Mystieke ervaring of manisch-depressieve stoornis (MDS)?

Door “Odin”

 

 

Het verhaal dat volgt is op een zo integer mogelijke manier verteld. Voor díe mensen die geneigd zijn om over mij en mijn beslissingen te oordelen, volgt hieronder iets ter overpeinzing......

 

 

Wijze mensen oordelen niet.

Wijze mensen stellen zichzelf of anderen vragen en proberen te begrijpen.

 

 

Voorafgaand aan het verhaal over mijn 'bipolaire ervaring' zal ik in het kort schetsen wat er ongeveer in mij omging voordat deze episode van bipolariteit begon....

 

Als kind (van ongeveer 8) werd ik uit mijn kinderlijke droomwereld getrapt toen mijn zwaar overspannen en later psychotische moeder, hard tegen mijn schenen stampte omdat ik in haar ogen te druk en oncontroleerbaar was. Ik was me van geen kwaad bewust en dacht waarschijnlijk toch dat ik wat verkeerds deed. Vanaf dat moment werd ik me heel erg bewust van mijn gedrag. Ik vond dat ik mijn moeder moest ontzien en werd rustig. Misschien was ik wel een ADHD kind. Er zat veel energie in me, maar door dat bewuste gedrag ging die energie niet meer zitten in lichamelijke activiteit, maar speelde zich veel af in mijn hoofd.

 

--- Een piekerende en kritische geest was geboren ---

 

Je zou kunnen zeggen dat ik mijn persoonlijkheid heb weggecijferd. Een daad van grote liefde vind ik nu.... Ik koos immers voor het welbehagen van mijn moeder en niet voor die van mij. Er was daarna sprake van aangepast gedrag. Hierdoor werd ik eerder een toeschouwer van, dan een deelnemer aan het leven om me heen. Ik sliep slecht en het duurde lang voordat ik echt helemaal zindelijk was. Ik was een heel verlegen, onzeker en lief kind.

 

Daarnaast stelde ik me reeds op jonge leeftijd grote vragen zoals: Wie ben ik ? ; Bestaat God en zo ja tot welk geloof zal ik mij richten ? Ik nam mij voor om te willen weten of God bestond voordat ik mij tot een bepaald geloof ging richten. Omdat niemand mij kon vertellen of God werkelijk bestond besloot ik een goed mens te worden. God kan mij de hemel toch niet ontzeggen wanneer ik in plaats van een bepaald geloof te volgen gewoon probeer een goed mens te zijn !? Verder begreep ik de 'zonde' traagheid niet (is een slak zondig?) en had ik al reeds vroeg een hekel aan het woord 'ego'. Alles wat ik als iets van het 'ego' zag was voor mij moeilijk te accepteren. Wat later stelde ik mezelf de vraag wanneer een mens volwassen is. Ik geloofde niet dat dat patsboem op je 21ste verjaardag is. Het had in mijn ogen niets met leeftijd te maken.

 

Het Griekse woord dat in de bijbel is vertaald met 'zonde', luidt 'hamartia'.

Hamartia betekent: het doel missen. Zonde is dus niets anders dan : verkeerd mikken.

 

Iets wat ook gevolgen heeft gehad voor mij is het volgende...

 

Als kind geloofde ik heel erg in Sinterklaas. Ik dacht écht dat ik beloond zou worden met kado's als ik een brave jongen was. Mijn ouders waren allebei onderwijzer op de basisschool waar ik mijn lessen volgde en daardoor was mijn geloof in Sinterklaas rotsvast. Ik voelde mij bevoorrecht dat ik het kind van onderwijzers was en kon me gewoon niet voorstellen dat mijn ouders zouden liegen. Dus toen steeds meer kinderen niet meer geloofden bleef ik stug volhouden maar werd tegelijk iets argwanender. De ontdekking dat Sinterklaas niet bestond was voor mij iets traumatischer dan voor een ander kind denk ik. Mijn ouders hebben nooit goed uitgelegd hoe dat zit met traditie en zo. Het gevolg was dat ik het idee had dat ik mijn ouders niet altijd kon vertrouwen. Ik voelde me ook in mijn eer aangetast, ik had me immers een beetje belachelijk gemaakt op school door stug vol te houden dat Sinterklaas bestond.

Later werd dat vertrouwen in mijn ouders nogmaals beschaamd toen zij mij uitlachten omdat ik in een 1 aprilgrap van hen was getrapt.

