Marzahn-Nustadt torende naar een dunne maan. Een loopbrug hing aan roestende kabels precair over de gebarsten strip asfaltbeton die vroeger de Märkische Allee was geweest, en nu bezaaid lag met het residu van decennia, afval van vóór de SmartTag™ - plastic kratten waarvan de inhoud al lang geleden weggerot was, oude computeronderdelen, onttakeld meubilair, een opengebarsten container met in schimmelend karton verpakte CyberBarbies, en waarachtig de carrosserie van een oude Trabi, een museumstuk dat ongetwijfeld goud waard zou zijn voor de verzamelaar die het durfde mee te nemen. Waarschijnlijk vormden de stoffelijke resten van de laatste bestuurder achter de verbrijzelde voorruit de belangrijkste reden dat het wrak er nog steeds lag.

Antieke brandende fakkels, wild flakkerend in de kille wind, waren provisorisch aan de brugleuningen bevestigd, en wierpen een absurd sfeervol licht over het geheel. De wind deed de kabels licht trillen, maar was niet sterk genoeg om de geur van zes kilometer vuilnisbelt te verdrijven. Nu en dan woei het onaardse gejank en hysterische gekef van een troep wilde honden over de brug.