk een stuk langzamer ontwikkelt dan andere kinderen. Je doet je best om niet te vergelijken, maar dat is ontzettend moeilijk. Want zeker als er vermoedens ontstaan dat zich een ontwikkelingsstoornis voordoet, ga je steeds meer naar andere kinderen kijken. Zeker als je zoontje dan ook nog in een voetbalteam komt dat bovenmatig presteert, terwijl jouw zoontje daar niet echt, of echt niet, aan bijdraagt.
Inmiddels ben ik zover dat ik niet meer vergelijk. Ik heb geaccepteerd dat Mark op zijn minst gezegd langzamer is. Dat de universiteit misschien niet weggelegd is voor hem (hoewel, Einstein had óók een ontwikkelingsstoornis). Dat LTS Staalbouw misschien wel realistischer is. Maar, zoals Peter me zo haarfijn duidelijk maakte, dat zou eigenlijk wel handig zijn. Want dan kan hij in huis nog eens wat klusjes doen :-).
En ik geniet van de succesjes. Van het feit dat hij volgende maand nou toch eindelijk lijkt te mogen gaan afzwemmen, na 4 jaar les. Van het feit dat hij steeds beter gaat lezen. Van het feit dat hij opeens wél van muziek blijkt te houden (en sterker nog, Thomas Acda als zijn grote voorbeeld heeft gebombardeerd). Van het feit dat hij zich ontwikkeld heeft tot een ontzettend lief kind met wie het gezellig toeven is. Van het feit dat Giampiero hem zelfs eindelijk wat sociale vaardigheden heeft weten aan te leren (ik moet toegeven dat zijn vader daar beter in geslaagd is dan mijn moeder en ik). Van het feit dat Mark weliswaar een taalstoornis heeft, maar wel in staat is gebleken om volkomen tweetalig op te groeien en daarnaast zelfs nog pogingen doet ook een derde taal te leren (want behalve een Nederlandse moeder en een Italiaanse vader heeft hij ook nog eens een Engelse "stiefmoeder"). Van het feit dat mijn moeder, hij en ik met z'n 3en sudoko's zitten in te vullen. Van het feit dat we rekensommen op groep 6-niveau doen zonder dat hij daar, begin groep 5, erg veel moeite mee heeft. Van het feit dat hij steeds beter gaat voetballen al zal hij nooit een Van Basten worden. En vooral van het feit dat ik een kind heb met ontzettend veel humor. Met wie ik regelmatig dubbel lig van het lachen.
De hele wereld kan mij vertellen dat Mark het moeilijk zal krijgen in het leven, wat ongetwijfeld ook zo is. Maar ik ben ervan overtuigd dat Mark het gaat redden. Gewoon omdat hij een heel positief, opgeruimd en lief karakter heeft. En omdat hij slim genoeg is om daarmee zijn onvolkomenheden te compenseren. Maar vooral omdat hij ouders heeft die zielsveel van hem houden!!!