 

---Paranoia was geboren---

 

Ook kan ik me herinneren dat ik woedend/ziedend was wanneer dit soort dingen mij overkwamen. Ik had als kind al gezien hoe een mens kan zijn wanneer hij of zij buiten zinnen is. Zo wilde ik niet zijn. In plaats van die woede te uiten door hysterisch geschreeuw of door gehuil liep ik meestal kwaad weg en zei dat ik nooit meer terug kwam. Ik kwam natuurlijk wel terug, want wat kun je doen als klein kind? Die woede uitte zich door me inwendig héél kwaad te maken, zodanig dat het leek alsof ik mijn hoofd wilde laten ontploffen.

 

Je kunt je misschien voorstellen dat een kind met dit soort vragen, opgroeiend in een gezin met een onstabiele moeder en een vader waarmee het vertrouwen was beschaamd, problemen gaat krijgen in zijn latere leven. Ik kon met mijn grote vragen niet bij hen terecht en ben later met mijn andere problemen ook zelden bij hen om advies gaan vragen.

 

---Ik werd een binnenvetter---

 

Verder zijn een aantal keren vriendschappen verloren gegaan. Tot 3 maal toe, in mijn ogen, mijn beste vriend. Ook relaties met vrouwen ontwikkelden zich nooit echt ver. Er was zoveel onrust in mij, ik was gespannen en onzeker. Ik begreep niet waar andere mensen hun zelfvertrouwen vandaan haalden. Dat kwam natuurlijk omdat ik mijn identiteit nog niet had vastgelegd. Ik vroeg me immers af wie ik was (wie ben ik ? ik ben toch niet een naam...). Toen ik 29 was ben ik naar het RIAGG gegaan en vertelde daar dat het maar niet wilde vlotten in mijn leven. Ik deed mijn verhaal over mijn leven tot dan toe en het enige wat ze zeiden was dat ik het allemaal goed zag. Ik begreep in hun ogen heel goed hoe de vork in de steel zat wat betreft mijn ontwikkeling tot dan toe. Ze zeiden tegen mij: "Kijk het nog een jaartje aan en als het dan nog niet wil vlotten kom dan maar terug." Daar kon ik het mee doen.

 

Niet lang daarna was er de aanslag op het World Trade Center (The Twin Towers) in New York. Ik maakte me al een tijdje druk om de wereld en hoopte na deze aanslag vurig op de verschijning van de Messias (als zoiemand al bestond). Ik heb me in de dagen erna verbaasd over de mensheid.

 

Op mijn werk ging het ook niet soepel. Ik had moeite met de werkdruk en kon niet goed omgaan met de stress die dat veroorzaakte in combinatie met de stress die in mijn lijf zat. Via mijn werk kwam ik op het idee om een cursus supervisie te gaan doen. Dat was een goede zet. Een van de conclusies die mijn cursusleider trok was: "Wat moet je toch veel ! " en "Je zit heel erg in je verstand ! ".

Dat had waarschijnlijk te maken met dat aangepaste gedrag en de opgekropte woede/frustratie.

Het leek mijn cursusleider een goed idee om het boek "De kracht van het NU" van Eckhart Tolle te gaan lezen. Ik zei dat ik dat zou doen en het gevolg daarvan lees je zo dadelijk....

 

 

 

Het verhaal van mijn bipolaire ervaring c.q. mystiek verlichtingsproces.

 

Eind december 2002 bereikte ik (in mijn ogen) de verlichting na het lezen van het boek "De kracht van het NU". Dat gebeurde ongeveer halverwege het boek. Ik begreep volkomen waar deze verlichte meester het over had. Ik begreep het niet zozeer met mijn verstand, maar het was eerder zo dat ik me bewust was van de waarheid van zijn woorden.

 

Er ging van alles door me heen toen ik de verlichting bereikte. Mijn leven tot dan toe flitste door mij heen. Ik zei:

"Ik verwacht niets en aanvaard alles !" en "Ik wil de waarheid en niets dan de waarheid !".

Ook riep ik: "Ik ben die ik ben !"   Nu wist ik wie ik was, ik ben een ziel / bewustzijn. Ik ben niet dat, wat anderen van mij vinden.

 

 

Ik kreeg twee visioenen...

 

In de eerste was ik met mijn 'geest' of 'aanwezigheid' ergens halverwege de maan en de aarde. Ik keek naar de aarde en het enige woord dat in mij opkwam was : KINDEREN.

Ik dacht, nu ben ik volwassen. Of beter: in het NU is een mens volwassen, wanneer hij of zij de verlichte staat heeft bereikt.

 

Later kreeg ik een tweede visioen. Ik zag mezelf of een andere persoon (dat weet ik niet precies) een hengel uitwerpen naar een van de sterren in het firmament en de hengelaar haalde die ster naar binnen. Wat dit visioen betekende wist ik niet. Iemand opperde laatst dat ik kosmisch bewustzijn naar de aarde heb gehaald. Deze persoon (een pendelaarster) beweerde ook dat mijn ziel naar de planeet aarde is gegaan om de bewustzijnstransformatie, die op deze planeet komen gaat, mee te maken. Mijn ziel is van een andere planeet afkomstig volgens haar.

