Mijn Vis

Mijn vis is zwartglanzend en heeft een mooie sterke staart. Soms zwemt hij naast
me als ik op straat loop of in de trein zit. Het zijn spannende dagen, als mijn vis
bij me is. Hij is erg onbetrouwbaar namelijk. Als hij zich verveelt (en hij verveelt
zich al snel) begint zijn mooie sterke staart licht te zwiepen. En zelfs die lichte
zwiep veroorzaakt hoge golven in het water om mij heen, en een sterke stroming
in mijn gemoedsrust. "Af!" zeg ik dan, omdat mijn maag wat wee wordt van mijn
vis. Mijn maag is bang voor mijn vis.

Ik heb hem nog nooit helemaal gezien, zo diep weet hij zich te verbergen, maar die
staart doet mij het ergste vermoeden. Mijn vis is gevaarlijk. Als hij een keer echt zou
uithalen dan zwiept-ie mijn hele leven overhoop, en nog wat levens daaromheen.

Mijn vis wil mij in de goot hebben geloof ik, of dat ik mijn glas tegen de muur gooi.
Op een goede dag gaat hij er ook mee akkoord dat ik gewoon heel rijk word en dat
we dan kunnen doen wat we willen, mijn vis en ik.

Maar ook dat zou niks worden want mijn vis is al allerlei machtsspelletjes
aan het bedenken en dan moet ik weer zeggen: "Af!". Dan
houdt hij zijn staart weer even stil, na 3 mokkende kleine zwiepjes. Alsof hij
stampvoet, mijn vis. Maar ik weet niet wat de rest van de vis doet, daar diep in het
water. Ik houd mijn hart vast.

Moniiq

terug