 

Tijdens deze visioenen en ook erna voelde ik mij als een God. Ik was zielsgelukkig maar ook moederziel alleen. Een van de dingen die daarna gebeurden was het volgende. Ik had het gevoel dat ik moest kiezen tussen de mannelijke of de vrouwelijke God in mij (Shakti en Shiva?). Ikzelf ben van het mannelijke geslacht (en hetero) en het lijkt misschien logisch om voor de mannelijke vorm te kiezen. Ik heb hier echter een tijdje over nagedacht omdat ik wel aanvoelde dat dit een belangrijke beslissing was. Het idee van een strikt mannelijke God op deze planeet boezemde mij angst in (kijk naar de destructie van de planeet na een eeuwenlange heerschappij door mannen). Ik koos derhalve voor de vrouwelijke God in mij (Sophia = wijsheid, vrouwelijke helft van God bleek later).

 

Ik voelde me erg machtig en had het gevoel dat ik met mijn wil het weer kon beïnvloeden. Even later heb ik al mijn kleren uitgetrokken, want een God heeft geen kleren nodig dacht ik. Het vroor buiten behoorlijk en besloot te kijken hoeveel kou ik kon verdragen en deed de kachel uit. Ik onderging die kou en leed er niet onder. Ik ben niet mijn lichaam...., maar bewust zijn.

Wat er daarna gebeurde was ook bijzonder. Er gingen regelmatig rillingen door mijn lijf. Ik had niet het idee dat dit direct met de kou te maken had, het leek meer op een energie die door mijn lijf ging (zielen? - ik heb inmiddels de film "The sixth sense" gezien.)

Ook heb ik sterk gevoeld dat de ziel van Pim Fortuyn en de ziel van Prins Claus naast mij stonden. Links en rechts van mij. Zouden dit mijn beschermengelen kunnen zijn? Wat later en iets zwakker heb ik de ziel van Kurt Cobain (de zanger van Nirvana) gevoeld.

 

Dit voelen is niet een verzinsel, het is meer een intuïtief / gevoelsmatig weten.

 

Je kunt je waarschijnlijk voorstellen dat dit voor mij allemaal erg verwarrend was. Ik kampte al jaren met stress en spanning in mijn lijf, ik was verlegen van aard en heb een heel actieve en krachtige geest (grote wilskracht). En ineens bereik ik de verlichting door het lezen van een boek (in mijn ogen een combinatie van jnana yoga en raja yoga) terwijl ik alleen maar rust in mijn hoofd wilde.

 

Ik heb me een aantal dagen als een God gevoeld en begon een beetje bang te worden. Ik keek bijvoorbeeld naar de conference van Youp van het Hek en vond het infantiele humor. Ik kon er niet om lachen en voelde me mede daardoor erg eenzaam. Wat nu .....?

Ik weet niet precies hoe het gebeurde maar zoals ik het me herinner was ik aan het wachten, maakte mijn hoofd leeg – geen gedachten. Ik voelde enkel de eenheid met de kosmos en voelde me heel dicht bij 'God'. Ik wilde dolgraag iets doen aan deze wereld maar ik wist niet wat. Je bent als goedwillend mens zo machteloos.

Ik voelde me dus machtig en machteloos tegelijk, heel verwarrend / frustrerend. Ik hoopte op een inzicht of antwoord en de enige gedachte die bij mij binnenkwam (ik had niet het gevoel dat ik het zelf dacht maar het leek of die gedachte in mij werd gestopt) was : KONING.

 

raja yoga : de koninklijke weg ?,

of heb ik mijn Christus-identiteit ontdekt, Christus als koning der Joden ?

of heeft het iets met het archetype koning te maken ?

denk ik nu.....

 

Ik werd overspoeld door allerlei emoties, ik dacht dit kan niet waar zijn, dit is teveel !!! Ik kon de gedachte die in mij werd gestopt echter onmogelijk negeren. Mijn verstand kon het niet geloven, maar mijn hart heeft het uiteindelijk gewonnen.

Ik zou koning worden !?

 

Hier stond ik dan... ik had me reeds lange tijd druk gemaakt om de wereld en al het lijden op deze planeet en nu mocht ik zelf het voortouw gaan nemen om deze wereld te verbeteren. Maar hoe....?

De dagen erna heb ik me even als Boeddha en (later of eerder) als Jezus gevoeld. Misschien flitsten nog wel meer historische figuren door mij heen, maar die heb ik niet kunnen plaatsen of kan ik me niet goed herinneren (ik herinner me vaag iets van Noah).

 

Zoals ik het nu zie was mijn piekervaring dermate hoog dat ik nog moest krimpen.

Ik kromp via een God naar koning, naar Boeddha / Christus etcetera naar gewoon een verlicht mens. Wanneer ik over de wijsheid had beschikt om niet vast te houden aan het idee koning, was ik nu mogelijk nog een verlicht mens geweest.

Hamartia --- ik mikte verkeerd (te hoog).

 

Frustrerend al die wijsheid achteraf.

 

Ik kan me de precieze volgorde van alles wat er met me gebeurd is niet meer voor de geest halen maar een van de dingen die ik ook gedaan heb heeft te maken met de Tien Geboden. Ik hield me al lang aan de meeste van die geboden maar een ervan was moeilijk voor mij. Er valt van alles aan te merken (op welke ouders niet trouwens) over de manier waarop mijn ouders met mij zijn omgegaan, maar toen ik de verlichting bereikte begreep ik dat ook zij zijn overgeleverd aan de grillen van het verstand en aan de gevolgen van hun opvoeding. Toen ik dit besefte heb ik mijn ouders geëerd met de wetenschap dat 'God' over mijn schouders meekeek. Soms leek het wel of er via mijn voorhoofd zich een groot oog vormde op het computerscherm via welke ik de tekst schreef om mijn ouders te eren (ik zag volgens mij mijn derde oog). Ik eerde mijn ouders door begrip te tonen voor ze.

 

Later heb ik mijn ouders verteld dat ze zich niet schuldig moeten voelen over de situatie waarin ik verzeild ben geraakt. Ik vertelde ze dat mijn ziel hen als ouders had uitgekozen omdat ik (de ziel) de eigenschappen van het kind dat ze gingen krijgen wilde ervaren. Dit heb ik ooit ergens gelezen en verklaart voor mij waarom de Tien Geboden niet voor niets een passage over het eren van je ouders bevat. Je kiest ze immers zelf uit. Anders zou er voor een ziel geen sprake zijn van een vrije wil !!!

 

Een van de dingen die ik dacht toen ik de verlichting bereikte was dat dit is voorbestemd. Dus dan is mijn koningschap ook voorbestemd ! Er zouden tekenen moeten zijn die mijn komst voorspelden. Voordat ik hier naar ging zoeken ben ik de stad in gegaan en heb onder andere een boek over magie gekocht.

 

archetype magiër ?

 

Ik vond mijn gevoelstoestand iets magisch hebben (ik werd bijvoorbeeld aangeraakt door de vleugel van een overvliegende duif, alsof hij mij gedag wilde zeggen, ik voelde me in de zevende hemel) en kocht daarom dit boek, puur op gevoel.

Lezende in dit boek raakte ik o.a. gefascineerd door numerologie, maar vooral door (half)edelstenen. Iets wat ik als kind ook een periode heb gehad. Ik besloot een steen te kopen. Dat was een maansteen, die hoort bij mijn geboortemaand, en merkte al snel dat die een bepaalde werking op mij had door tintelingen in mijn lijf.

Wat later kocht ik een boek over edelsteentherapie van Tosca Tetteroo. Daarin stond dat deze steen hoort bij goden en godinnen, bij de voortplanting en de liefde. Heel toepasselijk vond ik. Ik liep bovendien al een tijdje rond met het idee: bestaat toeval eigenlijk wel ?

Ik wilde (naast het koningschap) mensen gaan genezen met deze (half)edelstenen en kocht later nog meer stenen, zoals o.a. jade en bergkristal.

 

In plaats van het genezen van mensen werd ik 'ziek' zoals je hieronder zult lezen.

 

Wat later ging ik op zoek naar antwoorden of tekenen. Ik zocht naar tekenen in de muziek, boeken, films etcetera (omdat alles inspiratie is) maar in combinatie met die edelstenen werd ik steeds drukker van geest.

 

Ondertussen moest ik weer naar mijn werk. Dat wilde ik helemaal niet. Mijn associatie met werk had nog steeds te maken met werkdruk en stress en nu voelde ik me vrij. Hoe leg je in zo'n situatie uit dat je eigenlijk niet meer kunt komen werken? Om wanhopig van te worden. Ik had andere dingen aan mijn hoofd. Vertellen over het koning-idee kon niet, want dat zouden ze toch niet kunnen bevatten.... Zelf bevatte ik het ook nog niet eens.

 

Deze maatschappij is overigens ook niet ingericht om om te kunnen gaan met pas verlichte mensen, misschien dat mensen zoals ik daar in de toekomst verandering in kunnen aanbrengen.

 

Waarom weet ik niet, maar in mijn wanhoop pakte ik een boek over het sterrenbeeld Tweeling van Jack F. Chandu. Wat ik daar in las blew my mind. Ik herkende mezelf in dat boek op zoveel punten dat ook astrologie ineens mijn interesse had. Maar het hielp me niet bepaald om uit te leggen waarom ik niet meer kon komen werken.

Uiteindelijk mocht ik, na overleg met mijn bedrijfsarts, gelukkig even rustig aan doen wat werk betreft. Een bijzonder moment voor mij was toen een paranormaal begaafde collega van mij zei dat ik een gouden aura had. Ik raakte, mede hierdoor, meer overtuigd van mijn bijzondere situatie.

 

De verwarring werd echter steeds groter en mijn situatie steeds uitzichtlozer

 

Zoals gezegd werd ik steeds drukker van geest. Dat kwam in het begin goed uit dacht ik, want er moest snel iets veranderen in deze wereld. Ik voelde mij heel slim, een soort Einstein die het leven doorheeft. De politiek faalt, het geld maakt de dienst uit en niet de wijsheid van het principe, dat we één zijn met elkaar en de natuur. Met zo'n drukke geest kon ik veel beter verbanden leggen en dingen bevatten. Ik was inmiddels manisch geworden en zag op den duur overal tekenen! Ik kon me uiteindelijk met alles (liedjes, boeken, films) identificeren. Ik droeg inmiddels de bergkristal. Bovendien bestond toeval voor mij niet meer. Er was maar één conclusie mogelijk. Het leven is illusoir van aard, een droom.

 

Ik zie mezelf een beetje als een dromer, misschien dat ik daarom zoveel verbanden zag.

 

Alles is verweven met elkaar en ik meende de verbanden te zien. Inmiddels was ik psychotisch, maar tegelijk ook heel bewust. Ik had het gevoel dat ik de enige was die echt was en dat alles om me heen dat niet was. Het leek wel of ik niet meer synchroon liep met de tijd en dacht: ik moet uit deze illusie ontsnappen, maar hoe? Dat lukt alleen maar door zelfmoord te plegen maar dat wilde ik niet. Ik wilde deze planeet niet verlaten. Woede ontstond. Ik dacht begrepen te hebben dat God mij als koning wilde en nu ben ik (naar later bleek) psychotisch. Zelfs God kun je niet vertrouwen dacht ik.

 

Meer alleen dan dat kan een mens zich niet voelen. Ik voelde mij als een roepende in de woestijn en was het niet Job die zei:

God waarom heeft U mij verlaten? Ik voelde dat ik dat hemelse gevoel kwijt was en ging nu als door een hel. Er is geen grotere tegenstelling mogelijk in mijn beleving......

 

In de godsdienst wordt Job vaak aangehaald als antwoord op de vraag hoe om te gaan met lijden:

moet je God vervloeken of toch vertrouwen blijven hebben in een goede afloop?

 

Woedend liep ik naar buiten en besloot recht tegen de zon in te kijken. Ik deed dit geheel instinctief. Later zag ik de zon als metafoor voor God. Ik heb ongeveer 5 seconden recht tegen de zon in gekeken (normaal hou je dat nog geen seconde vol) en er ontstond een zonsverduistering in mijn oog !!! De blinde vlek van mijn oog schoof voor mijn gezichtsveld. Ik zie dit nu als een metafoor voor het definitieve einde van mijn verlichte staat. Ik heb dit trouwens nog een keer herhaald omdat het mij eigenlijk wel een kick gaf.

 

Ik droeg ten tijde van deze zonsverduistering een bergkristal. Sommige indianenstammen gaven altijd een bergkristal mee aan de doden in hun graf: de steen die de ziel naar het licht brengt.

 

Ik wist drommels goed dat het mis was met me. Er waren zoveel verwarrende gedachten en ik wist eigenlijk niet meer of ik levend of dood was. Het was begin maart 2003. Ik besloot, na overleg met mijn bedrijfsarts, het RIAGG te bellen en zei dat ik dringend een psychiater nodig had. Ze zeiden tegen mij dat ik een verwijzing nodig had van de huisarts. Het was toen rond 10 uur in de ochtend. Ik kon pas om 16:45 uur bij mijn huisarts terecht en ik dacht dit duurt te lang !!!

Vervolgens ben ik naar mijn ouders en uiteindelijk naar mijn zus gevlucht. Mijn zus en haar vriend waren op dat moment mijn rots in de branding. Een dag later ben ik, dankzij mijn zus, in contact gekomen met een crisisteam. Ik werd na een gesprek met het crisisteam op vrijwillige basis opgenomen door een van de PAAZ-afdelingen van dit land. Het duurde even voordat ik mijn trots opzij kon zetten en besloot uiteindelijk toch dat ik hulp nodig had, want zo kon ik ook niet verder.

 

Ik kwam daar op een vrijdagavond binnen en kreeg pas maandag een gesprek met een psychiater !!!

Hij vertelde mij dat ik psychotisch was. Ik was het daar niet mee eens. Later besefte ik dat dit in principe wel klopte. Ze moeten nu eenmaal een diagnose stellen en het etiketje werd uiteindelijk psychose. Ik kreeg het middel Zyprexa (werkzame stof olanzapine) voorgeschreven. Dat is een antipsychoticum.

 

Gelukkig kreeg ik geen lithium, want de diagnose manisch-depressief werd later vastgesteld toen ik vertelde over het idee koning en de manische periode die ik heb gehad (ik had naast een drukke geest ook een enorme kooplust). Ik was vastbesloten om hiervan te genezen, maar mij werd verteld dat manisch-depressiviteit niet te genezen is.

Ze hadden beter kunnen zeggen: "Het is bij ons niet bekend dat manisch-depressiviteit te genezen is."

Dan is er tenminste nog ruimte voor hoop. Ook een psychose is iets wat graag terugkomt zeiden ze. Dus ook op mijn weg naar genezing stond ik helemaal alleen. Niets nieuws onder de zon dus....

Ik dacht dat kan niet !!! Hoe kan iets dat zo geweldig was zo slecht voor mij aflopen terwijl mijn intenties altijd zuiver zijn geweest. Ik dacht dat God wilde dat ik koning werd. Ik wilde helemaal geen koning worden ter eer en meerdere glorie van mijzelf, maar alleen ten dienste van deze planeet en alles wat erop leeft.

 

Ik ging wederom op zoek naar antwoorden. Ik herkende mijn situatie uiteindelijk in een mythologisch verhaal van de Noorse Godheid Odin die de "Rivier de Tijd" (Tund) oversteekt. Hij wilde wijs worden en had daar een oog voor over.

Voor meer begrip, zie onderstaande sites:

 

http://www.theosofie.net/sunrise/sunrise2002/septokt2002/lotmythologie.html

 

en

 

http://nl.wikipedia.org/wiki/Odin

 

 

Ik zag het oversteken van "Rivier de Tijd" als een metafoor voor het oversteken met je geest van de verlichte staat (ter hoogte van je zevende chakra), via manie en psychose (de woelige rivier), naar de onverlichte staat (het binnenkomen van je geest bij het zesde chakra). Ik voelde me immers, tijdens de psychose, niet meer synchroon lopen met de tijd (heeft dit iets te maken met de 'zonde' traagheid ?)

 

Ik heb begrepen uit het verhaal dat te zien is op een van de bovenstaande sites, dat ook in het Boeddhisme gesproken wordt over het oversteken van Rivier de Tijd. Het begrip ‘Rivier de Tijd’ heb ik nog niet gevonden, maar al zoekende heb ik iets gelezen over een Bodhisattva en kan me daar wel iets bij voorstellen. Over het pad van de Bodhisattva wordt gezegd dat het het pad van de dappere krijger is die vertrouwt op zijn vermogen de reis (over de rivier?) te voltooien, die vertrouwen heeft in zijn boeddhanatuur. Het woord 'Bodhisattva' betekent: 'hij die dapper genoeg is om het pad van Bodhi te bewandelen.' 'Bodhi' betekent 'wakker', 'de ontwaakte staat.'

 

Nou, wakker ben ik. Ik heb het licht gezien, zo fel, dat het me uiteindelijk (niet letterlijk) verblindde.

 

Dat Odin er een oog (hij kreeg hem trouwens later weer terug) voor over had om wijs te worden zag ik als een metafoor voor de ervaring van de zonsverduistering in mijn oog. Zo zijn er meer overeenkomsten (bv. het overwinnen van hebzucht tijdens de manie en vraatzucht tijdens mijn genezingsproces) tussen dit mythologisch verhaal en mijn ervaringen.

Ik kan me heel goed voorstellen dat iemand denkt dat het wel erg arrogant is om te veronderstellen dat iets wat in de mythologie wordt beschreven op mijn situatie van toepassing is. Dat ik die veronderstelling deed, is een gevolg van mijn ervaringen tijdens mijn manische periode, toen ik me met alles kon identificeren. Het is tevens mijn enige houvast in mijn strijd tegen de medicijnen !

De mensen van het RIAGG die mij begeleiden zeggen dat ze mij niet kunnen genezen en onderdrukken slechts mijn kwaal (open geest) met medicijnen. Bovendien ben ik me bewust van de godheid in me en waarom dan niet jezelf spiegelen aan Odin?

 

 

Dan nu iets over het genezingsproces en mijn situatie in het heden ....

 

 

Er was bij mij dus de diagnose manisch-depressief vastgesteld, iets waar je normaal lithium voor krijgt. Ik ben er dankbaar voor dat ik in plaats daarvan een antipsychoticum kreeg voorgeschreven. Ik ben begonnen met 10 mg Zyprexa per dag.

Omdat ik heb ervaren dat edelstenen een aardende werking hebben (mijn geest werd in mijn lichaam getrokken) ben ik een tijdje doorgegaan met het dragen van een hematiet (eigenlijk na een gesprek met mijn paranormaal begaafde collega). Het is een steen die moed en kracht geeft en bovendien een sterk aardende werking heeft. Ook de zwarte toermalijn heb ik een tijdje gedragen.

 

Mocht iemand op het idee komen om ook edelstenen te gaan dragen, dan raad ik ten zeerste aan om dit niet zelf te gaan doen. Ik heb dit immers in mijn eigenwijsheid allemaal op eigen houtje gedaan met onvoorziene gevolgen. Ga in zo'n geval op zoek naar mensen die echt verstand van edelsteentherapie hebben.

 

Een van de ervaringen die ik had tijdens mijn aarding en strijd tegen de medicijnen (er waren meerdere rare ervaringen), was dat ik weer psychotisch werd met het idee koning in mijn hoofd.

 

Ondertussen had ik het volgende gelezen in de Bhagavad Gita:

je hebt materie, de geest beweegt de materie, het verstand staat boven de geest, het bewustzijn boven het verstand.

 

In het begin liet mijn verstand (ego) zich meeslepen met die fantastische gedachte (geest) maar (de echte) ik (bewustzijn) werd er gelukkig bewust van dat dit niet gezond was. Ik stopte mijn verstand (of verzette me op een of andere manier) en liet me niet meer meeslepen door irreële gedachten. Uiteindelijk leidde het ertoe dat ik iets voelde branden in mijn voorhoofd (ter hoogte van mijn derde oog), alsof mijn zesde chakra werd aangemaakt. Ik dacht: inderdaad, ik ben een wetende nu.

Ik weet dat alles één is (God is al wat is en al wat niet is).

 

Je zou kunnen zeggen dat ik, tijdens dit hele proces, ze (de chakra's) niet alle zeven op een rijtje had. Nu heb ik er zes op een rij. Ik miste dus mijn zesde chakra tijdens mijn eerste verlichting.

 

Veel later merkte ik opeens dat er sprake was van een spanningsopbouw in mijn hoofd. Ik voelde dat mijn geest weer geheel in mijn lichaam/aura zat. Er was volgens mij niet meer sprake van een 'open geest'. Ondertussen was mijn geest redelijk gekalmeerd door heel veel te rusten. Het enige wat er nu nog moest gebeuren was dat die geest weer zijn plekje moest zien te vinden in mijn lichaam. Het indalen van de geest in de materie is echter een langdurig proces. Leden van mijn familie kennen een gezegde dat gaat als volgt:

 

"Het komt aan als een trein, maar het vertrekt met paard en wagen."

 

In Van Dale's Spreekwoordenboek vond ik:

 

"Een ongeluk komt te paard en gaat te voet."

 

De verlichting kwam plots en onverwacht maar ruim 3,5 jaar later zit ik nog steeds met de gevolgen. Alleen zie ik het niet als een ongeluk maar als een leerproces.

 

Ik ben steeds weer gaan proberen te minderen met mijn medicijnen. Ik kwam uiteindelijk op een punt dat ik niet verder kwam dan het gebruik van 5 mg Zyprexa per 32 uur. Ik zocht hulp bij een healer, maar zij durfde het niet aan om met mijn energieën te gaan werken omdat ze bang was dat ik weer psychotisch zou worden. Zij raadde mij aan om klassieke homeopathie te gaan volgen. Omdat een meelevende collega dit ook al eens geopperd had, en zij zelf goede ervaringen heeft met de klassieke homeopathie, ben ik daartoe overgegaan. Ik gebruik sinds half februari van dit jaar deze middelen en inmiddels gebruik ik naast die homeopathische middelen nog maar 2,5 mg Zyprexa per 36 uur. Het gaat ineens enorm vooruit, maar het is ondertussen al ruim drie jaar geleden dat ik opgenomen werd op een PAAZ-afdeling.

 

Er is dus veel geduld voor nodig, maar ik voel me ook een beetje een pionier op dit gebied. En pioniers hebben het doorgaans moeilijk.

 

De pendelaarster tot wie ik mij gericht had zei tegen mij dat ik zou genezen. Ik was al een beetje sceptisch over het hele gebeuren van het pendelen en toen ze dit zei wees ik haar erop dat dat nogal een ferme uitspraak was. Toen ze merkte dat ik sceptisch was vertelde ze me iets over het verlies van mijn verlichting wat ze niet uit mijn mond kan hebben gehoord. Ze zei dat een van de redenen waarom ik de verlichting kwijtraakte was, dat ik mijn lichaam verwaarloosde. Dat klopt, want ik at en ik sliep nauwelijks meer. Er was zoveel geestkracht in mij dat ik mijn lichaam vergat. In ieder geval is dit ook een steuntje in mijn rug. Het feit dat iemand durft te zeggen dat ik zal genezen is misschien geen toeval, maar het kan ook zijn dat ze mijn overtuiging 'las'.

Ik heb ooit tegen een collega gezegd:

"Als ik niet genees van manisch-depressiviteit dan is dat een foutje van de schepping !"

Ik heb ooit gelezen dat de schepping volmaakt is. Goedgelovig als ik ben geloof ik dat dat zo is, ook al lijkt dat niet zo.

 

Maar: niets is zoals het lijkt, alles is zoals het is.....

 

 

 

Tot zover mijn verhaal.....

 

 

Nawoord:

 

Het is je waarschijnlijk opgevallen dat ik voor mezelf op vrijwel alle vragen die ik me stelde antwoord heb gekregen. Dat is ook de reden dat ik er vrede mee heb dat dit mij is overkomen. Het geloof dat ik koning zou worden had meer te maken met hartstocht dan met ratio, maar heeft wel tot antwoorden geleid. Misschien werkt de weg naar wijsheid in dit universum nou eenmaal niet zoals je verwacht. Maar toen ik verlicht raakte riep ik nou eenmaal ook:

 

"Ik verwacht niets en aanvaard alles."

 

Een man een man, een woord een woord.

 

Ik zag de zonsverduistering in mijn oog als een definitieve einde van mijn verlichte staat. Ik ben nu echter van mening dat wanneer je eenmaal verlicht bent geweest, je altijd verlicht blijft. Zie het als volgt:

Wanneer je van een rauw eitje een hardgekookt eitje maakt, dan blijft het eitje altijd hardgekookt ook al verwijder je de schaal...

 

De psychiater en de eerstelijns psycholoog van het RIAGG die mij begeleid hebben de afgelopen tijd, vonden mij dus manisch-depressief. Ze hebben nou eenmaal een etiketje nodig. Wanneer mensen iets niet begrijpen gaan ze een verklaring verzinnen en geloven vervolgens dat die verklaring de waarheid is. Maar zo gemakkelijk laat de waarheid zich niet vangen. Je moet er wel wat voor doen. Zoals bijvoorbeeld goed luisteren naar wat een integer man verteld.....

 

Verder wil ik nog het volgende kwijt:

 

Een van de conclusies die ik heb getrokken uit dit alles, is dat ik door mijn hartstocht een einde heb gemaakt aan mijn onwetendheid. Dit inzicht heb ik verkregen na het lezen van de Bhagavad Gita. Daarin wordt gesproken over de 3 geaardheden der natuur. Dat zijn de geaardheden onwetendheid, hartstocht en goedheid.

Tijdens mijn zoektocht, waarin ik probeerde te begrijpen wat mij nou precies is overkomen, heb ik me (oppervlakkig) verdiept in allerlei religies, filosofie en de mythologie. Ik heb o.a. informatie gehaald uit:

 

Jodendom / Christendom (o.a Tien Geboden, Job), Hindoeïsme (o.a. Shakti & Shiva, Bhagavad Gita, yoga, chakra's),

Boeddhisme (o.a verlichting, Bodhisattva) en ook uit de mythologie (o.a. Odin).

Ook heb ik affiniteit met de Islam omdat dat wat ik heb ervaren lijkt op de grote jihad (de jihad an-nafs).

Dat is de strijd van de individuele mens met zijn eigen ziel, preciezer uitgedrukt met zijn eigen zwakheden, slechte eigenschappen (o.a. hoogmoed, vraatzucht, hebzucht) en gewoonten.

Ook heb ik veel boeken gelezen van Neale Donald Walsh en zoals gezegd ook wat filosofie.

 

Aangezien ik weet dat God alles is, kun je je dus maar beter verdiepen in alle wijsheiden die te vinden zijn in de religies, mythologische verhalen, filosofie etcetera. Dit wanneer je wilt begrijpen wat het betekent om mens te zijn.

Velen anderen voor mij (en nu ook ik) beseffen dat de mens dringend behoefte heeft aan een nieuwe vorm van spiritualiteit. Een spiritualiteit die de wijsheid van alle stromingen met elkaar verbindt tot één groot geheel.

Hopelijk leidt dat uiteindelijk tot een gevoel van eenheid met elkaar......

 

 

Mocht ik je geïntrigeerd hebben en heb je de behoefte om op mijn verhaal te reageren met vragen dan wel suggesties of anderszins, dan kan dat via onderstaand e-mailadres:

 

odin-tund@home.nl